Chapter 3 อย่าเก่งกับกู

PART ROME

20.00 น.

@บริษัท RM CAR

หนุ่มหล่อเท่สมาร์ต ผู้นั่งแท่นผู้บริหารสูงสุดบริษัทยักษ์ใหญ่ยานยนต์ต่อจากนายโรจน์ เตชะธารา ผู้เป็นพ่อของเขา ชายหนุ่มนั่งฟังฝ่ายการตลาดนำเสนอแผนการเปิดตัวรถสปอร์ตหรูนำเข้าโฉมใหม่ ด้วยท่าทางเคร่งขรึม ชายหนุ่มใช้สายตาคมกริบดุจเหยี่ยวจ้องมองหน้าจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่ด้วยสายตานิ่งๆ ดุดัน จนทำให้พนักงานในห้องประชุมต่างพากันนั่งตัวเกร็งกันไปหมด และเมื่อถึงเวลาที่ฝ่ายการตลาดนำเสนอสาวพริตตี้ที่จะมายืนสวยโพสต์ท่าโพรโมตคู่กับรถสปอร์ตหรูในวันเปิดงาน ฝ่ายการตลาดก็เลื่อนเปิดรูปพริตตี้ให้ชายหนุ่มดูทีละคน จนกระทั่งฝ่ายการตลาดกำลังจะเลื่อนเปิดรูปพริตตี้คนสุดท้ายให้เขาดูก็มีเสียงเคาะประตูมาขัดจังหวะซะก่อน

ก๊อก ๆ

“ขออนุญาตครับคุณโรม” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยขออนุญาตผู้เป็นเจ้านายของเขา

“มีอะไร” เขาถามเสียงเข้มออกไป เพราะถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรลูกน้องของเขาคงไม่กล้าเข้ามาโดยพลการแบบนี้ จากนั้นลูกน้องคนสนิทก็กระซิบเรื่องสำคัญให้เจ้านายหนุ่มของเขาทราบทันที

“เลิกประชุมแค่นี้” เสียงประกาศิตเอ่ยบอกกับพนักงานในห้องประชุม

“คุณโรมครับ คะ...คือ คุณโรมยังไม่ได้ดูพริตตี้คนสุดท้าย อะ…เอ่อ…ผมขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับ?” ฝ่ายการตลาดเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก กล้าๆ กลัวๆ

“....” สายตาคมกริบจ้องมองฝ่ายการตลาดคนนั้นนิ่งๆ ทันที

“ขะ...ขอโทษครับ คุณโรม” ฝ่ายการตลาดรีบก้มหัวและเอ่ยขอโทษชายหนุ่มทันที เมื่อเขาเห็นสายตาของชายหนุ่มที่จ้องมองเขานิ่งๆ

“พริตตี้คนสุดท้ายก็เอาตามที่คุณหามาก็แล้วกัน” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเสียงเรียบนิ่ง ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นและเดินออกจากห้องประชุมทันที

@ บ่อนกาสิโน

เมื่อนักธุรกิจหนุ่มหล่อเจ้าของบ่อนกาสิโน เดินเข้าไปในห้องทำงานภายในบ่อน เขาก็เห็นชายสูงวัยผู้ทรงอิทธิพลนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเขาด้วยท่าทางเหมือนตนนั้นอยู่เหนือกว่าชายหนุ่มเจ้าของบ่อน

“คุณลุงมาถึงที่นี่ มีอะไรหรือเปล่าครับ?” โรมเอ่ยถามชายสูงวัยเสียงเรียบนิ่ง ชายหนุ่มพูดหยั่งเชิงไปอย่างนั้นเองแหละ เพราะเขานั้นรู้อยู่แล้วว่าที่ชายสูงวัยผู้นี้มาถึงที่นี่เพราะเรื่องอะไร

“ลุงจะขอเงินเพิ่มอีกสิบล้าน” ชายสูงวัยเอ่ยสิ่งที่ตนต้องการออกมา

“แต่ผมพึ่งให้เงินกับคุณลุงสิบล้านบาท เมื่อเดือนที่แล้วเองหนิครับ” โรมยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“แล้วถ้าลุงต้องการเพิ่มอีกสิบล้าน โรมจะให้ลุงได้ไหม?” ชายสูงวัยพูดด้วยท่าทางเหนือกว่า เพราะชายสูงวัยนั้นคิดว่าถ้าไม่มีตนเป็นคนเซ็นใบผ่านการตรวจสอบ บ่อนของชายหนุ่มคงไม่เปิดมาได้จนถึงทุกวันนี้แน่…

“หึ! ผมคงให้เงินตามที่คุณลุงขอมาไม่ได้หรอกครับ” ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก

“โรมเป็นคนเลือกแบบนี้เองนะ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...” ชายสูงวัยพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและชี้หน้าชายหนุ่มทันที จากนั้นชายสูงวัยก็ลุกขึ้นด้วยท่าทางฟึดฟัดละในระหว่างที่ชายสูงวัยกำลังจะก้าวขาออกจากห้องไป

“เดี๋ยวครับคุณลุง” ชายหนุ่มเรียกชายสูงวัยอีกครั้ง

“หึ! ว่าไง เปลี่ยนใจแล้วเหรอ” ชายสูงวัยพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันทันที

“เปล่าครับ ผมแค่จะบอกว่าอย่ามาชี้หน้าคนอย่างผมอีก...เพราะไม่งั้นคุณลุงอาจจะได้ลงนรกเร็วขึ้น”

ปัง! ปัง! ปัง! ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัว ก่อนที่เขาจะยกปืนกระบอกสั้น ยิงแสกกลางเข้าที่หน้าผากชายสูงวัยสามนัด จนชายสูงวัยล้มพับนอนตายแน่นิ่งไปกับพื้นทันที

“อย่าคิดจะมาเก่งกับคนอย่างกู...” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาน้ำเสียงนิ่งๆ เพราะถึงเขาจะไม่จ่ายค่าส่วยให้ชายสูงวัยผู้นี้ บ่อนเขาก็สามารถเปิดได้โดยไม่มีใครกล้าเขามายุ่ง เพราะตระกูลเขาก็มีอิทธิพลอันดับต้นๆ เช่นกัน แต่ที่เขายอมจ่ายเงินให้ชายสูงวัยผู้นี้ เพียงเพราะจะเอามาเป็นไม้กันหมาก็แค่นั้น

“ลากศพมันออกไป” โรมเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิท ก่อนที่เขาจะเดินข้ามศพและเดินออกจากห้องไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ครับนาย”