3 เริ่มชีวิตใหม่ไม่ง่ายอย่างที่คิด

หลังจากออกมาไกลจากจวนซุนแล้ว หมิงจูถึงได้หยุดยืนมองถนนสายยาวที่ทอดตัวไปยังตลาดกลางเมือง ดวงตาของนางจับจ้องไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ร่างบางสูดลมหายใจลึก ก่อนหันไปสั่งเยว่ฮวาด้วยน้ำเสียงไร้ความหวั่นเกรงต่างจากบ่าวคนสนิทสิ้นเชิง

“เยว่ฮวา เจ้านำเครื่องประดับและเครื่องเรือนที่ไม่มีตราสัญลักษณ์ของราชวงศ์ไปขายในตลาดเสีย แลกเป็นตั๋วเงินให้ได้มากที่สุด...” หมิงจูครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวต่อ “แล้วก็ใช้เงินส่วนหนึ่งไปจองโรงเตี๊ยมขนาดกลางแห่งนั้นไว้สำหรับเราพักอาศัยช่วงหนึ่ง ขอห้องริมสุดที่คนไม่พลุกพล่านจนเกินไป”

“เจ้าค่ะ”

หมิงจูนั้นไม่ได้ไปด้วยกันกับเยว่ฮวา นางมีจุดหมายหนึ่งที่คิดไว้แล้วก็ก่อนจะเริ่มทำอะไรต้องไปสืบความเป็นไปของเมืองตอนนี้ก่อน นางจึงเดินเข้าไปในย่านตลาดตัวคนเดียวอย่างคล่องแคล่ว ท่ามกลางผู้คนที่สัญจรไปมา ความวุ่นวายของตลาดกลับทำให้หัวใจของนางเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นเล็กๆ นางเคยเป็นสายลับในยุคสองพัน ซึ่งการสืบข่าวและเฝ้าสังเกตเป็นสิ่งที่หล่อหลอมอยู่ในตัว การออกมารับรู้ความเป็นไปของเมืองหลวงในยามนี้เป็นสิ่งจำเป็นต่อการวางแผนอนาคตของนาง

ไม่นานนัก หมิงจูก็เดินมาถึงโรงน้ำชาแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในย่านการค้าคึกคัก ตัวโรงน้ำชาสร้างจากไม้เนื้อดี มีป้ายแกะสลักชื่อว่า “หอมหมื่นลี้” แขวนเด่นเป็นสง่า

นางก้าวเข้าไปในโรงน้ำชาอย่างเงียบเชียบ ภายในเต็มไปด้วยลูกค้าทั้งชนชั้นกลางและบุตรหลานขุนนาง บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงสนทนาและเสียงหัวเราะที่ประสานกับเสียงขลุ่ยของนักดนตรีตรงมุมหอ

หมิงจูเลือกโต๊ะที่มุมหนึ่งเพื่อไม่ให้สะดุดตา นางสั่งชาจากเสี่ยวเอ้อ แล้วนั่งฟังบทสนทนาจากผู้คนรอบตัว พยายามทำให้ตนเองไม่เป็นที่สังเกต

นั่งไปราวครึ่งชั่วยามก็มีหัวข้อหนึ่งที่น่าสนใจไม่หยอกเชียวล่ะ

“ได้ข่าวหรือยัง สำนักเงาพยัคฆ์กำลังมาแรงในเมืองหลวง พวกเขาทำได้ทุกอย่าง ตั้งแต่ซื้อขายข่าวสารจนถึงจ้างคนไปสังหาร!”

“ใช่ๆ ใครจะไม่รู้จักกันล่ะ ข้าได้ยินมาว่าสำนักเงาพยัคฆ์ยังเปิดรับภารกิจจากคนภายนอกด้วย หากเจ้าเก่งพอ สามารถไปรับงานทำเงินได้ด้วย”

“ไม่เพียงแค่นั้น ข้าได้ข่าวว่าพวกเขายังขายข่าวสำคัญให้ขุนนางชั้นสูงด้วย เรื่องที่ข้าเคยได้ยินคือ...เฮ้ย! อย่าพูดเสียงดัง!”

หมิงจูได้ยินเช่นนั้น นัยน์ตาของนางทอประกายสนใจ สำนักเงาพยัคฆ์ที่พวกเขากล่าวถึงอาจเป็นช่องทางสำหรับเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกทางหนึ่ง นางจิบชาไปพลางเงี่ยหูฟังบทสนทนาต่อทำราวกับว่านางได้นั่งฟังร่วมวงสนทนาออกรสของกลุ่มคนในโรงน้ำชา

เมื่อถึงเวลาที่เสี่ยวเอ้อเดินมาเติมชา หมิงจูก็ใช้โอกาสนี้เอ่ยถามเสียงเบา “ข้าขอถามหน่อย เจ้ารู้หรือไม่ว่าสำนักเงาพยัคฆ์นี้อยู่ที่ใด?”

เสี่ยวเอ้อชะงักเล็กน้อยสายตาฉายแววแปลกใจ ก่อนก้มหน้าตอบอย่างไม่อิดออด

“แม่นางจะไปหรือขอรับ? เอ่อ สำนักเงาพยัคฆ์ตั้งอยู่ทางตะวันออกของเมือง ใกล้กับประตูเมืองใหญ่ขอรับ”

หมิงจูพยักหน้ารับคำ สักครู่ก็จ่ายค่าชาและรีบออกจากโรงน้ำชา นางมุ่งหน้าสู่ทางตะวันออกของเมืองทันทีก่อนที่ดวงอาทิตย์จะตก

หมิงจูหยุดยืนหน้าประตูใหญ่ของสำนักเงาพยัคฆ์ ใบหน้าของนางแหงนมองอาคารที่ยิ่งใหญ่และโอ่อ่าด้วยความทึ่ง ตัวอาคารสร้างจากไม้เนื้อแข็งที่ทาด้วยสีดำสนิท แผ่นป้ายขนาดใหญ่แกะสลักคำว่า “เงาพยัคฆ์” แขวนอยู่เหนือประตูอย่างสง่างาม ด้านหน้ามีผู้คนพลุกพล่านเข้าออกตลอดเวลา

ทุกคนดูรีบเร่ง บ้างแต่งกายหรูหราเหมือนขุนนาง บ้างแต่งกายเรียบง่ายอย่างชาวเมืองธรรมดา

ก่อนมาถึง หมิงจูแวะซื้อเสื้อผ้าสีเข้มจากร้านในตลาด นางเปลี่ยนจากชุดผ้าไหมที่ดูอ่อนหวานเยี่ยงคุณหนูในตระกูลขุนนาง มาเป็นเสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีดำเรียบง่ายแขนยาวคลุมถึงข้อมือ ชุดนี้เรียบทำให้ช่วยลดความโดดเด่นของใบหน้าที่งดงามและใสบริสุทธิ์ลงบ้าง

เมื่อก้าวเข้าสู่ตัวอาคาร นางสัมผัสได้ถึงความมีระเบียบและอำนาจอันหนักแน่นของสถานที่แห่งนี้ บ่าวรับใช้ในชุดสีน้ำตาลเข้มเดินขวักไขว่ ทุกคนดูวุ่นวายแต่กลับมีความเป็นมืออาชีพที่เห็นได้ชัดเจน

หมิงจูเดินตรงไปยังผู้ดูแลบุรุษคนหนึ่ง เขามองนางแวบเดียว ก่อนกลับไปสนใจเอกสารในมือในทันที

“ข้ามาดูภารกิจที่สำนักเงาพยัคฆ์มีให้” หมิงจูเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่แฝงความหนักแน่น

ชายคนนั้นเหลือบมองนางอีกครั้ง คราวนี้สายตาของเขาเต็มไปด้วยการประเมินสตรีตรงหน้า

“ท่านน่ะหรือ?” เขาเอ่ย น้ำเสียงปนความไม่เชื่อถือ “ภารกิจที่นี่ล้วนยากลำบาก สตรีเช่นท่านจะรับภารกิจใดได้กัน?”

คำพูดนั้นแม้จะไม่ได้ดูหมิ่นออกนอกหน้า แต่ก็ชัดเจนว่าถูกลดทอนความสำคัญ หมิงจูปรายตามองเขาด้วยดวงตาเยือกเย็น

“โปรดบอกข้ามาว่าต้องไปทางใด ข้ารู้ว่าตนเองทำอะไรได้หรือไม่ได้”

ชายคนนั้นเลิกคิ้วก่อนโยนคำตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ไปทางซ้าย เดินตรงไปจนสุด”

หมิงจูพยักหน้าโดยไม่ตอบกลับ แล้วเดินตามทางที่บอกจนมาถึงพื้นที่สำหรับผู้มารับภารกิจ หมิงจูพบว่าบรรยากาศที่นี่ต่างออกไป บริเวณนี้มีบอร์ดขนาดใหญ่ทำจากไม้สลักลวดลายอย่างประณีตตั้งอยู่กลางห้อง รายละเอียดภารกิจถูกจารึกไว้ด้วยตัวอักษรขนาดเล็กจนแน่นทุกแผ่นป้าย

ในพื้นที่นี้คนส่วนใหญ่เป็นบุรุษ รูปร่างกำยำและแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่บ่งบอกถึงความแข็งแกร่ง ไม่มีสตรีคนใดเลยในบริเวณนี้ สายตาบางคู่จับจ้องมาที่หมิงจูอย่างฉงน บ้างมีแววประเมิน บ้างมีแววเย้ยหยันในที

นางเดินตรงไปยังบอร์ด อ่านรายละเอียดบนป้ายไม้ ภารกิจมีหลากหลายประเภทเลยทีเดียว ตั้งแต่การสืบข่าว ขนส่งของสำคัญ ไปจนถึงการค้นหาบางอย่าง นางใช้เวลาสำรวจเนื้อหาแต่ละภารกิจเพียงชั่วหนึ่งเค่อก่อนจะเอ่ยถามเจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ใกล้ป้ายไม้มากที่สุด

“หากข้าสนใจจะรับภารกิจที่นี่ ข้าต้องทำอย่างไร?”

ชายคนนั้นมองนางด้วยสายตาแปลกใจเล็กน้อยเช่นผู้อื่น ก่อนตอบเสียงเรียบ

“ท่านต้องลงทะเบียนก่อน ระบุนามและความสามารถ หรือประสบการณ์การทำงานก่อนหน้าจากนั้นจึงเลือกภารกิจที่เหมาะสมได้”

“ข้าต้องสอบทดสอบใดหรือไม่?”

“บางภารกิจจำเป็นต้องพิสูจน์ฝีมือก่อน ขึ้นอยู่กับลักษณะของงาน”

หมิงจูพยักหน้าช้าๆ นางเก็บข้อมูลอย่างรอบคอบ ทุกถ้อยคำที่ชายคนนั้นบอกมาล้วนสมควรที่เป็นเช่นนี้ หากเป็นผู้ใดก็ได้ระบบหางานเช่นนี้คงล่มอีกไม่นานแน่ ถือว่าสำนักเงาพยัคฆ์จัดการเรื่องนี้ได้ดี

หลังจากสำรวจพื้นที่รอบป้ายภารกิจจนหมดข้อสงสัย หมิงจูก็เดินเข้าไปหาบุรุษร่างสูงคนหนึ่งที่กำลังยืนอ่านรายละเอียดป้ายไม้อีกอัน เขาดูอายุประมาณยี่สิบปีกว่า ใบหน้าคมเข้ม แต่แฝงรอยยิ้มอบอุ่นในแววตาน่าผูกมิตรด้วยที่สุดเท่าที่นางเห็นตอนนี้

“ขออภัยที่ขัดจังหวะด้วย ข้ามาที่นี่คราแรกอยากขอความเห็นคุณชายหน่อย”

บุรุษผู้นั้นหันมามองนางทันใดด้วยสายตาฉายแววแปลกใจเล็กน้อยอย่างเช่นผู้อื่นแต่สำหรับคนนี้มันหายไปเร็วอย่างตั้งใจซ่อนไม่ให้คนถูกมองรู้สึกไม่ดี

“สตรีเช่นท่านที่มาที่นี่หาได้ยากนัก มีอะไรสงสัยให้ข้าช่วยบอกมาได้เลย”

หมิงจูยิ้มเล็กน้อย ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงใจสมกับที่เขาแสดงออกอย่างจริงใจเช่นกัน “ทุกอย่างล้วนคาดเดายาก ข้าก็เพียงแสวงหางานทำเงินเช่นเดียวกับทุกคนเท่านั้น”

บุรุษใบหน้าหล่อเหลาหยักยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างชอบใจ

“ข้านามว่าว่างซู เป็นนักท่องยุทธผู้หนึ่ง มิได้มีสกุลใหญ่โตใดๆ ยินดียิ่งที่ได้คุยกับแม่นาง...”

“ข้านามหมิงจู ยินดีที่ได้รู้จักท่านว่างซู” นางตอบพร้อมยอบศีรษะเบาๆ

“เรียกข้าว่างซูก็พอ...”

“ได้เลย เอ่อ ว่าแต่ท่านเคยรับภารกิจไปทำหรือไม่? เป็นอย่างไรบ้างหรือ?”