15

“ขอโทษ......เราต้องการความเป็นส่วนตัวครับ” อธิปัตย์เอ่ยขึ้นเสียงขรึม

“เขาเป็นอะไรกับคุณ” ภัทรถามอดีตคนรักให้แน่ใจ เพราะท่าทางของผู้ชายที่มาด้วยกันทำให้เขาใจคอไม่ดี

“คุณอธิปัตย์เป็นแฟนของฉัน” ปาริมาหันไปตอกหน้าเน้น ๆ และเธอก็รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นใบหน้าซีดเผือดของคนใจร้าย....ช็อกตายไปเลยได้ยิ่งดี

“แฟน !” ภัทรตะลึงงันทวนคำเสียงแผ่วเมื่อได้ยินว่าอดีตคนรักที่จบกันไปแบบค้างคาเพราะความเข้าใจผิด.......คนที่เขาเฝ้าคิดถึงเธอตลอดมาหวังว่าสักวันจะกลับมาปรับความเข้าใจไม่คิดว่ามันจะสายเกินไปทั้งที่เรายังมีทะเบียนสมรสแต่เขาละอายใจเกินกว่าจะหยิบยกขึ้นมาอ้างสิทธิ์ของการเป็นสามี

ไลลาแอบยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา....เฮอะ ! ช่างกล้าพูดได้เต็มปากนะแม่หนูน้อย….

“ไหวไหม อยากกลับหรือเปล่า” อธิปัตย์ไม่ซักถามให้อีกฝ่ายอึดอัดใจ เขาเห็นสายตาโศกเศร้าแต่ก็คล้ายจะยังอาลัยอาวรณ์ก่อนจะกลับเป็นแข็งกร้าวก็พอจะเดาได้ว่าทั้งคู่คงเคยมีประสบการณ์ที่ไม่ดีต่อกันแน่ ๆ จึงทำได้เพียงโอบประคองน้องสาวออกไป....

23.00 น.

“เลิกบ้าได้หรือยังนายภัทร” ไลลามองเพื่อนสนิทที่นั่งซดบรั่นดีราวกับน้ำเปล่าเอาแต่คร่ำครวญถึงผู้หญิงที่กลับไปตั้งนานแล้วจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เลิกพูดจาวนเวียนซ้ำ ๆ จนน่าเวียนหัว.......

“ฉันมันแย่........ เป็นไอ้ขี้แพ้เชื่องช้าขี้ขลาด....ใช่ไหมไลลา.....” ดวงตาที่มองเพื่อนสาวแดงก่ำน้ำตาลูกผู้ชายเอ่อออกมาหยดมิหยดแหล่กับไลลาสนิทกันจนรู้ไส้รู้พุงเขาจึงไม่มีมาดต้องรักษา

“แกนี่น๊า.......ตั้งสติหน่อยได้ไหมนายภัทร....” หญิงสาวที่พอจะรู้ตื้นลึกหนาบางทั้งสงสารและสมน้ำหน้าไม่รู้ว่ารู้สึกแบบไหนมากกว่ากันที่ในวันนั้นใครทัดทานอย่างไรมันก็ไม่ฟังทิ้งน้องเขาไปแบบนั้นเป็นใครก็แค้นวะ...ถึงว่าสิเจอกันครั้งแรกเธอถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นเพราะสมัยที่นายภัทรเป็นแฟนกับเจ้าหล่อนนั่น มันหวงยิ่งกว่าอะไรดีไม่ยอมพามารู้จักกับเพื่อนฝูงเพราะกลัวจะโดนแกล้ง

“ฉันอยากลืม.....ลืมผู้หญิงใจร้ายคนนั้นแต่ฉันทำไม่ได้ว่ะ....” คนเมาเอาแต่ส่ายหัวนั่งโงนเงน

“แกน่ะสิใจร้ายมีปัญหาก็ทิ้งเขาไป ถ้าเป็นฉันนะจะต่อยให้ตาแตกเลยคอยดู” ไลลาไม่ได้หลับหูหลับตาเข้าข้างเพื่อนของตัวเองเสียเมื่อไหร่ หล่อนเห็นใจผู้หญิงด้วยกันมากกว่า

“ผู้หญิงใจร้ายยย.....ใจร้าย.......” ชายหนุ่มไม่มีสติรับฟังสิ่งใดเอาแต่คร่ำครวญก่อนจะฟุบหลับคาโต๊ะ......

ไลลาได้แต่ส่ายหน้าหนักใจเรื่องนี้ไม่รู้จะยื่นมือเข้าไปช่วยอย่างไร มันเรื่องของคนสองคนจริง ๆ เธอกับนายภัทรเป็นทั้งเพื่อนและญาติห่าง ๆ เพราะเขาเป็นลูกชายของญาติฝ่ายมารดาที่ช่วงหนึ่งได้รับเลี้ยงเธอเอาไว้เป็นปีหลังจากมารดาได้จากไปแต่สุดท้ายบิดาก็ไม่ยอมให้เธออยู่ในครอบครัวเล็ก ๆ ที่อบอุ่นในต่างจังหวัด ท่านไปรับเธอกลับมาเรียนหนังสือในกรุงเทพฯอยู่ร่วมบ้านกับเมียใหม่และน้องชายต่างมารดาอยู่มาหลายปีก่อนที่เธอจะย้ายออกมาอยู่ข้างนอกอย่างถาวรไม่คิดจะกลับเข้าไปอีกเลย

ไลลาได้รับความช่วยเหลือจากทางร้าน มีคนช่วยพยุงเรือนร่างใหญ่โตของนายภัทรที่เหมือนซากอะไรสักอย่างลงไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไป

เมื่อหลายปีก่อนเธอรู้มาว่านายภัทรแอบคบหากับน้องนักศึกษาต่างมหาวิทยาลัย นัยว่าเด็กคนนั้นเพิ่งจะขึ้นปีสองแต่จู่ ๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้แต่ว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นมันคงร้ายแรงมาก นายภัทรถึงกับหนีไปเรียนต่อต่างประเทศและปักหลักทำงานอยู่ที่นั่นไม่เคยกลับเมืองไทยตลอดหลายปีที่ผ่านมา เพิ่งจะตัดสินใจกลับมาวันนี้ ก็ดันมาโป๊ะแตกเจออดีตคนรักมีแฟนไปแล้วจึงได้ดื่มจนเมาเป็นหมาอยู่เนี่ย......จะว่าไปมันก็น่าสงสัยจะเป็นไปได้ยังไง…..ไลลาเกิดข้อสงสัยมากมายทำใจเชื่อไม่ลงจริง ๆ ว่าสองคนนั่นจะเป็นแฟนกัน

ห้องเสื้อปาริมา

“เฮ้อ !...เหม็นกลิ่นความรัก”

ทันทีที่หญิงสาวก้าวเท้าเข้าไปในห้องเสื้อปาริมาเสียงสาวสองอย่างพิซซี่ก็ลอยมาต้อนรับถึงหน้าร้าน

“เป็นอะไรยะ......พิซซี่” ปาริมาสลัดความคิดฟุ้งซ่านจนแทบจะไม่ได้นอนก่อนจะตัดสินใจมาที่ร้านแต่เช้าเพราะไม่อยากอยู่คนเดียวให้ต้องคิดถึงเรื่องในอดีตอีก จบแล้วก็จบไปไม่ขอกลับไปเจ็บเหมือนเดิมอีกแล้ว

“เบื่อคนมีความลับ...ใช่ไหมหว่าหวา” มีหรือพิซซี่จะยอมบุกเดี่ยวหว่าหวาถูกดึงมาเป็นพวก

“ยัยเด็กขี้เผือกอยากถามอะไรก็ว่ามา” ปาริมาอายุมากกว่าแค่สองปีแต่เธอทำตัวราวกับเป็นพี่สาวใหญ่มาตลอด

“ก็เรื่อง........คุณคนนั้นของใครบางคน”

“พี่ปัตย์แฟนฉันเอง มีไรเหรอ” ปาริมายอมรับเต็มปาก โชคดีที่เมื่อคืนพี่ปัตย์ยืดอกรับเป็นแฟนตอนที่เธอแอบอ้างแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเธอจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนั้นกลับเข้ามาในชีวิตอีกเด็ดขาด

.....ห๊ะ /ห๊า....