ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“โอเคๆ เพื่อนรัก งั้นก็บอกมาว่าแกจะทำอะไร แล้วจะให้ฉันช่วยอะไร” หลังถูกเพื่อนรักตะคอกใส่เสียงห้วน ปริมจึงรีบบอกอย่างยอมแพ้แล้วรอฟังเรื่องที่เพื่อนรักขอร้องให้ช่วย ไม่นานนักภารกิจหาคนพรากพรหมจรรย์ของลลิตาก็เริ่มถ่ายทอดมายังทุกอณูการได้ยินของปริมที่กำลังอ้าปากค้างกับเรื่องราวต่างๆ ที่เพื่อนรักอยากให้สาวเฉิ่มเชยอย่างเธอช่วย

“แกจะบ้าหรือไง ยายต้าร์ ให้ฉันไปหาผู้ชายหล่อ ล่ำ มาพรากพรหมจรรย์ของแกเนี่ยนะ” กว่าที่ปริมจะพูดแทรกได้ก็ต้องทนฟังเสียงสะอื้นไห้ปนขู่บังคับของเพื่อนรักอย่างคุณหนูต้าร์สุดสวยอยู่นาน

‘ตาย! ตายแน่ๆ แกก็ช่างจะคิดได้นะกับภารกิจบ้าบอแบบนี้ ยายต้าร์’ คนที่อยู่ในตำแหน่งที่ปรึกษากับภารกิจในครั้งก็โอดครวญจนอยากจะขอลาออกจากการเป็นที่ปรึกษาเสียให้ได้

“ฉันไม่ได้บ้า แต่ฉันไม่ยอมหรอกนะ ที่จะเอาพรหมจรรย์ที่ฉันอุตส่าห์รักษามาค่อนชีวิตไปเสียให้อาตี๋ปราโมทย์อะไรนั่น ฮึ! ไม่มีทางซะหรอก เพราะถ้าฉันจะต้องเสียก็ขอเสียให้กับผู้ชายใน สเปกของฉันเท่านั้น แกเข้าใจไหม ยายปริม” ลลิตาบอกด้วยเสียงเด็ดเดี่ยว ก็ในเมื่อเธอถูกคุณป๊าบังคับแถมยังยกเธอให้เขาไปแล้วแบบนี้ แล้วจะให้เธอทำยังได้

“โอเค เป็นอันว่าฉันเข้าใจแก แต่แกจะให้ฉันไปหาใครที่ไหนล่ะ” ปริมบอกอย่างคนยอมแพ้ในความมุ่งมั่นกับภารกิจสำคัญสุดชีวิตของเพื่อนรัก

“ก็หาคนที่หล่อ ล่ำ หุ่นทรมานใจฉัน แล้วก็ต้องเป็นคนที่เก็บความลับได้เก่ง เอาให้สุดยอดยิ่งกว่าเจมส์ บอนด์ แล้วกัน และที่สำคัญห้ามให้ผู้ชายคนนั้นรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของฉันด้วยนะยายปริม” เจ้าของภารกิจเสี่ยงบอกรายละเอียดเสียงดังฟังชัด ทว่าคนฟังอย่างปริมก็ได้แต่ถอนหายใจเข้าออกอยู่หลายครั้ง

‘มันจะมีหลงเหลืออยู่บนโลกนี้ไหมนี่ ผู้ชายแบบนี้น่ะยายต้าร์ เฮ้อ...แกกำลังทำให้ฉันบ้าตายรู้หรือเปล่ายายต้าร์เพื่อนรัก’ ถอนหายใจก็แล้ว แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะไปหาใครที่ไหนดี สาวโสดอีกคนก็โอดครวญกับภารกิจสุดหินของเพื่อนรัก นี่ถ้าพวกเธอมีเพื่อนชายที่สนิทสนมและโสดหลงเหลืออยู่บ้างก็คงหาง่ายกว่านี้มั้ง

“ยายปริม ฟังอยู่หรือเปล่า” เมื่อคนปลายสายเงียบทำเอาเจ้าของภารกิจถามย้ำ

“ฟังอยู่ แต่แกก็นะยายต้าร์ ไม่ให้รู้จักชื่อ ต้องเก็บความลับเก่ง อะไรจะขนาดนั้น ว่าแต่ฉันขอถามหน่อยเถอะนะ แล้วแกคิดว่าเขาจะจำหน้าแกไม่ได้หรือไง ต้องอยู่ใกล้ชิดกันแบบนั่นน่ะ ตอนที่แกกับผู้ชายหุ่นหล่อล่ำเลิฟซีนกันอยู่หรือแกจะเอาผ้าปิดตาเขาไว้ แล้วมันจะได้เหรอ” ปริมถามด้วยความสงสัยยิ่งนัก ไม่นานหน้าคนถามก็แดงก่ำอดเขินอายแทนเพื่อนไม่ได้

“ช่างมันเถอะ ถ้าบังเอิญต้องเจอกันฉันก็จะทำเป็นไม่รู้จัก แต่ว่าคนที่แกหามาต้องเป็นคนที่ไว้ใจได้ หากได้ค่าจ้างแล้วก็ถือว่าจบกัน ห้ามเอาไปแพร่งพรายให้ใครรู้เด็ดขาด ฉะนั้นเรื่องนี้มีฉัน แก แล้วก็ผู้ชายในสเปกของฉันเท่านั้นที่รู้ และถือว่าข้อนี้สำคัญมาก! เพราะฉันกลัวคุณป๊าจะรู้ว่าฉันทำตัวเหลวไหล” เจ้าของภารกิจบอกอย่างมั่นใจและวาดฝันกับภารกิจนี้ แม้มันจะดูประหลาดไปแต่จะให้ทำไงได้ ก็เธอไม่อยากเสียความบริสุทธิ์ให้กับอาตี๋ปราโมทย์นี่ แถมคราวนี้คุณป๊าก็ไม่ยอมเธอแล้วด้วย

“โหแก ยายต้าร์ ข้อจำกัดของแกมันดูเยอะไปหรือเปล่า แล้วฉันจะมีปัญญาหาให้ไหม” ปริมแม้จะยอมรับปากว่าจะช่วยแต่ก็ยังมิวายที่จะต่อว่าต่อขานเจ้าของภารกิจ เมื่อคนอยากเสียพรหมจรรย์ยืนยันว่าจะต้องมอบให้ผู้ชายในสเปกให้ได้ โดยไม่นึกถึงคนไปควานหาผู้ชายแบบนั้นเลยสักนิด