3.แผนหาลูกสะใภ้

*** ทักทายคร้า ***

ตาพุดมองตามและเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ทันที

“คุณแม่” โชติยกมือไหว้มารดาพร้อมกับชลธิชา

“มาถึงนานแล้วเหรอ” อุบลรับไหว้แล้วเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน

“นี่กำนันพุด เป็นอดีตกำนันที่นี่ แล้วก็เป็นเพื่อนแม่สมัยเด็กๆ จ้ะ”

โชติยกมือไหว้ตาพุดอย่างคนที่ถูกสอนมาดี ผิดกับชลธิชาที่ทำทีเมินมองไปอีกทางเพราะไม่อยากเสวนากับคนที่ต่ำกว่า

“มาถึงไม่เจอคุณแม่ ลุงสนเลยพามาหาที่นี่ครับ”

“เชิญนั่งก่อนครับ เดี๋ยวผมจะให้เด็กเอาน้ำมาให้” ตาพุดหายออกจากห้องรับแขกไปไม่นานก็กลับเข้ามา

“เราสองคนมารับคุณป้ากลับบ้านค่ะ เรารีบกลับดีกว่านะคะ ที่นี่ไม่มีอะไรเจริญหูเจริญตาเอาซะเลย” ชลธิชาไม่เคยเก็บความรู้สึกใด นี่แหละคือสิ่งที่อุบลไม่ชอบเอามากๆ

“ป้าตั้งใจจะอยู่ที่นี่เลยจ้ะ วันหยุดติดกันหลายวัน โชติน่าจะพักผ่อนที่นี่นะลูก อากาศที่นี่ดีกว่าในกรุงเทพฯ เยอะ” อุบลชวนบุตรชายเสียงอ่อนโยน

“ไม่เอานะคะโชติ ชลอยู่ไม่ได้หรอก แอร์ก็ไม่มี” ชลธิชาค้านขณะเกาะแขนโชติแน่น แล้วเจ้าหล่อนก็เหลือบไปเห็นสกุณาเดินลงบันไดมา “แก นังกำนันบ้านนอก” ชลธิชาผละจากแขนโชติเดินไปหาสกุณา

สกุณาเองก็แปลกใจที่เห็นไฮโซโจทก์เก่าที่บ้าน

“คุณสองคนมาอยู่บ้านฉันได้ยังไง หรือมาหาเรื่องต่อ” สกุณามองชลธิชายิ้มๆ

“แกเอาหนอนตัวเขียวใส่แก้วฉัน แกต้องรับผิดชอบ ต้องกราบเท้าขอโทษฉันเดี๋ยวนี้” ชลธิชาชี้ไปที่เท้าตัวเอง

ตาพุดเห็นบุตรสาวถูกรังแกก็ออกโรงทันที

“อ้าวคุณนาย อยู่ๆ จะให้ลูกฉันกราบตีนทำไม” ตาพุดถามเสียงเหน่ออย่างไม่พอใจ

“ถามลูกสาวแกดูสิว่าทำอะไรกับฉัน” ชลธิชาเกรี้ยวกราดอย่างไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ จนโชติต้องเข้ามาจับมือเพื่อนสาวเอาไว้

“เรื่องมันแล้วไปแล้วนะชล ให้มันจบไปเถอะ”

“ไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวแม่นี่จะได้ใจ กราบขอโทษฉัน ไม่อย่างนั้นเธอหลุดตำแหน่งกำนันแน่ๆ แม่ตัวดี” ชลธิชามองสกุณาอย่างชิงชัง

“ถ้าฉันจะกราบขอโทษแทนหนูนาล่ะ เธอจะหยุดได้มั้ยแม่ชล” อุบลออกโรงปกป้องด้วยสีหน้าบึ้งตึง

ชลธิชาหันไปมองอย่างไม่แน่ใจ

“คุณป้าออกโรงปกป้องแม่คนนี้ทำไมคะ”

“เพราะฉันรู้จักหนูนาดีน่ะสิว่าไม่เคยทำอะไรใครก่อน นอกเสียจากว่าคนคนนั้นจะนิสัยแย่สุดๆ เท่านั้น” อุบลบอกเสียงเยือกเย็น

“คุณป้าว่าชลนิสัยแย่เหรอคะ” ชลธิชาถามเสียงสูง ไม่คิดว่าแม่ของโชติจะเข้าข้างคนอื่น

“ฉันไม่ได้ว่า แล้วก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ” เสียงเย็นชาของอุบลสามารถสยบอารมณ์เกรี้ยวกราดของชลธิชาลงได้ “ถ้าเธออยู่ที่นี่ไม่ได้ก็กลับไปก่อนเถอะ ฉันกับตาโชติจะอยู่พักผ่อนที่นี่”

“โชติจะอยู่ต่อจริงๆ เหรอคะ” ชลธิชาหันไปอ้อนโชติ

“ผมจะกลับพร้อมคุณแม่” นั่นคือคำยืนยันหนักแน่นของโชติ ซึ่งเรียกรอยยิ้มของมารดาผุดขึ้น

“หนูนาจะออกไปดูชาวบ้านปลูกข้าวใช่ไหม ไปเถอะป้าอยากไปดูเหมือนกัน”

สกุณาหน้าเหวอหันไปมองบิดา

“ค่ะ…” ในที่สุดเธอก็รับปากแล้วเดินผ่านหน้าโชติกับชลธิชาไป

โชติขยับตามมารดาไป ทำให้ชลธิชาอยากจะกรี๊ดออกมาแต่ทำได้เพียงกระทืบเท้ายิกๆ เท่านั้น

“รอด้วยค่ะโชติ” ชลธิชาใส่ส้นสูงเดินตามคันนาอย่างทุลักทุเล

“ฉันว่าคุณพาแฟนกลับไปรอที่บ้านดีกว่า เดี๋ยวควายขวิดเอานะจะบอกให้” สกุณามองชุดสีแดงเลือดนกของชลธิชาแล้วเดินต่อ อุบลหยุดนั่งคุยกับชาวบ้านอย่างเป็นกันเอง

“คุณทำอะไรแม่ผม” โชติเดินตามไปเรื่อยๆ สกุณาสงสัยในคำถามจึงหันมาหา

“ถามแปลก ฉันทำอะไร”

“คุณทำให้แม่ผมหลงคุณจนออกโรงปกป้อง ทั้งๆ ที่ท่านไม่เคยทำกับใครที่ไม่ใช่ลูกหลาน” โชติขยับแว่นกันแดดขณะมองผิวพวงแก้มแดงระเรื่อที่ถูกไอแดดลามเลีย

“คุณก็ไปถามท่านเองสิ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง แต่ฉันว่าท่านคงเมตตาล่ะนะ” สกุณาสรุปแล้วเดินต่อโดยมีโชติเดินตามไปเรื่อยๆ

“ผมไม่ชอบให้ท่านมาที่นี่เลยให้ตายสิ” โชติยกมือเท้าสะเอวขณะมองทุ่งนารอบๆ ตัว สกุณาเกิดหมั่นไส้ขึ้นมาจึงลดตัวลงไปกอบขี้โคลนเหลวๆ แล้วปาใส่

“ยิ่งเกลียดยิ่งต้องโดนแบบนี้”

“เฮ้ย…เธอ ทำอะไรเนี่ย” โชติยกแขนขึ้นขณะก้มมองขี้โคลนที่ติดเสื้อเชิ้ตราคาหลายหมื่น “เธอ ยัยกำนันอินดี้ตัวแสบ รังแกคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง” โชติตรงไปหาเพื่อเอาคืน แต่ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆ พากันปาขี้โคลนใส่ชายหนุ่มเพื่อปกป้องกำนันสาว

“พอแล้วจ้ะพี่ป้าน้าอา” สกุณายกมือห้าม ชาวบ้านก็เชื่อฟังก้มลงไปดำนาอย่างเดิม หญิงสาวเห็นหน้าแดงก่ำของชายหนุ่มก็ปล่อยคิกออกมา

“หัวเราะอะไร”

“เปล๊า แค่เห็นหมีตัวใหญ่โดนปาโคลนใส่แล้วอดขำไม่ได้” เธอบอกเสียงสูงแล้วเดินไปที่สระน้ำที่ชาวบ้านใช้เก็บน้ำไว้ใช้หน้าแล้ง “ไปล้างตัวซะเดี๋ยวผื่นจะขึ้นเอา” สกุณากอดอกพิงต้นไม้ใหญ่ โชติเดินลงน้ำแล้วล้างตัวจนสะอาด

*** ขอบคุณคร้า ***