8

“ขำอะไรเหรอ”

“เอ่อ...ฉันขำเรื่อง...ช่างเถอะค่ะไร้สาระ” เธอเอียงหน้าพร้อมกับปั้นยิ้มใส ๆ ......ยิ้มแบบนี้แหละน่ารักสุด ปาริมาเริ่มอ่อยเหยื่อของเธอทันที...จู่ ๆ ใบหน้าของยัยป้าไล่ล่าก็ผุดขึ้นมาคงจะสะใจดีแท้.....ยิงปืนนัดเดียว นกร่วงกราว.....

“คุณว่าคุณหญิงพูดถึงผม……เรื่องอะไรหรือครับคุณปาริมา”

“เรียกฉันว่าแป้งก็ได้ค่ะ”

“ครับคุณแป้ง”

“คือว่า.....ฉันจะพูดยังไงดี...” เธอทำเป็นอ้ำอึ้งไม่อยากพูดถึงพลางก้มหน้าถูมือตัวเองที่วางอยู่บนตักทำท่าหนักใจนักหนา

“ก็แค่พูดความจริงไงครับ” อธิปัตย์ตอบยิ้ม ๆ สายตามองตรงไปข้างหน้าจากนั้นก็รอว่าเธอจะตอบว่าอะไรอย่างใจเย็น

“คุณย่าท่านต้องการให้ฉันเอ่อ.......ให้ฉันแต่งงานกับคุณค่ะ” เธอแสร้งทำท่าสาวน้อยขี้อายก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตากับเขา

อธิปัตย์หันมองเธอแว่บหนึ่งแต่ไม่ได้พูดอะไรมีเพียงรอยยิ้มที่อ่านไม่ออก

“คือว่า...ฉันก็แค่เล่าให้ฟังนึกเสียว่าฉันไม่ได้พูดก็ได้ค่ะ” ยัยแป้งเอ้ย....นี่คือการโกหกคำโตที่สุดในชีวิต...คุณพ่อคุณแม่โดยเฉพาะคุณย่า...หนูขอโทษ.....หนูจำเป็น...แงงงงงง......

“ทำไมถึงเพิ่งมาบอกผมตอนนี้ล่ะครับ” เขาถามเสียงเรียบเรื่อยไม่ได้แสดงอาการประหลาดใจด้วยซ้ำ....

“ก็ฉันไม่รู้จักคุณนี่คะและที่สำคัญก็คือมันก็แค่คำพูด ไม่มี หลักฐานสักอย่าง คุณอาจจะหาว่าฉันขี้ตู่ก็ได้นี่” หญิงสาวเจือความ น้อยใจใส่จริตเข้าไปในน้ำเสียงอีกเล็กน้อยพร้อมกับสายตาอ่อนแสงเศร้าสร้อยถึงเขาจะมองไม่เห็นก็เถอะเข้าถึงบทบาทเข้าไว้.....

“อืม....ตอนนี้รู้จักแล้ว....” เขาพูดแค่นั้นก็มาถึงโรงพยาบาลพอดีการพูดคุยจึงต้องยุติไว้แค่นั้นก่อน....... เรื่องนี้ยาวแน่ ๆ ......ปาริมา....ประกายตาบางอย่างในดวงตาคู่คมหากคู่สนทนามีโอกาสได้เห็นเธอคงรีบกระโจนหนีเขาไปอย่างไว.....

หญิงสาวถูกส่งตัวเข้ารับการรักษาที่แผนกอุบัติเหตุและฉุกเฉิน โดยมีอธิปัตย์ตามติดทุกขั้นตอนการรักษาไม่ยอมห่าง ยกเว้นตอนที่เธอเข้าห้องเอ็กซเรย์เท่านั้นที่เขาตามเข้าไปด้วยไม่ได้จริง ๆ เขาทำตัวราวกับเป็นแฟนหนุ่มแสนดี ดีเวอร์ห่วงใยจนเกินไปหลายเบอร์.....

“คุณไปนั่งรอสบาย ๆ ดีกว่าค่ะ หรือไม่ก็ปล่อยฉันไว้ที่นี่เสร็จแล้วฉันกลับแท็กซี่เองก็ได้”

“ได้ยังไงครับ ผมทำให้คุณเจ็บตัวต้องรับผิดชอบ”

“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ” ในเมื่อเขาตอบกลับมาแข็งขันขนาดนั้นก็ตามใจเขาเถอะ เล่นตัวแต่พองามก็พอมั้งยัยแป้ง....

ความจริงแล้วปาริมาไม่ใช่คนอ่อนแอ เธอเคยชินกับการอยู่คนเดียวตลอดหลายปีมานี้ หลังจากที่ประสบกับปัญหาใหญ่ในชีวิตทำให้หัวใจปิดตายมานานปี แต่พอเขาปฏิบัติต่อเธออย่างนี้มีหรือหัวใจอ่อน ๆ ของเธอจะไม่หวั่นไหว ความรู้สึกอบอุ่นในใจที่ลืมเลือนมันไปนานแล้วเริ่มกลับมาสั่นคลอน ปาริมาเคยไว้ใจฝากชีวิตให้ใครบางคนหวังให้เขาเป็นผู้ปกป้องเธอตลอดไปกว่าจะรู้ว่ามันเป็นความคิดที่เหลวไหลของเด็กไร้ประสบการณ์เธอก็เจ็บเจียนตาย.....

“โชคดีที่ข้อมือไม่หัก ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ” อธิปัตย์เอ่ยกับเธออย่างรู้สึกผิดเมื่อเห็นแววตาที่เศร้าโศกสลดลงของเธอ เขาจึงรีบพาปาริมากลับคอนโดทันทีหลังจากเสร็จสิ้นการรักษาที่โรงพยาบาล

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินไม่ระวังเอง” ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ปาริมาใจกว้างเป็นแม่น้ำแบบนี้.......

“คุณพักอยู่กับใคร...เอ่อ...ผมหมายถึงช่วงนี้คุณอาจจะใช้ชีวิตประจำวันไม่ค่อยสะดวก” เขารีบอธิบายเมื่อแม่เจ้าประคุณมองเขาตาวาววับก่อนจะรู้ตัวและทำให้มันอ่อนโยนลง

“ฉันอยู่คนเดียวส่วนเรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอกค่ะแค่ข้อมือซ้นเอง” วิญญาณแม่ชีเข้าสิงฉันแน่ ๆ ดูจะเข้าอกเข้าใจโลกมองทางไหนก็มีแต่สีพาสเทลสวยงามไปหมด.......ผู้ชายร้อยทั้งร้อยคงไม่อยากได้แฟนงี่เง่าหรอกแล้วถ้าทั้งสวยทั้งจิตใจดีอย่างเธอเล่าไม่เอาก็โง่แล้ว.....ปาริมาตัดสินใจเดินหน้าทำในสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับตัวเอง

“คิดซะว่าผมเป็นพี่ชาย.....มีอะไรให้ช่วยก็บอกไม่ต้องเกรงใจ” อธิปัตย์ย้ำคำว่าพี่ชายเป็นพิเศษ ถึงอย่างไรก็ต้องป้องกันไว้ก่อนเด็กสาวตัวคนเดียวพอมีใครมาทำดีด้วยอาจจะเผลอไผลคิดไปไกล และเขาไม่อยากให้เกิดปัญหาขึ้นมาภายหลัง โดยเฉพาะหลานสาวของคุณหญิงมารศรีที่ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ที่เขาให้การเคารพนับถืออย่างจริงใจคนหนึ่ง

“พี่ชายเหรอค่ะ” เธอมองเขาอย่างค้นหาแต่ก็ไม่พบเล่ห์เหลี่ยมใด ๆ ซ่อนอยู่แต่เรื่องนี้เธอก็ไม่ค่อยมั่นใจนักด้วยความที่เคยพลาดมาแล้วครั้งหนึ่ง

“ครับ” ชายหนุ่มย้ำคำหนักแน่น

“........พี่ปัตย์.......” เธอยิ้มอย่างโล่งใจ แผนบ้าบอก่อนหน้านี้เธอขอยกเลิกทั้งหมดแบบนี้ดีที่สุดแล้ว.....เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก...เฮ้อคิดบ้า ๆ อะไรนะยัยแป้งเกือบหาเรื่องใส่ตัวแล้วไหมล่ะ....

“พี่ว่าเราแวะทานข้าวก่อนดีกว่า แป้งจะได้ทานยาหลังอาหารด้วย” เขาเปลี่ยนสรรพนามหลังจากได้รับการตอบรับจากหญิงสาวแล้ว เขาคิดไม่ผิดเลยจริง ๆ ที่ชัดเจนตั้งแต่แรก เขาเห็นท่าทีที่ผ่อนคลายของอีกฝ่ายแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ แป้งสั่งไปทานที่ห้องก็ได้”

“งั้น ตามใจเธอก็แล้วกัน”