ตอนที่ 3

ท่านวิทวัทมองลีโอ เขายิ้มที่เห็นชายหนุ่มแต่งตัวง่าย ๆ ลีโอก็รู้ตัว

"ขอโทษนะครับ...ที่ผมแต่งตัวแบบนี้ อาจดูไม่สุภาพ ผมไม่ต้องการเป็นเป้าสายตาครับ"

"ผมเข้าใจ...แล้วตอนนี้คุณพักอยู่ที่ไหนหรือ"

"ผมพักที่โรงแรม... แต่คงพักอยู่ชั่วคราวเท่านั้น ผมต้องการหาบ้านเช่าสักหลังครับ"

ท่านวิทวัสพยักหน้า

"ท่านครับ...เมื่อวานมีคนฮ่องกงที่มาเครื่องบินลำเดียวกับผมเสียชีวิต ไม่ทราบว่า...ทางท่านสืบไปถึงไหนแล้วครับ"

"คุณสนใจคดีนี้ด้วยหรือ"

"ผมสงสัยว่า...จะเป็นการฆ่าผิดตัวครับ คนที่พวกมันต้องการฆ่าคือผม พวกมันเข้าใจผิดว่าชายคนนั้นคือผมครับ"

ท่านวิทวัสพยักหน้า

"อืม...ตอนแรกเราก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องเสียชีวิต ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว เราตรวจสอบแล้ว...พบว่าเขาชื่อโอวเสี่ยวหาว เรายังไม่รู้ว่าเขามาเมืองไทยทำไม และยังได้พบพิษไซยาไนด์จำนวนหนึ่งในกระแสเลือดของเขา คาดว่าเขาเสียชีวิตเพราะพิษนี้ครับ"

ลีโอนิ่งคิด...

"เขาจะโดนสารไซยาไนด์ได้ยังไง แล้วโดนตอนไหน ตอนลงจากเครื่องเขาก็ยังดี ๆ อยู่เลยนะครับ"

"ตอนนี้ผลการชันสูตรอย่างเป็นทางการยังมาไม่ถึงผม ถ้ามาแล้ว... ผมจะแจ้งให้คุณทราบนะครับ"

"ขอบคุณครับท่าน"

"หวังว่าเราจะร่วมมือกันด้วยดีนะครับ...ผู้กองหลี่"

"เช่นกันครับท่าน เรียกผมว่าลีโอก็ได้ครับ"

"ได้...ลีโอ"

ทั้งคู่แลกเบอร์โทร และจับมือลากันอีกครั้ง

ลีโอกลับมาที่โรงแรม เขานั่งคีย์หาข้อมูลบางอย่างในโน้ตบุ๊ก นั่นคือภาพข่าวที่เขาดูเมื่อวาน เขาจำได้ว่าข่าวนั้นเอามาจากกล้องวงจรปิดในสนามบิน แล้วเขาก็ได้พบภาพข่าวที่ต้องการ

เป็นภาพของโอวเสี่ยวหาว เดินอยู่บนทางเลื่อน ด้านหน้าของเขามีหนุ่มสาวคู่หนึ่งยืนพูดคุยกัน ข้างหลังของเขาเป็นชายสามคน สองคนเป็นวัยรุ่นที่น่าจะเป็นเพื่อนกัน ชายอีกคนถือกระเป๋าอยู่ในมือ

เมื่อใกล้สิ้นสุดทางเลื่อน ชายคนสุดท้ายเดินเบียดวัยรุ่นสองคนจนไปชนกับโอวเสี่ยวหาว วัยรุ่นหันมาต่อว่าชายคนนั้น เขาทำท่าโมโหแล้วเดินหนีไป โอวเสี่ยวหาวเดินต่อไปอีกไม่กี่ก้าวก็ล้มลงแน่นิ่งไป และเสียชีวิตในเวลาต่อมาไม่นาน

ลีโอเริ่มเข้าใจแล้วว่า...คนพวกนั้นฆ่าโอวเสี่ยวหาวยังไง อีกไม่นานพวกมันคงรู้ว่าฆ่าผิดคน ถึงตอนนั้นเขาก็จะไม่ปลอดภัย เขาคงต้องระวังตัวให้มากขึ้น

ณ.คฤหาสน์ของตระกูลระวีวัชรา

คุณหญิงจารุณี หญิงชราวัยเกือบ 80 นั่งอยู่ในห้องรับแขก รายล้อมด้วยลูกหลานที่มารวมตัวกันเพราะถูกคุณหญิงจารุณีเรียกมา

"คุณแม่แน่ใจหรือครับ...ว่าเขาเป็นลูกของสองจริง ๆ "

จรัลหรือหนึ่ง ลูกชายคนโตของเธอถามขึ้น ภรรยาของเขาชื่อนงพงา ส่ายหัว ลูกชายชื่อธีรเดชหรือโจ อายุราว 30 ปี...ทำหน้าเบื่อหน่าย สองหรือจตุพล ที่กำลังพูดถึง...คือพ่อของลีโอ

"ครอบครัวพี่สองไม่เคยติดต่อเรามาเลยนะครับ จะใช่จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ เราต้องตรวจสอบให้ดีนะครับคุณแม่...เผื่อใครจะมาแอบอ้าง"

จตุรงค์หรือตรี ลูกชายคนเล็กของคุณหญิงพูดเสริมขึ้น ภรรยาของเขาชื่อกันตา ตบแขนเขาเบา ๆ เป็นการเตือน อนุรักษ์หรือเดฟลูกชายวัย 24 ของพวกเขาส่ายหัว

"เขาติดต่อว่าจะมาที่บ้านเราไม่ใช่เหรอครับพ่อ มาถึงก็คงรู้เองแหละครับ"

"นั่นสิคะ...เราอย่าเพิ่งมาถกเถียงกันเลยนะคะ รอให้เขามาก่อนค่อยว่ากันดีกว่าค่ะ ถ้าใช่ลูกของพี่สองจริง ๆ เราก็ต้องต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นนะคะ ยังไงเขาก็เป็นหลานเรา"

จันทร์ฉายหรือน้อย พูดแล้วมองพวกพี่ ๆ เธอรู้ว่าทุกคนคิดอะไรอยู่ วงศกรสามีของเธอ...โอบไหล่ปลอบใจเธอ วารีหรืออ๋อม ลูกสาวอายุ 20 ปีของเธอ...ก็มานั่งจับมือแม่

"เอาเถอะ...เขาบอกว่าจะมาตอนบ่าย เราก็รอเขามาก่อนค่อยว่ากันอีกที"

คุณหญิงจารุณีพูดตัดบท ทำให้ทุกคนเงียบไป เธอมองลูกหลานแล้วส่ายหัว ธีรเดชเป็นหลานคนโต แต่ก็ไม่เป็นโล้เป็นพาย อนุรักษ์ถึงจะทำธุรกิจส่วนตัว ก็ดูลุ่ม ๆ ดอน ๆ วารีเป็นหลานสาวคนเดียวที่ดูจะเข้าท่าที่สุด แต่เธอก็เป็นผู้หญิง คุณหญิงจารุณีกุมขมับคิดถึงคนที่มาอ้างว่าเป็นหลานชาย เขาจะใช่หลานของเธอจริงไหม เขาจะเป็นยังไงหนอ คุณหญิงเฝ้ารออย่างตื่นเต้น