5 ตามสามีกลับบ้าน [1]

ณ วันเดียวกันยามเซิน (15.00 – 16.59 น.) ฝูฮวนหิ้วห่อผ้าที่ข้างในมีชุดเก่า ๆ อยู่หนึ่งชุดและของต่างหน้าของบิดามารดาอีกสองสามชิ้น ทว่าสิ่งที่ทำให้ฝูฮวนยิ้มมาตลอดทางระหว่างเดินตามสามีมายังบ้านของเขานั่นคือ หนังสือสัญญาไถ่ถอนตนเองจากนายท่านเสนาบดีจ้าว

ฝูฮวนใส่ไว้ในเอี้ยมชั้นในสุด นี่มันคือยันต์สำหรับอนาคตของนางเชียวนะ ต่อไปนี้นอกจากนางจะเป็นอิสระ ไม่ต้องเป็นบ่าวรองมือรองเท้าให้คุณหนูรองแล้วนางยังรอดตาย ยังหนีออกมาจากจวนเสนาบดีได้ และที่มันอะเมซิ่งไปกว่านั้นคือ นางยังได้ขึ้นชื่อว่าเป็นหญิงมีสามีแล้ว ถึงแม้ว่าสามีของนางจะเป็นเพียงชายตัดฟืนเท่านั้น

“สามี บ้านของท่านอยู่ที่ใด”

“...”

“หรือว่าอยู่ในป่า เหตุใดจึงสร้างบ้านอยู่ไกลหมู่บ้านเช่นนี้เล่า”

“...”

“ก็ไม่แปลก สามีเป็นคนหาฟืน บ้านจะอยู่ในป่าเพื่อง่ายในการหาฟืนใช่หรือไม่”

“...”

ความเงียบที่ไร้ซึ่งคำตอบของคำถามที่ต่อให้ฝูฮวนจะชวนคุยมากแค่ไหนก็หาได้รับคำตอบกลับคืนมา ฝูฮวนหาได้โมโหหรือหงุดหงิดไม่ ถึงแม้ว่าสามีป้ายแดงจะไม่คุยกับนางเลยก็ตาม แต่นางก็ยิ้มแป้น พูดคุยเจื้อยแจ้วอย่างมีความสุขมาก ถ้าจะให้เล่าถึงสาเหตุก็ต้องย้อนกลับไปในยามอู่ (11.00 – 12.59 น) ของวันนี้

หลังจากที่ฝูฮวนเดินชนชายส่งฟืนใกล้ห้องครัวแล้วเอ่ยปากขอแต่งงานกับชายตัดฟืนไปแล้ว นางก็ยืนรอลุ้นคำตอบด้วยหัวใจที่เต้นราวกับกลองศึก

“แต่งงาน เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าพูดอันใดออกมา” อามู่ที่หลังจากหายตกใจกับคำกล่าวของบ่าวหญิงคนนี้ก็เอ่ยถามออกไปเสียงเข้ม

“ข้ารู้ว่าข้ากำลังขอท่านแต่งงานเช่นไรเล่า” ฝูฮวนตอบกลับด้วยน้ำเสียงแจ่มใสชัดเจน ดวงตาของนางเต้นระยับอย่างรอคอยคำตอบ ภาพนี้ถึงกับทำให้อามู่หัวใจกระตุกไปครั้งหนึ่ง

“เจ้าคงเสียสติไปแล้ว ข้าพบเจอกับเจ้าเพียงสองครั้ง แล้วมีเหตุผลอันใดที่เจ้ากับข้าต้องมาแต่งงานกัน”

“แน่นอนว่ามีเหตุผล เจ้าอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีฮูหยินมาดูแลบ้านให้ คงไม่มีคนคอยรับใช้ ทำอาหาร ซักเสื้อผ้า ปรนนิบัติเจ้าให้หายเมื่อยล้า ยามที่กลับมาจากหาฟืนหรือทำงาน ด้วยสภาพของเจ้าคงไม่มีหญิงนางไหนต้องการแต่งให้เจ้า เพราะนอกจากจะอัปลักษณ์แล้วเจ้ายังยากจนอีกด้วย ข้าพูดถูกหรือไม่ เช่นนั้นข้าจึงคิดว่าในเมื่อไม่มีหญิงนางไหนยอมแต่งให้เจ้า ดังนั้นข้าก็จะแต่งให้เจ้าเอง” ฝูฮวนร่ายยาวออกมาจากการประมวลผลจากสิ่งที่ได้ยินเหล่าบ่าวในจวนเสนาบดีคุยกัน นางจึงอนุมานเอาแบบนี้

“นี่เจ้า...” อามู่เมื่อได้ยินหญิงตรงหน้ากล่าวถึงข้อเสียของตนเองยืดยาวจึงรู้สึกโกรธขึ้นมาบ้างแล้ว