25

ไลลายกมือขึ้นผลักร่างหนาก่อนจะเบี่ยงตัวหลบออกมายืนสามช่วงแขน

“ไม่ต้องมาทำเจ้าชู้กรุ้มกริ่มใส่ฉัน วันนี้ไม่มีอารมณ์”

“หลงตัวเองไปหน่อยหรือเปล่า ไม่อยากได้แบบนี้แล้วจะมาหาผมถึงที่ทำไม”

“ใครกันแน่ที่ติดใจฉันแค่ได้.........จุ๊ฟ มั๊วะ......” ไลลาไม่พูดเปล่าแถมยังทำท่าทางพร้อมขยิบตาให้เขาอีกต่างหาก ทำไมเธอจะไม่เห็นที่เขาจ้องริมฝีปากเธอตั้งแต่ที่เจอกัน....หื่นใช้ได้เลยนะเนี่ย.....ชิ…!...พอรู้ทันก็เดินปึงปังไปนั่งวางท่าอยู่ที่โต๊ะทำงาน......

“กลับไปซะ....” ชายหนุ่มเอ่ยปากไล่ดื้อ ๆ ขณะที่เปิดแฟ้มนู่นนี่ทำเป็นยุ่ง ๆ เข้าไว้จะได้ไม่ต้องสนใจผู้หญิงร้ายกาจทำให้เธอเป็นอากาศธาตุไปเลยยิ่งดี

“แน่ใจหรือคะว่าไม่ต้องการฉันจริง ๆ อ่ะ....” ไลลาถามพร้อมกับส่งยิ้มหวานเดินเข้าไปหาเท้าแขนลงกับพนักเก้าอี้......แต่อีกฝ่ายทำเป็นถอนหายใจอย่างรำคาญ......คิดหรือว่าเธอจะสะเทือนใจ....เชอะ !...แดงยันใบหู

“จะไปไหนก็ไปไป๊....” ผู้หญิงบ้าอะไรวะน่ารำคาญฉิบ........

“แหม ๆ ๆ ....ไล่เก่งแบบนี้กำลังกลบเกลื่อนอะไรอยู่หรือเปล่าน๊า...............” หญิงสาวลอยหน้าลอยตาห่างแค่คืบ...น่าเอ็นดูจริงพ่อของลูกฉัน......

“ไลลา....ผมจะทำงาน” อธิปัตย์กัดฟันแทบร้าว มือใหญ่กำแฟ้มเอาไว้แน่นจนเส้นเลือดปูดพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้ไหลไปตามแรงยั่วยุ

“ก็ได้ค่ะ....งั้นฉันกลับก่อนนะคะ.....จุ๊ฟ มั๊วะ.....” ไม่ได้จูบจริงแค่เฉียด ๆ ก็จะอกแตกตายแล้วมั้ง….

ภัทรเดินผ่านหน้าร้านเป็นรอบที่สาม ความจริงเขาอยากจะยืนรอให้เป็นเรื่องเป็นราวแต่เกรงว่ามันจะเอิกเกริกเกินไป หากเธอรู้คงจะหนีเขาไปอีกเหมือนครั้งก่อน ตอนนี้เขารู้ความจริงทั้งหมดแล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอให้ได้พูดจาทำความเข้าใจกันสักครั้งก็ยังดี

ปาริมาเดินมาออกมาหน้าร้านแล้วมองเข้าไปใหม่ในใจหมกมุ่นอยู่กับการกอบกู้ร้านนี้อีกครั้งจึงไม่ทันระวังถอยหลังไปชนเข้ากับคนที่ยืนนิ่งเป็นเสาหิน

“อ๊ะ !.......พี่ภัทร !...” ปาริมาเบิกตากว้างอย่างตกใจไม่คิดว่าเขาจะกล้ามายืนอยู่ตรงนี้

“แป้งพี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ” ทั้งน้ำเสียงและแววตาล้วนเว้าวอน คนผิดอย่างเขาจะไปบังคับใครได้ ......ได้แต่อ้อนวอนรอความเมตตาจากเธอเท่านั้น

“ฉันไม่ว่างและก็ไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”

“แป้ง.....พี่อยากขอคุยเรื่อง......”

“ไม่มีเรื่องอะไรทั้งนั้น กลับไปซะ...” ปาริมาพูดขัดขึ้นพร้อมกับก้าวถอยหลังขณะที่เขาสืบเท้าเข้าหา เธอได้แต่ปรามเขาด้วยสายตาแข็งกร้าวเพราะความเจ็บร้าวฝังลึกในอดีตทำให้เธอแสดงออกกับเขาอย่างไร้เยื่อใย

“พี่แป้งเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” หว่าหวาเห็นเหตุการณ์ไม่สู้ดีจึงรีบออกมายืนเคียงข้างพี่สาวถึงแม้เธอจะกลัวมากก็เถอะ.....

“ไม่เป็นไร.....” ปาริมาเดินหนีเข้าไปหลังร้านในขณะที่ภัทรยืนคอตก แม้วันนี้จะผิดหวังแต่วันหน้ายังมีเขาไม่หยุดความพยายามแค่นี้แน่นอน

“คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ” หว่าหวาไม่รู้หรอกว่าคุณคนนี้เป็นใครแต่ดูจากสายตาของเขาที่มองพี่แป้งแล้วเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ คงเคยสร้างความเจ็บปวดให้กับพี่แป้งมากพอดูไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เดินตาแดงก่ำน้ำตาเจียนหยดหนีไปแบบนั้นหรอก....

ชายหนุ่มไม่ฟังเดินตามเข้าไปแต่ก็เจอกับด่านพิซซี่ที่ยืนกางแขนปักหลักเป็นองครักษ์พิทักษ์พี่สาวหน้าตาเอาเรื่อง

“ไม่ได้นะฮะ พี่แป้งไม่อยากพบคุณ”

“ผมรู้ว่าคุณแป้งยังโกรธผม ถ้าพวกคุณหวังดีกับเธอจริง ๆ ได้ โปรดเปิดทางให้ผมด้วย”

“คุณเป็นอะไรกับพี่แป้งไม่ทราบ”

“ผม....” ภัทรพูดไม่ออกอยากบอกว่าเป็นสามีแต่ก็ดูจะหน้าหนา เกินไป คำนั้นเขาทิ้งมันไปเพราะความขี้ขลาดและไร้ความรับผิดชอบอย่างไม่น่าให้อภัย

หว่าหวาเห็นท่าทางของเขาแล้วได้แต่ยืนเงียบ ๆ สงสารแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาเคยทำอะไรให้พี่สาวเจ็บช้ำน้ำใจจึงได้แต่วางเฉยให้เป็นเรื่องของพวกเขาทั้งสองคน

“เอาไว้รอให้เธอใจเย็นแล้วผมจะกลับมาใหม่” ภัทรตัดสินใจพูดออกไปแบบนั้น เขาจดทะเบียนสมรสกับเธอตั้งแต่ห้าปีก่อนตอนที่เธอยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ แล้วก็มีอันต้องไปจากกันด้วยความเข้าใจผิดปล่อยเรื่องยุ่งยากให้คาราคาซังเอาไว้เบื้องหลังไม่เคยคิดว่าเธอจะผ่านมันมาได้อย่างไร ตอนนี้ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจต้องชดเชยด้วยอะไรจึงจะแก้ไขเรื่องที่ผ่านมาได้.....วันก่อนที่เขาไม่อ้างแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายคนนั้นก็เพราะไม่อยากทำลายชีวิตของเธออีก แต่ในเมื่อเธอยังไม่มีใครเขาก็จะขอโอกาสกลับมาดูแลเธออีกครั้งแม้ความหวังจะน้อยเต็มที……