4

“อะ !...อยากได้ก็เอาไปเลยน้องสาวทีหลังก็หัดขอกันดี ๆ นะจ๊ะ ” ไลลายิ้มมุมปากเรื่องที่อยากรู้ก็ได้รู้......ทั้งคู่ไม่รู้จักกัน เธอยัดเข็มขัดเส้นนั้นใส่มือคู่กรณีแล้วเดินนวยนาดจากไปวันนี้เธอสนุกพอแล้ว....... ขืนซื้อตอนนี้ก็ไม่มีคนจ่ายให้เรื่องอะไรจะซื้อให้โง่.......สู้ตามออกไปเอาหน้าว่าเธอคือแม่พระผู้เสียสละ ดีกว่าเป็นไหน ๆ ........เป้าหมายของเธอใกล้เข้ามาทุกทีอีกนิดเดียวเท่านั้น.......

“ยัยไล่ล่านี่สมฉายานางแบบตัวร้ายจริง ๆ แต่ก็น่าแปลกที่เธอมีแฟนคลับมากมายที่ชื่นชอบในความร้ายแบบน่ารักของเธอ คงเพราะอย่างนี้ถึงได้ยืนหยัดอยู่ในวงการได้นานตั้งหลายปี เพิ่งเห็นตัวจริงก็วันนี้...นางร้ายชัด ๆ น่ารักตรงไหน...ผู้ชายก็ชื่อบื้อเนอะ.....” ปาริมาเสียความรู้สึกอย่างแรง แอบวิจารณ์อีกฝ่ายลับหลังพลางทำหน้าทำตาพร้อมกับเบะปากใส่........หมั่นไส้ ! .....

“ไม่ยักรู้ว่าพี่ชายนายวัฒน์มีแฟนแล้ว” หว่าหวาเพิ่งจะเปิดปากพูดเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเธอได้แต่หลบหลังพี่แป้งเท่านั้นแหละ กล้ามีเรื่องกับใครเสียที่ไหนไม่เหมือนพิซซี่ รายนั้นถึงไหนถึงกัน

“หืม?..... เรารู้จักผู้ชายคนนั้นด้วยเหรอหว่าหวา....” ปาริมาแปลกใจเพราะปกติหว่าหวาไม่ใช่คนกว้างขวางแม้แต่จำหน้าใครยังจำไม่ค่อยได้แต่กลับรู้จักคนระดับนั้น

“คุณอธิปัตย์เป็นพี่ชาย...เอ่อ...ของเพื่อนหนูเองค่ะ” หว่าหวาสะดุดไปนิดหนึ่งแต่ไม่รอดพ้นสายตาดุจนางพญาเหยี่ยวไปได้

“เอาจริง ๆ เพื่อนหรือแฟนยังไงก่อน” ปาริมาแกล้งถามไปอย่างนั้นแหละ...อาการออกชัดซะขนาดนี้ยังจะปากแข็ง

“เพื่อนจริง ๆ นะคะพี่แป้ง” หว่าหวาออกตัวอย่างแรงแต่แก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุกไม่ค่อยจะมีพิรุธเลยสักนิด

“ยัยเด็กน้อยไม่รู้ตัวเหรอว่าเธอน่ะโกหกไม่เก่ง” ปาริมาพูดยิ้ม ๆ

“เพื่อนจริง ๆ ค่ะ” เด็กสาวเสมองพื้น......ก็เพื่อนจริง ๆ นี่นา.....

“โอเคเพื่อนก็เพื่อน....ว่าแต่เขาไม่รู้จักเธอเหรอหว่าหวาไม่เห็นทักทายกันเลย”

“จะรู้จักได้ยังไงคะ.......คุณอธิปัตย์ทั้งหล่อรวยโสดแต่ดูน่ากลัวจะตายใครจะกล้าไปรู้จักด้วยล่ะคะ” เธอไม่แปลกใจเลยถึงแม้จะเคยเจอกันโดยบังเอิญพร้อมนายวัฒน์แต่หว่าหวาไม่เคยกล้าสบตากับอีกฝ่าย.....สวัสดีเขาเสร็จก็เอาแต่ยืนหลบหลังเพื่อนชายท่าเดียว

“ใช่ ๆ ข้อนี้พี่เห็นด้วยแถมยังไร้คุณธรรม ความยุติธรรมสักนิดก็ไม่มี ถือตัวเองเป็นใหญ่ราวกับเป็นศูนย์กลางของจักรวาล เย่อหยิ่งจองหองไม่เห็นหัวคน แล้วก็.......” ปาริมากำลังจะพูดต่ออีกยืดยาวหากรุ่นน้องไม่ขัดขึ้นมาก่อนก็ใครใช้ให้เขามักง่ายอย่างนั้นกันเล่า.......

“หนูว่าพอเหอะพี่แป้ง แถมให้คุณเขาเยอะไปแล้ว.....” หว่าหวาต้องยกมือห้ามขืนยอมให้พี่แป้งพูดต่อคงจะไม่ได้กลับร้านกันพอดี

“ก็ได้ถือว่าเห็นแก่เธอนะหว่าหวาแต่ก็เหมาะกับยัยป้าไลลาดี......เดี๋ยวเสร็จแล้วเราไปหาของอร่อยทานกันดีกว่า.......” ปาริมาส่งของให้พนักงานพลางควักบัตรเครดิตให้ สุดท้ายก็ยังมีปัญหาอีกนิดหน่อยเพราะเงินในบัตรพอจ่ายแค่ค่ารองเท้าส่วนเข็มขัดเธอต้องควักเงินสดจ่ายสมทบไปถึงกับกระเป๋าแฟ่บ......

“ป่ะ ทานร้านไหนดีน๊า.......” ปาริมาโอบไหล่รุ่นน้องอย่างที่ทำจนเคยชิน ทั้งคู่ตรงไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่เธอชอบมานั่งทานกันบ่อย ๆ แต่หว่าหวาขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมเดินตาม

“พี่แป้ง วันนี้หนูอยากทานบะหมี่ร้อน ๆ อ่ะ” เธอมองรุ่นพี่ตาปริบ ๆ อ้อนสุดฤทธิ์ ปกติเธอไม่เคยขัดแต่สงสารอีกฝ่ายที่ไม่ยอมลดคุณภาพการใช้ชีวิตสำหรับเธอและน้องที่ร้านเลย ทั้งที่หลัง ๆ มานี้หว่าหวาเห็นพี่แป้งซื้อบะหมี่ทีละเป็นลังหิ้วกลับคอนโดออกบ่อย

“แน่ใจนะ”

“ค่ะ.....ดูซีรีส์แล้วอยากทานมาหลายวันแล้ว....” หว่าหวาพยักหน้ารัว ๆ จนผมม้ากระจาย

“งั้นจะยากอะไรล่ะน้องรัก” ทั้งคู่ยิ้มให้กันไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกันแต่กลับรักใคร่กลมเกลียวเสียยิ่งกว่าวงศ์วานว่านเครือที่มีเป็นโขยงแต่จ้องจะแย่งชิงสมบัติ ขนาดคุณย่าเสียมาสามเดือนแล้วยังแบ่งสมบัติกันไม่ลงตัว

ไลลาเดินมาหาชายหนุ่มที่ออกมาคุยโทรศัพท์ เธอเว้นระยะยืนรอพอเขาวางสายก็เข้าไปเกาะแขนทันที

“นี่คุณ....” สายตาคมดุแทบจะทะลุเนื้อหนังแต่เธอก็ยังทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา ช่างหนาเหลือเกินแม่คุณ.....

“อ๊ะ...อย่าเพิ่งด่ามีคนถ่ายคลิป” แค่เห็นสายตาก็แปลเป็นคำพูดได้แล้ว.....ความจริงก็เหมาะจะเป็นคนรู้ใจเหมือนกันนะ....

อธิปัตย์จำต้องยั้งปากเอาไว้แม้จะมองไม่เห็นว่าใครทำอย่างที่เธอว่า.....ยัยตัวแสบ....เขาได้แต่ทดเอาไว้ในใจ...

“จะกลับกันได้หรือยัง” ชายหนุ่มก้มลงไปถามเสียงห้วนอย่างคนใกล้จะหมดความอดทนเต็มที