ตอนที่ 7

ลีโอเพิ่งเก็บข้าวของลงกระเป๋าเสร็จ มือถือของเขาก็ดังขึ้น เขาหยิบมากดรับสาย

"ฮัลโหล.."

"Hi...ลีโอ"

เสียงสดใสทักทายเขา

""ว่าไง...เอด้า มีอะไรหรือเปล่า"

เอด้าหรือเยี่ยซิวหมิ่น เป็นเพื่อนตำรวจทีมเดียวกันกับเขา เธอเป็นหน่วยข่าวกรอง ที่จะคอยส่งข่าวสารข้อมูลให้กับทีม และเธอมีใจชอบเขาอยู่ ลีโอทำเป็นไม่รู้ เขาเห็นเธอเป็นเพียงเพื่อนร่วมงานเท่านั้น

"คิดถึงไม่ได้เหรอ ต้องมีธุระเท่านั้นถึงจะโทรหาคุณได้หรือไงคะ"

เสียงใส ๆ ตัดพ้ออย่างมีแง่งอน ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ

"ตอนนี้มีข่าวอะไรพิเศษไหม"

เอด้าถอนใจ

"มี...วันนี้สายรายงานมาว่า จะมีการส่งมอบโคเคนล็อตใหญ่ ทางเราส่งคนไปสกัดแล้ว แต่กลับไม่พบแม้แต่เศษผง...คาดว่าจะเป็นข้อมูลลวง หัวหน้าเลยให้ฉันมาแจ้งคุณ โคเคนล็อตนี้อาจถูกส่งไปที่ไทย ให้คุณประสานกับตำรวจไทยจัดการด้วย"

"โอเค...รับทราบ"

"ระวังตัวด้วยนะคะลีโอ"

"ขอบคุณที่เป็นห่วง"

"ลีโอ...ฉัน..."

"ดูแลตัวเองด้วยนะเอด้า ฝากสวัสดีทุกคนในทีมด้วย ผมขอตัวไปจัดการเรื่องนี้ก่อน...บาย"

ลีโอรีบวางสายก่อน เขารู้ว่าเอด้าจะพูดอะไร เขาไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้พูด เพราะไม่อยากปฏิเสธให้เธอต้องเสียใจ

เอด้าน้ำตาซึม เธอกัดปากอย่างน้อยใจ สองปีที่เธอหลงรักลีโอ เขาทำเป็นไม่รับรู้ ทั้งที่เธอแสดงออกชัดเจน เขาไม่เคยเปิดโอกาสให้เธอได้ใกล้ชิดเขาเลยสักครั้ง

ลีโอเป็นคนเงียบขรึม พูดน้อย ไม่เคยสนใจอะไรนอกจากงานที่ทำ มีสาว ๆ สนใจเขาหลายคน แต่เขาไม่เคยสนใจใครเลย จนเพื่อน ๆ คิดว่าเขาเป็นเกย์ ไม่มีใครรู้เรื่องพ่อ...ที่เป็นปมในใจของเขา

ลีโอเอารูปแม่ในกระเป๋าขึ้นมาลูบคลำ

"แม่ครับ...พ่อไม่เคยคิดทิ้งเรา แต่พ่อตายโดยที่เราไม่รู้เลย แม่ครับ... แม่ได้เจอพ่อหรือยังครับ แม่คงได้เจอพ่อแล้วสินะ ขอให้พ่อกับแม่มีความสุขด้วยกันนะครับ"

ลีโอน้ำตาไหล เขาอ่อนแอทุกครั้งเมื่อคิดถึงเรื่องพ่อแม่ ตอนนี้...เขาไม่ต้องตามหาพ่ออีกแล้ว สิ่งที่คาใจมายี่สิบปีได้คำตอบเสียที

แต่กลับมีอีกอย่างที่เขายังคลางแคลงใจ คือคำพูดของคนในครอบครัวของพ่อ จริงอยู่ที่มันเป็นไปในทางเดียวกัน แต่มันกลับรู้สึกแปลก ๆ ชอบกล เพียงแต่ลีโอไม่รู้ว่ามันแปลกตรงไหน

ลีโอนึกถึงสิ่งที่เอด้าบอก เขารีบโทรหาท่านวิทวัสทันที

"ท่านครับ...ผมมีข่าวมาแจ้งครับ"

"เรื่องโคเคนใช่ไหม ผมก็เพิ่งได้รับรายงานมา ตอนนี้ให้คนออกไปตรวจสอบแล้ว...คุณวางใจได้ เราต้องสกัดและจับกุมมันได้แน่"

ท่านวิทวัสบอกเขาอย่างมั่นใจ

"ครับท่าน...หากทราบพิกัดแล้ว บอกผมด้วยนะครับ...ผมจะไปด้วย"

"ผมว่า...คุณควรจะอยู่เงียบ ๆ ก่อนดีกว่านะ อย่าเพิ่งเคลื่อนไหวมากนักเลย ไม่งั้น...พวกมันจะรู้ว่ากำจัดผิดคน คุณอาจไม่ปลอดภัย ว่าแต่...คุณได้บ้านเช่าหรือยัง ผมช่วยมอง ๆ ให้คุณได้ 2-3 แห่งแล้ว คุณสนใจจะไปดูไหม"

"ผมได้ที่พักพิงแล้วครับท่าน ต้องขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือผม"

"โอเค...มีอะไรจะให้ผมช่วยก็บอกได้นะ ผมยินดีช่วยเต็มที่ ผมหาคนที่จะมาเป็นผู้ช่วยให้กับคุณไว้แล้ว เขามียศจ่า...ชื่อไพรัช ผมให้เบอร์คุณไปแล้ว เดี๋ยวผมจะส่งรายละเอียดให้ทางเมลนะครับ"

"ได้ครับ...ขอบคุณครับท่าน"

ลีโอวางวายแล้วลองเช็คเมลดู ก็พบข้อมูลของ จสต.ไพรัช โพธิ์มั่น พร้อมกับรูปถ่าย ลีโออ่านแล้วปักหมุดเก็บไว้ เขาเมมเบอร์มือถือไว้ด้วย