สายลับ...จับหัวใจ

หลี่จุ้นเหว่ยหรือลีโอ นายตำรวจหนุ่มลูกครึ่งไทย-จีน อนาคตไกลวัย 27 ปี เป็นตำรวจสากลจากฮ่องกง เดินทางมาเมืองไทยด้วยภาระกิจสำคัญ เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงราว 185 ซม. ผิวสีแทน ใบหน้าที่นิ่งเฉยหล่อเหลาจนสาว ๆ ต้องมองจนเหลียวหลัง

เขาลากกระเป๋าเดินทาง ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ เดินเคี้ยวหมากฝรั่งออกมาจากด่านตม. เขาส่ายสายตามองหาคนจากโรงแรมที่จะมารับ ก็เห็นชายหัวเถิกคนหนึ่ง ถือป้ายเป็นภาษาอังกฤษว่า "Welcome Mr. Lee." เขาเดินเข้าไปหาทันที

"Are you Mr. Lee.? "

"Yes."

ชายคนนั้นยิ้ม...ผายมือให้เขาเดินตามไป ลีโอลากกระเป๋าเดินตามไปที่รถ เขาพยายามจะพูดภาษาอังกฤษกับลีโอแบบกระท่อนกระแท่น

"ผมพูดไทยได้"

ลีโอบอกเขาเสียงเรียบ

"ดีครับ...ผมไม่ค่อยถนัดภาษาอังกฤษเท่าไหร่ ไม่ทราบว่า...คุณจะกลับโรงแรม...หรือต้องการจะไปไหนก่อนไหมครับ

"กลับโรงแรม"

"ครับ ๆ ได้ครับ"

ชายนั้นขับรถมุ่งไปยังโรงแรมตามสั่ง ลีโอนั่งมองวิวนอกรถ

"นี่หรือบ้านเกิดของพ่อ..."

เขาคิดถามในใจ พ่อของเขาทิ้งเขากับแม่ไว้ที่ฮ่องกง พ่อบอกแม่ว่าจะมาเคลียร์กับครอบครัวทางนี้ เพื่อพาเขากับแม่กลับมาอยู่ที่เมืองไทย

แต่พ่อก็หายไป...ไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย แม่เขารอพ่อมาเกือบยี่สิบปี จนป่วยหนักเพราะตรอมใจ ท่านเสียชีวิตไปเมื่อ 3 ปีก่อน ลีโอจึงตัดสินใจมาหาคำตอบด้วยตัวเอง

เขาตั้งใจจะมาสะสางทั้งงานส่วนตัวและงานราชการที่ได้รับมอบหมายเสียทีเดียวเลย เพราะเขาคงจะไม่มาเมืองไทยอีกแล้ว

ลีโอนั่งคิดถึงเรื่องราวของพ่อที่แม่เล่าให้ฟัง ครอบครัวของพ่อมีฐานะดีมาก พ่อเป็นลูกชายคนที่สอง ในจำนวนพี่น้อง 4 คน ลีโอมีลุง มีอาและอาสาว และย่าของเขาก็ยังมีชีวิตอยู่ ย่าที่รังเกียจและไม่ยอมรับแม่ของเขา ลีโอไม่สนใจว่าญาติพี่น้องของพ่อจะนับญาติกับเขาไหม เขาแค่ต้องการรู้ว่า...ทำไมพ่อถึงทิ้งเขากับแม่ ลีโอกำมือกัดฟันแน่นเมื่อคิดถึงแม่ ...แม่ผู้น่าสงสารของเขา

แม่รักเขาและพ่อมาก เมื่อพ่อทิ้งไป แม่ทำงานหนักมากเพื่อเลี้ยงดูเขา ลีโอตัดสินใจเรียนโรงเรียนนายร้อยตำรวจ จบแล้วก็ไปเรียนต่อที่อังกฤษอีก 3 ปี แม่ทำงานส่งเสียเขาเต็มที่ แต่แม่อยู่ดูความสำเร็จของเขาได้ไม่กี่ปี ท่านก็จากเขาไปเพราะป่วยหนักและคิดถึงพ่อ ท่านจากไปทั้งที่ยังคาใจ...ว่าทำไมพ่อถึงทิ้งท่านกับเขาไป

ความคิดสิ้นสุดลง...เมื่อรถมาถึงโรงแรมที่เขาจองไว้ เป็นโรงแรมระดับสี่ดาวใจกลางเมือง เขาจะอาศัยอยู่ที่นี่แค่ชั่วคราว แล้วค่อยออกหาบ้านเช่าสักหลัง ลีโอลากกระเป๋าเดินไปติดต่อที่เคาน์เตอร์ พนักงานต้อนรับสาวจ้องมองหน้าเขาไม่วางตา

"เอ่อ...Welcome..."

"ผมมาจากฮ่องกงครับ"

เขาพูดภาษาไทยกับเธอ

"ค่ะ ๆ คุณจองมาในชื่อ..."

"จิรพัฒน์ ระวีวัชรา"

เขาพูดแบบหน้านิ่ง ที่เมืองไทย... ...เขาจะใช้ชื่อที่พ่อตั้งให้ เพื่อความสะดวกในการทำงาน พนักงานสาวรีบทำเรื่อง...ยื่นเอกสารให้เขาเซ็นต์ชื่อและยื่นกุญแจห้องให้เขา

"ยินดีต้อน..."

พนักงานสาวยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ลากกระเป๋าเดินไปขึ้นลิฟท์เสียแล้ว พวกพนักงานสาวซุบซิบกันลับหลังเขา

"โคตรหล่อเลยอ่ะ แต่เย็นชาชะมัด"

"นี่เธอ...เขาเป็นอะไรกับตระกูลระวีวัชราเหรอ ถึงใช้นามสกุลนี้"

"ทำไม...เธอรู้จักเหรอ"

"ก็ คุณหญิงจารุณี ระวีวัชรา ไง...เขาเป็นเศรษฐีนีอันดับสองของประเทศเชียวนะเธอ เพิ่งออกข่าวเมื่อไม่กี่วันนี้เอง...ไม่ได้ดูข่าวหรือยะ"

"จริงดิ...โห! ทั้งหล่อทั้งรวยเลยหรือ โคตรเพอร์เฟคเลยอ่ะ"

สาว ๆ ทำหน้าเพ้อฝันตามหลังเขาไป