บทที่สอง

กัวเจียถงขี้อิจฉา

หลายชั่วยามผ่านไป

“คุณหนูของบ่าวให้แบกหญ้าพวกนี้มาทำอันใดเยอะแยะเนี่ยเจ้าคะ”

เฟยซาบ่นไปทุบบ่าตนเองไปพลาง หลังจากวางหลายตะกร้าที่ขาไปว่างเปล่าทว่าขากลับบรรจุต้นไม้น้อยใหญ่ที่ในความคิดของสตรีไม่รู้เรื่องสมุนไพรเช่นนางเดินผ่านเป็นประจำทว่าคิดว่าพวกมันเป็นวัชพืชหรือไม่ก็ต้นหญ้าไร้ค่า

“ต้นไม้พวกนี้ย่อมมิใช่หญ้า มิเช่นนั้นท่านแม่จะให้พี่เฟยซาแบกทำไมกัน อี้เอ๋อร์พูดถูกต้องหรือไม่ขอรับท่านแม่”

“ถูกต้อง ต้นไม้พวกนี้สามารถนำมาทำเป็นยา ทุกต้นล้วนเป็นสมุนไพรที่มีสรรพคุณทางการแพทย์ทั้งนั้น ลูกแม่นี่ฉลาดยิ่งนัก”

เซี่ยจินเย่ลูบศีรษะเจ้าก้อนแป้ง เด็กดีจอมหลักแหลมยิ่งนัก ตัวแค่นี้หัดคาดเดาความคิดของมารดาตนเองได้แล้ว

“คุณหนูหมายถึงสมุนไพรพิษหรือเปล่าเจ้าคะ หากพวกเรามีสมุนไพรพวกนี้เก็บอยู่ในบ้านจำนวนมากเกรงว่าอาจนำพาอันตรายมาสู่พวกเราได้นะเจ้าคะ”

“มิใช่สมุนไพรพิษเสียหน่อย”

ไม่แปลกที่เฟยซาคิดอย่างนั้นเพราะเมื่อก่อนร่างนี้วันๆหมกมุ่นแต่ศึกษาตำราสมุนไพรพิษ มิใช่สมุนไพรเพื่อการรักษา

“ข้าบอกว่าสมุนไพรสรรพคุณดีก็สรรพคุณดีสิ ไปวันนี้ดวงตะวันตกดินแล้ว เฟยซาเจ้าเอาไปเก็บในห้องข้างๆห้องนอนข้าก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะมาแปรรูปพวกมันเพื่อนำไปขายที่ตลาด”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

ทว่ายังไม่ทันที่เฟยซาจะได้ทำตามคำสั่งเจ้านายเลยด้วยซ้ำ เสียงดังโหวกเหวกโวยวายดังมาจากประตูนอกรั้วหน้าเรือนก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ข้างในมีคนอยู่ในเรือนหรือไม่ มาเปิดประตูให้คุณหนูกัวเจียถงของข้าหน่อย....มีใครอยู่หรือไม่”

เสียงแหลมของแขกข้างนอกรั้วดังเข้ามาในเรือนหลังเล็กของพวกนาง เซี่ยจินเย่เป็นคนเดียวที่ขมวดคิ้วเพราะไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใคร ผิดกับอีกสองคน

เด็กน้อยเซี่ยเจ๋ออี้หน้าบูดบึ้งพลางยกแขนขึ้นมากอดอกอย่างไม่พอใจ

ส่วนเฟยซานั้นแสดงท่าทางรังเกียจชัดเจนยิ่งกว่า....

“พวกปรสิตดูดเลือดดูเนื้อของคุณหนูมาอีกแล้วเจ้าค่ะ เหอะ หนนี้มิรู้ว่าต้องการรังแกอันใดกับคุณหนูอีก”

“....”

พวกปรสิต?

เซี่ยจินเย่จำได้ว่าร่างนี้มีศัตรูเพียงคนเดียวคือครอบครัวตระกูลกัว ญาติแม่เลี้ยงของนางที่มีหน้าที่ดูแลร่างนี้ตอนอยู่ที่เมืองสือเจ้า

“บุตรีของแม่นางกัวเชี่ยนหนิงมารึ”

“ใช่แน่นอนเจ้าค่ะ บ่าวจำเสียงของบ่าวแม่นางคนนั้นได้ เหอะ ทำเป็นเรียกเจ้านายว่าคุณหนู คงอยากเทียบสถานะกับคุณหนูผู้สูงส่งของบ่าว”

เซี่ยจินเย่ตลกในท่าทางโกรธเกลียดคนอื่นแทนเจ้านายของเฟยซาก่อนส่ายหน้าเอือมระอา หญิงสาวเดินไปชะโงกหน้าแอบมองกลุ่มแขกของนางผ่านม่านของหน้าต่างบานใกล้ที่สุด

มากันห้าคน เจ้านายหนึ่ง บ่าวติดตามผู้หญิงตัวใหญ่กว่ามาตรฐานอีกสี่คน

ขนคนมาเยอะแยะขนาดนี้คงมิใช่มาดีหรอกกระมัง ในความทรงจำเรือนรางของร่างนี้เหมือนพวกนางเคยโดนคนพวกนี้ลงมือรังแกอยู่บ่อยครั้ง

“คุณหนูอย่าเปิดประตูเลยเจ้าค่ะ คนพวกนี้มิได้มาดีเป็นแน่ พวกเราอยู่ข้างในบ้าน ปิดลงกลอนบานประตู บานหน้าต่างให้แน่นหนาย่อมต้องปลอดภัยแน่เจ้าค่ะ”

“....”

ทำเช่นนั้นไม่ได้ เซี่ยจินเย่กวาดสายตามองรอบเรือนไม้หลังเก่าที่หากโดนกระทบกระเทือนรุนแรงเกินไปน่าจะถล่มลงมาเสียก่อน

หากขังตัวเองไว้ข้างในเรือน แล้วคนพวกนั้นบุกเข้ามาข้างในบ้าน มีหวังพวกนางต้องการเป็นคนไร้บ้านอยู่อาศัยเป็นแน่

“คุณหนูของข้านำอาหารมาแบ่งปันให้กิน ได้ข่าวว่าเจ้านายของเรือนป่วยจึงนำหยูกยามาให้ด้วย มาเปิดประตูเร็วเฟยซา”

เมื่อเห็นว่าไม่มีความเคลื่อนไหวจากคนภายในเรือน กลุ่มแขกจึงตะโกนเข้ามาใหม่อีกหลายรอบ

“คนพวกนี้เชื่อลมปากมิได้เจ้าค่ะคุณหนู อย่าไปเชื่อพวกนั้นนะเจ้าคะ ข้าวที่นำมาคงเป็นของเหลือเอาไว้สุนัขจรจัดกินมากกว่า เหอะ!”

“ตกลง พวกเราจะไม่เปิดประตูรั้วต้อนรับพวกนาง เจ้า เฟยซาพาอี้เอ๋อร์เข้าไปนั่งเล่นในห้องนอนก่อน เดี๋ยวข้ามา....”

“ได้เจ้าค่ะ”

เซี่ยจินเย่หยักยิ้มมุมปากเมื่อมองไปยังกลุ่มแขกที่มารังแกกันถึงที่ก่อนเดินเข้าไปหยิบสมุนไพรชนิดหนึ่งในตะกร้าก่อนเดินเข้าไปในห้องครัวขนาดเล็กของตนเอง