ตอนที่ 5 วางแผน

เย็นวันนั้นเสกสรรทำอาหารให้ลูกกับเมียกินอย่างเงียบ ๆ คล้ายกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้ ถึงยุพาจะแปลกใจแต่ก็ไม่อยากมีปากเสียงกับสามี จึงไม่พูดอะไรกับเขาเช่นกัน เธอกินข้าวกินยาเสร็จก็นอนอยู่ด้านนอกกับลูก ส่วนสามีเข้าไปนอนในห้องนอนเพียงลำพัง ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอกับสามีนอนแยกกันเช่นนี้ อาจจะสี่ห้าเดือนแล้วกระมังที่เธอบอกเขาว่ารู้สึกไม่สบายตัวและอยากนอนกับลูก เขาเองก็มีท่าทีว่าพอใจกับเรื่องนี้ เพราะมันทำให้ชีวิตเขามีอิสระมากขึ้น และมีข้ออ้างไปบอกผู้หญิงคนใหม่ว่าเขากับภรรยาแยกห้องกันนอน

        เสกสรรอาบน้ำแต่งตัวหล่ออีกครั้งหลังจากลูกกับภรรยาหลับสนิทแล้ว วันนี้เขาต้องข่มใจมากแค่ไหนที่จะไม่ทำร้ายร่างกายภรรยา เหตุเพราะเขามีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่มากกว่านั้น สามแม่ลูกคงไม่รู้ว่าอาหารที่เขาทำให้กินวันนี้ผสมยานอนหลับเข้าไปด้วย อยากหย่ากับเขาใช่ไหม ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกเพราะนับตั้งแต่พรุ่งนี้ชีวิตเธอกับลูกก็จะไม่มีเขาอีกต่อไป ส่วนเรื่องหย่านั่น เขาสะดวกเมื่อไรเขาจะมาจัดการให้ในภายหลัง

           เขาหยิบถุงผ้าใต้ที่นอนของภรรยาที่ยังนอนหลับไหลขึ้นมา มุมปากเผยรอยยิ้มชั่วร้าย เงินจำนวนนี้คงพอทำให้เขาตั้งตัวได้ เขาเก็บเงินใส่กระเป๋าแล้วซ่อนถุงผ้าไว้ใต้ที่นอนของภรรยาตามเดิมจากนั้นก็สาวเท้ายาวลงจากเรือนไปอย่างรวดเร็ว

           เขาเดินไปที่บ้านเพื่อน เพื่อนคนนี้เขาไม่ค่อยสนิทมากนักเพราะมันไม่ค่อยกินเหล้า บุหรี่ก็นาน ๆ สูบครั้ง แต่เขาเอาหมดทุกอย่าง แต่มันก็พอพึ่งพาได้ในยามยาก มันเป็นคนไม่พูดมาก คงเก็บความลับเขาได้เป็นอย่างดี

           “มึงแน่ใจนะที่ตัดสินใจทำอย่างนี้”

           “แน่ใจ กูคงอยู่ไม่ได้กับคนกูที่ไม่ได้รักและเหมือนผีตายซากแบบนั้น” นับวันภรรยาของเขาก็ยิ่งผ่ายผอมลงไปทุกวัน หน้าตาแทบจะไม่มีสีเลือดอยู่แล้ว

           “มึงอย่ามาคิดเสียใจทีหลังก็แล้วกัน” ศราวุธเอ่ยเตือน

           “ไม่มีทาง คนอย่างไอ้เสกพูดแล้วไม่คืนคำ ไปเถอะ ป่านนี้กุลคงรอกูนานแล้ว”

           ศราวุธได้แต่ทอดถอนหายใจ แต่ในเมื่อมันเป็นสิทธิ์ของเพื่อนเขาจะไปยุ่งอะไรได้ ได้แต่ภาวนาให้มันไปอยู่กับคนใหม่ได้ตลอดรอดฝั่ง

เสกสรรวาดขาขึ้นซ้อนรถมอเตอร์ไซด์เพื่อน จากนั้นศราวุธก็ขับรถออกไปยังถนนกลางหมู่บ้าน มุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่ทางเข้าหมู่บ้าน ซึ่งเป็นทางเชื่อมต่อระหว่างอำเภอ

           ศราวุธจอดรถเมื่อมาถึงศาลารอรถหน้าทางเข้าหมู่บ้าน “ให้กูอยู่เป็นเพื่อนไหม” ตอนนี้ก็มืดมากแล้ว

           “ไม่ต้อง อีกหน่อยกุลก็คงจะมา” ทีแรกกุลชาบอกว่าจะมารอเขาแต่ทำไมเธอยังไม่มาอีก สายตากวาดมองไปทั่วบริเวณ มีเพียงรถกระบะหนึ่งคันจอดอยู่ฝั่งตรงข้าม