6

ปาริมานำรถยนต์สัญชาติยุโรปเข้าจอดในที่ประจำ หญิงสาวอายุเท่าเธอน้อยคนนักที่จะซื้อหามาใช้นอกจากมีคนสนับสนุนและเธอก็จัดอยู่ในคนจำพวกนั้นเช่นกัน หญิงสาวเดินเข้าลิฟต์ขึ้นไปภายในคอนโดหรูของโครงการใหญ่ที่ใคร ๆ ต่างรู้ดีว่าราคาจับต้องยากหากคุณย่าไม่ซื้อให้เธอคงไม่มีโอกาสได้มาอยู่ในที่แบบนี้แน่แต่ติดปัญหานิดหน่อยตรงที่ยังโอนไม่เรียบร้อย คุณหญิงมารศรีก็มาล้มป่วยและจากไปอย่างกะทันหันเสียก่อน เธอได้แต่หวังว่าทุกอย่างคงจะราบรื่นคุณลุงทนายคงจัดการให้เรียบร้อยเพราะอย่างน้อยทุกคนก็รับรู้ว่าคุณย่าซื้อที่นี่ให้เธอ หากเทียบกับทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลแล้วที่นี่มันแค่ขี้ปะติ๋ว......

เสียงโทรศัพท์ปลุกให้คนที่เพิ่งจะเคลิ้มหลับบนโซฟาหลังจากกลับมาเหนื่อย ๆ เธอควานหาเครื่องมือสื่อสารรุ่นยอดนิยมมารับโดยอัตโนมัติ

“ฮัลโหล.....มีอะไรหว่าหวา” เธอรับสายโดยไม่ได้ดูหน้าจอเพราะส่วนมากก็ไม่มีใครที่โทรหานอกจากหว่าหวากับพิซซี่สองคนนี้เท่านั้น

“สวัสดีครับ ผมทนายอนันต์”

ปาริมาได้ยินว่าใครโทรมาก็ตาสว่างทันที เธอลุกขึ้นนั่งตัวตรงรู้สึกเกร็งเล็กน้อย......สามวันที่แล้วทางนั้นเปิดพินัยกรรมเธอไม่ได้ไปร่วมรับรู้ด้วยถือว่าบิดาของเธอถึงแก่กรรมไปหลายปีแล้วหลานอย่างเธอก็ได้รับความเมตตาจากคุณหญิงย่ามาก็ไม่น้อยจึงไม่อยากคาดหวังอีก...เอ....หรือว่าจะเป็นเงินสดถ้าอย่างนั้นก็ดีเหมือนกัน คงจะช่วยต่อลมหายใจให้ห้องเสื้อปาริมาได้อย่างแน่นอน คนที่ไม่เคยหวังแอบหวังขึ้นมาเล็กน้อย.....

“สวัสดีค่ะคุณทนาย”

“ผมจะแจ้งเรื่องคอนโดที่คุณปาริมาอาศัยอยู่น่ะครับ”

“อ๋อ....โอนเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ ขอบคุณนะคะ” เธอนึกว่าได้เงินมรดกเพิ่มเสียอีกแต่ก็ไม่ได้รู้สึกผิดหวังแต่อย่างใดบอกแล้วว่าเท่านี้ชีวิตเธอก็มาไกลมากแล้ว

“ไม่ใช่ครับ คือว่าตอนนี้คุณสารภีแจ้งให้คุณย้ายออก...เอ่อ...เพื่อง่ายต่อการจัดการมรดกครับ” เสียงของทนายที่ตอบกลับมาค่อนข้างอึดอัด

คุณสารภีที่ทนายพูดถึงคือป้าแท้ ๆ ของเธอเองที่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้จัดการมรดก.....และก็ไม่แปลกที่ฝ่ายนั้นจะไม่เห็นแก่หลานสาวกำพร้าอย่างเธอ เพราะปาริมาก็ไม่เคยเข้าหาด้วยซ้ำทำราวกับเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน

“อะไรนะคะ ที่นี่คุณย่าซื้อให้ฉันใคร ๆ ก็รู้นี่คะ”

“ครับ แต่พินัยกรรมท่านยังไม่ได้เปลี่ยนใหม่ยังใช้ฉบับเดิมที่ท่านทำไว้นานแล้ว....ก็เลยไม่มีชื่อของคุณน่ะครับ” ทนายอนันต์อธิบายด้วยความระมัดระวัง

ปาริมารู้สึกสมองชาไปชั่วขณะ เธอใช้ชีวิตตัวคนเดียวอย่างอิสระนอกจากคุณย่าก็ไม่คิดจะสานสัมพันธ์กับญาติ ๆ คนไหนจะว่าไปก็เป็นเธอเองที่ยืนยันจะอยู่ข้างนอกไม่ยอมเข้าบ้านใหญ่ไม่คิดจะผูกไมตรีกับใครอาจจะเนื่องมาจากบิดาของเธอต้องระเห็จออกจากครอบครัวเพราะหาสะใภ้มาได้ไม่ถูกใจคุณปู่ แต่นั่นก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่เกิดขึ้นนานมาแล้วและเธอที่เป็นลูกสาวคนเดียวก็ไม่ได้ยินดียินร้ายกับครอบครัวใหญ่เช่นกัน คุณย่าจึงไม่อยากฝืนใจได้แต่สนับสนุนเธอทุกทางราวกับต้องการชดเชยให้ ตั้งแต่เธออยู่มหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ท่านก็ยื่นมือเข้ามาโอบอุ้มในช่วงเวลาที่เธอสูญเสียทั้งบิดามารดาไปตลอดกาล......

หญิงสาวกล้ำกลืนคำอุทธรณ์ทั้งหมดลงคอไป ในวันที่คุณย่าเรียกเธอไปจัดการเรื่องคอนโดให้เรียบร้อยนั้น......เธอเองที่มัวแต่ยุ่งกับเรื่องงานไม่รู้จักจัดลำดับความสำคัญ......หากคิดให้ดีสิ่งที่เจอในวันนี้ล้วนเกิดจากความประมาทของตัวเองทั้งสิ้น........ยังดีที่ค่าเช่าห้องเสื้อ คุณย่าจ่ายล่วงหน้าไปถึงสิ้นปี ดังนั้นเธอยังมีเวลาที่จะกอบกู้มันขึ้นมาอีกครั้ง...….ปาริมาปลุกปลอบใจตัวเองทุกครั้งที่เจอปัญหาเธอจะมองหาสิ่งดี ๆ ที่พอจะมีอยู่ขึ้นมาหักล้างกับเรื่องแย่ ๆ ที่ได้เจอ......

“ไม่ทราบว่าฉันมีเวลากี่วันคะ”

“คุณอยู่ได้ถึงสิ้นเดือนนี้ครับ”

“ขอบคุณค่ะ” ปาริมารับคำเบาหวิวก่อนจะวางสายไปง่าย ๆ สั้น ๆ ไม่ฟูมฟายร้องขอความเห็นใจจากใครทั้งนั้น ……

ปาริมาสาวสวยทันสมัยวัยเบญจเพส ดีไซเนอร์ที่ฝันอยากมีแบรนด์ของตัวเองตั้งแต่อยู่ชั้นมัธยมปลายสุดท้ายความฝันก็เป็นจริงอย่างง่ายดายเพราะทันทีที่เรียนจบปริญญาตรีคุณหญิงมารศรีผู้เป็นย่าก็ยื่นมือมาจัดการให้ทุกอย่างเพราะสงสารหลานสาวที่กำพร้าทั้งพ่อและแม่ ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องเงินทุนและหาทำเลที่ตั้งห้องเสื้อบนห้างหรูเรียกได้ว่าปูพรมให้หลานสาวสุดรักได้เดินไปในทางที่เลือกเสียดายที่หนทางไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเธอเจอเข้ากับพิษเศรษฐกิจในวันที่คุณหญิงย่าต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับแต่คนอย่างเธอมีหรือจะยอมทิ้งความฝันง่าย ๆ อย่างที่ใครบางคนปรามาสเธอลับหลังว่าเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ.....

หญิงสาวเดินคอตกลงจากคอนโดแล้วเดินทอดน่องมองสิ่งรอบตัวไปเรื่อยเปื่อย เธอมักทำอย่างนี้เวลาต้องการพักสมองออกจากเรื่องหนัก ๆ เหมือนเป็นการรีเซ็ตอุปกรณ์สมองกลก่อนจะกลับไปใช้งานอย่างหนักอีกครั้งยังมีเวลาอีกตั้งยี่สิบกว่าวัน ขอพักสักวันจะเป็นไรไป

ปริ๊น......เอี๊ยด !!......โอ้ย !....หญิงสาวร้องได้คำเดียวเรือนร่างงามระหงก็ถลาลงไปกองกับพื้นถนนทางเข้าลานจอดรถของคอนโดโชคดีที่เธอไม่ได้เอาหน้าลงไปแต่เป็นข้อมือที่ยันเอาไว้และมันก็เจ็บแปลบแสบขึ้นมาทันที