ตอนที่ 9

ลีโอมานั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่ง วิภัสราหันมา...จึงได้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจน เขาหล่อคมเข้มมาก มีดวงตาที่สวยแต่ดูคมกล้า ปากได้รูปกำลังยิ้มบาง ๆ ให้เธอ

"ผมชื่อจิรพัฒน์ จะเรียกลีโอก็ได้"

"แพนค่ะ...วิภัสรา"

"เราเป็นญาติกันหรือเปล่าครับ"

วิภัสราจ้องหน้าเขานิ่ง

"ไม่...เราไม่มีทางเป็นญาติกันได้หรอก พ่อคุณทอดทิ้งแม่ฉันที่เป็นคู่หมั้น...เพื่อไปแต่งงานกับคนอื่น คุณยังคิดว่าเราจะเป็นญาติกันได้อีกไหม"

แม้เสียงเธอจะไม่เกรี้ยวกราด แต่ใบหน้าที่ไร้รอยยิ้ม กับสายตาที่จ้องมองเขาเขม็ง ทำให้ลีโออึ้ง เขาลุกขึ้นยืน เม้มปาก...พูดไม่ถูก

"ผม...ไม่รู้..."

"ช่างเถอะค่ะ ยังไงท่านก็เสียไปนานแล้ว"

ลีโอมองหน้าหญิงสาว เขาไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลย จึงไม่รู้จะตอบเธอยังไง วิภัสราอึดอัดที่เขาเอาแต่จ้องเธอ เธอขยับตัวจะหยิบรีโมท แต่ลีโอเดินมาจับรถเข็นของเธอ

"แดดชักร้อนแล้ว เข้าบ้านเถอะนะครับ"

เขาเข็นรถให้เธอโดยที่เธอไม่ทันปฏิเสธ วิภัสรานั่งเงียบ...จนลีโอเข็นเธอเข้าไปในบ้าน

อนุรักษ์นั่งคุยกับจันทร์ฉาย เขาชักสีหน้าเล็กน้อย เมื่อเห็นลีโอเข็นรถของวิภัสราเข้ามา

"อ้าว...ไปเจอกันที่ไหนจ๊ะ"

จันทร์ฉายถามยิ้ม ๆ

"ที่สวนครับ เห็นแดดร้อน ผมเลยช่วยเข็ญเธอเข้ามาให้"

"รถของแพนเป็นไฟฟ้าครับพี่ลีโอ แค่กดรีโมทก็ไปแล้วครับ"

อนุรักษ์ส่ายหัวยิ้ม ๆ ลีโอหันไปมองหญิงสาวอีก เธอคุยอยู่กับจันทร์ฉาย และหันมาสบตากับเขาโดยบังเอิญ วิภัสราเขิน...หันไปทางอื่น แต่ลีโอยังจ้องเขม็ง อนุรักษ์เริ่มไม่พอใจ เพราะเขาหมายตาวิภัสรามานาน เขาไม่สบายใจกลัวลีโอจะมาแย่งเธอไป

ค่ำนั้น...ที่โต๊ะอาหาร

ทุกคนมานั่งประจำที่ของตัวเองที่โต๊ะอาหาร ลีโอยืนมองว่าเขาควรจะนั่งตรงไหน วารีมากอดแขนเขา

"พี่ลีโอ...นั่งกับอ๋อมนะคะ"

เขาพยักหน้า เดินไปนั่งข้างวารี ลีโอกวาดตามอง...ไม่เห็นวิภัสรา เขาจึงเอ่ยถามจันทร์ฉาย

"แพนไม่มากินข้าวด้วยหรือครับอาน้อย"

"เขากินบนห้องของเขาน่ะ เธอไม่ต้องไปสนใจหรอก"

คุณหญิงจารุณีเป็นคนตอบ ลีโอรู้สึกได้ว่า...ย่าของเขาไม่ชอบวิภัสรา

"ดูเหมือน...พี่ลีโอจะสนใจแพนนะครับ"

อนุรักษ์พูดยิ้ม ๆ ทั้งที่ไม่พอใจ

"ก็แค่สงสัยว่า... อยู่บ้านเดียวกัน ทำไมถึงไม่ได้มากินข้าวด้วยกัน"

อนุรักษ์ไม่ตอบ คนอื่น ๆ ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน ลีโอสังเกตท่าทีแต่ละคน ดูจะเมิน ๆ เมื่อพูดถึงวิภัสรา สาวใช้มาตักข้าวให้ จันทร์ฉายถามเขาว่า

"ลีโอ...ทานอาหารไทยได้ไหมลูก หรืออยากทานอะไร ก็บอกอานะจ๊ะ"

"ผมกินเผ็ดได้นิดหน่อย ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ อะไรผมก็กินได้"

จันทร์ฉายยิ้ม ตักกับข้าวมาใส่จานให้ลีโอ ทุกคนลงมือกินข้าวกันเงียบ ๆ แล้วเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เป็นท่านวิทวัสโทรมา เขาลุกขึ้นออกไปคุยข้างนอก

"ครับท่าน..."

"มะรืนนี้จะมีการล้อมจับผู้ต้องสงสัย พวกเขาจะนัดส่งโคเคนกัน ผมเลยโทรมาบอกให้คุณรู้ แต่คุณไม่ต้องไปด้วยหรอกนะ เราจะจัดการเอง"

"ขอบคุณครับท่าน ขอให้สำเร็จด้วยดีนะครับ เออ...ท่านครับ ผมอยากได้ปืนสักกระบอกครับ ท่านพอจะหาให้ผมได้ไหม"

"ได้สิครับ ถ้าวันไหนว่าง...คุณก็มาหาผมนะ ผมจะจัดการให้"

"ครับ...ขอบคุณครับท่าน"

ลีโอวางสาย...เดินกลับเข้าไปนั่งกินข้าวต่อ

"ใครโทรมาหรือลีโอ"

คุณหญิงจารุณีถาม

"เพื่อนครับ...เขานัดเจอผม"

"พี่มีเพื่อนที่นี่ด้วยเหรอ"

อนุรักษ์ถามบ้าง

"มีหลายคน..."

ลีโอไม่อยากคุยอีก เขานั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวจนอิ่ม ก็ขอตัวขึ้นห้อง ลีโอสัมผัสได้ว่า...บ้านนี้มีอะไรแปลก ๆ อยู่ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็ดูอึดอัดชอบกล

เขาสงสัยฐานะของวิภัสรา เธอมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับบ้านนี้กันนะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เขายังคาใจที่เธอพูดว่า...พ่อหนีการแต่งงานกับแม่ของเธอ...เป็นความจริงแค่ไหน คนที่จะให้คำตอบได้...คงมีแต่จันทร์ฉาย