9

หญิงสาวนั่งเคียงข้างชายแปลกหน้าที่กลายมาเป็นพี่ชายอย่างงง ๆ และเธอก็เปิดประตูให้เขาเข้ามาในชีวิตด้วยมือเธอเอง....ภายในพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่เคยมีผู้ชายคนใดได้เป็นแขกรับเชิญมาก่อนนอกจากคนคนนั้นคนที่ปาริมาไม่อยากจำแต่ก็ลืมเขาไม่ได้เสียที......อธิปัตย์สามารถเชิญตัวเองเข้ามาได้หน้าตาเฉยซ้ำยังรวดเร็วเกินคาดในฐานะพี่ชายร่วมโลก ไหนหว่าหวาบอกว่าคุณอธิปัตย์เข้าถึงยากแถมยังดุอีกต่างหากแต่ที่เธอเห็นอยู่นี่.....พ่อไมโครเวฟชัด ๆ ......

“ทานได้ไหม” อธิปัตย์ถามขณะเลื่อนจานสเต็กปลาที่หั่นเป็นชิ้นพอคำมาให้ตรงหน้าหญิงสาวเคราะห์ร้าย....

....กรี๊ดดดดด.... !.....ยัยแป้งเธอเจอกับผู้ชายแบบไหนกันแน่นะ...โอยอบอุ่นไม่ไหวแล้วววววว..........

“ไม่ต้องเกรงใจ.....คือพี่แค่จะดูแลน้องสาว” เห็นหน้าออกอาการปลื้มปริ่มของเธอแล้วเขาจำต้องย้ำอีกรอบ......

“แป้งเกรงว่าแฟนพี่ปัตย์อาจจะเข้าใจผิด” กลัวเสียที่ไหนล่ะก็แค่มุกตื้น ๆ ถามให้แน่ใจว่าโสดหรือเปล่า...เผื่อมีใครทะเล่อทะล่าเข้ามาด่าหาว่าแย่งแฟนเธอจะได้ตอกกลับให้หน้าหงาย ยังไงก็ขอปลอดภัยไว้ก่อน.......ปาริมาอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงท่าทางของคุณป้าไล่ล่า ถ้ารู้ว่าผู้ชายที่เธอแสดงความเป็นเจ้าของอยู่ที่นี่คงจะปรี๊ดแตก.......

“พี่โสดและยังไม่พร้อมที่จะมีแฟนในเวลานี้ด้วย........” ชายหนุ่มย้ำคำหนักแน่นพร้อมกับจ้องหน้าปาริมาเขม็ง

“เอ่อ...มีอะไรติดหน้าแป้งหรือคะ”

“เธอมีปัญหาอะไรก็บอกพี่มาตามตรง” อธิปัตย์กดดันลูกแมวน้อยที่พยายามจะใช้เล่ห์เหลี่ยมจัดการกับเหยื่อโดยลืมไปว่าเธอไม่ใช่นางสิงห์......

ปาริมาปรับอารมณ์ไม่ทันกับคำถามที่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้อะไรมา ไม่ใช่ว่าจู่ ๆ ก็มีพลังจิตชนิดอ่านใจเธอได้ตั้งแต่แรกหรอกนะ จริงอยู่ว่าตั้งใจหลอกแต่ตอนนี้ยกเลิกแล้วไง.....

“ปะ...เปล่านี่คะ” เธอปฏิเสธออกไปด้วยเสียงที่ไม่มั่นคงนัก เอาล่ะสิเขาชักจะเข้าใกล้คำว่าน่ากลัวแล้วเนี่ย

“เรื่องห้องนี้ไม่มีปัญหาเลยเหรอ” เขาต้อนเธอเพื่อให้เรื่องมันง่ายเข้า

“พี่ปัตย์รู้ด้วยหรือคะ”

“อืม.....มีคนมาติดต่อเสนอขายให้พี่ตั้งแต่เมื่อวาน ไม่นึกว่าจะเป็นห้องของเธอ จะย้ายไปอยู่ที่ไหนเหรอ.....”

“แป้งไม่ได้เป็นคนขายหรอกค่ะ คุณทนายเพิ่งจะแจ้งให้ย้ายออกเมื่อเย็นนี้เอง พอดีเป็นคำสั่งของผู้จัดการมรดกน่ะค่ะ” เธอบอกตามตรง

“อ้าว ! คุณหญิงท่านไม่ได้ยกให้เราหรอกเหรอ” ชายหนุ่มค่อนข้างแปลกใจ เขารับรู้ได้ว่าผู้สูงวัยรักและเป็นห่วงหลานสาวคนนี้มากจากที่มีโอกาสได้พูดคุยกันหลายครั้ง ไม่นึกว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น

“เป็นเพราะแป้งเองค่ะ ที่ไม่ยอมไปจัดการให้เรียบร้อยตามที่คุณย่าท่านสั่งมาจนกระทั่งเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้นเสียก่อน” เธอเล่าแบบตรงไปตรงมาไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรือโทษว่าเป็นความผิดของคนอื่น

“แล้วห้องเสื้อนั่นก็ของเธอด้วยใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ...ใกล้จะเจ๊งแล้วเหมือนกัน”

“แล้วจะทำยังไงต่อ”

“สิ้นเดือนนี้ก็คงต้องย้ายออกจากที่นี่ ส่วนที่ร้านนั่นยังอยู่ได้อีกหกเดือนพอมีเวลาให้สู้อีกเฮือก หากหาแหล่งเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำได้” เธอยิ้มแห้งแล้งแม้แต่ตัวเองยังไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าจะเอาอะไรไปสู้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงยอมเล่าเรื่องพวกนี้ให้ผู้ชายแปลกหน้าฟัง หรือไม่เธอก็อาจจะเห็นเขาเป็นพี่ชายจริง ๆ แล้วก็ได้

“ลองเขียนแผนมาสิว่าจะฟื้นฟูกิจการกลับมาให้มีกำไรได้ยังไง พี่จะช่วยหาแหล่งเงินกู้ให้” อธิปัตย์ไม่คิดจะไปหาที่ไหนหรอก ก็ตัวเขานี่ไงแต่จะเอ่ยปากให้กันง่าย ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องดี เธอควรจะต้องเรียนรู้และใช้ความพยายามให้มากกว่านี้ถึงจะอยู่บนเส้นทางนี้ได้ด้วยลำแข้งของตัวเองเพราะเท่าที่รู้มาทุกอย่างคุณย่าของเธอกรุยทางไว้ให้ทั้งนั้น

“จริงหรือคะ...ขอบคุณมาก ๆ ค่ะพี่ปัตย์....โอย....เหมือนพระมาโปรดเลยค่ะ.....” หญิงสาวตื่นเต้นไม่ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรเลยก็ได้สมปรารถนาแต้มบุญของเธอนี่มันสูงจริง ๆ ปาริมายกมือไหว้อย่างอ่อนช้อยจนหัวแทบจะโขกกับโต๊ะอยู่รอมร่อ

“ส่วนเรื่องห้องนี้พี่จะลองเจรจาดูว่าพอจะรับซื้อเอาไว้ได้ไหม เผื่อวันข้างหน้ามีใครบางคนอยากจะซื้อคืนไป” เขาบอกยิ้ม ๆ

“โอ้โห....ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะถ้าแป้งมีเงินเมื่อไหร่ขอซื้อต่อนะคะ แต่ว่า....ขอผ่อนน๊า......” เธอยิ้มอย่างยินดี หากพอไหวเธอก็อยากเก็บไว้เพราะที่นี่มีความทรงจำหลาย ๆ อย่างแม้ไม่อยากจำแต่เธอก็ไม่อยากจากไปเหมือนกัน....

“อืม........มีวิธีที่ง่ายกว่านั้นสนใจหรือเปล่า” อธิปัตย์มองปาริมาตรง ๆ ไม่ได้มีอาการจาบจ้วงแต่อย่างใดถึงกระนั้นก็ทำเอาอีกฝ่ายกระถดถอยหนีหน้าตาไม่สู้ดีก่อนจะโวยวายขึ้นมาอย่างเสียความรู้สึก

“ไม่เอานะคะ....แป้งไม่เป็นเมียเก็บ เมียบำเรอของใครทั้งนั้น” เธอส่ายหน้าหวือ นึกเสียดายไม่น่าชื่นชมเขาไปตั้งมากมายสุดท้ายก็ไม่ต่างจากผู้ชายบ้ากามทั่วไป

“เพ้อเจ้อ......แค่แสดงเป็นแฟนปลอม ๆ ของพี่ทำได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มอดหัวเราะไม่ได้กับความช่างมโนของหญิงสาวตรงหน้าแถมยังทำท่าทางรังเกียจเขาออกนอกหน้าเสียขนาดนั้น