ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

“อ้าว! พี่ปัณจะดุปริมทำไมคะนี่ ก็แล้วพี่จะทำยังไงล่ะกับการพรากพรหมจรรย์ของผู้หญิง ที่ทั้งสาวและสวยอย่างยายต้าร์ จะให้ปริมบอกวิธีจัดการหรือไงล่ะคะ คุณพี่ชายขา...” คนเป็นน้องร้องถามเสียงยานคาง นึกขบขันพี่ชายที่อายุอานามก็ใกล้แตะสามสิบห้าปีอยู่รอมร่อ แล้วยังต้องให้เธอบอกอีกหรือไงกัน แล้วให้คิดถึงอดีตคนรักของพี่ชายที่จะแต่งงานกันอยู่แล้ว แต่คนรักของพี่ชายกลับมาบอกเลิกโดยไม่รู้สาเหตุ จนผ่านไปหนึ่งปีถึงได้รู้ว่าคนรักของพี่ชายไปแต่งงานกับนักธุรกิจหล่อรวยชาวอิตาลี หลังจากนั้นพี่ชายเธอก็ครองตัวเป็นโสด วันๆ เอาแต่อยู่กับไร่กับแกะจนไม่มีเวลาไปหาพี่สะใภ้คนใหม่ให้เธอเสียที

“พอๆ ยายปริม แค่บอกว่าจะให้พี่ไปที่ไหนก็พอ” คนเป็นพี่รีบปรามเสียงดุ แล้วรีบเร่งให้น้องสาวบอกวันเวลาที่ต้องทำเรื่องบ้าจะได้ให้มันจบไปเสียที แล้วต่อจากนั้นชีวิตแสนเรียบง่ายของเขาก็จะกลับมาเป็นปกติเสียที ไม่นานนักเสียงน้องสาวก็บอกแผนการทั้งหมดให้พี่ชายได้รับรู้

ด้านคนเป็นพี่ก็เอาแต่นั่งมองโทรศัพท์ เขาจับจ้องมันราวกับไม่เคยพบเคยเห็นที่ไหน เมื่อแม่น้องสาวตัวดีของเขาบอกให้ไปจัดการทำภารกิจบ้าบอคอแตกนี่ที่หัวหินซึ่งเป็นบ้านพักตากอากาศของเขา เป็นสถานที่ส่วนตัวของเขาแท้ๆ ยายน้องสาวตัวดีกลับให้เพื่อนรักไปพักอาศัยโดยที่ไม่ถามคนที่เป็นเจ้าของอย่างเขาเลยสักคำ

“ยายปริมนะยายปริม หาเรื่องบ้ามาให้ แล้วยังจะให้ผู้หญิงคนนั้นไปพักบ้านพี่อีกหรือไง มันน่าจับมาฟาดก้นให้เข็ดนักเชียว ยายเด็กบ้า” เจ้าของบ้านพักตากอากาศที่บรรยากาศสุดหรูและ โรแมนติกออกอาการคาดโทษแม่สองสาวเพื่อนรักไว้ ก่อนจะนึกอยากเห็นหน้าค่าตาของผู้หญิงที่คิดเรื่องบ้าบอแบบนี้ได้

“ลลิตา ฉันละอยากรู้จริงๆ ว่าเธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์จริงหรือเปล่า” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยขึ้น นึกนับวันให้ถึงกำหนดเร็วๆ แล้วเขาจะทำให้เธอลืมไม่ลงเลยทีเดียว แม่สาวพรหมจรรย์!

*********************

ภายในห้องพักโรงแรมสุดหรูหรา เจ้าของหุ่นเพรียวสวยราวนางแบบนั่งอาลัยอาวรณ์ห้องชุดแสนแพงหวังอยู่พักผ่อนเพื่อจะได้ซึมซับบรรยากาศแสนโรแมนติกและสถานที่สวยงามของกรุงโรม ทว่าความฝันต้องพังทลายลงอย่างเฉียบพลันเมื่อเธอต้องรีบกลับเมืองไทยเพื่อไปสานต่อภารกิจพรากพรหมจรรย์และยังต้องถูกบังคับให้แต่งงานกับอาตี๋ปราโมทย์ที่หุ่นห่างไกลผู้ชายในฝันของเธอซะเหลือเกิน พร้อมเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลาก่อนนะโรมจ๋า

ลลิตานั่งมองโทรศัพท์อย่างชั่งใจคิดหาคำพูดเพื่อจะเอ่ยอ้อนคุณป๊าขออยู่ต่อและยอมรับว่าเธอตกลงจะแต่งงานกับคุณปราโมทย์ลูกชายของเพื่อนคุณป๊า ทว่าหญิงสาวนั่งกดโทรศัพท์เพื่อติดต่อคุณป๊าครั้งแล้วครั้งเล่าก็ได้ฟังเพียงเสียงฝากข้อความเท่านั้น

“คุณป๊าขา ไม่คิดจะรับโทรศัพท์ของต้าร์บ้างเลยหรือคะ เฮ้อ” เสียงบ่นงึมงำของลลิตาดังขึ้น เมื่อคิดว่าคุณป๊าจงใจปิดโทรศัพท์หนี

“ฮึ คุณป๊า ต้าร์ไม่ยอมหรอกนะคะ งั้นฝากข้อความไว้ก็ได้ แล้วทีนี้ต้าร์ก็จะเป็นฝ่ายปิดมือถือบ้างละ” หลังจากจัดการฝากข้อความพร้อมคำออดอ้อนเพื่อขออยู่ต่อจบลลิตาก็เดินออกไปยืนมองความสวยงามของตึกอาคารสวยและแปลกตาของกรุงโรม นัยน์ตาหวานเปล่งประกายกับความตื่นตาตื่นใจกับภาพเบื้องหน้าได้เพียงชั่วครู่ก็หม่นเศร้าลงเมื่อ ชีวิตโสดแสนสนุกของเธอกำลังจะหมดไป “ยายปริม ป่านนี้แกจะหาผู้ชายคนนั้นให้ฉันได้หรือยังนะ”