ตอนที่ 4 บังเอิญ

"นี่คุณ...อายจุ้นบ้างสิ"

เครือวัลย์ตีสามีเบา ๆ

"อายทำไม...ให้จุ้นมันดูไว้เป็นตัวอย่าง อีกหน่อยมันจะได้เอาใจเมียเป็น"

คีตภัทรหัวเราะหน้าแดง

"เรื่องแค่นี้...ไม่ต้องสอนหรอกครับพี่เอ้...ผมรู้หรอกน่า"

ธนัญหัวเราะชอบใจ เครือวัลย์ยื่นมือถือให้คีตภัทร

"เอ้าจุ้น...คนของพี่ส่งรูปเรือนหอมาให้ดู จุ้นดูซิ...ว่าโอเคไหม จะปรับเปลี่ยนอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่า"

คีตภัทรรับโทรศัพท์มาดู ธนัญก็ยื่นหน้ามามองด้วย

"ฝีมือใครเนี่ย...สวยเนี้ยบมากเลย แต่งได้ดูคลาสสิคมาก"

ธนัญเอ่ยชม

"ถูกใจผมมากครับพี่วัลย์ ลิลลี่น่าจะชอบ อีกสองวันผมจะพาลิลลี่ไปดูครับ"

"พี่บอกเขาแล้วจ้ะ แต่เขาไม่อยู่นะ จะไปหาซื้อของมาตกแต่งเพิ่มให้เธอ"

"ไม่เป็นไรครับ ผมว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ลิลลี่เขามีความชอบคล้าย ๆ ผมครับ"

"แหม...ไม่ทันไรก็เข้าข้างเมียแล้วนะ...ไอ้น้องชาย"

ธนัญแซวยิ้ม ๆ คีตภัทรหัวเราะเบา ๆ หน้าตามีความสุข พวกเขานั่งคุยกันถึงเรื่องโน้นเรื่องนี้ แล้วชวนกันออกไปหาข้าวกิน

คีตภัทรโอบเอวลีลาวดีเข้ามาในบ้านที่ตกแต่งไปมากแล้ว หญิงสาวยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ

"สวยจังเลยค่ะจุ้น ลิลลี่ชอบค่ะ"

"ก็งั้น ๆ ไม่ได้ดูหรูหราอะไร"

สตรีวัยกลางคนอายุ 50 เศษที่เดินตามหลังมา มองไปทั่วบ้านแล้วเบ้ปาก เธอชื่อคุณสุดสวาท เป็นแม่ของลีลาวดี คุณสุดสวาทเป็นม่าย สามีเสียชีวิตไปนานแล้ว เธอมีลูกสาวคนเดียว ก็หวังให้ลูกสาวมีสามีรวย เพื่อตัวเองจะได้สบายไปด้วย แต่ลีลาวดีกลับมาชอบคีตภัทร ที่ถึงจะหล่อ แต่ดูแล้วไม่น่าจะรวย คุณสุดสวาทจึงพยายามกีดกัน ทำทุกอย่างเพื่อให้พวกเขาเลิกกัน...แต่ก็ไม่สำเร็จ

คีตภัทรเริ่มชักสีหน้า เขาไม่พอใจตั้งแต่คุณสุดสวาทขอติดตามมาด้วยแล้ว เขากัดฟันนิ่ง...ไม่ตอบ

"ลิลลี่...แม่ว่ามันหรูไม่พอนะลูก"

"พอแล้วค่ะคุณแม่...ลิลลี่ชอบแบบนี้ค่ะ ถ้ามากกว่านี้...ลิลลี่ว่ามันเลอะเทอะนะคะ"

ลีลาวดีกอดเอวคีตภัทร

"บอกพี่วัลย์ไปเลยค่ะจุ้น...ว่าเราโอเค"

"ได้ครับ..."

คีตภัทรลูบหัวลีลาวดี ทั้งคู่มองสบตาแล้วยิ้มให้กัน คุณสุดสวาทเห็นแล้วหมั่นไส้

"อะ...อึ้ม...เกรงใจกันบ้างสิยะ"

คีตภัทรลอบถอนใจเซ็ง ๆ ลีลาวดีส่ายหัวให้กับแม่ของเธอ

ศลิษาจูงมือน้องขวัญข้าวมาเดินเลือกซื้อของแต่งบ้านในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เธอเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ จนหนูน้อยต้องเอ่ยปากถาม

"คุณแม่ขา...จาเสร็จหรือยังคะ"

"เบื่อแล้วเหรอลูก...ขออีกนิดนึงนะคะ...แล้วแม่จะพาหนูไปกินขนม โอเค๊..."

"โอเคค่ะ"

หนูน้อยยิ้มหวาน ไม่ตื๊อถามอะไรอีก ศลิษาเข้าไปยืนเลือกโคมไฟในร้านขายโคมไฟ ปล่อยให้น้องขวัญข้าวเดินเล่นอยู่แถวนั้น น้องขวัญข้าวหันไปเห็นตัวตลกถือลูกโป่ง มีเด็ก ๆ 2-3 คนเดินตาม น้องขวัญข้าวจึงเดินตามไปบ้าง...เพราะอยากได้ลูกโป่ง

ยิ่งเดินก็ยิ่งห่างร้านออกไปทุกที กว่าจะรู้ตัว...น้องขวัญข้าวก็หลงทางเสียแล้ว หนูน้อยถือลูกโป่งหน้าเสีย เหลียวมองไปรอบ ๆ ไม่รู้จะไปทางไหนดี เธอเริ่มกลัว และร้องเรียกหาแม่

"คุณแม่ขา..."

น้องขวัญข้าวเรียกหาแม่ น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอเช็ดน้ำตา แล้วเดินมองหาศลิษา ฝ่ายศลิษาเลือกซื้อของเสร็จ หันมาไม่เจอลูกสาว เธอใจหายวาบ เดินมาถามพนักงานที่ยืนต้อนรับอยู่หน้าประตู

"คุณคะ...เห็นเด็กผู้หญิงที่เล่นอยู่ตรงนี้ไหมคะ'

"ผมเห็นเธอเดินตามตัวตลกไปทางโน้นครับ"

ศลิษาเอ่ยขอบคุณ...เธอรีบเดินตามไปยังทางที่บอก...ร้อนใจจนแทบจะร้องไห้

"ขวัญข้าว...หนูอยู่ไหนลูก"

ศลิษาร้องเรียกหาลูกในใจ ตาก็สอดส่ายมองหาไปทั่ว ร้อนใจด้วยความเป็นห่วงลูกสาวตัวน้อย