ตอนที่ 8 ทำอาหาร

“อาบน้ำก่อนดีไหม” เนื้อตัวลูกชายค่อนข้างมอมแมมกว่าทุกวัน เสื้อและกางเกงยังเปื้อนดินโคลนดูท่าถนนน่าจะลื่นจริง ๆ น้อยจึงรู้สึกเป็นห่วง เกรงว่าเขาจะเหนียวเหนอะหนะตามตัวแล้วกินข้าวไม่อร่อย

“ไม่เป็นไรครับแม่” เขาไม่อยากให้ลูกกับแม่รอกินข้าวนาน จึงพูดออกไปเช่นนั้น

“งั้นล้างมือล้างเท้าก่อน”

“ครับ”

ละอองลุกไปยกถาดอาหารมาอย่างรู้หน้าที่ ภาคภูมิกับพอใจเดินไปช่วยแม่หิ้วกระติบข้าวเหนียว ทุกคนนั่งล้อมวงกันบนเสื่อกก และเริ่มลงมือกินอาหาร

“แม่ตำน้ำพริกปลาอะไรเหรอครับ อร่อยดี” แก่นคูณถามแม่ วันนี้ฝีมือการทำอาหารของแม่อร่อยขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“แม่ไม่ได้ทำ”

“เหรอครับ” แก่นคูณอึ้งไปครู่หนึ่ง งั้นก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากละออง ปกติเธอไม่กินปลาเขาจึงไม่รู้ว่าเธอจะทำน้ำพริกอร่อย

“วันนี้แม่ไม่ได้เข้าครัว” เป็นครั้งแรกที่ลูกสะใภ้ทำเองหมดทุกอย่างเหมือนกัน

คราแรกน้อยคิดว่าลูกชายแสร้งพูดเธอจึงลองกินดู แต่มันกลับอร่อยอย่างที่เขาว่าจริง ๆ เธอจึงนั่งกินข้าวอย่างเดียวโดยไม่พูดอะไร จากไปเป็นปี เพิ่งรู้ว่าลูกสะใภ้ไปฝึกทำอาหารมาด้วย ก็ดียังรู้จักปรับตัว

ละอองก็กินทุกอย่างที่ตนเองทำเช่นกัน รวมถึงป้อนข้าวลูกกับไข่เจียวด้วย

“ไข่เจียวอร่อยมากเลยค่ะแม่ นานมากแล้วค่ะที่หนูกับพี่ภูมิไม่ได้กินไข่” เป็นปีแล้วกระมังที่ย่ากับพ่อไม่เคยซื้อไข่มาให้พวกเขากินเลย

ละอองมองเด็กทั้งสองเคี้ยวข้าวจนแก้มป่องด้วยความรักใคร่เอ็นดู แค่คิดว่าอนาคตพวกเขาจะไม่มีแม่อยู่ด้วย น้ำตาเธอก็จะไหลแล้ว แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อพ่อของเด็กหมดรักเจ้าของร่างนี้แล้ว อีกอย่างเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาจริง ๆ คนไม่รักกันจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขได้อย่างไร “อร่อยก็กินเยอะ ๆ” ยังดีที่ลูกทั้งสองไม่ได้ซูบผอมเพราะถึงแม้ไม่ได้กินไข่ แต่โปรตีนอย่างอื่นที่ได้จากสัตว์ป่า และปลาที่สามีหามาไว้ให้ก็ยังถือว่าได้กินอาหารครบทุกหมู่

“หนีไปปีนึง ได้ไข่กลับมาให้ลูกกินก็ทำท่าดีใจเหมือนกับได้ทอง” น้อยแค่นเสียง “ขนาดกำไลยังเป็นแค่ทองเหลือง” น้อยอดกระแนะกระแหนไม่ได้

ละอองเหลือบมองกำไลของตนคราหนึ่งแล้วลูบมันเบา ๆ แต่ไม่ได้ตอบโต้อะไร กำไลวงนี้มีค่ามหาศาลสำหรับเธอมากถึงจะเป็นแค่ทองเหลืองก็ตาม อนาคตเธอจะให้ชีวิตใหม่กับทุกคนเพราะกำไลทองเหลืองวงนี้

“แม่ครับผมอยากลองกินน้ำพริกกับปลากรอบ” ภาคภูมิว่า ปลากรอบก็คือทอดปลาขาวตัวน้อยที่แขวนอยู่ข้างฝาผนัง

“ได้สิ น้ำพริกแม่ทำไม่เผ็ด” ละอองบิข้าวเหนียวคำเล็กจิ้มน้ำพริกป้อนลูก บิปลาทอดกรอบตาม

“หนูกินได้ไหมคะ”

“กินได้จ้ะ จิ้มนิดเดียวก็พอ เดี๋ยวแม่ทำให้” ละอองเอาใจลูกทั้งสองอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

น้อยมองแล้วเบะปาก “ทำดีต่อหน้าผัว”

ละอองไม่ได้สนใจคำพูดนั้น ยังคงป้อนข้าวลูกต่อ เพราะอย่างไรตอนนี้เธอก็ผิดทุกอย่าง พูดมากไปรังแต่จะไม่จบไม่สิ้น ลูกทั้งสองก็อร่อยกันใหญ่ กินน้ำพริกกับปลากรอบ แกล้มกับผักลวก แล้วซดน้ำแกงต้มไก่ตาม แม่ลูกทั้งสามกินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข ทำให้คนมองอย่างผู้เป็นพลอยมีความสุขไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว มุมปากจึงเผยรอยยิ้มออกมา กับข้าวฝีมือภรรยาวันนี้ก็อร่อยจนเขาเจริญอาหารไปด้วย

กินอาหารเย็นเสร็จ แก่นคูณลงไปเก็บฟืนที่แบกกลับมาด้วยเข้าใต้ถุนบ้านเพราะกลัวว่าคืนนี้ฝนจะตกลงมาอีก น้อยเดินตามลงมาหาลูก

ถามลูกชายว่า “ตกลงเอ็งจะเอายังไงกับมัน” เมื่อเช้าลูกชายคุยกับลูกสะใภ้อยู่นาน พอกลับออกมาก็ขึ้นเขาไปเลย เธอจึงไม่มีโอกาสได้ถาม

“วันจันทร์ผมกับอองจะไปหย่ากันครับ”

น้อยจึงยิ้มออก “เอ็งตัดสินใจถูกแล้ว ต่อไปเอ็งกับลูกจะได้ไม่ต้องเจอมันอีก” น้อยไม่อยากให้ละอองมาวนเวียนอยู่ใกล้ลูกชายอีก เพราะไม่อยากให้ลูกชายเจ็บไปมากกว่านี้ “ลูกสาวยายพุ่มก็ยังโสด ทำงานเก่งขยันขันแข็ง แม่ว่า…”

แม่พูดยังไม่จบเขาจึงพูดสวนขึ้น “หย่าแล้วอองยังอยู่ที่บ้านเราครับ”

น้อยหน้าบึ้งขึ้นมาทันควัน “ทำไมต้องอยู่ จะมาอยู่ในฐานะอะไร ไม่มีใครเขาทำอย่างนี้กันหรอก” มีที่ไหนหย่าแล้วยังต้องอยู่ด้วยกัน เช่นนั้นจะเรียกว่าหย่าได้อย่างไร

“อองยังไม่มีที่ไปครับ”

“บ้านพ่อกับแม่มันไง”

“แม่ก็รู้ว่าบ้านอองเป็นยังไง”

“แต่แม่ว่า…” เธอรู้ว่าบ้านละอองยากจนยิ่งกว่านี้ แต่จะให้เธออยู่ที่นี่ก็ใช่เรื่อง

“ให้เธอยู่เถอะครับ ยังไงเธอกับผมก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันอยู่แล้ว ต่างคนต่างทำหน้าที่พ่อกับแม่เท่านั้น”

“แต่แม่ว่ารจลูกสาวยายพุ่ม…”

“แม่ครับ” แก่นคูณถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย “วันนี้ผมเหนื่อยมากแล้วครับ” เหนื่อยกับแม่ด้วย ที่คอยสรรหาเมียใหม่มาให้เขาจริง ๆ แค่เมียคนเดียวก็ทำให้เขาเบื่อผู้หญิงทั้งโลกได้แล้ว หน้าที่เมียที่ดีคืออะไรทุกวันนี้เขายังไม่รู้เลย พ่อจากไปตั้งแต่เขากับน้องสาวยังเด็ก เขาจึงไม่เห็นว่าแม่ปฏิบัติกับพ่อเช่นไร แต่ที่ผ่านมาแม่ทำหน้าที่แม่ได้เป็นอย่างดี แต่กับละออง… เฮ้อ! อย่าให้พูดเลย อย่างเดียวที่เขาปฏิเสธไม่ได้คือรูปร่างภายนอกเธอดูดีไปหมดทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ดีแล้วอย่างไร พอภรรยาทำนิสัยแย่ลงทุกวัน เขาก็ไม่ตัวรู้เหมือนกันว่าคำว่ารักที่เคยมีให้กันมันหมดไปตั้งแต่เมื่อใด

ลูกชายเดินเลยไปหยิบผ้าขาวม้าแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ น้อยทำได้เพียงอ้าปากเอ่ออ่าไม่ได้พูดออก กระทั่งร่างของลูกชายเดินพ้นประตูห้องน้ำแล้วจึงพูดออกไป “ยาแม่หมดแล้ว พรุ่งนี้ไปซื้อมาให้แม่ด้วยนะ”

ลูกชายไม่ได้ตอบกลับมา แต่น้อยมั่นใจว่าเขาได้ยิน มือข้างหนึ่งบีบขาแล้วเดินขึ้นเรือนอย่างยากลำบากเห็นลูกสะใภ้กำลังเดินออกมาจากห้องตนพอดีใบหน้าที่อามรณ์ไม่ดีอยู่แล้วจึงบึ้งตึงขึ้นอีก “เอ็งเข้าไปทำไมในห้องฉัน”

“เอาลูกเข้านอนค่ะ” ละอองรู้ว่าลูกทั้งสองติดย่ามาก แม้ลูกจะรักแม่ แต่ก็ไม่ยอมนอนกับแม่อยู่ดี

“นอนหลับทั้งสองคนแล้วเหรอ” น้อยเสียงอ่อนลง เพราะรู้ว่าหลานคงรอตนนานจึงหลับไปก่อน

“ค่ะ”

พูดจบละอองก็เดินไปแช่ข้าวสารเหนียวและเก็บของในครัวก่อนแล้วจึงเดินเข้าห้องนอน ไม่นานสามีที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินตามเข้ามา