ตอนที่ 5 บังเอิญ

น้องขวัญข้าวเดินตามหาแม่ เธอมัวแต่มองซ้ายมองขวา จนเดินชนกับร่างสูง ๆ ของคีตภัทรที่เดินสวนทางมาคนเดียว

"โอ๊ยยยย"

แรงชนทำให้หนูน้อยเซจนล้มก้นกระแทก เธอร้องไห้จ้าด้วยความเจ็บ คีตภัทรตกใจ รีบวิ่งเข้าไปประคอง

"ขอโทษนะครับ เจ็บมากไหม อาขอโทษนะ"

หนูน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น คีตภัทรดึงหนูน้อยเข้ามากอด พยายามปลอบให้เธอหายเจ็บ

"โอ๋ๆๆๆ...ไม่ร้องนะครับคนดี"

"ข้าวจะหาคุณแม่.."

หนูน้อยพูดไปสะอึกสะอื้นไป

"พลัดหลงกับแม่เหรอครับ อาจะพาไปหาแม่นะ"

หนูน้อยยิ้มพยักหน้า คีตภัทรล้วงผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้ แล้วเอาน้องขวัญข้าวขึ้นนั่งบนไหล่

"มองหาคุณแม่ไว้นะครับ ถ้าเจอก็เรียกดัง ๆ เลยนะ"

คีตภัทรตัวสูง ทำให้น้องขวัญข้าวมองเห็นได้ไกล ศลิษาที่ร้อนใจตามหาลูก เดินมาเห็นน้องขวัญข้าวแต่ไกล ก็วิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ

"ขวัญข้าว...น้องขวัญข้าว"

น้องขวัญข้าวที่นั่งอยู่บนไหล่ก็เห็นศลิษาแล้ว

"คุณอาขา...ปล่อยข้าวลงค่ะ ข้าวเห็นคุณแม่แล้ว"

คีตภัทรวางหนูน้อยลง เธอวิ่งตื๋อเข้าหาศลิษาที่อ้าแขนรอรับ หนูน้อยกอดคอแม่แน่น

"แม่ใจหายหมดเลยลูก ปลอดภัยดีใช่ไหมคะ วันหลังอย่าไปไหนคนเดียวอีกนะ"

"ข้าวขอโทษค่ะคุณแม่"

หนูน้อยทำหน้าสำนึกผิด ศลิษาจูบหัวเธอ คีตภัทรเดินตามน้องขวัญข้าวมา ต้องชะงักเมื่อเห็นศลิษา

"โหหห...มีแม่สวยขนาดนี้เลยหรือ ใครเป็นพ่อวะ โคตรโชคดีเลย เมียสวย...ลูกน่ารัก"

คีตภัทรคิดแล้วยิ้มให้กับตัวเอง เขาหันหลังจะเดินไป แต่หนูน้อยเรียกเขาไว้

"คุณอาขา..."

เสียงใส ๆ น่ารักของเธอ ทำให้เขาต้องหันมาหา ศลิษาปล่อยน้องขวัญข้าว เธอวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่ม เขานั่งยอง ๆ ลงคุยกับแม่หนูน้อย

"ว่าไงคะ...คนสวย"

"ขอบคุณคุณอานะคะ ที่ช่วยข้าวตามหาคุณแม่"

น้องขวัญข้าวพนมมือ...ย่อตัวไหว้อย่างน่ารัก ชายหนุ่มยิ้มเอ็นดู

"ชื่อข้าวหรือคะ"

"ชื่อขวัญข้าวค่ะ"

ศลิษาตอบแทนลูกสาว เธอเดินมายืนตรงหน้าเขา คีตภัทรจึงได้เห็นเธอเต็มตา เธอสวยจนเขาตะลึง

"ขอบคุณมากนะคะ...ที่ช่วยน้องขวัญข้าวไว้"

เสียงหวานใสของเธอ...ทำให้เขารู้สึกตัว

"ไม่เป็นไรครับ ผมเดินไม่ดู...เลยชนเธอเจ็บ น้องขวัญข้าวไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ"

"คงไม่เป็นไรค่ะ น้องขวัญข้าวค่อนข้างซน ดิฉันต้องขอบคุณแทนลูกสาวด้วยนะคะ"

คีตภัทรยิ้ม ศลิษาขอตัวพาน้องขวัญข้าวเดินจากไป ชายหนุ่มมองตามหลังไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ศลิษาพาน้องขวัญข้าวมานั่งกินไอศครีม เธอนั่งคิดถึงคีตภัทร

"ผู้ชายเมื่อกี้นี้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน คุ้นหน้าจังแฮะ..."

หญิงสาวนั่งคิดไปคนไอศครีมไป จนน้องขวัญข้าวกระตุกแขน

"คุณแม่ขา ลาลายหมดแล้วค่ะ"

ศลิษาสะดุ้ง...มองถ้วยไอศครีม แล้วหัวเราะเบา ๆ

"ขอโทษค่ะ...แม่คิดอะไรเพลินไปหน่อย หนูอิ่มหรือยังคะลูก"

หนูน้อยยิ้มพยักหน้า ศลิษาไปชำระเงิน แล้วจูงลูกสาวออกจากร้าน ศลิษาพยายามสลัดภาพของคีตภัทรออกไปจากหัว แต่ก็แปลก...ที่ทำไมเธอถึงลืมหน้าเขาไม่ได้เลย

ศลิษากลับมาทำงานที่คอนโดต่อ ลูกสาวตัวน้อยนอนหลับอยู่ข้าง ๆ ศลิษาห่มผ้าให้ เธอลูบหัวเด็กน้อยเบา ๆ พร้อมกับจูบแก้มด้วยความรัก ตอนอาบน้ำให้น้องขวัญข้าว เธอเห็นรอยช้ำที่ก้น ถึงจะเป็นรอยช้ำเล็ก ๆ และน้องขวัญข้าวบอกว่าไม่เจ็บมาก แต่ใจของศลิษารู้สึกเจ็บปวด เธอโทษตัวเองที่ไม่ดูแลลูกให้ดี

"พี่ฝ้าย...นุ่นขอโทษนะคะ นุ่นไม่ดีเอง...ที่ทำให้น้องขวัญข้าวต้องเจ็บตัว ต่อไปนุ่นจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ"

ศลิษาบอกกับรูปของพี่สาว...ที่เธอเอามาจากระยอง ศิวิกาในรูป...ยิ้มหวานให้เธอ ศลิษาน้ำตาไหล...คิดถึงพี่สาวจับใจ

"พี่ฝ้าย...บอกนุ่นหน่อยได้ไหมคะ ว่าใครคือพ่อของขวัญข้าว พี่ฝ้ายไม่อยากให้ลูกได้รู้จักกับพ่อของแกหรือคะ ถึงไม่ยอมบอกอะไรใครเลย"

ศลิษาวางรูปลงที่เดิม เธอถอนใจอย่างหนักอก..กับปัญหาที่ไม่รู้จะแก้ตรงไหน และจะแก้ยังไง หันไปมองขวัญข้าวที่หลับปุ๋ย นึกสงสารแม่หนูน้อยจับใจ ไม่รู้เมื่อไหร่เธอถึงจะได้เจอพ่อเสียที ศลิษานึกโกรธพ่อของขวัญข้าว ที่ใจดำทอดทิ้งไม่เหลียวแลลูกเมีย