1 หมั้นหมาย (1)

ภาพวาดแสนสวยเปลือยกายมีผ้าเนื้อบางสีขาวของหญิงสาวดูอ่อนช้อยเกือบเสร็จสมบูรณ์ถูกละเลงด้วยสีดำจากปลายพู่กันทันที เมื่อเจ้าของผลงานรู้สึกหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์กับเรื่องที่เกิดขึ้น!

กระนั้นใบหน้าอ่อนใสปราศจากเครื่องประทินผิวกลับไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมานอกจากความเฉยเมย ทว่าลายเส้นจากปลายพู่กันที่ตวัดบนผืนผ้าใบนั้นก็สามารถสะท้อนอารมณ์ของ ‘คุณหนูดาวิกา นาซิโอ’ ได้เป็นอย่างดี

พอเห็นความเสียหายเกิดขึ้นบนผืนผ้าใบที่เธอใช้เวลาวาดร่วมเดือน อารมณ์หงุดหงิดจึงค่อยคลายลง มือบางถือพู่กันและละเลงสีดำอยู่หยุดชะงัก

ดวงตาคู่สวยหรี่มองภาพวาดเปื้อนสีดำเพราะฝีมือตัวเองด้วยความว่างเปล่า พร้อมกับเสียงผ่อนลมหายใจที่ถูกปลดปล่อยออกมาเบา ๆ เมื่อความเครียดถูกระบายออกมา

จังหวะเดียวกันนั้นเอง เสียงเปิดประตูห้องจึงดังขึ้นพร้อมกับการมาเยือนของเด็กสาวรับใช้ในคฤหาสน์ที่ใช้เสียงนำทางมาก่อนตัว

“คุณหนูดาวิกา”

เสียงฝีเท้าของรองเท้าส้นสูงบดลงบนพื้น แล้วเสียงนั้นจึงหยุดลงเมื่อใครคนนั้นพบเธอเข้า

“คุณหนูอยู่ที่นี่จริงด้วย”

รอยยิ้มของผู้มาเยือนเต็มไปด้วยความโล่งใจเมื่อหาตัวคุณหนูคนสวยพบ แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น รอยยิ้มดีใจของมิลินจึงอันตรธานหาย และแทนที่ด้วยความกังวลเรื่องใหม่เมื่อเห็นชุดที่คุณหนูดาวิกาสวมใส่ในตอนนี้

“มีอะไร?” น้ำเสียงของดาวิกาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นเมื่อปรายไปยังเด็กสาวรับใช้ซึ่งมีวัยไล่เลี่ยกับเธอ

“คุณจูเลียให้มาตามค่ะ... โอ้ ตายแล้ว! ฉันคิดว่าคุณจูเลียต้องไม่พอใจแน่ ถ้าเธอพบว่าคุณหนูยังไม่เปลี่ยนชุด”

พอหลุดปากออกมาแล้วเด็กสาวรับใช้จึงก้มหน้าลงเมื่อถูกคุณหนูดาวิกาจ้องหน้า

“ความไม่พอใจของทุกคน คือความพอใจของฉัน รถพร้อมหรือยัง?” ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลอมทองแฝงฝังความเย็นชาและไม่ใส่ใจกับสิ่งใดปรายมายังเด็กสาวรับใช้ซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบดูสุภาพเรียบร้อย และยังก้มหน้างุด

“รถพร้อมสำหรับการเดินทางแล้วค่ะคุณหนู”

“งั้นก็ออกเดินทางได้แล้ว”

ดาวิกาวางพู่กันในมือลงก่อนคว้าผ้าเช็ดมือมาเช็ดสีที่เปื้อนนิ้ว จากนั้นจึงก้าวฉับ ๆ ออกไปจากห้องกว้างที่มากด้วยภาพวาดฝีมือของตัวเอง

นี่เองที่สร้างความหนักใจให้กับมิลินเด็กสาวรับใช้ซึ่งรับหน้าที่ดูแลคุณหนูดาวิกาเป็นอย่างมาก เพราะคุณหนูดาวิกาที่กำลังจะเดินทางไป ‘หมั้นหมาย’ นั้นยังไม่ได้เตรียมเนื้อเตรียมตัวสำหรับงานหมั้นหมายที่จะเกิดขึ้นเลย

อีกทั้งทำท่าว่าจะออกไปพบคนในตระกูลโนเชริโน่เพื่อหมั้นหมายทั้งชุดนั้น... ชุดที่คล้ายกับชุดแม่ชีในโบสถ์

โอ้พระเจ้า! มิลินมั่นใจว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นภายในคฤหาสน์หลังนี้อย่างแน่นอน ถ้าไม่มีใครหยุดยั้งความคิดไม่เข้าท่าของคุณหนูดาวิกาได้

เมื่อก้าวออกจากห้องทำงานที่เป็นโลกส่วนตัวของเธอแล้ว ดาวิกาจึงตรงดิ่งไปยังหน้าคฤหาสน์ที่มีรถลีมูซีนคันหรูจอดรออยู่ ทว่าเธอต้องหยุดเท้ากะทันหันเมื่อถูกใครบางคนที่เธอไม่ชอบขี้หน้าเดินมาขวางหน้าเอาไว้ อีกทั้งยังจ้องหน้าเธอเขม็งด้วยสายตาไม่พอใจ

“เธอจะไปพบหน้ามิสเตอร์โนเชริโน่ทั้งสภาพแบบนี้เหรอ?”

ดาวิกากรอกตาไปมากับความจุ้นจ้านของจูเลีย แล้วมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าราบเรียบไม่บอกอารมณ์ใด ๆ

“มันเรื่องของฉัน” แม้สีหน้าและน้ำเสียงของหญิงสาวจะราบเรียบ แต่นั่นกลับเผยความไม่พอใจออกมาชัดเจน

“เธอคือเครื่องประดับล้ำค่าของนาซิโอ”

จูเลียบอกอย่างใจเย็น พยายามข่มความโกรธเอาไว้ เพราะรู้ดีว่ามันใช้ไม่ได้ผลกับคุณหนูดาวิกาจอมดื้อด้าน แต่หลานสาวเพียงคนเดียวของมิสเตอร์สเตฟาโนผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้กลับเพิกเฉย ไม่ใส่ใจ

“แล้วไงคะ?”

“เธอควรทำตัวให้จรัสแสงมากกว่านี้”

“เป็นคำแนะนำที่ยอดเยี่ยมมากคุณนาย เท่าที่เป็นอยู่ ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเปล่งประกายมากพอสมควรแล้วนะคะ” ดาวิกายกคิ้วขึ้นสูงเล็กน้อย ก่อนเดินไปขึ้นรถลีมูซีนที่จอดรออยู่

นี่เองที่ทำให้จูเลียต้องเอามือกุมหน้าผากพร้อมกับกรอกตาไปมา ก่อนมีคำสั่งเร่งด่วนให้คนขับรถรออีกอึดใจ จากนั้นเธอก็หันไปสั่งสาวใช้ในบ้านซึ่งพอมีฝีมือเรื่องแต่งหน้าและทำผมให้หิ้วอุปกรณ์เสริมสวยตามคุณหนูดาวิกาขึ้นไปบนรถด้วย

“ไม่คิดว่าเธอจะบ้าจี้ตามฉันมาบนรถแบบนี้นะมิลิน” น้ำเสียงของดาวิกายังราบเรียบเมื่อในรถคันหรูมีสาวใช้ในบ้านเพิ่มขึ้นมาอีกคน อีกทั้งเจ้าหล่อนยังมาพร้อมกับอุปกรณ์แต่งหน้าเสริมสวย

“เป็นคำสั่งของคุณจูเลียค่ะ” เด็กสาวรับใช้อ้อมแอ้มบอกออกมาอย่างหวาด ๆ เมื่อเห็นสีหน้าของคุณหนูคนสวยของเธอ

“เธอขัดคำสั่งของคุณนายแม่มดไม่ได้สินะมิลิน”

“ค่ะ” เด็กสาวรับใช้เม้มปากเป็นเส้นตรง จากนั้นจึงขออนุญาตคุณหนูคนสวยจัดการเรื่องแต่งหน้าและทำผม