5 วาสนาของฉันคนเดียว

หลังจากร่วมรับประทานอาหารเย็นได้ผ่านพ้นไป ทั้งสองก็ได้ขึ้นมาจัดการธุระส่วนตัวกันบนห้องนอน

ในโซนส่วนตัวของตัวเอง แต่ก็มานั่งแต่งตัวอยู่ในโซนเดียวกัน

รุ่งนภาออกมาจากห้องน้ำทีหลังจักรพันธ์ ที่อาบน้ำจนกลิ่นหอมฟุ้ง และยังคงอยู่ในชุดกางเกงนอนตัวเดียว

ไร้อาภรณ์ห่อกายส่วนบน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อล่ำสันประดับไปตามกล้ามแขนและกล้ามท้อง แบบลงตัว

สายตาเจ้ากรรมที่ชอบมองต่ำของเธอ หลุบมองเอวสอบที่จมหายไปกับกางนอนผ้าแพรสีเทาแบบอัตโนมัติ

จนเธออยากจะเอานิ้วทิ่มตาตัวเองให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

“วันนี้สระผมเหรอ เป่าผมให้ไหม” เขาถาม ในขณะที่สายตาไม่ได้มองมายังเธอเลยสักนิด เพราะตอนนี้เขากำลังนั่งเอกเขนกอยู่บนเตียง

เปิดหนังสือที่เขามักเอาติดไว้บนหัวนอน มาเปิดอ่านอย่างตั้งใจ

มันคือหนังสือจิตวิทยาเกี่ยวกับการผ่อนคลาย ที่เขาจะวางไว้แค่เล่มเดียวเท่านั้น ตราบใดที่ยังอ่านไม่จบ จะไม่มีการเปลี่ยนหรือมีเล่มอื่นมาวางทับเด็ดขาด

เธอเคยลอบเปิดอ่านดูหนหนึ่ง ก็เห็นได้เลยว่า...คนอย่างเขาเป็นคนละเอียดลึกซึ้งและเข้าใจผู้อื่นเป็นอย่างดี

เพราะหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่เน้นไปในการทำความเข้าใจสิ่งต่างๆ รอบตัว

ซึ่งพอเข้าใจแล้ว...ทุกอย่างมันดูเบาไปหมด และทำให้ปล่อยวางได้

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณอ่านหนังสือไปเถอะ...ฉันเป่าเองได้” เธอว่าพร้อมหันไปนั่งบริเวณโต๊ะเครื่องแป้งตัวใหญ่ของตัวเอง

ที่อยู่ข้างๆ โต๊ะเครื่องแป้งของเขานั่นแหละ

“ไม่เป็นไรเหมือนกัน อ่านจบหน้าพอดี” ว่าพร้อมๆ กับที่เขาได้ถึงตัวเธอแล้ว แน่นอนว่าคนไม่คุ้นกับการเข้าถึงเนื้อถึงตัวหลังอาบน้ำของเขา

อึ้งนิ่งราวกับถูกปูนฉาบร่าง

มีเพียงดวงตากลมโตเท่านั้น ที่ไหวลอกแลกเหมือนลูกกวางน้อยผู้หวาดหวั่น

“ใช้แชมพูที่ซื้อให้มาสักพักเป็นไง ใช้ดีไหม...ชอบรึเปล่า” คำถามของเขา ยิ่งทำเอาเธอทำอะไรไม่ถูก

มันเหมือนกับว่า เขาหว่านเมล็ดพันธุ์ไว้หนึ่งเดือนและตอนนี้ถึงเวลามาสำรวจ ว่าเมล็ดพันธุ์พวกนั้นเติบโตถึงไหนแล้ว

“ก็...ดีนะคะ หอมดี สระแล้วสดชื่น สบายหัวด้วย” เธอตอบไปตามตรง แต่กลับต้องตัวแข็งทื่ออีกครั้งเมื่อปลายจมูกโด่งคมที่เธอชอบลอบมอง

จรดลงมาบนกลุ่มผมที่ยังไม่แห้งแต่หมาด พร้อมรอเป่าของเธอ

“อื้อ จริงด้วย...ดมจากขวดว่าหอมแล้ว ดมจากผม หอมยิ่งกว่า...” คำพูดของเขาทรงพลังเหลือเกินในเวลานี้

ความเป็นบุรุษเพศในตัวเขาที่เธอเคยเชื่อว่ามีน้อยนิด แผ่ซ่านออกมาจนเธอแทบจะนั่งอยู่ไม่ได้

นี่มันอะไรกันเนี่ย...สามารถตายได้เลยนะเว้ย!

“ถ้าผมแห้ง คงจะหอมกว่านี้” เขาว่าอย่างไม่รอช้า หยิบที่เป่าผมของเธอ ที่เขานั่นแหละเป็นคนจัดหามาไว้ตั้งแต่วันแรกที่แต่งงานกัน

ออกมาเป่าให้เธออย่างเบามือ

“เป่าเย็นก่อน ผมจะได้ไม่เสียมาก...แล้วค่อยปิดด้วยเป่าร้อน” เหมือนเขาจะรู้ทุกอย่างดียิ่งกว่าเธอเสียอีก

‘เกย์ก็แบบนี้แหละ ดูแลตัวเองเก่งกว่าผู้หญิงมาก’ เสียงหนึ่งจากผู้คนรอบกายดังแว่วเข้ามา

ไม่ใช่ใครที่ไหนน้องสาวต่างมารดา ผู้ได้มีโอกาสมาเดินสำรวจห้องหอของเธอในวันหลังแต่งงาน

และเห็นว่าห้องหอของเธอเต็มไปด้วยของใช้ผู้หญิงที่ราคาแพงและคุณภาพดีเต็มไปหมด

‘ผัวพี่...คงอยากจะใช้เอง แต่ไม่มีโอกาส เลยทำเป็นซื้อมาให้เมียบังหน้า ชดเชยความอยากของตัวเองแทนละมั้ง’

ยอมรับว่าเธอไม่เคยพอใจ เวลามีใครมาว่าให้เขาเสียหาย แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริงก็ตาม...

“ไม่ชอบเหรอ ที่เป่าให้” เขาถามอย่างใส่ใจ เมื่อเห็นว่าเธอสีหน้าเผือดลง

“อ้อ ชอบค่ะ ดีมากเลยค่ะ” เธอตอบทันควันเชิงตกใจ เมื่อเห็นว่าเขากดหยุดเครื่องเป่าผม

คำตอบของเธอทำเอาจักรพันธ์ยิ้มออกมาและกลั้วหัวเราะเชิงขัน

“งั้นต่อนะ” รุ่งนภาสลัดความคิดในหัวทุกอย่างออกไป บอกตัวเองว่าควรจะดื่มด่ำช่วงเวลาที่มีคนเป่าผมให้แบบนี้ เก็บไว้ให้ลึกที่สุดของก้นบึ้งหัวใจ

ใครจะว่าเธอบุญมีแต่กรรมบังอย่างไรก็ช่าง แต่เธอเชื่อว่านี่มันคือวาสนา...ไม่ใช่วาสนาของผู้ใดทั้งนั้น

แต่มันคือวาสนาของฉัน...วาสนาของอีรุ้ง...วาสนาของมึงนี่แหละ รุ้งเอ๊ย!