ตอนที่ 4

ลีโอแต่งตัว...ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนถึงศอก กับกางเกงยีนส์ขายาว เขาแต่งตัวเสร็จ...ก็เอาเป้คู่ใจขึ้นสะพาย สวมแว่นกันแดด และเดินออกมาเรียกแท็กซี่ที่หน้าโรงแรม

ลีโอนั่งหน้านิ่ง เขากำลังจะไปบ้านของพ่อ เขาคิดจะไปพบหน้าพ่อและบอกเรื่องการตายของแม่ ลีโอคิดจะจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จในวันนี้

รถแท็กซี่เลี้ยวเข้ามาจอดที่บ้านหลังใหญ่ทาสีขาว ลีโอจ่ายตังค์แล้วลงจากรถ เขาเดินไปกดออดเรียกประตู ยามเดินมาชะโงกมองเขา

"มาหาใครครับ"

"มาหาเจ้าของบ้าน"

ยามมองลีโอตั้งแต่หัวจรดเท้า

"จะให้ผมเรียนท่านว่า...ใครจะขอพบครับ"

ลีโอถอนใจอย่างรำคาญ เขาไม่คิดว่าการจะเข้าบ้านของพ่อ...มันจะต้องยุ่งยากอะไรแบบนี้

"จิรพัฒน์ ระวีวัชรา"

เสียงเขาห้วนจัด ยามรีบกดวิทยุสื่อสารเข้าไปรายงาน แล้วจึงมาเปิดประตูให้ลีโอเข้าไปในบ้าน ชายหนุ่มเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในบ้านโดยไม่รีรอ เขาพบว่าในบ้านมีคนนั่งกันอยู่หลายคน ทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว

ลีโอกวาดตามองไปที่ทุกคน เขาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจที่ไม่เห็นพ่อ ถึงพ่อจะทิ้งเขามาเกือบ 20 ปี แต่เขาก็ยังจำหน้าพ่อได้

"เธอบอกว่าชื่อจิรพัฒน์ ระวีวัชราหรือ...เธอมีหลักฐานอะไรมายืนยันไหม"

ลีโอหันไปทางเสียง ก็เห็นหญิงชราแต่งกายภูมิฐาน มองเขาอย่างพินิจพิจารณา ชายหนุ่มถอดแว่นออกเหน็บไว้ที่คอเสื้อ

"ผมไม่จำเป็นต้องมีหลักฐาน แค่พ่อได้เห็นผม...พ่อคงจะจำผมได้ ผมมาเพื่อพบพ่อของผม...พ่อผมอยู่ไหน"

คุณหญิงจารุณี ลุกเดินมายืนตรงหน้าของเขา ทั้งสองจ้องตากัน

"เหมือน...เหมือนสองมาก โดยเฉพาะสายตาคู่นี้ เธอเป็นลูกของสองจริง ๆ สินะ"

หญิงชราลูบแก้มของลีโอน้ำตาซึม ชายหนุ่มมองเธออึ้ง ๆ เธอบอกเขาด้วยเสียงสั่นเครือว่า

"ฉันเป็นย่าของเธอ เป็นแม่ของพ่อเธอ แม่เธอชื่อหลี่อ้ายตี้ใช่ไหม...ส่วนเธอชื่อลีโอ"

ลีโอมองเธอนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาอะไร เขาไม่ได้ดีใจที่ได้พบย่าแม้แต่น้อย ผิดกับคุณหญิงจารุณี...ที่ตื่นเต้นเมื่อได้พบหน้าหลานชาย

"ใช่...แม่ผมชื่อหลี่อ้ายตี้ ผู้หญิงที่คุณรังเกียจ บอกว่าต่ำต้อย และไม่รับเป็นสะใภ้ ผมคงไม่เรียกคุณว่าย่าหรอกนะ ผมแค่อยากพบพ่อเท่านั้น"

คุณหญิงจารุณีน้ำตาไหล เธอแน่ใจว่าเขาคือหลานชายของเธอที่ชื่อลีโอ แต่คำพูดตัดรอนของเขาทำให้เธอเสียใจมาก

"เฮ้ย!! ...แกเป็นใครวะ ทำไมเสียมารยาทกับคุณย่าแบบนี้ล่ะ"

ธีรเดชต่อว่าเขาเสียงดัง พร้อมกับเดินมากระชากไหล่ลีโอ ลีโอปัดมือเขาแรง ๆ แล้วผลักเขาลงไปกองกับพื้น ธีรเดชเสียหน้ามาก เขาลุกขึ้นมาทำท่าจะเข้ามาต่อยลีโอ

"หยุดนะตาโจ เลิกบ้าซะทีเถอะ"

คุณหญิงจารุณีตวาดธีรเดชเสียงดัง ทำให้เขาชะงักค้าง จำต้องถอยมานั่งข้าง ๆ แม่ คุณหญิงจารุณีหันไปบอกลีโอว่า

"นั่งลงคุยกันก่อนเถอะนะ"

ลีโอพยักหน้า เขาปลดเป้ลง เดินตามคุณหญิงจารุณีไปนั่งที่โซฟา เขากวาดตามองหน้าทุกคน

"เธอมีเค้าหน้าเหมือนสองมากจริง ๆ ฉันเป็นพี่ชายของพ่อเธอนะ ...ฉันเป็นลุงของเธอ"

"ลุงหนึ่ง..."

ลีโอพึมพำเรียกเบา ๆ จรัลพยักหน้า...ดีใจจนน้ำตาซึม

"ฉันเป็นน้องชายของพ่อเธอ เธอรู้จักฉันไหม"

"อาตรี"

เขาเรียกอย่างมั่นใจ จตุรงค์พยักหน้า เขาหันไปมองจันทร์ฉายและวงศกร จันทร์ฉายร้องไห้เบา ๆ ลีโอขบกรามแน่น

"อา...น้อย"

จันทร์ฉายปล่อยโฮวิ่งมากอดเขา

"หลานอา...อาไม่คิดว่าเธอจะมาหาเราถึงที่นี่ อาดีใจเหลือเกิน...ลีโอ"

ลีโอตบหลังเธอเบา ๆ ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว จันทร์ฉายเคยไปเยี่ยมครอบครัวของเขาที่ฮ่องกง เธอดีกับเขาและแม่มาก เขาจึงจำเธอได้ไม่เคยลืม คงมีเพียงเธอที่เขานับว่าเป็นญาติ