7 สามีที่เลือกกระเป๋าให้ภรรยา

“ขอดูใบสีดำหน่อย” เสียงทุ้มทรงพลังของจักรพันธ์ ทำให้พนักงานมืออาชีพของร้าน หยิบกระเป๋าแบรนด์เนมราคาหลักแสนยื่นให้เขาด้วยความรวดเร็ว

แต่อยู่ในจังหวะที่ไม่ได้รีบจนเกินไป

“นี่ค่ะคุณเจมส์” พนักงานสาวใหญ่เรียกเขาอย่างคุ้นเคย เพราะจักรพันธ์มาที่ร้านนี้บ่อย ถือว่าเป็นลูกค้าประจำชั้น VIP เลยก็ว่าได้

“ใบนี้ไม่ใหญ่มาก เหมาะสำหรับออกงานกลางคืน...เข้ากับชุดเรียบหรู แต่ต้องดูมีมิติ เพราะงานเพชรเล็กจะประกายตัดแสงพองาม สวยมากเลยค่ะ”

และต่อด้วยให้ข้อมูลประกอบเพื่อที่จะให้ลูกค้าเห็นภาพมากยิ่งขึ้น นี่แหละที่ร้านนี้ได้ครองใจเขามาอย่างยาวนาน

“สามแสนเลยเหรอคะ?” คนที่ยืนเคียงข้างเขาด้วยทีท่าประหม่า พูดออกมาพร้อมกลืนน้ำลายลงคอหลายหน

อย่าว่าแต่ให้เธอสะพายเลย แค่มองราคาเธอก็ไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว

“ราคานี้ถือว่าเหมาะ เพราะเพชรประดับเป็นของจริงและน้ำดีมากด้วย” เขาว่าเชิงให้ข้อมูล และชี้ให้เธอได้ฝึกดูไว้

“ก็เพราะว่าของจริงนั่นแหละ เลยไม่กล้าสะพาย โดนวิ่งราวจะทำยังไงล่ะ คงเสียดายแย่” คำตอบของเธอทำเอาชายหนุ่มถึงกับส่ายหน้า

แต่ไม่ได้ถือสา หันไปบอกพนักงานว่าเขาเอาใบนี้

“โดนแน่ๆ ถ้าสะพายไปเดินตลาด” คำว่าเชิงหยอกของเขาทำเอาผู้คนบริเวณนั้นอึ้งไปตามๆ กัน

คนอย่างจักรพันธ์น่ะหรือที่จะมามีอารมณ์ขันในที่สาธารณะให้ได้เห็น

เขาดูใจเย็น ใจดี อัธยาศัยดีก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าจะปล่อยให้ใครเข้าถึงได้ง่ายๆ กิริยานี้ของเขาทำเอาเหล่าพนักงานแอบลอบยิ้มไปตามๆ กัน

“แซวเหรอคะ เดี๋ยวก็เอาไปเดินตลาดให้ดูจริงๆ ซะหรอก” คนที่ผ่อนคลายได้จากกิริยาของเขาก็พูดไปแบบเป็นตัวของตัวเอง

ก่อนเดินดูกระเป๋าแบรนด์เนมที่ตัวเองไม่เคยแม้แต่จะค้นหาดูในอินเตอร์เน็ต ด้วยกิริยาเชิงขยาด

ไม่มีใบไหน ต่ำกว่าหกหลักเลยสักใบ...

“ชอบใบไหนเป็นพิเศษไหม” จักรพันธ์เดินตามรุ่งนภามาได้สักพัก ปล่อยให้เธอได้มองพวกมันไกลๆ แบบให้พื้นที่

แต่เธอก็ดูเหมือนจะไม่ได้ชอบเลยสักใบ ทั้งๆ ที่เขาตัดสินใจเลือกให้เธอไปได้ 5 ใบแล้ว

“คุณซื้อตั้ง 5 ใบแล้ว แค่นั้นก็พอแล้วค่ะ ฉันไม่ได้มีสถานการณ์ที่จะใช้กระเป๋าอะไรบ่อยขนาดนั้นหรอกค่ะ”

“สีขาวเป็นไง ชอบไหม” แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ฟังที่เธอพูดเลยสักหน่อย

“ขนาดพอดีมือ เหมาะกับการพกพาของไปไหนชิลล์ๆ เข้าได้กับทุกชุด ดูสะอาด...จุของได้เยอะ

แต่ไม่เทอะทะ ไปเดินตลาดก็ไม่ได้น่าวิ่งราวเท่าไหร่” รุ่งนภาหันไปย่นจมูกใส่เขา เมื่อรู้ว่าโดนอีกฝ่ายแซวเข้าให้อีกแล้ว

“มีใบสีฟ้าแล้วนี่คะ ไปชิลล์ๆ ได้เหมือนกัน...”

“แต่ใส่เสื้อผ้าสีสดใสมันจะตัด สีฟ้าใส่ไม่ได้ทุกโอกาสเหมือนสีขาว” เขาเถียงเชิงให้ข้อมูลที่ดูมีเหตุผลสุดๆ

“งั้นก็ยกเลิกใบสีฟ้า แล้วเอาสีขาวแทนดีไหมคะ”

“ไม่ดี ใบขนาดพอๆ กันก็จริง แต่รูปทรงมันต่าง สไตล์การแต่งตัวก็ต่าง...เอาไว้ไปแมทช์กับเสื้อผ้า เอาทั้งสองดีแล้ว เอาใบนี้ด้วยนะ”

รุ่งนภาทำได้แค่อ้าปากค้าง ดูเขาหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมใส่ตะกร้า ราวกับกำลังเดินอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ต เลือกซื้ออาหารตามใจชอบอย่างไรอย่างนั้น

“คุณนี่นะ” แล้วเธอก็ทำได้เพียงเดินตามเขาไปเลือกกระเป๋าในโซนต่อไป

และแน่นอนว่ารายนั้นก็เลือกกระเป๋าให้เธอต่ออีกสองสามใบ แบบไม่ถามความสมัครใจของเธอเลยสักนิดนั่นแหละ

“ใบนี้สวยดีเนอะ” เขามองที่กระเป๋าและหันมามองที่เธอ เชิงดูความเข้ากัน

“ก็สวยค่ะ...แต่ว่าพอแล้วไหม ได้มาตั้งสิบใบแล้วนะคะ” เธอว่าเชิงกระซิบกระซาบ เพราะรู้สึกเสียดายเงินหลักหลายล้านของเขาเต็มแก่

“ใบนี้ทรงสวยดี ดูหรูมีรสนิยม สีคาราเมล ขนาดกลาง สะพายสวย จุของได้เยอะ...เหมาะกับการไปไหนมาไหนแบบทุกวัน ทุกลุคได้เลย”

เขาว่าเชิงวิเคราะห์กับตัวเองมากกว่าปรึกษาหารือ จนเธอต้องถอนลมหายใจออกมา

“ราคาสี่แสนเลยเหรอ?” เธอชะเง้อมองป้ายราคาแล้วพาลจะเป็นลมลงให้ได้

“ราคานี้ดีนะ ปกติ...มันจะห้าแสนต้นๆ” เขาก็ว่าไปโน่น ไม่ได้สนใจอาการลมจับของเธอเลย!

“พอเถอะค่ะ มันแพงเกินไป...แพงขนาดนี้ใครจะกล้าสะพาย”

“ตกลงเอาใบนี้ด้วยครับ” เขาไม่ได้สนใจเธออีกเช่นเคย ก่อนเดินเลยไปเลือกกระเป๋าที่ดูใหญ่และใส่ของได้จุใจกว่า

ปล่อยให้เธอยืนถอนหายใจและเดินตามเขาไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

สรุปคือวันนี้เธอได้กระเป๋าไปทั้งหมด 15 ใบ...เป็นแบรนด์เนมแท้ล้วนๆ ในราคาหลักแสนอัพทุกใบ

“วันหลังจะมาดูพวกเสื้อผ้าใหม่ ยังไงช่วยจดจำพวกคอลเลคชั่นกระเป๋านี้ให้ด้วย จะมาเลือกเสื้อผ้าที่ดูเข้ากันกับกระเป๋าน่ะ”

“ได้เลยค่ะคุณเจมส์ ยังไงดิฉันจะช่วยดูแคทตาล็อกไว้ให้นะคะ อาจจะมีการส่งไปให้คุณเจมส์ดูก่อนมาเลือกด้วยตัวเองอีกครั้งล่วงหน้าค่ะ”

เขาพยักหน้าเชิงพอใจในบริการที่แสนจะรอบคอบของพนักงานที่นี่ โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่า ภรรยาจะทำหน้าตกใจแค่ไหน

“ยังจะมีเสื้อผ้าอีกเหรอเนี่ย” รุ่งนภายอมรับว่าเสื้อผ้าบางส่วนที่เขาเตรียมไว้ให้ เธอชอบทุกตัวแม้จะไม่ได้มีจำนวนเยอะ

แต่ตั้งแต่แต่งงานกับเขามา เธอก็ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ แม้เขาจะให้เงินเดือนหรือบัตรเครดิตเธอใช้แค่ไหน เธอก็ไม่กล้าเอาไปซื้อของพวกนี้เลย

“ตู้ใส่กระเป๋าที่ให้เตรียม เรียบร้อยแล้วใช่ไหม” นอกจากจะไม่ได้สนใจกิริยาของรุ่งนภาแล้ว

จักรพันธ์ยังหันไปถามผู้ช่วยที่คอยไปไหนมาไหนพร้อมกันกับเขาเสมออีกด้วย

“เรียบร้อยแล้วครับ ให้คนนำขึ้นไปจัดไว้ในห้องนอนเรียบร้อยแล้วด้วยครับ” ดิเรก ศิวพันธ์ เอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ

สไตล์ของเขาไม่ได้แตกต่างไปจากผู้เป็นเจ้านายสักเท่าไหร่ ดูสุภาพ ใจดี ไม่มีพิษภัยกับใคร

“ขอบใจมาก กลับกันเถอะ” จักรพันธ์หันมาบอกคนที่ยืนทำหน้างงอยู่

“ตู้ใส่กระเป๋า? กระเป๋าพวกนี้น่ะเหรอ?” เขาไม่ได้ตอบ แต่เลือกที่จะเดินนำเธอออกจากร้านไป ปล่อยให้เธอวิ่งตามเขาไปแบบยังงงๆ อยู่แบบนั้น