6 ตัวแข็งค้าง [1]

“เกิดอันใดขึ้นข้างนอก”

ฝูฮวนอาศัยจังหวะที่พ่อบ้านและบ่าวชายหยุดมือเพื่อฟังคำของนายท่านเจ้า นางถือโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการจับของบ่าวชาย หันไปคว้าแขนอามู่ได้ก็รีบผลักบานประตูใหญ่เข้าไปทันที ก่อนจะรีบไปนั่งคุกเข่าต่อหน้านายท่านจ้าวอย่างสำนึกผิด พลางเอ่ยความต้องการของตนเองออกไป

"ขอนายท่านโปรดอนุญาตให้ข้าได้แต่งงานกับพี่มู่ด้วยเถอะเจ้าค่ะ”

ฝูฮวนไม่ปล่อยโอกาสให้เสนาบดีจ้าวเอ่ยความผิดของตนที่บังอาจบุกเข้าห้องทำงานของเจ้าของจวน นางก็ชิงเอ่ยความต้องการออกมาทันที

“หา พวกเจ้าจะแต่งงานกัน” เสนาบดีจ้าวทำตาโตตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ นายท่านเคยสัญญากับข้าไว้ในตอนที่บิดามารดาของข้าเสียชีวิตไป นายท่านบอกว่าหากข้ามีคนมาสู่ขอจะยอมคืนสัญญาไถ่ถอนให้ข้า และปล่อยตัวข้าให้เป็นอิสระไม่ใช่หรือเจ้าคะ”

“....”

“ท่านเสนาบดีจ้าว หากท่านจะขัดขวางคู่นกยวนยางคงไม่ดีเป็นแน่ และขุนนางที่ดีไม่ควรผิดคำสัญญาใช่หรือไม่”

ฉีกงกง ขันทีคนสนิทขององค์รัชทายาทเดินทางมาพบเสนาบดีจ้าวเพื่อแจ้งกำหนดการมาเยือนของเจ้านายตนเองในวันพรุ่งนี้ในงานพิธีปักปิ่นคุณหนูรองจ้าวหยางซู ซึ่งเป็นเรื่องมารยาทที่พระองค์จะเสด็จมาร่วมพิธีเนื่องจากอีกไม่นานบุตรสาวคนโต จ้าวหยางซินก็จะได้เป็นคู่หมั้นขององค์รัชทายาทแล้ว

“ฉีกงกงขายหน้าท่านแล้ว ข้าจะจัดการอย่างดี” เสนาบดีจ้าวยกมือทำการคารวะรับคำสั่งของกงกงอาวุโส

ข้าจะทำเช่นไรกับนางบ่าวชั่วคนนี้ดี กล้าดีอย่างไรมาทำให้เขาต้องอับอายขายหน้าต่อหน้ากงกงคนสนิทขององค์รัชทายาท

นางเป็นบ่าวที่บุตรสาวคนรองของเขาเอาไว้เป็นที่ระบายอารมณ์ เพราะนางไม่มีปากเสียงอีกทั้งยังทนมือทนเท้าได้เป็นอย่างดี ทำงานหนักเอาเบาสู้ และสงบปากสงบคำ เสียดายก็ส่วนเสียดาย แต่ต่อหน้าฉีกงกงหากเขาตระบัดสัตย์แล้วเรื่องนี้รู้ไปถึงบุคคลภายนอก คาดว่าหน้าที่การงานและชื่อเสียงของเขาที่สั่งสมมาคงได้ป่นปี้ไม่มีเหลือเป็นแน่

“นายท่าน ข้ารักพี่มู่เจ้าค่ะ” ฝูฮวนเอ่ยขึ้นระหว่างที่เสนาบดีจ้าวใช้ความคิด

“เออ ข้ารู้แล้ว ข้าไม่ได้ห้ามการแต่งงานของพวกเจ้า พ่อบ้าน เอาหนังสือสัญญาไถ่ตัวของนางบ่าวคนนี้มาแล้วทำให้ถูกต้องด้วย” เสนาบดีหันไปมองฉีกงกงครั้งหนึ่งก่อนจะตัดสินใจกัดฟันเอ่ยออกไปในที่สุด

“ท่านเสนาบดีจ้าว คู่รักจะแต่งงานทั้งทีนอกจากไม่มีพิธีแต่งงานแล้วท่านจะใจดำไม่ให้สินเจ้าสาวติดตัวนางออกไปหน่อยหรือ” ฉีกงกงเอ่ยขึ้นเพื่อเตือนสติเสนาบดีจ้าว

“ใช่ ๆ จริงด้วย พ่อบ้านเจ้าก็อย่าลืมจัดหาสินเจ้าสาวให้นางด้วย”

“เสนาบดีจ้าวช่างเป็นขุนนางและเจ้านายที่น่านับถือยิ่งนัก เรื่องในครั้งนี้เห็นที่ว่าข้าจะชื่นชมคนเดียวคงไม่ได้แล้ว แต่ถ้าจะให้ดี เหตุใดท่านเสนาบดีไม่เป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาว ให้คู่บ่าวสาวคู่ใหม่ยกน้ำชาทำพิธีแต่งงานเสียที่จวนของท่านเล่า แล้วค่อยไปเข้าหอที่บ้านของเจ้าบ่าวก็ยังไม่สาย” ฉี กงกงเอ่ยแนะนำออกไปอีกเล็กน้อย

เสนาบดีจ้าวเพียงได้ยินคำว่าฉีกงกงจะนำเรื่องนี้ไปบอกกล่าวแก่ฮ่องเต้และเชื้อพระวงศ์รวมทั้งชาวบ้านก็ได้แต่ยิ้มรับด้วยความตื่นเต้น โดยลืมถึงความผิดปกติของสถานการณ์ที่เกิดขึ้นไปเสียสนิท

เสนาบดีจ้าวจึงให้พ่อบ้านนำเสื้อผ้าชุดใหม่มามอบให้กับคู่บ่าวสาว ทั้งยังทำพิธีแต่งงานอย่างง่ายที่เพียงคารวะน้ำชา ก่อนจะมอบสินเจ้าสาวจำนวนหนึ่งและหนังสือสัญญาบ่าวให้กับฝูฮวน

โดยระหว่างการทำพิธีแต่งงานอามู่ไม่กล่าวอันใดแม้เพียงครึ่งคำ