13

“ครับผม.....ว่าแต่ไม่ได้คิดอะไรกับผมใช่ปะ” ต่อลาภว่าพร้อมใช้สองมือปิดก้นงอน ๆ ของตัวเองเพราะหลัง ๆ มานี่เจ้านายเป็นเอามากคุณท่านส่งผู้หญิงมากี่คนต่อกี่คนไม่มีถูกใจคุณชายเธอเลยสักคน แต่คุณไลลาคนนี้มาแปลกกว่าใครไม่เรียบร้อยหมดจดแถมยังออกแนวนางร้าย....ไม่แน่ว่าเจ้านายอาจจะแพ้ทางของแปลกก็ได้...ขอให้ลงเอยเสียทีเถอะ....”

“ไอ้ต่อ...มึงรีบไสหัวไปไกล ๆ กูเดี๋ยวนี้เลย”

“คร๊าบบบบ.....” ต่อลาภลี้ภัยอย่างไว ใครจะกล้าอยู่เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายจริงสงสัยต้องหาผู้หญิงมาเยียวยา....เฮ้อ ! แต่คราวที่แล้วหาส่งไปให้กลับโดนด่าป่นปี้หรือว่าเจ้านายเซ็กส์เสื่อมก่อนวัยไปแล้ววะเนี่ย..............

สองวันต่อมา ณ ห้องเสื้อปาริมา

“อะ...อะไรนะพี่แป้ง......อย่าล้อเล่นน่า....” หว่าหวาถามอย่างตื่นเต้น มองเจ้านายที่ควบตำแหน่งพี่สาวอย่างชื่นชมสมกับเป็นหญิงแกร่งแห่งยุคจริง ๆ ...เอ่อตำแหน่งนี้เธอตั้งให้เอง...ไม่ได้ทำพงทำโพลให้เสียเวลามั่นหน้าเสียอย่าง

“คอลเลคชั่นนี้พี่คิดว่าเราน่าจะจัดแฟชั่นโชว์ของตัวเองด้วยดีกว่านะ” เธอกลับเข้าร้านช่วงเย็น มาถึงก็เล่าแผนฟื้นฟูกิจการเพื่อปลุกปลอบใจหัวพนักงานเสียหน่อยเพราะแต่ละคนทำหน้าหงอยไม่มีพลังบวกเอาเสียเลย

“โอ้โห....ยอดเยี่ยมไปเลยคุณพี่....ว่าแต่...ทุนที่ไหนอ่ะ...” พิซซี่หรือพิศาลพนักงานขายสาวสองเข้ามาร่วมวงด้วยเพราะตอนนี้ไม่มีลูกค้าสักคนความจริงก็ไม่มีตั้งแต่บ่ายแล้วนั่นแหละ

“ไม่ต้องห่วงน่า นี่ใคร....” ปาริมายืดอกชี้ตัวเองอย่างภูมิใจ

“อย่าบอกนะว่าไปขายไตมาอ่ะ” พิซซี่พูดพร้อมกับทำตาปะหลับปะเหลือก วันก่อนยังบ่นกะปอดกะแปด อยู่เลย

“นังพิศาล !” เวลาโมโหไม่ต้องสรรหาคำใดมาต่อว่าแค่เรียกชื่อจริงก็จอดแล้ว

“พิซซี่ค่ะ.......พี่แป้งอ่ะหนูพูดเล่น...... ขอร้องล่ะอย่าเรียกชื่อนั้นเลยนะ........สยอง....” พิซซี่ทำท่าขนลุกขนพอง ถึงแม้ชื่อนั้นพ่อแม่ตั้งให้แต่หล่อนก็ใช้มาถึงสิบแปดปีก่อนจะค้นพบตัวเองและขอเกิดใหม่ในชื่อพิซซี่มีวิถีชีวิตในแบบที่เธอเลือกเอง

“จิ๊ !......ก็ปากแก” ปาริมาทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน ถ้าน้อง ๆ รู้ว่าเธอใช้วิธีอะไรพวกมันยังจะนับถือฉันอยู่ไหมวะ.......เฮ้ย ! อย่าคิดมากน่าฉันไม่ได้ขายตัวสักหน่อยเธอพยายามปลอบตัวเองถึงอย่างไรก็รู้สึกผิดอยู่ดีเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นจากเจตนาอันไม่บริสุทธิ์ของเธอล้วน ๆ

“โอ๋ ๆ ๆ อย่าโกรธเลยน๊า......โบท็อกซ์แพงนะพี่” พิซซี่เข้ามากอดเอาใจพี่สาวสถานะเจ้านายอย่างเอาใจ ทำงานที่ไหนก็ไม่สุขใจเหมือนอยู่กับพี่แป้ง หล่อนกับหว่าหวาเคยบอกกับเธอว่าขอรับเงินเดือนแค่ครึ่งเดียวในช่วงที่เกิดวิกฤตหนัก ๆ แต่พี่สาวคนนี้ไม่ยอมยืนยันว่าขอแบกรับทุกอย่างเอาไว้เองอย่างนี้จะไม่ให้เธอรักได้ยังไง.....

“ชิ ! ฉันเพิ่งยี่สิบห้าทำโยคะหน้าทุกวัน ยังไม่ต้องง้อคุณโบว์หรอกย่ะ” ปาริมาปะทะคารมกับพิซซี่เป็นประจำถึงได้ทำให้เธอสู้อยู่ได้เพราะต่างจุดพลังให้กันและกันถึงแม้วิธีการจะแปลกสักหน่อย

“ลูกค้ามาค่ะ....แต่เอ๊ะ ! นั่นคุณอธิปัตย์นี่นา วันนี้พาใครมาด้วยหรือเปล่านะ.....” หว่าหวารีบลุกออกไปต้อนรับรวมทั้งพิซซี่ที่ชิงขึ้นนำไปก่อนแล้วแอคทีฟกันจริง ๆ

“สวัสดีฮ่ะ พิซซี่ยินดีรับใช้ค่ะ........”

อธิปัตย์มองหน้าสาวสองพลางนิ่วหน้าเล็กน้อยทำให้อีกฝ่ายคิดว่าเขาไม่พอใจจึงแก้คำพูดเสียใหม่

“เอ่อ....คุณลูกค้าต้องการเลือกเองหรือให้ทางร้านแนะนำให้ก็ได้นะฮะ” พิซซี่ทักทายคุณลูกค้ามาดดีมีออร่าด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน

“ผมมาหาคุณแป้ง”

“คะ...เอ่อ....มาหาพี่แป้ง....” นาน ๆ ทีที่พิซซี่จะรับมือกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ค่อยดีนักหล่อนได้แต่อึ้งและเหวออ้าปากหวอ จนกระทั่งพี่สาวคนเก่งเดินออกมา

“พี่ปัตย์มาได้ยังไงคะ......แล้วรู้ว่าแป้งอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” ปาริมาถามอย่างแปลกใจแต่ก็ยิ้มรับหน้าตาสดใส

“ช่างเถอะเรื่องนั้นไม่ยากสำหรับพี่หรอก.......พี่มารับไปทานข้าว”

น้ำเสียงนุ่มนวลกับท่าทีละมุนของเขามีแต่ปาริมาเท่านั้นที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่กับน้องอีกสองคนรู้สึกว่าจะเก็บความตื่นเต้นกันไว้ไม่ไหวหน้าตาเหวอไปตาม ๆ กัน

“พี่แป้ง เดี๋ยวค่ะ” หว่าหวาวิ่งเอากระเป๋าสะพายมาส่งให้ แต่คนที่หันกลับมารับของกลับเป็นอธิปัตย์แถมยังยิ้มให้อีกต่างหาก

“ขอบคุณครับหว่าหวา” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลประกอบกับท่าทางอบอุ่นและยิ้มให้เมื่อเห็นเด็กสาวแฟนของน้องชายทำหน้าเหวอก่อนจะเดินจากไป......วันก่อนคิดอยู่ตั้งนานที่แท้ก็แฟนของนายวัฒน์นี่เอง

หว่าหวายืนนิ่งเป็นหินไปแล้ว.......เมื่อวานพี่แป้งยังไม่รู้จักเขาเลยนี่นา.......แค่วันเดียวไปสนิทกันตอนไหนนะ......ส่วนปาริมาไม่ต้องพูดถึงเธอรีบเดินจ้ำอ้าวนำออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่จะหลุดขำที่สองคนคนนั้นโดนต้มซะเปื่อย

“นี่ ๆ ยัยหว่าหวาเหลามาเลยนะ อะไรยังไงก่อน....” พิซซี่ได้สติเดินมาสะกิดเพื่อนสาวทันทีเรื่องอย่างนี้หล่อนตกข่าวอยู่คนเดียวได้ยังไง

“ไม่รู้...”

“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าหัดกินสตรอเบอรี่เยอะมันไม่ดีนะจ๊ะ....” พิซซี่จับไหล่หว่าหวาให้หันหน้าเข้าหาพร้อมกับใช้ความสูงที่มากกว่ากดดันคนตัวเล็กกว่า

“ฉันไม่รู้จริง ๆ อ่ะ”

“ฮือ......น่าเสียใจจริงจริ๊ง จู่ ๆ ฉันก็โดนกีดกันให้กลายเป็นคนนอก ทั้งพี่แป้งทั้งหล่อนไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเลยใช่ไหม...ฮือ ๆ ๆ ......”

พิซซี่ปล่อยมือทำเป็นสะบัดสะบิ้ง เล่นใหญ่ถึงกับลงทุนมีน้ำหูน้ำตาหว่าหวาจึงต้องเล่าทุกอย่างให้ฟัง ซึ่งมันก็ไม่ได้ช่วยให้กระจ่างมากนักเพราะเธอเองก็ยังไม่เข้าใจคงต้องรอถามจากพี่แป้งเท่านั้นที่จะไขความลับนี้ได้