ตอนที่ 8

ลีโอสะพายเป้ลากกระเป๋า...มาอยู่ที่คฤหาสน์ของตระกูลระวีวัชรา ตามที่เขาบอกไว้ คุณหญิงจารุณีและจันทร์ฉายมาคอยต้อนรับเขา

"ลีโอ...ย่าดีใจจริง ๆ ที่หลานยอมมาอยู่กับเรา"

คุณหญิงจารุณีกอดเขาน้ำตาไหล ลีโอจำใจโอบเธอ

"คุณ...ย่า"

เขาพึมพำเบา ๆ คุณหญิงจารุณียิ้มปลื้ม ลูบหัวลูบแก้มเขา เขาหันมายิ้มให้จันทร์ฉาย

"ยินดีต้อนรับจ้ะลีโอ...อาเตรียมห้องไว้ให้เธอแล้วนะ อาจะพาไปดูห้องจ้ะ ถ้าไม่ชอบตรงไหน บอกอา...อาจะเปลี่ยนให้ใหม่"

จันทร์ฉายให้สาวใช้มายกกระเป๋าของเขาขึ้นไปข้างบน เธอกับคุณหญิงจารุณีกอดแขนลีโอเดินขึ้นไปด้วยกัน ลีโอรู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่อยากขัดศรัทธา และไม่อยากให้พวกเธอต้องเสียน้ำใจ

จันทร์ฉายพาเขาไปที่ห้องเก่าของจตุพล ในห้องเก็บกวาดสะอาดเรียบร้อย ผ้าปูเตียงใหม่เอี่ยม

"นี่ห้องเก่าของพ่อเธอจ้ะ อาเปลี่ยนผ้าปูให้ใหม่หมด...ชอบไหม"

ลีโอมองไปรอบ ๆ ห้อง

"โอเคครับ...สวยดี"

เขารำพึงกับตัวเอง

"นี่หรือ...ห้องของพ่อ"

ลีโอรู้สึกหดหู่ใจ เขาไม่อยากจะเชื่อเลย...ว่าพ่อได้จากเขาไปแล้ว เขาปรับตัวปรับใจไม่ถูกจริง ๆ

พอได้ยินว่าลีโอมา...วิภัสราก็กดปุ่มรถเข็น แล่นรถออกไปทางหลังบ้าน เธอไม่สบายใจกับการมาของลีโอ หญิงสาวมองเห็นเค้าลางความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้นในบ้านหลังนี้

วิภัสราสงสัยการตายของจตุพลและพ่อแม่ของเธอมาตลอด นอกจากจันทร์ฉายกับวารี...เธอไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ทุกคนต่างมุ่งหวังมรดกของตระกูลระวีวัชราและบูรณะฉัตรของเธอ ต่างก็สวมหน้ากากเข้าหากันเพื่อผลประโยชน์

หญิงสาวนั่งมองน้ำในสระที่นิ่งสงบ เธอหวนคิดถึงอุบัติเหตุเมื่อสิบปีก่อน ครอบครัวของเธอ...อันมีพ่อแม่ ตัวเธอและน้องชาย กำลังมีความสุขจะไปเที่ยวเขาใหญ่ด้วยกัน

แต่พอพ่อของเธอขับรถจะเข้าสู่จังหวัดโคราช จู่ ๆ ก็มีรถตู้ขับมาตัดหน้ารถ พ่อของเธอเหยียบเบรก แต่กลับเบรกไม่ได้ เธอยังจำเสียงที่ตื่นตระหนกในวันนั้นของพ่อได้ดี

"ทำไมเบรกไม่ได้...เฮ้ย!!! ..."

นั่นคือคำพูดสุดท้ายของพ่อ และเสียงแม่ร้องกรี๊ด ตัวเธอผวากอดน้องชายไว้แน่น รถของพ่อชนกับเสาไฟฟ้าข้างทางอย่างแรงแล้วพลิกคว่ำ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนตั้งตัวไม่ติด

วิภัสราหลับตาลงเมื่อคิดถึงตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล กระดูกขาของเธอหักทั้งสองข้าง หมอผ่าตัดดามกระดูกให้แล้ว เธอรอดตาย...แต่กลับต้องสูญเสียครอบครัว

หญิงสาวคิดถึงคำพูดของพ่อก่อนจะจากไปไม่กี่วัน พ่อฝากกุญแจให้เธอดอกหนึ่ง เป็นกุญแจที่พ่อสั่งทำพิเศษ หากมองเผิน ๆ จะเป็นจี้ทองฝังเพชรกว้างครึ่งนิ้ว ยาวหนึ่งนิ้ว ข้าง ๆ จะมีตัวล็อคเล็ก ๆ พอดึงออกมาจะเป็นกุญแจ มันเป็นกุญแจตู้นิรภัยในธนาคาร พ่อบอกว่า...เอกสารสำคัญทั้งหมดอยู่ในนั้น วิภัสราไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เชื่อว่ามันต้องสำคัญมาก

วิภัสรากำจี้กุญแจที่ห้อยคอไว้แน่น เธออยากเห็นเอกสารพวกนั้น ว่ามันเป็นเอกสารเกี่ยวกับอะไรบ้าง หรือจะเป็นพินัยกรรมที่คนของระวีวัชราอยากได้กันนะ แต่จนบัดนี้...ตัวเธอเองก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปดูเอกสารของพ่อสักที เธอไปไหนไม่ได้เลย เพราะมีคนคอยจ้องจับตามองตลอด

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ทำให้หญิงสาวหันไปมอง เธอเห็นชายหนุ่มร่างสูง ผิวสีแทนยืนอยู่ ตัวเขาสูงจนมองเห็นหน้าไม่ชัด

"ผมทำให้คุณตกใจหรือเปล่า"

วิภัสราส่ายหัว เธอคิดเดาว่า เขาคงเป็นลีโอ...ลูกชายของจตุพล ลีโอตะลึงมองหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าเธอสวยหวาน ดวงตากลมโต จมูกเล็ก ปากอวบอิ่มแดงระเรื่อ ผิวแก้มขาวใส ไร้เครื่องสำอางใด ๆ วิภัสราถูกจ้องมองแบบนั้น...ก็ทั้งโกรธทั้งเขิน

"คุณ..."

ลีโอกระพริบตาถี่ ๆ รู้ว่าตัวเองเสียมารยาทที่ไปมองเธอแบบนั้น เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนรถเข็นและมีผ้าห่มคลุมขา...ก็มองอึ้ง ๆ

"เอ่อ...คุณ...เดินไม่ได้หรือครับ"

"ค่ะ...ฉันเดินไม่ได้"

วิภัสราเบือนหน้าหนี เธอไม่อยากคุยกับคนแปลกหน้า โดยเฉพาะคนที่เพิ่งรู้จัก และเสียมารยาทเช่นเขา