สายใยสวาทมาเฟีย

ณ คฤหาสน์เก่าแก่แสนโอ่อ่าของตระกูลโนเชริโน่ซึ่งตระหง่านอยู่ภายใต้อ้อมกอดของสวนสน กินอาณาบริเวณกว้างสุดลูกหูลูกตาและก้าวผ่านกาลเวลามาหลายชั่วอายุคน กระนั้นเจ้าของคฤหาสน์ยังสามารถรักษาความโดดเด่นของตัวคฤหาสน์ให้คงสภาพเดิมได้อย่างดีเยี่ยม

บรรยากาศภายในคฤหาสน์หลังโตแสนหรูหราตกอยู่ในความเงียบสงบเสมือนหนึ่งว่าร้างผู้อยู่อาศัย ทุกคนยังทำหน้าที่ของตัวเองดั่งฟันเฟืองที่ขับเคลื่อนไปข้างหน้า...

เฉกเช่นมุมหนึ่งของคฤหาสน์ซึ่งจัดไว้เป็นห้องรับรองแขกยังตกอยู่ในความสงบจนได้ยินเสียงน้ำตกจำลองนอกคฤหาสน์ ถึงแม้ว่าประมุขของคฤหาสน์จะเอนหลังจิบน้ำชายามบ่ายขณะต้อนรับแขกคนสำคัญที่ถูก ‘เชิญตัวมา’ ก็ตาม

ดวงตาขาวขุ่นดั่งสีของน้ำข้าวแฝงฝังอำนาจดุจพญาราชสีห์ปรายไปมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่และสง่างาม ที่ฉายแววกรำงานหนักอย่าง ‘ชาวไร่’ มากกว่า ‘นักธุรกิจ’ กระนั้นมิสเตอร์ม็อตต้ากลับเห็นถึงพรสวรรค์บางอย่างซึ่งซ่อนเร้นอยู่ในตัวของชายหนุ่ม และเขาก็ให้ความสนใจ

“นั่งลงก่อนสิหลานชาย” มิสเตอร์ม็อตต้าเชิญด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ พลางผายมือเชิญ ก่อนหยิบชารสดีจากฝรั่งเศสขึ้นจิบแล้ววางแก้วเซรามิคเนื้อดีลงบนจานรองอย่างเบามือ

รอให้เอริโก้ทิ้งตัวนั่งลงในฝั่งตรงข้ามแล้วนั่นล่ะ ประมุขผู้ปกครองคฤหาสน์จึงโบกมือเรียกให้แม่บ้านมารินน้ำชาให้กับหลานชายของเขา

“คุณตามีธุระอะไรกับผมครับ?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำชวนฟังของชายหนุ่มนั้นเต็มไปด้วยความนุ่มนวล แสดงออกถึงความเคารพชายสูงวัยเป็นอย่างยิ่ง

คำถามนี้เองจึงเป็นจุดเริ่มต้นของบทสนทนา

“ฉันพอใจกับฝีมือการค้าของแกมากนะเอริโก้ ลีโอเพิ่งรายงานเรื่องนี้กับฉันว่าซิการ์งวดนี้ที่แกปล่อยให้ลูกค้าที่ฮ่องกงทำกำไรได้มากกว่าเดิมถึงสิบเปอร์เซ็นต์”

“ลีโอรึ?” เอริโก้ยกคิ้วขึ้นสูงด้วยความประหลาดใจ หาได้ใส่ใจคำชมจากคุณตาที่เขาเคารพรักแม้แต่น้อย

เขาแค่ถูกลีโอขอร้องให้เข้ามาช่วยงานในองค์กรแบบเฉพาะกิจเท่านั้น และดูว่าเรื่องนำผลงานมารายงานให้มิสเตอร์ม็อตต้าฟัง จะเป็นเรื่องผิดวิสัยของลีโอซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขามาก

ด้วยว่าทุกครั้งที่เขายื่นมือเข้ามาช่วยงานภายในองค์กรจะถูกเก็บเป็นความลับที่รู้กันแค่ไม่กี่คนเท่านั้น หลังจากเสร็จสิ้นจากภารกิจแล้วทุกอย่างจะจบสิ้นแค่ตรงนั้น ไม่มีการรายงานว่าเป็นความดีความชอบของใครคนใดคนหนึ่ง ผลงาน และความดีความชอบจะออกมาเป็นทีม

นี่จึงเป็นสิ่งที่เขาประหลาดใจ...

“ถูกต้อง ที่ฉันเรียกตัวแกมาก็เพื่อปรึกษาหารือเรื่องสำคัญ”

“ครับ”

มิสเตอร์ม็อตต้ามองหน้าเรียบสนิทไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ ของหลานชาย ดวงตาต่างสี ต่างวัยและต่างประสบการณ์สบกันนิ่ง ก่อนเป็นมิสเตอร์ม็อตต้าที่เบือนหน้าไปโบกไม้โบกมือไล่เหล่าบอดี้การ์ดทั้งหมด ซึ่งรวมไปถึงแม่บ้านให้กลับออกไปจากห้องให้หมดก่อนเริ่มต้นพูดคุยเรื่องสำคัญ

“เมื่อสองวันก่อนลีโอแวะมาหาฉัน... ลองทายสิว่าเจ้าหมอนั่นพูดอะไรกับฉันบ้าง?” มิสเตอร์ม็อตต้าเริ่มต้นด้วยคำถามสบาย ๆ หลังจากความเป็นส่วนตัวกลับคืนมา ทว่าน้ำเสียงของสิงห์เฒ่ายังแฝงความกังวลอยู่

“อาจเป็นเรื่องหุ้นส่วนบางคนเกิดความไม่พอใจเมื่อลีโอดึงผมเข้ามาเกี่ยวข้องกับองค์กร...”

“ถูกต้องเพียงครึ่งเดียวหลานรัก” มิสเตอร์ม็อตต้ายิ้มมุมปาก แต่รอยยิ้มนั้นยังส่งไม่ถึงดวงตา

“ยังมีอีกเรื่องที่ทำให้ฉันโมโหจนเส้นเลือดในสมองแทบปริ”

สีหน้าของเอริโก้เปื้อนความสงสัยขึ้นมาทันที เมื่อความสุขุม รอบคอบ ใจเย็นอย่างมิสเตอร์ม็อตต้าหดหายขณะเอ่ยปากออกมาเช่นนั้น เพราะน้อยคนมากนักที่จะทำให้สิงห์เฒ่าผู้นี้โกรธได้ และน้อยคนอีกเช่นกันที่กระทำเช่นนั้นแล้วสามารถมีชีวิตรอดปลอดภัย

แต่ดูว่า ‘ลีโอ โนเชริโน่’ จะเป็นกรณียกเว้น อีกทั้งยังทุบสถิติที่สามารถทำให้มิสเตอร์ม็อตต้า โนเชริโน่ มาเฟียเฒ่าผู้ยิ่งใหญ่แห่งเกาะซิซิลีโกรธขึ้นมาได้แบบครั้งแล้วครั้งเล่า

“ลูกพี่ลูกน้องของผมอาจเรียกร้องบางอย่างที่ขัดใจคุณตา”

การคาดหมายของเอริโก้เป็นไปอย่างแม่นยำ สีหน้าติดจะเครียดของมิสเตอร์ม็อตต้าจึงเปลี่ยนมาเปื้อนรอย ‘เหยียดยิ้ม’ นิดหนึ่ง ก่อนจะแทนที่ด้วยเสียงทอดถอนหายใจ

“เจ้าหมอนั่นทำยิ่งกว่านั้นอีก...” น้ำเสียงนั้นแฝงฝังความอ่อนล้าคราเอ่ยถึงหลานชายอีกคน “ลีโอคือความหวังเดียวของตระกูลโนเชริโน่ แต่เจ้าหมอนั่นดื้อรั้นนัก ฉันเลยกล่อมไม่ได้”

“ลีโอต้องการอะไรครับ?”

คำถามนั้นเหมือนทำให้เวลาหยุดหมุนไปนานเมื่อมิสเตอร์ม็อตต้าเอาแต่ปิดปากเงียบ

“ต้องการวางมือจากองค์กร”

ถ้อยคำที่หลุดจากปากสิงห์เฒ่าสร้างความกระจ่างชัดให้กับเอริโก้มากขึ้น ชายหนุ่มพยักหน้ารับฟัง

การที่ลีโอต้องการอิสระและหลุดพ้นจากวิถีมาเฟียไม่ใช่เรื่องเหนือการคาดเดาของเขาแต่อย่างใด เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขารู้มาตั้งนาน ตั้งแต่ลีโอมีอายุแค่สิบกว่าขวบเท่านั้น และดูว่าการที่เขาถูกเรียกตัวมาในวันนี้น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องการตัดสินใจของลีโออย่างแน่นอน