5 ตามสามีกลับบ้าน [2]

“อ๊ะ ๆ ๆ เจ้าอย่าเพิ่งโมโห ข้าจะแต่งให้เจ้าเพียงหนึ่งปีเท่านั้นแลกกับการที่ข้าจะดูแลทำงานทุกอย่าง ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีของเจ้า เจ้าเห็นเป็นเช่นไร” ฝูฮวนรีบยกมือห้ามไม่ให้ชายส่งฟืนเอ่ยขัดขึ้นมา เพราะนางกลัวเหลือเกิน กลัวว่าเขาจะปฏิเสธ เช่นนั้นหนทางรอดชีวิตของนางก็ดับสนิทชนิดที่ว่าต่อให้เอาน้ำมันราดลงบนกองไฟก็ก่อไฟไม่ติดแล้ว

“แล้วเจ้าจะได้อะไรกับการแต่งงานในครั้งนี้”

“อิสระ ข้าจะได้อิสระ หาใช่บ่าวที่ชีวิตต้องฝากไว้กับความปราณีของเจ้านายอีกต่อไป”

หึ! อิสระเช่นนั้นหรือ เจ้าเป็นหญิงตัวคนเดียว บิดามารดาก็ไม่มี แล้วจะต้องการอิสระไปทำไม นางช่างน่าสนใจยิ่งนัก

ได้ในเมื่อเจ้ากล้าขอข้าก็กล้าที่จะทำความปรารถนาของเจ้าให้เป็นจริง แล้วมาดูกันว่าเจ้ากับข้า ผู้ใดจะอดทนได้มากกว่ากัน อามู่คิดถึงข้อเสนอของหญิงสาวแล้วก็เห็นว่าไม่มีอันใดเสียหายเขาจึงตอบตกลง

“ได้ ข้ายินดีแต่งงานกับเจ้า แลกกับการที่เจ้าต้องมาเป็นภรรยาของข้าหนึ่งปี”

“ขอบคุณ ขอบคุณพี่ชายยิ่งนัก” ฝูฮวนเอ่ยขึ้นอย่างยินดี นางยิ้มเต็มใบหน้าพลางเข้าไปเกาะแขนว่าที่สามีอย่างลืมตัวจนอามู่หน้าขึ้นสี เพราะตัวเขาก็ยังไม่เคยได้ใกล้ชิดกับหญิงนางใดมากเช่นนี้มาก่อน

“ปล่อยข้าได้แล้ว ข้าต้องทำเช่นไรต่อไป” อามู่กระแอมไอขึ้นพลางเอ่ยถามออกไป

“ใช่ ๆ ข้าขอโทษ ข้าดีใจและตื่นเต้นมากไปหน่อย เอ่อ! ข้าชื่อฝูฮวน แล้วพี่ชายชื่อว่าอะไรหรือ” เสี่ยวฮวนรีบเอ่ยขอโทษว่าที่สามีตรงหน้า แล้วรีบปล่อยแขนออก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาทั้งสองคนยังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลย

“อามู่”

“พี่ชาย ยินดีที่ได้รู้จัก เช่นนั้นข้าเรียกท่านว่าพี่มู่ได้หรือไม่”

“ได้”

“ขอบคุณ”

“พี่มู่พวกเราก็ไปกันเถอะ ช้าอาจจะไม่ทันการ” ฝูฮวนหลังจากที่ทำความรู้จักกันแล้วจึงได้เดินนำอามู่ว่าที่สามีตรงไปยังจวนหลักหลังใหญ่ นางเอ่ยความประสงค์ขอเข้าพบนายท่านจ้าวอย่างกล้าหาญ

“ท่านพ่อบ้าน ข้าจำเป็นต้องขอพบนายท่านอย่างเร่งด่วน ไม่ทราบว่าท่านพ่อบ้านจะเรียนนายท่านให้ข้าได้หรือไม่” ฝูฮวนเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม

“ฝูฮวน นายท่านมีแขกคนสำคัญไม่สะดวกให้เจ้าเข้าพบ เจ้ากลับไปก่อน เมื่อนายท่านเสร็จธุระแล้วข้าจะให้บ่าวไปตามเจ้ามาพบนายท่านเอง” พ่อบ้านของจวนเสนาบดีเอ่ยตอบ

“เช่นนั้นข้ารอได้เจ้าค่ะ ข้าจะรออยู่ตรงนี้” ฝูฮวนเอ่ยจบจึงพยักหน้าส่งให้กับอามู่ให้ตามไปนั่งรออยู่ตรงสวนที่มองเข้ามาก็เห็นทันทีที่แขกของนายท่านจากไป

แต่จนแล้วจนรอดแขกของนายท่านก็ไม่ออกจากห้องมาเสียที เวลาก็ผ่านไปสองชั่วยามแล้วนางจึงไม่อาจรอได้อีกต่อไป เพราะหากพ้นวันนี้ไปแล้วนางยังออกไปจากจวนนี้ไม่ได้ มีเพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่ เช่นนั้นการดื้อดึงเข้าพบก็น่าจะมีโอกาสรอดมากกว่า ถ้าไม่สำเร็จก็เพียงตายเร็วกว่าเดิมหนึ่งวัน เมื่อฝูฮวนคิดได้ดังนั้นนางจึงแตะแขนอามู่แล้วลุกเดินตรงเข้าไปยังหน้าห้องของนายท่านเจ้าของจวนทันที

พ่อบ้านเห็นเช่นนั้นก็ห้ามนางเข้า ก่อนจะพยักหน้าให้บ่าวรับใช้มาช่วยกันลากเอาฝูฮวนออกไป อามู่เห็นเช่นนั้นก็คอยพลักบ่าวชายที่จะเข้ามาลากว่าที่ภรรยาของตนออกไป การยื้อยุดฉุดกระชากจึงทำให้ส่งเสียงดังเข้าไปถึงในห้องของนายท่านจ้าว

“เกิดอันใดขึ้นข้างนอก”