Chapter 2 ดังข้ามคืน

@ บ้านนิลิน

“สวัสดีค่ะพ่อแม่” ฉันยกมือไหว้พ่อกับแม่ของฉันที่นั่งอยู่ที่โซฟา ก่อนที่จะเข้าไปโอบกอดท่านทั้งสองด้วยความคิดถึง

"นึกว่าจะลืมคนแก่ที่บ้านไปซะแล้ว..." แม่ของฉันเอ่ยขึ้นด้วยความน้อยอกน้อยใจ ก่อนที่ท่านจะเอาฝ่ามือลูบหัวของฉันเบา ๆ

"ใครจะลืมคนสวยได้ลงล่ะคะ ฟอด! ฟอด!" ฉันหอมไปที่แก้มทั้งสองข้างของท่านหนักๆ ด้วยความเอาใจ

“สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า” ยัยพลอยใสยกมือไหว้พ่อกับแม่ของฉันด้วยความนอบน้อม

“จ้า หนูพลอย” แม่ฉันรับไหว้พลอยใส ส่วนพ่อฉันไม่ได้เอ่ยอะไรท่านเพียงแค่พยักหน้าและยิ้มอบอุ่นไปให้พลอยใสเท่านั้น คุณพ่อคุณแม่ของฉันรักพลอยใสเหมือนลูกของท่านคนหนึ่งก็ว่าได้

“อคินไปไหนล่ะคะแม่” ฉันเอ่ยถามหาน้องชาย เพราะตั้งแต่เข้าบ้านมาฉันยังไม่เห็นแม้แต่เงาน้องชายตัวดีของฉันแม้แต่น้อย

“น้องไปบ้านเพื่อนน่ะลูก ปะๆ ไปทานข้าวกันเถอะ” พ่อของฉันเอ่ยชวนไปรับประทานข้าว

"เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยไหม? ถ้าเหนื่อยก็พักบ้างนะลูก" พ่อของฉันเอ่ยถามด้วยความห่วงใย

"ไม่เหนื่อยเลยค่ะพ่อ" ฉันยิ้มกว้างและตอบปฏิเสธท่านไป เพราะฉันไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง

"แล้วหนูพลอยล่ะลูก เป็นไงบ้างช่วงนี้" แม่ของฉันหันไปถามพลอยใสบ้าง

"สบายมากค่ะคุณป้า" ยัยพลอยเอ่ยตอบแม่ของฉันด้วยรอยยิ้มที่สดใสเช่นกัน

"งั้น..ก็กินข้าวกันเยอะๆ เลยนะลูก พวกหนูดูผอมกว่าเดิมเยอะเลย"พ่อของฉันเอ่ยบอกฉันและพลอยใส

ในระหว่างที่ฉันกำลังนั่งรับประทานข้าว ฉันสังเกตเห็นว่า พ่อของฉัน ท่านมีสีหน้าเครียดกับอะไรบางอย่าง แต่ฉันยังไม่เอ่ยถามอะไรออกไปตอนนี้ จนกระทั่งรับประทานข้าวเสร็จ ฉันก็เก็บเอาจานชามไปล้าง ส่วนยัยพลอยใสก็นั่งคุยกับพ่อแม่ของฉันถามสารทุกข์สุกดิบ สักพักพลอยใสก็ขอตัวกลับ และเมื่อฉันเดินออกจากห้องครัว ฉันเห็นพ่อของฉันนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โซฟารับแขกเพียงคนเดียว ส่วนแม่ของฉันท่านน่าจะเข้าพักผ่อนไปแล้วเพราะท่านสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง

“พ่อ ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าคะ หนูเห็นพ่อสีหน้าเครียดๆ” ฉันเอ่ยถามขึ้น

“พ่อไม่ได้เป็นอะไรหรอกลูก…พ่อก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนแก่น่ะ” ชายสูงวัยพยายามฝืนยิ้มให้บุตรสาวของตน

“หนูรักพ่อนะคะ” ฉันโอบกอดร่างหนาท้วมด้วยความรัก

“นิลิน” พ่อเอ่ยเรียกฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“คะพ่อ” ฉันผละกอดออกจากร่างหนาท้วม แล้วมองใบหน้าพ่อของฉันด้วยความสงสัยว่าพ่อฉันจะเอ่ยอะไรออกมา

“ถ้าพ่อทำอะไรผิดพลาดไป...หนูจะอภัยให้พ่อได้ไหมลูก?” พ่อฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน

“คุณพ่อ มีเรื่องไม่สบายใจอยู่ใช่ไหมคะ?” ฉันเอ่ยถามท่านด้วยความเป็นห่วง

“เปล่าหรอกลูก...หนูอย่าไปสนใจเลย หนูขึ้นไปพักผ่อนเถอะลูก…” พ่อของฉันเอ่ยปฏิเสธ

“หนูรักพ่อนะคะ ถ้าพ่อพร้อมที่จะเล่าให้หนูฟังเมื่อไร พ่อบอกหนูได้ตลอดเวลาเลยนะคะ หนูอยู่ข้างๆ พ่อเสมอนะคะ” ฉันเอ่ยจบ ฉันก็เดินขึ้นห้องนอนของฉันและเมื่อเดินเข้ามาห้องนอน ฉันก็เอนกายลงบนที่นอนนุ่มทันที จากนั้นเปลือกตาของฉันก็เริ่มหนักอึ้งจนเผลอหลับไป

รุ่งเช้า

กริ๊งง..

(ฮัลโหล ยัยลิน แกรีบไปดูเพจของพี่ท็อปตอนนี้ด่วนเลย พี่ท็อปเขาลงรูปแกที่งานมอเตอร์โชว์) เมื่อฉันรับสายโดยที่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ยัยพลอยก็พูดแทรกรัวเร็วด้วยความตื่นเต้นขึ้นมาซะก่อน

"พี่ท็อปเขาก็ลงรูปพริตตี้ตามงาน เป็นเรื่องปกติป่าววะ"

(ก็นี่มันไม่ปกติไงยะ เพราะมีคนแชร์รูปแกเป็นล้านๆ คนไงล่ะ ตอนนี้แกดังใหญ่แล้วโว้ย ยัยลิน)

“ฉันเนี่ยนะดัง” ฉันทวนถามมันอีกครั้ง…ด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อในสิ่งที่มันพูด

(เออก็แกนั่นแหละยัยลิน ที่ตอนนี้ดังเป็นพลุแตกแล้ว รีบไปดูตอนนี้เลย...แค่นี้แหละ) ตู๊ดดดๆ จากนั้นพลอยใสก็วางสายไป

“อะไรของมัน พูดยังไม่ทันจะรู้เรื่องก็วางไปซะละ…แล้วใครแชร์อะไรเป็นล้านๆ” ฉันบ่นพึมพำคนเดียว ก่อนที่ฉันจะเลื่อนโทรศัพท์เข้าไปที่เพจของพี่ท็อปตามที่พลอยใสบอก

Facebook

Top_Photographer

พริตตี้สุดแซ่บแห่งปี 2020 ติดตามผลงานน้องนิลินได้ที่นี่นะครับ IG : Nilin_Nilin

ถูกใจ 4,100,000 ความคิดเห็น 3 ล้านรายการ แชร์ 3,000,500 ครั้ง

เมื่อฉันเลื่อนไปดูที่เพจ Facebook ฉันต้องขยี้ตาหลายๆ ครั้ง เมื่อฉันเห็นคนแชร์รูปของฉันที่นั่งเท้าคางที่โซฟาที่งานมอเตอร์โชว์เป็นล้านๆ คน และเมื่อฉันกดเข้าไปดูในไอจีของฉันก็มีคนกดติดตามพุ่งขึ้นเป็นล้านๆ คนอย่างรวดเร็ว จากเดิมที่มีติดตามไอจีของฉันไม่ถึงพันคน

กริ๊งงงงงงง

เฮือก! ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อมีเสียงโทร. เข้าอีกครั้ง

“ฮัลโหลค่ะ เจ๊โอปอ” ฉันเอ่ยทักทายคนปลายสาย

(น้องนิลินจ๊ะ อาทิตย์หน้ามีคิวว่างไหมจ๊ะ) เจ๊โอปอเอ่ยถามขึ้น เจ๊โอปอเป็นโมเดลลิ่งจัดหางานให้สาวพริตตี้ออกบูธตามงานมอเตอร์โชว์หรืองานถ่ายแบบต่างๆ ซึ่งงานที่เจ๊โอปอติดต่อมามักจะเป็นงานใหญ่ๆ ทั้งนั้น

“ว่างค่ะ ยังไม่ได้รับงานที่ไหนเลยค่ะเจ๊”

(เริดมากค่ะลูกสาว เจ๊กำลังหาพริตตี้ยืนสวยๆ ถ่ายคู่กับรถสปอร์ตหรูนำเข้ามาใหม่ของบริษัท RM CAR ในงานเปิดตัวอาทิตย์หน้าน่ะจ้ะ คุณน้องสนใจไหมคะ? เจ๊ให้ค่าตัวคุณน้องชั่วโมงล่ะหมื่น ยืนสวยๆ ยิ้มหวานๆ แค่สามชั่วโมง )

“โห…เจ๊...หนูสนใจมากเลย ปกติหนูยืนจนเมื่อยขาได้ชั่วโมงพันกว่าบาทเองค่ะเจ๊” ฉันเอ่ยด้วยเสียงตื่นเต้นดีใจ เพราะแค่ยืนสวยๆ สามชั่วโมงก็ได้เงินแล้วสามหมื่น มีใครจะไม่รับบ้างจริงไหม? เพราะปกติฉันยืนจนเมื่อยขาได้ชั่วโมงละพันกว่าบาทเท่านั้นเอง

(ตอนนี้คุณน้องเป็นพริตตี้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังแล้วนะคะ ค่าตัวคุณน้องจะถูกๆ เหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะคะ คุณน้องขา)

“ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งเจ๊ ” ฉันเอ่ยตอบด้วยความเคอะเขิน

(เจ๊พูดจริงๆ จ้ะ เจ้ฟันธงได้เลยว่าค่าตัวคุณน้องจะพุ่งขึ้นสูงกว่านี้อีกค่ะ) เจ๊โอปอพูดน้ำเสียงจริงจังผ่านโทรศัพท์

“ขอให้เป็นแบบที่เจ๊พูดด้วยเถอะค่าาา สาธุ”

(งั้น...เดี๋ยวเจ๊โทร. นัดวันเวลาอีกทีนะ)

"ค่ะเจ๊" จากนั้นฉันก็วางสายไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข...ฉันคงไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? ที่พริตตี้ธรรมดาๆ แบบฉัน จะมีชื่อเสียงที่โด่งดังเพียงข้ามคืนแบบนี้....