ตอนที่ 5

จันทรฉายแนะนำสามีกับลูกสาวให้ลีโอรู้จัก เขายิ้มทักทาย

"ชื่ออ๋อมค่ะ...เป็นน้องสาวของพี่นะคะ"

"ผมชื่อเดฟครับ...เป็นลูกพ่อตรี"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ...ผมชื่อลีโอ"

คุณหญิงจารุณียิ้มอย่างพอใจ ที่หลาน ๆ ดูจะเข้ากันได้ดี ยกเว้นธีรเดชที่นั่งนิ่ง เขาไม่พอใจที่วารีกับอนุรักษ์ไปทำท่าสนิทสนมกับลีโอ ขนาดเขาเป็นพี่ชายที่โตมาด้วยกัน น้อง ๆ ยังไม่ให้ความสนิทสนมขนาดนี้เลย

"ลีโอ...พวกเธอย้ายไปที่ไหนกันหรือ อาไปหาเมื่อหลายปีก่อน แต่พวกเธอย้ายไปแล้ว อาเลยติดต่อกับพวกเธอไม่ได้ แม่เธอเป็นไงบ้าง"

จันทร์ฉายจับแขนถามเขา

"แม่เสียไปเมื่อ 3 ปีก่อนครับ ตั้งแต่พ่อทิ้งเราไป...แม่ต้องลำบากเลี้ยงดูผม เราต้องย้ายบ้านไปอยู่ที่เกาลูน เพราะแม่ไม่มีปัญญาจะเช่าบ้านหลังนั้น"

"โธ่...พี่อ้ายตี้ จากไปเสียแล้วหรือ พวกเธอคงลำบากมากสินะ"

ลีโอกัดฟันเมื่อคิดถึงแม่

"อาน้อยครับ...พ่อผมอยู่ไหน ผมต้องการจะถามเขา...ว่าทำไมถึงทิ้งผมกับแม่ไป แม่ผมรอพ่อมาเกือบยี่สิบปี จนต้องตรอมใจจนเสียชีวิต ทำไมพ่อถึงได้ใจร้ายแบบนี้"

ลีโอถามเสียงเครียด เขาพยายามระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เมื่อคิดว่าพ่อเจตนาจะหลบหน้าเขา จันทร์ฉายกลืนก่อนสะอื้นลงคอ เธอจับแก้มบอกเขาว่า...

"ลีโอ...ฟังอานะลูก พี่สอง...เสียชีวิตไปตั้งแต่ยี่สิบปีก่อนแล้วจ้ะ"

"อะ...อะไรนะ"

ลีโอลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ

"พ่อตายแล้วงั้นเหรอ พ่อตายได้ยังไง พ่อผมตายได้ยังไงครับ"

ลีโอจับแขนจันทร์ฉายเขย่าและมองหน้าทุกคน

"ใจเย็น ๆ พ่อหลานชาย พวกเราก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน พ่อเธอมาบอกคุณแม่ว่า...จะขอพาเธอกับแม่มาอยู่ที่บ้าน คุณแม่ก็อนุญาตแล้ว แต่เขากลับมารถคว่ำเสียชีวิต มันกระทันหันจนพวกเราก็ตั้งตัวไม่ติด"

จตุรงค์ตอบแทนน้องสาว

"อาจะไปส่งข่าวให้พวกเธอรู้ แต่อาหาพวกเธอไม่เจอ เราไม่รู้ว่าพวกเธอสองแม่ลูกหายไปไหน"

"ย่าไม่เคยนิ่งนอนใจเลยนะ ย่าให้คนไปตามหาพวกเธอหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้ข่าวคราวเลย จนเธอติดต่อมาว่าจะมาหา ย่าดีใจนะ...ที่เธอมาหาเรา"

ลีโอสับสน...เขายืนนิ่ง ใจกระตุกวูบเมื่อรู้ว่าพ่อตายแล้ว เขาเสียใจที่หลงโกรธเกลียดพ่อมาหลายปี ตอนนี้เขาก็ได้คำตอบที่ต้องการแล้ว หน้าที่ตามหาพ่อของเขา...ก็สิ้นสุดลงแค่นี้

ลีโอขบกรามแน่น เขาเอาเป้ขึ้นสะพายบ่า

"ผมมาเพื่อหาพ่อ ตอนนี้ก็รู้ว่าพ่อตายแล้ว ผมก็คงต้องขอลา"

ลีโอก้มศีรษะเล็กน้อย แล้วจะหันหลังเดินไป วารีวิ่งไปกอดแขนรั้งเขาไว้

"เดี๋ยวสิคะพี่ลีโอ พี่จะไปไหนคะ พี่ไม่ได้จะกลับมาอยู่กับพวกเราหรือคะ"

"ลีโอ...อย่าไปเลยนะลูก อยู่กับย่าที่นี่เถอะ ให้ย่าได้ดูแลเธอบ้าง ย่าเสียพ่อเธอไปแล้ว...อย่าให้ย่าต้องเสียเธออีกคนเลยนะ"

คุณหญิงจารุณีกอดเขาร้องไห้ ลีโอทำท่าลำบากใจ เขาไม่ได้คิดจะมาอยู่ที่นี่เลย เมื่อพ่อเขาไม่อยู่แล้ว เขาก็ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร

"ผม...ไม่..."

"คุณย่าครับ เขาไม่อยากอยู่ จะไปรั้งเขาไว้ทำไมล่ะครับ เขาอาจมีลูกมีเมียอยู่ที่โน่นแล้วก็ได้"

ทุกคนหันมามองธีรเดช ลีโอรู้สึกว่าธีรเดชไม่ชอบเขา ตอนแรกเขาไม่คิดจะอยู่ที่นี่ แต่คำพูดของธีรเดชเหมือนท้าทายเขา

"ตกลงครับ...ผมจะพักที่นี่"

ลีโอมองธีรเดชแล้วยิ้มมุมปาก คุณหญิงจารุณีกับจันทร์ฉายยิ้มดีใจ จรัลกับจตุรงค์เข้ามาตบไหล่เขา

"ยินดีต้อนรับสู่บ้านเรานะ...ลีโอ"

จรัลบอกเขายิ้ม ๆ

"ขอบคุณครับลุงหนึ่ง"

ธีรเดชขัดใจ...ลุกเดินฮึดฮัดขึ้นข้างบน นงพงาเป็นห่วง...จึงเดินตามลูกไป กันตากับอนุรักษ์ก็มาร่วมยินดีด้วย

ทุกคนกลับมานั่งลงพูดคุยกันอีกครั้ง

"ลีโอ...จะย้ายวันนี้ไหมลูก อาจะได้ให้คนไปช่วยย้ายของมาให้"

"เอ่อ...ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่ได้มีอะไรมาก ผมขอเวลาอีก 2 วันนะครับ แล้วผมจะมาเอง"

จันทร์ฉายนิ่งอึ้ง

"ตามใจ...ขอแค่เธอยอมมาอยู่กับย่า เธอต้องการอะไรย่าจะไม่ขัดใจเลย"

คุณหญิงจารุณีบอกกับเขา

"ผมยังมีธุระต้องทำอีกนิดหน่อยครับ เสร็จแล้วผมจะมา"

"แล้วเธอทำมาหากินอะไรที่ฮ่องกงล่ะ"

จตุรงค์ถามเขา

"แม่มีร้านอาหารทิ้งไว้ให้ผมครับ ผมพอมีพอกิน...ไม่ต้องห่วงครับ"

ความจริงแม่ของเขาเคยมีร้านขายอาหารเล็ก ๆ แต่พอเขาติดยศร้อยเอก เขาก็ขอให้แม่เลิกขายอาหาร แต่แม่ก็อยู่สบายได้ไม่นาน และตอนนี้...เขาปล่อยร้านให้คนอื่นเช่าต่อไปแล้ว

ลีโอกำลังคิดจะหาบ้านเช่า พอถูกชวนให้มาอยู่ที่คฤหาสน์ระวีวัชรา เขาคิดว่า...มันก็น่าจะดีกว่าที่เขาจะอยู่ตามลำพัง รอให้รู้ที่กบดานของเจียงเส้าฝานก่อน เขาค่อยไปจากที่นี่ก็ได้