สายลับทะลุมิติ ไปเป็น คุณหนูพิษไร้ค่า

ฟิ้ว! ตุ้บ! พลั่ก! เผละ!

ทั้งไข่เน่า หัวผักกาดขาว สิ่งของสกปรกทั้งหลายต่างลอยพุ่งเข้าไปกระทบร่างบอบบางของหนึ่งสตรีที่กำลังจูงมือเด็กน้อยผู้เป็นลูกชายในสายเลือดของตนเองเดินออกมาจากประตูจวนตระกูลเกาอันแสนโอ่อ่า

“นางนี่แหละเป็นคนวางยาพิษคิดร้ายต่อบุตรชายของท่านเกาเซินรุ่ย พวกเรา....จัดการนางให้หนักเลย”

“คุณชายเกาซีหมิงเป็นคนดี ไยนางแม่มดผู้นี้จึงจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตรังแกคนดีได้ลงคอ”

“นางแม่มดชั่วร้าย”

“สตรีจิตใจดำมืด”

“พวกเรา จัดการนางให้หนัก ตอบแทนนายท่านผู้มีพระคุณของพวกเรา”

“ฆ่านางให้ตายเลยยิ่งดี”

เสียงตะโกนด่าทอสาดดังออกมาจากทุกสารทิศทำเอาสองแม่ลูกผู้น่าสงสารพร้อมใจกันก้าวถอยหลังหนี หากแต่ข้างหลังโดนชาวบ้านอีกกลุ่มหนึ่งดักล้อมป้อนเอาไว้หมดสิ้นหนทางรอดแล้ว

ด้วยความรักสุดหัวใจของสตรีผู้เป็นมารดา เมื่อมิสามารถหนีฝ่าวงล้อมออกไปได้เพราะชาวบ้านล้อมปิดพวกนางทุกหนทาง นางจึงคว้าบุตรชายตัวน้อยของตนเองเข้ามากอดฝังไว้ในอ้อมอก หันแผ่นหลังป้องกันอันตรายลูกน้อยของตนเองอย่างสุดความสามารถ

“ฮึก ท่านแม่ ข้า...ฮึก กลัว”

ตุ้บ! พลั่ก! เผละ!

ไม่รอผู้ถูกกระทำทั้งสองได้ทันตั้งตัว บริเวณหน้าประตูใหญ่ของจวนเนืองแน่นไปด้วยเหล่าชาวบ้านหลายสิบคนที่พวกเขาต่างแห่กันเข้ามาเรื่อยๆ

บรรดาไข่ไก่ ผักเน่า สิ่งเหม็นเน่าปฏิกูลทั้งหลายถูกโยนเข้ามาอย่างแม่นยำ

“พวกท่านทุกคน....อุ้บ”

สตรีผู้ที่ชาวบ้านเรียกขานกันว่าแม่มดร้ายกาจยังพูดไม่ทันจบ ไข่ไก่ฟองหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในปากนาง รสคาวคละคลุ้งทั่วปาก ของเหลวไหลยืดเลอะไปทั่วทั้งใบหน้าและทั้งตัว สภาพน่าเวทนายิ่งกว่าขอทานข้างถนนในเมืองเสียอีก

อีกทั้งอึสุนัขแห้งอีกหลายก้อนพุ่งเข้าใส่หน้าเต็มๆ หญิงสาวจึงทำได้มากสุดเพียงร่ำไห้หันกลับไปกอดลูกน้อยเพื่อปกป้องสุดฤทธิ์

ตอนแรกสิ่งที่ใช้โยนยังมิอันตรายเท่าไหร่ ทว่าพอเวลาผ่านไปนานเข้าหน่อยทั้งของแข็ง ก้อนหินเล็กใหญ่ต่างก็ถูกโยนเข้าไปประทบร่างบอบบางนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า

ตามศีรษะ ตามอาภรณ์ชุดเก่าที่ถูกนำมาปะซ่อมแซมครั้งแล้วครั้งเล่าเต็มไปด้วยโลหิตไหลรินออกมาจากบาดแผล ทว่าสองแขนเรียวยังคงกอดลูกน้อยในอกแน่นมิยอมปล่อย

ซู่~ ซู่~

“เฮ้ย พวกเราแยกย้ายกันเถอะฝนตกแล้ว”

“ไป ไป แยกย้ายเร็วฝนตกแรงแล้ว”

“ฝนมาตกอันใดยามนี้เนี่ย ข้ายังมิได้ปาหินก้อนนี้ไปเลย”

“เจ้าปาไปที่นางก่อนกลับเถอะ เอาให้แม่นนะ”

“ได้”

พลั่ก!

ราวกับหินก้อนนั้นเป็นอาวุธร้ายฆ่าคนตาย ยามหินก้อนนั้นกระทบศีรษะของสตรีบอบบาง ราวกับเป็นการตอกย้ำไปบนรอยแผลเดิมๆ ส่งผลให้นางที่เสียเลือดมากจนเกินขีดจำกัดของร่างกายผนวกกับร่างกายขาดสารอาหาร ผอมแห้งไร้เรี่ยวแรงทำให้นางมิอาจอดทนได้อีกต่อไป

ร่างบางล้มลงตามแรงโน้มถ่วงกระทบพื้นเช่นเดียวกับเม็ดฝนที่กำลังร่วงหล่นมาจากฟากฟ้า

ดวงตาทั้งสองข้างมีน้ำตาไหลรินออกมาเคียงคู่ไปกับเม็ดฝน

“ท่านแม่! ท่านแม่!”

เด็กชายตัวน้อยลุกขึ้นจากอ้อมกอดของมารดาผู้เสียสละปกป้องเขาจนกระทั่งแรงเฮือกสุดท้ายของชีวิต

ชาตินี้นางทำสิ่งใดผิดหรือ ไยสวรรค์จึงรังแกกลั่นแกล้งกับถึงเพียงนี้

โดนตระกูลทอดทิ้งไม่พอใจพวกท่านหรือ

มารดาสิ้นใจไร้ที่พึง

คลอดบุตรชายทว่ามิทราบแม้กระทั่งตัวตนบิดา

ถูกไล่มายังบ้านนอกของมารดาเลี้ยง

ไร้เบี้ยหวัดรายเดือน

มีชีวิตอยู่พอเลี้ยงปากท้องบุตรของตนไปวันๆ

....เท่านี้สวรรค์ยังมิเห็นใจนางอีกหรือ

ไยสิ่งที่ตนเองมิได้กระทำจึงต้องมารับกรรมของผู้อื่นเช่นนี้ด้วย

ชาตินี้นางมิขออยู่มีชีวิตมิต่างกับหมาจรจัดตัวหนึ่งเช่นนี้อีกต่อไป.....กังวลก็แต่

บุตรชายตัวน้อยผู้น่าสงสารของนางผู้นี้....

แม่ขอโทษนะ อี๋เอ๋อ แม่ผู้นี้ช่างอ่อนแอไร้พละกำลังปกป้องเจ้าอีกต่อไปเสียแล้ว

หากสวรรค์มีจิตใจจริง ได้โปรดเห็นใจช่วยส่งใครมาปกป้องลูกน้อยของนางผู้นี้ทีเถิด....

เปลือกตาปิดลงพร้อมกับวิญญาณลอยหลุดออกจากร่างหายไป ในขณะเดียวกันนั้นมีแสงสว่างเรืองรองจากดวงวิญญาณอีกดวงลอยมาจากที่อันห่างไกล

วิญญาณดวงนั้นลอยเข้ามาในร่างดังกล่าวทำให้นางฟื้นคืนชีวิตจากความตายให้มีลมหายใจใหม่อีกครั้งหนึ่ง

เปลือกตาแสนหนักอึ้งลืมขึ้น

ความทรงจำแปลกประหลาดมากมายไหลพรูเข้ามาในสมอง สร้างความสับสนมึนงงให้กับเจ้าของร่างคนใหม่ยิ่งนัก

“นี่เราตายแล้วมาเกิดในยุคโบราณหรือนี่”