ตอนที่ 2 - ความหวังของพ่อ

"อ๊า… อ๊า…. อ๊า….!!!" เสียงหญิงสาวครวญครางกรีดร้องตลอดทุกๆ วินาที ยามถูกชายกลัดมันร่างสูง กำลังทำกิจกรรมบนเรืนอร่างของเธออย่างต่อเนื่อง ภายในห้องพักหรูสูงเสียดฟ้า มันน่าจะเป็นโรงแรมระดับห้าดาว พร้อมเฟอร์นิเจอร์หลักหมื่น ภายในห้องเย็นฉ่ำด้วยแอร์คอนดิชั่น ทำงานอย่างต่อเนื่อง เพราะเวลานี้คือช่วงวันหยุดของ วาคินทร์ อินทรโภคินทร์ ลูกชายคนโตของ สุริยะ อินทรโภคินทร์ ผู้มีอิทธิพลในเมือง เขาเป็นผู้มีอำนาจและบริวารมากมาย

******

แต่เดิม สุริยะเคยเป็นชาวจีนเร่ร่อน ทำงานจับกังแบกห่าม มาเป็นลูกน้องมือเอกของก๊กคนจีนในเยาวราช จากลูกกระจ๊อกเล็กๆ สู่การเป็นผู้นำทรงอิทธิพลในกรุงเก่า สุริยะ ตกหลุมรักสาวหมวยชาวจีนคนหนึ่ง เธอชื่อ "หลินเซียง" พูดไทยไม่ได้ เป็นสาวหมวยถักเปียอยู่บ้าน รอให้ผู้หลักผู้ใหญ่มาดูตัวเลือกคู่ให้ สุริยะเจอเธอในงานตรุษจีน ตกหลุมรักในทันที เขาตั้งใจว่าจะให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอ

เมื่อเห็นว่าผู้หลักผู้ใหญ่ ได้ไปมาหาสู่ และทำการสู่ขอลุล่วงไปด้วยดี ด้วยความสามารถและหน้าที่ ทำให้สุริยะได้แต่งงานกับหลินเซียงอย่างมีความสุข ทั้งคู่เหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก เขายินดีจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา

หลังจากนั้นไม่นาน ปีแรกแห่งความเป็นมงคล หลินเซียงเป็นภรรยาที่อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน ได้ให้กำเนิดบุตรชายคนแรก สร้างความดีใจให้แก่ครอบครัวของสุริยะมาก จึงได้ตั้งชื่อลูกคนแรกว่า "วาคินทร์" ปีถัดมา มีลูกชายเพิ่มอีกคนชื่อ "ภินพัตร" และลูกคนสุดท้องเป็นลูกสาว เป็นดั่งหัวแก้วหัวแหวนของสุริยะ เธอเป็นเด็กดีเรียบร้อย หน้าตาน่ารักเหมือนสุริยะ ราวกับถอดแบบมา เธอชื่อ "ภัทรา"

ครอบครัวอินทรโภคินทร์ ทำธุรกิจกิจการใหญ่มากมาย โดยเริ่มสร้างฐานมาจาก การเป็นเจ้าของโรงสีข้าว ต่อมากำไรงามจึงเริ่มเปิดตลาดให้คนมาเช่า ต่อมาช่วงวาคินทร์ยังเป็นเด็กๆ สุริยะหันไปเริ่มธุรกิจกับชาวจีนในเยาวราช เพื่อช่วยให้หญิงสาวที่มาจากบ้านนอก เข้ากรุงใหม่ๆ ได้มีงานทำ จึงเปิด หอนางสวรรค์ ให้เด็กสาวเหล่านี้มาทำงาน แม้จะเปิดแบบไม่เป็นทางการ สุริยะได้นำรายได้บางส่วน จ่ายส่วยให้กับพวกตำรวจที่มาช่วยดูแลเป็นพิเศษ

กิจการหอนางสวรรค์ ดำเนินไปได้ดี แถมรายได้งดงาม เด็กสาวใหม่ๆ จะได้ราคาค่าตัวแพงกว่าหญิงสาวมีอายุ ยิ่งอายุน้อย ก็ยิ่งแพงเป็นพิเศษ เพราะเด็กสาวที่มีพรหมจรรย์ จะต้องถูกเปิดประมูลให้กับเศรษฐีผู้ชอบเด็กสาว พวกเขายอมจ่ายราคา ห้าหลักถึุงหกหลัก อย่างง่ายดาย จึงเป็นเหตุให้ สุริยะมีเงินทองมากมาย จากการค้าประเวณี แถมมีธุรกิจใหญ่ๆ บังหน้ามากมาย…

ผ่านมาเกือบสิบปี มีเหตุร้ายเกิดขึ้นภายในบ้านอินทรโภคินทร์ หลินเซียงเสียชีวิตภายในบ้านเพียงลำพัง โดยไม่อาจหาตัวคนร้ายแอบเข้ามาลอบฆ่าเธอ อาจเกี่ยวกับขัดผลประโยชน์ ทำให้สุริยะเปลี่ยนไป พร้อมกับห่างเหินกับลูกๆ ทั้งสามคน การจากไปของหลินเซียงทำให้ภัทรากลายเป็นเด็กสาวที่เงียบขรึม แถมถูกส่งไปเรียนเมืองนอกอยู่กับญาติห่างๆ ของสุริยะแทน แต่สำหรับวาคินทร์กับภินพัตร พวกเขาต้องเข็มแข็งมากยิ่งขึ้น…

******

เสียงหอบหายใจเหน็ดเหนื่อย แหบหอบดังมาจากหญิงสาว ซึ่งมาทำงานปรนนิบัตให้แก่วาคินทร์ เธอคว่ำหน้าทรุดเตียงนุ่ม แทบจมลงไป หลังจากบริการชวงล่างให้แก่เขา ได้จัดหนักสุดเต็มเหนี่ยว เสียบเสยแทงลึกได้ทุกดอก หมดแรงจะพาร่างบางออกจากเตียง ได้แต่นอนอ่อนระโหยโรยแรง เพราะกรีดร้องแทบทุกครั้ง ยามถูกตอกอัดร่างแทบฉีก ด้วยขนาดของร่างกายชายหนุ่มเธออยากเป็นของเขา ให้เขากลายเป็นเจ้าของเธอ ยิ่งได้มีงานแต่งงาน คือความใฝ่ฝันของหญิงสาวในหอนางสวรรค์ทุกคน แต่คงไม่มีทางเป็นไปได้ พวกเธอแค่ถูกเรียกมารับใช้ มิใช่เป็นของกันและกัน

"ขอบใจที่มาดูแลนะ มารับค่าขนมของเธอได้แล้ว" วาคินทร์หันมาหยิบมือถือรุ่นใหม่ ทัชสกรีนเนียนใส พลางกดรหัสเงินใส่จำนวนตัวเลข ให้เด็กสาวในสังกัดควรได้รางวัล หลังจากถูกเรียกมาให้เขาได้ใช้บริการเป็นพิเศษ หญิงสาวพยายามพาร่างของตัวเองลุกจากเตียงนอน ผมเผ้ายุ่งเหยิงกระเซิงแบบยับไปทั้งร่าง เรียวแขนแทบสั่นหลังจากยันกายตลอดชม.ที่ผ่านมา เขาจัดหนักกับเธอแบบอัดฉีดน้ำร้อนสดๆ ถึงสองกระบอกติดๆ ไม่มีพัก มือบางสั่นระหว่างกดรหัสธนาคารส่วนตัวให้เขาโอนเงินเข้ามา

เสียงแอพดังบอกว่าโอนเงินสำเร็จแล้ว ทำให้หญิงสาวต้องรู้งานว่า ได้เวลาพาตัวเองออกจากห้องนี้ กลับสู่หอนางสวรรค์ เพื่อรับบริการลูกค้ารายถัดไป การจะได้เป็นภรรยาของวาคินทร์นั้น ยากกว่าการบริการชายหนุ่มคนไหนก็ได้เสียอีก… หญิงสาวรีบลุกมาสวมเสื้อผ้า ถือรองเท้าส้นสูงเอาไว้ในมือ ค่อยๆ เดินไปขาสั่นไปทั้งสองเท้า พาร่างบางตนย้ายออกไปแบบโซซัดโซเซ หลังจากฝีเท้าหญิงสาวเงียบลง พร้อมๆ กับลูกน้องคนสนิทของวาคินทร์เดินเข้ามา

วาคินทร์นั่งลงบนโซฟา พลางหยิบแก้วเหล้ามาเขย่าให้อุ่นมือ จิบให้คอหายกระหายน้ำ เขาเชิดหน้ามองสูง หลังจากสวมกางเกงขายาวเพียงตัวเดียว เรือนกายหนุ่มสมส่วนแบนราบ เต็มไปด้วยมัดกล้ามซิกแพ็คขึ้นรูปสวยงาม ราวกับออกกำลังกายมาอย่างดี กายหนุ่มเริ่มแห้งเหงื่อ เพราะความเย็นของแอร์ภายในห้อง อีกมือเสยผมสางอย่างง่ายๆ เขากำลังรอลูกน้องรายงานความคืบหน้า

"รังตะวันฉาย ถูกตำรวจบุกทำลาย ยึดของกลางไปหมดแล้วครับ ท่านสุริยะขอเรียกพบเจ้านายเป็นการด่วนพิเศษ" ประสิทธิ์ ลูกน้องคนสนิท รายงานเสร็จแล้ว เขาหันเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาว พร้อมสูทธสีดำ เพื่อบริการให้แก่วาคินทร์อย่างรู้งาน

"บอกไอ้ภินพัตรรึยัง?" วาคินทร์เขม่งสายตาทั้งสอง พร้อมขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ มือหนึ่งเอื้อมไปรับเสื้อจากประสิทธิ์ พร้อมกลัดกระดุมอย่างเร่งด่วน

"นายน้อยทราบแล้วครับ เดินทางไปพบท่านสุริยะล่วงหน้าก่อนแล้วครับ" ประสิทธิ์รายงาน พร้อมถือเสื้อสูทธสีดำเอาไว้กับตัว พลางเดินตามหลังวาคินทร์ออกจากห้องพักอย่างเร่งด่วน

สองฝีเท้าหนักเดินก้าวอย่างหนักแน่น จ้ำอ้าวอย่างเร็วรีบตามคำสั่งพ่อฝากลูกน้องมา สีหน้าของวาคินทร์ไม่สบอารมณ์หลังจากได้ยินข่าว รังตะวันฉายถูกบุกทลาย ของกลางโดนยึดหมด ทำให้รายได้ครั้งนี้เสียหายไปมาก

ร่างชายหนุ่มเชิ้ตขาวกางเกงยาวสีดำ เดินมาถึงหน้าโรงแรม มีรถเบนลี่หรูคันงาม จอดรอเขาอยู่ก่อนแล้ว ลูกน้องในชุดดำ ยืนรายล้อมรอบรถสวย เปิดประตูให้เขาเข้าไปนั่งอยู่เบาะหลัง บอร์ดี้การ์ดกว่าสิบคน ดูแลวาคินทร์อย่างใกล้ชิดในการเดินทางครั้งนี้ ประสิทธิ์รีบเดินรุดไปยังที่นั่งด้านข้างคนขับรถ พร้อมๆ กับการออกรถอย่างรวดเร็ว เพื่อไปให้ทันนัดหมายในเวลาอันรวดเร็ว

******

ภายในรถยนต์เย็นแอร์เต็มที่ แต่ภายในทรวงอกหนาชายหนุ่ม เขารู้สึกถึุงความร้อนรุ่มวูบวาบขึ้นมา หลังจากทราบข่าวรังตะวันฉายถูกทลายลง มีแต่สีหน้ากังวลจนต้องถามรายละเอียดอื่นจากประสิทธิ์

"มีใครถูกจับมั๊ย?"

"โดนจับทั้งหมดเลยครับ มีลูกน้องเข้ามาใหม่ โดนยิงตายไปสี่คน นอกจากบาดเจ็บถูกส่งไปร.พ. ถูกใส่กุญแจมือบนเตียงคนไข้ครับ" ประสิทธิ์รายงานขณะที่ตัวรถเบนลี่ยังเดินทางไปยังบ้านหลังใหญ่ของสุริยะ แม้รถจะติดมากเพียงใด เขาเดินทางไปยังทางด่วนพิเศษ เพื่อให้ไปได้เร็วขึ้น

"ซวยแล้ว ไอ้ภินพัตร!!! งานนี้ป๊าเอาตายแน่ๆ" วาคินทร์แทบยกมือขึ้นมาป้องปิดหน้า กลัดกลุ้มกับข่าวที่ได้รับ เพราะรังตะวันฉาย อยู่ในความดูแลของภินพัตรแท้ๆ เขากลับปล่อยให้ตำรวจบุกเข้าไปยึดจนได้ ถ้าทำงานรอบคอบกว่านี้ คงจะไม่ถูกบุก ยึดของกลาง แถมไอ้คนที่จับได้ อาจจะสาวตอนมาถึงภินพัตรเป็นแน่แท้

หน้าบ้านประตูใหญ่ เปิดด้วยระบบอัตโนมัติ มีสวนสวยโอ่อ่า ลานน้ำพุสำหรับจัดเลี้ยง มันกำลังจะถึงวันเกิดของภัทราปีที่ยี่สิบ น้องสาวคนสวยไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่ยังเล็ก ตอนนี้น่าจะเรียนจบปริญญาตรี พร้อมกลับมาทำงานอยู่ข้างกายพ่อ ดูแลกิจการอื่นๆ ได้ตามสาขาที่ถนัด… บริเวณบ้านตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยการจัดเลี้ยงวันเกิดและการกลับมาบ้านของภัทรา…

******

เสียงตบหน้าดังฉากใหญ่ ชายผู้มีอายุสูงวัย ไม่สบอารมณ์หนักมาก เนื่องจากธุรกิจส่งยาบ้าของเขาถูกทลายลง และมันเป็นความผิดพลาดของภินพัตร เพราะปล่อยให้สายตำรวจเข้ามาเจอ จนนำไปถึงการบุกทลายรังตะวันฉาย แม้มือแสนเหี่ยวย่นกร้านแดดมากอายุ จะลงมือระบายอารมณ์โกรธลงบนหน้าของลูกชายคนรองก็ตาม การฟาดมือลงบนหน้าลูกชาย มือเขายังไม่เจ็บเท่าสินค้าและลูกน้อง ถูกตำรจยึดและจับไปได้ทั้งหมด

เด็กหนุ่มพึ่งเรียนจบปริญญาตรี กำลังต่อป.โทเรียนใกล้จบแล้ว รับงานของพ่อ พร้อมดูแลได้เพียงแค่ปีครึ่ง ก็ถูกยึดคฤหาสน์หรูส่วนตัว แถมสินค้ากลายเป็นของกลางถูกยึดไปทั้งหมด ถ้าพวกมันเปิดปากตอนสอบสวนว่า ธุรกิจยาบ้านี่ของใครละก็ มีหวังได้ไปนอนเล่นๆ ในคุกที่โหดที่สุดในเมืองไทย แทนที่จะไปตากแดด ฟาดสาวเพลินๆ ที่อิตาลีแทน

เด็กหนุ่มค่อยๆ เอี้ยวตัวยืดตัวตรงขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากโดนตบจากมือพ่อเข้าที่แก้มซ้าย เป็นเวลาที่ประตูบ้านเปิดมา ปรากฏร่างของวาคินทร์ พึ่งเดินทางมาถึงบ้านพอดี

"ลื้อมันทำให้อั๊วะผิดหวังมากๆ ลื้อจะหาของไปส่งลูกค้าทันล้ายยางงาย… มันอยู่ในมือตำรวจหมกแล้ว" สุริยะพูดไทยไม่ค่อยชัดนัก แต่ด้วยความโกรธหนักกับสินค้าที่หายไป เขาตะคอกแทบลั่นบ้าน ทำให้รอบด้านเงียบกริบ และลูกน้องทุกๆ คนต่างยืนเงียบตาม

"อั๊วะจะหาของชุดอื่นไปทดแทนเองครับป๊า เบิกจากคลังสำรองของผมไปแทนก่อนก็ได้" ภินพัตรตอบภาษาไทยชัดเจน เพราะเขาเป็นคนแบกภาระของสุริยะไว้เสียส่วนใหญ่ สินค้าที่โดนยึดไป แค่ส่วนหนึ่ง แต่ของที่จะส่งลูกค้า คงต้องเบิกจากคลังส่วนตัวซึ่งเขาได้ทำการสำรองเบิกจ่ายล่วงหน้าไว้

"แล้วไอ้ที่โดนจับง่า… ลื้อจะจัดการกับพวกมันยังไง เกิดปากโป้งขึ้นมา จะไม่เหลืออะไรที่อั๊วะสร้างไว้อีกเลย ลื้อจะทำให้อั๊วสูญเสียหมกทุกอย่างเลยใช่ม๊าย… ไอ้ลูกเวงเอ๊ย!!!" สุริยะไม่สบอารมณ์ ไม่พอใจอย่างรุนแรง ทำให้สายตาของภินพัตรหันมาทางวาคินทร์ ดั่งเป็นความหวังเดียวของน้องชายที่ทำให้พ่อผิดหวัง

"เรื่องนี้อัํวะจะจัดการเองครับป๊า อาตี๋มันก็ทำงานเต็มที่แล้ว อย่าไปโกรธมันเลยนะครับป๊า เดี๋ยวความดันก็ขึ้นหรอก" วาคินทร์หวังจะปลอบใจบิดา สีหน้าโกรธขมึงยังคเพ่งมายังลูกชายคนโต เพราะไม่ได้ดั่งใจตั้งแต่คราแรก

"ลื้อก็เข้าข้างอาตี๋ตาหลอด แทนที่จะมาทำงาน ช่วยงานอั๊วะตั้งแต่ทีแรก ดันไปสนใจธุรกิจ ไอ้แสง สี เสียง บ้าบ้อของลื้อ… มันมีแต่รายจ่ายบ้าบอ แล้วยังจะมีอีตัวสุรุ่ยสุร่าย ไม่มีสังกัดมาแย่งงาน หอนางซาหวันของอั๊วะอีก!!! ขนาดผู้หญิงที่ลื้อเอาไปนอน ยังต้องมาดึงเด็กในสังกัดที่เปงงาน แทนอีพวกนั่งดริ๊ง มันไม่ล้ายมาตรฐาน เสียชื่อจิงๆ เลย"

สุริยะด่าลูกชายเป็นชุด เพราะโกรธจัดมาก สินค้าหายไปล็อตใหญ่ สูญเงินหลักสิบล้าน คงทำใจยิ้มสบายอารมณ์ยาก

"อั๊วะก็ไม่ได้ทำให้เด็กป๊าเสียราคาเลยนะครับ เด็กเป็นงาน ย่อมได้ราคาดี ส่วนเด็กนั่งดริ๊งที่ร้านผม มีไว้ให้ดูเหมือนร้านอื่นๆ จะให้อลังการงานสร้าง พวกตำรวจก็เรียกค่าส่วยผมหนักๆ เหมือนป๊า ใครจะจ่ายไหว ปีละหลักล้าน เก็บเงินลงทุนอย่างอื่น ยังดีกว่ามานั่งเลี้ยงพวกมันนะครับ!" วาคินทร์อธิบาย เพราะการเปิดกิจการผิดกฏหมาย ย่อมทำให้มีค่าส่วยแพงมาก เพื่อให้พวกตำรวจมองผ่านไป โดยไม่เรียกตรวจสอบ หรือตรวจค้น

"ปีา ให้โอกาสอั๊วะอีกครั้งเถอะนะครับป๊า…!" ภินพัตราเห็นว่าวาคินทร์พยายามช่วยแล้ว เขาจึงขอร้องอ้อนวอน ขอความเห็นใจ เผื่อว่าปีาจะยอมให้โอกาสแก่เขาอีกครั้ง เป็นลูกชายที่พึงพาได้้

"ลื้อยังจะมีหน้ามาขออั๊วะแบบนี้อีกหรอ? จะทำงานใหญ่ ยังทำให้เสียงานล้มไม่เป็นท่า…. อั๊วะไม่ให้ลื้อรับงานคนเดียวแล้ว!!!" สุริยะคิดว่า จะให้ลูกชายเติบโตและเก่งกว่านี้ เห็นทีจะต้องให้ลูกชายทั้งสอง ร่วมมือกันทำงานให้ดีกว่าเก่า

"ป๊๊าหมายความแบบนี้ว่ายังไงครับ?" ภินพัตรไม่เริ่มชอบน้ำเสียงของสุริยะก็เวลาพูดแบบนี้

"อั๊วะจะให้้ลื้อสองคนทำงานร่วมกัน และใช้ฐานส่งสินค้าที่ถัดไป คือด้านหลังผับของอาวาคินทร์ ธุรกิจของอั๊วะต่อจากนี้ อั๊วะจะให้อาวาคินทร์รับปาย พร้อมตัดสินใจทั้งหมดจะเปงของอาวาคินทร์แทนอั๊วะทุกอย่าง!!! ลื้อมีปัญหาอารายอีกม๊าาย???!!!" สุริยะตัดสินใจแล้วว่า ควรให้ลูกชายคนโต เป็นความหวังของเขา เพื่อให้ธุรกิจมืดของเขาดำเนินต่อไป

"ป๊า…!!!" วาคินทร์ไม่อยากเห็นด้วยกับธุรกิจมืด แม้ว่าผับของเขากำลังดำเนินไปได้สวย ใสสะอาด โปร่งใสมาตลอดปี จะต้องมาเป็นที่ส่งของๆ สุริยะแล้วรึ?

"ป๊า…!!!" ภินพัตรรู้สึกแย่มาก เมื่อธุรกิจที่ได้รับช่วงต่อจากสุริยะ ตอนนี้ตกไปอยู่ในมือของวาคินทร์ ทั้งๆ ที่เขาควรจะเป็นความหวังของครอบครัว รับไม้ต่อจากพ่อ โดยวาคินทร์ตอบรับเองว่า จะไม่ยุ่งกับกิจการหลักแสนล้านของสุริยะ ครานี้เขากลับรักษารังตะวันฉายไม่ได้ จึงทำให้อำนาจตรงนี้ไปตกอยู่ในมือวาคินทร์แทน

"ลื้อไม่ต้องมาเถียงอั๊วะ!!!' ไปเริ่มงานกันได้แล้ว ยังมีสินค้า และการส่งของอีกมาก อย่าให้ลูกค้าอั๊วะรอนาน คืนนี้อาวาคินทร์ต้องเป็นคนไปส่งของด้วยตัวเอง แล้วลื้ออย่าลืมเบิกของในคลังสำรองมาส่งด้วยนะ!!! หลังจากส่งของแล้ว ลื้อเอาหลักฐานการซื้อขายมารายงานอั๊วะวันพรุ่งนี้ด้วย!!!" ดั่งคำสั่งฟ้าผ่าฟาดลงมากลางศีรษะภันพัตร เขาเสียอำนาจของสุริยะให้แก่วาคินทร์ในที่สุด

"ครับป๊า!!!" วาคินทร์กัดฟันตอบรับอย่างเสียมิได้ มือเขากำหมัดแน่น เพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจมืด แต่ต้องมาช่วยภินพัตรอย่างเสียมิได้

"ครับป๊า!!!" ภินพัตรรู้สึกเสียหน้าหนักมาก เมื่อต้องมาทำตามคำสั่งของวาคินทร์ หลังจากได้รับอำนาจดูแลกิจการของสุริยะ เขาได้รู้สึกเป็นนายใหญ่มาปีกว่า แต่ต้องสูญเสียอำนาจตรงนี้ไป เพราะรังตะวันฉายถูกยึด พร้อมของกลาง คฤหาสน์ที่ถูกยึดหลังนั้นไป เป็นของภินพัตร จะหาข้อแก้ตัวกับตำรวจยังไงต่อไปดี

******

ภายในร.พ. มีคนบาดเจ็บจากคดีบุกรังพ่อค้ายาบ้ารายใหญ่ อยู่มากมาย บางรายอาการดีขึ้น ก็ถูกย้ายไปเข้าคุกพิเศษที่เดียวกัน บางส่วนยังบาดเจ็บอยู่ นอนอยู่บนเตียงพักคนไข้ พร้อมใส่กุญแจมือไม่ให้ลุกหนีไปไหน ใส่ท่อปัสสาวะแทน ลุกออกจากเตียง

เวลานั้นเองที่เหล่าตำรวจหลายคน เฝ้าไข้ให้อเนกอยู่ ประตูห้องถูกเปิดออก ปรากฏร่างของชายหนุ่มคนหนึ่ง เข้ามา พร้อมยื่นข้อเสนอให้แก่อเนก ทำให้เขาต้องรับฟัง และตอบรับต่อคำขอ เพื่อแลกกับสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด… "อิสรภาพทางการเงิน"

******

อเนกพยายามออกจากร.พ.ด้วยอาการไม่แข็แรงเต็มร้อย แต่เพราะรับงานมาแล้ว ทำให้เขายังรู้สึกเจ็บสีข้าง ที่พึ่งเย็บไปห้าเข็ม คืนนี้เขาจะต้องไปตามนัดจุดนัดพบ และดำเนินการอย่างเงียบๆ มิให้เจ้าหน้าที่รายอื่นรู้ว่า เขาจะรีบออกจากร.พ.ไปทำอะไร

"อ้าว!!! เพ่!!! หมอให้ออกแล้วหรอ? ยังเจ็บอยู่เลยนิ" เจ้าหน้าที่ตำรวจพิทักษ์ เป็นรุ่นน้องของอเนกตำรวจร้อยตำรวจโท ทักถามอเนก ซึ่งมีตำแหน่งพันตำรวจตรี ออกจากห้องพักทั้งๆ ที่ยังเร็วเกินไป เขาแค่มาอยู่เฝ้าเวรตามปกติ เข้าไปพยุงตัวอเนกไว้ มิให้ล้ม

"ไม่อยากนอนนาน คิดถึงลูกเมีย เลยขอหมอเซ็นต์ออกมา ว่าจะกลับไปนอนบ้าน นี่ก็ได้ยาแก้ปวด แก้อักเสบมาด้วย ขอบใจมากนะพิทักษ์ ที่มาอยู่เฝ้าไข้พี่เป็นเพื่อน กลับบ้านนอนกอดเมีย อุ่นกว่านอนหนาวๆ ที่ร.พ.ว่ะ" อเนกบอกพลางตบไหล่พิทักษ์ให้กลับบ้าน เขาไม่อยากให้รุ่นน้องสงสัยว่า เขาออกจากร.พ.เร็วก่อนกำหนดเพราะอะไร

******