14

ปาริมาถูกพามาที่ร้านอาหารสุดโรแมนติกบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมใจหรูกลางกรุงด้วยความรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เพราะเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่รู้สึกว่ามันจะลำลองเกินไปไม่เข้ากับสถานที่เอาเสียเลย สูทตัวหลวมกับกางเกงห้าส่วนถึงแม้จะดูดีมากเมื่อมันอยู่บนตัวเธอ แต่นี่คือดินเนอร์เจ้าของห้องเสื้ออย่างเธอไม่น่าผิดพลาดเลยจริง ๆ …..

“เป็นอะไรไป ดูไม่ค่อยมีความสุขเลย....ไม่ต้องกังวลหรอกน่าแค่พามาทานข้าว” อธิปัตย์เอ่ยกับคนข้าง ๆ ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา แม้แต่การนั่งในร้านอาหารนี่เขาก็เลือกที่จะนั่งข้าง ๆ เธอแทนที่จะนั่งตรงกันข้าม

“แป้งรู้สึกแปลก ๆ น่ะค่ะ” เธอก้มมองตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเจอแววตาสะท้อนความรื่นเริงของอีกฝ่าย อย่าบอกนะว่าแกล้งฉัน...คงไม่มั้งเธออาจจะระแวงเกินไป

“คนรูปร่างดีใส่ชุดอะไรก็สวย……” อธิปัตย์ชมออกมาทื่อ ๆ ไม่ได้มีสายตาวิบวับกรุ้มกริ่มเฉกเช่นผู้ชายที่พูดเอาใจผู้หญิง เขานั่งจิบไวน์ด้วยท่าทางผ่อนคลาย

“เหรอคะ.....ว่าแต่...แป้งต้องแสดงยังไงบ้างคะ” เธอขจัดความไม่สบายใจออกไป พร้อมกับถามเสียงเบาเธอเดาว่าการที่เขาพามาที่นี่ก็คงหวังให้มีใครบางคนคาบข่าวไปบอกคุณย่าของเขาการแสดงของเราจะได้สมจริงหน่อย

“ทำตัวตามสบายเหมือนเราคุ้นเคยกันก็พอ”

ปาริมายกแก้วไวน์ขึ้นจรดริมฝีปากก่อนที่จะยกขึ้นจิบซ้ำ ๆ เพราะรสชาติที่หวานละมุนนุ่มลิ้นถูกใจเหลือเกิน

“แป้งขอถามหน่อยนะคะว่าทำไมเราต้องแสดงเป็นแฟนให้คนอื่นรู้ด้วยล่ะคะ แป้งนึกว่าแกล้งทำต่อหน้าคุณย่าของพี่ปัตย์เสียอีก”

“คิดว่าคนอย่างคุณหญิงอิสรีย์แค่เราบอกก็ยอมเชื่องั้นเหรอ”

“จริงด้วยค่ะ” ปาริมายิ้มออกมาได้ เขาไม่ได้แกล้งให้เธอหัวใจวายทุกอย่างก็แค่ให้มันสมจริงเท่านั้น เธอจึงรู้สึกผ่อนคลายจิบไวน์ได้อย่างสบายใจ

“ชอบดื่มเหรอ”

“ค่ะ แต่ตอนนี้น้อง ๆ ขอร้องไม่อยากให้ดื่ม คือพวกนั้น......คงเข็ดมั้งคะ” ปาริมาหัวเราะเบา ๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เธอตัวแค่นี้แต่พอเมาขึ้นมาขนาดพิซซี่ยังแทบลากลงเวทีไม่ไหวเผลอไม่ได้เป็นต้องขึ้นแย่งไมค์นักร้อง หากเสียงดีคงไม่เป็นไรแต่ไม่ใช่ทำเอาป่วนไปทั้งผับ

“อย่าดื่มสุ่มสี่สุ่มห้า มันอันตรายยกเว้นตอนอยู่กับพี่ชายคนนี้” เขาพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ

“ไม่ดีกว่าค่ะ......แป้งไม่อยากเผยธาตุแท้เร็วเกินไปเดี๋ยวพี่ปัตย์จะตกใจ” หญิงสาวหัวเราะร่วน ท่าทางผ่อนคลายลงมากเพราะไม่รู้จะเกร็งให้เหนื่อยไปทำไม ถึงอย่างไรก็ยังต้องเจอกันอีกนาน..........

“มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ.....” เขาเลิกคิ้วถามพลางถามยิ้มเหมือนไม่เชื่อถือ

“แป้งเคยเมารั่วนะคะพี่ปัตย์ไหวเหรอ” ปาริมาหัวเราะเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ปีที่แล้วที่เธอเมาจนทำน้อง ๆ สองคนนั้นยื่นคำขาดว่าจะไม่ยอมมานั่งดื่มกับเธออีก ทางที่ดีเธอควรเลิกดื่มซะ !....

“หึหึ......ถ้าอย่างนั้นก็อย่าดื่มอีกเลย”

“ก็ได้ค่ะ ถือเสียว่าฉลองที่ได้พี่ชายมาฟรี ๆ หนึ่งคน”

ปาริมาหยุดดื่มเพียงแค่นั้น เธอกับเขานั่งคุยกันอย่างถูกคอส่วนใหญ่ก็เป็นเธอที่ขอความรู้เกี่ยวกับธุรกิจซึ่งอธิปัตย์ให้คำแนะนำที่มีประโยชน์และข้อคิดหลาย ๆ อย่างที่เธอไม่เคยได้รับจากใครมีที่ปรึกษาดีมันก็ดีอย่างนี้นี่เอง เธอรู้สึกว่าโลกที่ผ่านมาของเธอมันช่างคับแคบเหลือเกิน…..

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งแม้ไม่หล่อเหลาราวโอปป้าแต่หน้าตาถือว่าดีเดินคู่มากับนางแบบสาวสวยชื่อดัง โดยเฉพาะในกลุ่มสาว ๆ ที่รักสุขภาพมักจะยึดเอาเธอเป็นไอดอล....โสดรวยสวยสุขภาพดี.....ทั้งคู่จองโต๊ะไว้ล่วงหน้าแต่ก่อนที่จะเดินถึงโต๊ะนั้นหนุ่มสาวต่างหยุดชะงักพร้อมกันราวกับนัดกันไว้

“แป้ง !…….” เสียงเรียกอย่างตื่นเต้นจากผู้ชายที่จากบ้านเมืองไปเสียนานไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่อยู่ในใจตลอดมา

ปาริมาเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงที่คุ้นเคยแม้ห่างหายไปนานแค่ไหนเธอก็ไม่มีวันลืม ดวงตาเธอเบิกค้างไม่คิดว่าจู่ ๆ ผู้ชายที่เป็นรักแรก จะมายืนอยู่ตรงนี้หน้าเธอถอดสีพร้อมกับเม้มปากแน่นเพราะความโกรธในวันวานยังไม่จางหายไป.........ปาริมาสะบัดหน้าหนีไปอีกทางพลางมองขึ้นบนกะพริบตาถี่ ๆ ไล่น้ำตาที่ไม่ควรจะไหลออกมาให้กับคนใจดำคนนี้อีกต่อไป ที่ผ่านมามันมากเกินพอแล้ว

อธิปัตย์มองมือขาวที่ยกขึ้นแตะแขนของชายหนุ่มที่มาด้วยกันท่าทีนั้นบ่งบอกว่าทั้งคู่สนิทสนมกันไม่น้อย.......เห็นแล้วรู้สึกขวางหูขวางตาหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก.......เขาบอกตัวเองก็แค่รำคาญสำหรับเจ้าหล่อนจะไปสำเริงสำราญกับใครที่ไหนก็ไม่เกี่ยว แต่จู่ ๆ กลับนึกไปถึงสัมผัสแผ่วที่หลังใบหูได้ยังไงวะ...........โคตรมั่ว.......คือคำจำกัดความของผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจ.....ใบหน้าที่มีรอยยิ้มบ้างก่อนหน้านี้กลับขรึมสนิท

“บังเอิญจังเลยนะคะ กรุงเทพฯตั้งกว้างยังมาเจอคนรู้จักได้อีก.......งั้นเรานั่งกับพวกเขาดีไหมภัทร.....” ไลลาทำเป็นไม่รู้ถึงสถานการณ์อันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จึงชักชวนชายหนุ่มข้างกายอย่างสนิทสนมไม่สนสายตาเจ้าของโต๊ะที่ประกาศความเป็นศัตรูอย่างชัดเจน

“แป้งสบายดีหรือเปล่า พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย” ภัทรถามด้วยท่าทางกระตือรือร้นอยากจะพาเธอไปคุยกันเสียตอนนี้ให้รู้เรื่อง

“ฉันไม่อยากฟัง” เธอเอ่ยออกมาอย่างไร้เยื่อใยอีกทั้งพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นแต่มันก็ทำไม่ได้ทั้งที่เธอไม่ได้หันไปมองเขาด้วยซ้ำ

อธิปัตย์เห็นหน้าและน้ำตาคลอหน่วยของปาริมาแล้วสงสารจับใจดูยังไงก็ไม่ใช่การแง่งอนประสาหนุ่มสาวน่าจะเป็นความปวดร้าวฝังลึกเสียมากกว่าที่ทำให้ความร่าเริงสดใสของปาริมาหายไปอย่างง่ายดาย จึงตัดสินใจเป็นพี่ชายที่ต้องปกป้องน้องสาว