ตอนที่ 2

ลีโอเปิดประตูเข้าห้องพัก เขาเอากระเป๋าพิงไว้หน้าตู้ ถอดรองเท้า หยิบรีโมทมาเปิดทีวี มือหนึ่งดึงเสื้อยืดออกจากกางเกง อีกมือก็กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ

บังเอิญเขากดไปช่องหนึ่ง กำลังเสนอข่าวด่วนเมื่อสักชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง เป็นข่าวของชายคนหนึ่งเสียชีวิตในขณะที่ยังเดินอยู่ในสนามบิน

"มีรายงานข่าวจากสนามบินว่า วันนี้...ในเวลาเที่ยงสิบห้านาที มีชายต่างชาติคนหนึ่ง...จู่ ๆ ก็ล้มลงและเสียชีวิต ในขณะที่จะเดินไปยังด่านตรวจคนเข้าเมือง ขณะนี้ยังไม่ทราบว่าเขาเป็นใคร และเสียชีวิตเพราะสาเหตุใด หากมีความคืบหน้ากว่านี้ เราจะเสนอข่าวให้ทราบในเวลาต่อไป"

ลีโอกดรีโมทปิดทีวี เขาจำได้ว่าชายที่เสียชีวิตก็มาจากฮ่องกง และโดยสารเครื่องบินลำเดียวกับเขา ชายคนนั้นใส่เสื้อแจ๊คเก็ตหนังสีดำ และใส่หมวกแก๊ป ตอนลงจากเครื่อง...ชายคนนี้เดินนำเขาออกไปก่อน

โทรศัพ์มือถือของเขาดังขึ้น เขาหยิบมาดูแล้วกดรับสาย

"ครับท่าน.."

"ลีโอ...ปลอดภัยดีนะ"

ปลายสายคือสารวัตรเกาอันจื้อ หัวหน้าของเขาเอง ลีโอคุยกับเขาเป็นภาษากวางตุ้ง

"ผมปลอดภัยดีครับ แต่...ดูเหมือนจะมีคนรับเคราะห์แทนผมไปแล้ว พวกมันคงได้ข่าวว่าผมจะมา...เลยเตรียมต้อนรับ"

"อื้ม...ผมจะโทรมาเตือนคุณพอดี ไม่คิดว่าพวกมันจะลงมือเร็วขนาดนี้ ยังไงก็ต้องระวังด้วย หากพวกมันรู้ว่าฆ่าผิดตัว มันคงต้องตามหาคุณแน่ ผมได้ติดต่อกับทางตำรวจไทยให้แล้ว พรุ่งนี้คุณไปรายงานตัวได้เลย เดี๋ยวผมจะส่งรายละเอียดให้ทางไลน์"

"ครับท่าน...ผมจะสืบหาที่อยู่มันให้เร็วที่สุดครับ"

"ระวังด้วยนะลีโอ เพื่อนชาวไทยของเจียงเส้าฝานต้องไม่ธรรมดาแน่ ถ้าถึงขนาดส่งคนไปลอบฆ่าคุณถึงสนามบินได้...มันต้องเส้นใหญ่พอสมควรเลยล่ะ"

"ผมจะระวังตัวให้ดีครับ แต่กว่าพวกมันจะรู้ก็คงอีกสักพักล่ะ"

"ยังไงก็ต้องจับเจียงเส้าฝานให้ได้ ก่อนที่มันจะหลบหนีไปประเทศอื่นอีก ดูแลตัวเองให้ดี มีอะไรให้ช่วยก็โทรมานะ...ขอให้โชคดี"

"Yes sir."

ลีโอวางสายลงแล้วถอนใจ เจียงเส้าฝานเป็นพ่อค้ายาเสพติดรายใหญ่ที่หนีมากบดานกับเพื่อนชาวไทย ลีโอได้รับมอบหมายให้มาตามจับกุมเขากลับไปรับโทษ

แต่แค่เขาเหยียบลงบนแผ่นดินไทย เขาก็เกือบจะถูกฆ่าเสียแล้ว ลีโอคิดว่า...เขาจะประมาทและไว้ใจใครไม่ได้เลย ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เขาคุ้นเคย เขายังไม่ทันมีมิตร...ก็เจอกับศัตรูเสียแล้ว

ลีโอถอดเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำ เขามองตัวเองในกระจกบานใหญ่ ก็เห็นกล้ามอกกล้ามท้องที่แข็งแรงของตัวเอง ซิคแพคแน่นชัดเจน เขาต้องผ่านการฝึกหนักมานับไม่ถ้วน กว่าจะมีรูปร่างแบบนี้ได้

ในการมาประเทศไทยครั้งนี้ ลีโอจะใช้ชื่อไทยที่พ่อตั้งให้ ซึ่งคงทำให้พวกมันตามหาเขาไม่ง่ายนัก หรืออย่างน้อย...ก็คงถ่วงเวลาให้เขาได้มีโอกาสสืบหาที่อยู่ของเจียงเส้าฝานได้อีกสักพัก

วันรุ่งขึ้น...

ลีโอแต่งตัวแบบนักท่องเที่ยว สะพายเป้คู่ใจ ขึ้นแท็กซี่ไปรายงานตัวที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติ สารวัตรเกาส่งชื่อคนที่เขาจะต้องมารายงานตัวให้แล้ว ชื่อพตท.วิทวัส ภู่อมร

ลีโอมาแจ้งขอเข้าพบตามที่หัวหน้าของเขาได้ติดต่อไว้ให้ เขามาเคาะประตูที่หน้าห้อง

"เชิญครับ"

ลีโอเปิดประตูเข้าไป หนุ่มใหญ่วัย 40 ในเครื่องแบบตำรวจไทย เงยหน้ามองเขา

"คุณ..."

"สวัสดีครับท่าน ผมร้อยตำรวจเอกหลี่จุ้นเหว่ย เป็นตำรวจสากลจากฮ่องกงครับ"

"สวัสดีครับผู้กอง คุณพูดภาษาไทยได้ชัดมาก"

ท่านวิทวัสยื่นมือให้ลีโอจับ

"ผมมีเชื้อสายไทยครับท่าน ก่อนจะมาเมืองไทย ผมเรียนภาษาไทยมาด้วยครับ"

ท่านวิทวัสเชิญเขานั่งลงที่โซฟาด้วยกัน ทั้งคู่พูดคุยเพื่อทำความรู้จักกันให้มากขึ้น