ตอนที่ 8 [Z&P] ตกหลุมรัก

Pailin talk

"เหวย" ฉันพูดเป็นภาษาจีน

[Who are you?] อ้าว ตาบ้านี่ ชื่อจีนแต่กลับไม่พูดจีน ฉันจึงต้องพูดภาษาอังกฤษโต้ตอบเขากลับไป

"No need to tell you. Now your friend can not talk because he's been assaulted." ทำไมฉันต้องบอกนายย่ะว่าฉันเป็นใคร เอาเป็นว่าเพื่อนนายโดนทำร้ายร่างกายจนพูดไม่ได้ นอนแน่นิ่งเป็นผักอยู่

[เชี่ย!!! อะไรนะ] อ้าววว ตาบ้าหนิ พูดภาษาไทยได้ด้วย

"นี่คุณ เอาเป็นว่าเพื่อนของคุณนอนไม่ได้สติอยู่ มีคนรุมทำร้ายเขา"

[แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง] คนในสายถามฉันต่อ

"ปลอดภัยละ ฉันเย็บแผลให้เขาแล้ว"

[ทำไมคุณไม่พาเขาไปโรงพยาบาล] นี่นาย!!! เป็นพ่อฉันหรือไง เจ้ากี้เจ้าการเหลือเกิน

"อย่าเซ้าซี้ฉันมากเกินไป เอาเป็นว่าตอนนี้เพื่อนของคุณพักอยู่ที่รีสอร์ทในภูเก็ต เดี๋ยวฉันจะส่งรายละเอียดที่พักไปให้ทางข้อความแล้วกัน แค่นี้แหละ"

ฉันกดวางสายทันที จากนั้นฉันก็รีบเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกายที่เปื้อนเลือด ฉันรีบอาบน้ำและออกมาแต่งตัว ขณะที่ฉันยืนอยู่หน้ากระจกด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า ฉันกำลังหยิบเสื้อผ้าเพื่อที่จะสวมเสื้อใส่ หางตาของฉันก็ชำเลืองเหลือบมองไปเห็นคนบนเตียง ลืมตาโพลงมองตรงมาที่ฉัน อย่างไม่กระพริบตา

"กรี๊ดดด!!!!" ฉันตกใจมาก รีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันตัวไว้ และฉันก็รัวพูดภาษาอังกฤษใส่เขาทันที

"นี่นาย!!! เสียมารยาท ทำไมมองฉันแบบนี้" เป็นคำถามซึ่งไร้คำตอบ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง และยังไม่ตอบอะไรฉันกลับมา

"ขอบคุณ" นี่คือคำตอบของเขา

"ฉันต้องไปแล้ว คุณกำลังทำให้ฉันเดือดร้อน" ฉันรีบหยิบเสื้อผ้าเข้าไปใส่ในห้องน้ำ ซึ่งฉันใช้เวลาแต่งตัวแค่สองนาทีเท่านั้น จากนั้นฉันก็เดินออกมา

ชายแปลกหน้ายังคงนั่งอยู่บนเตียง เขาคงเจ็บแผลที่ฉันเพิ่งเย็บให้แหละ ก็เล่นนั่งไม่กระดิกตัวเลย

ฉันจึงเร่งเก็บข้าวของของตัวเองลงกระเป๋า ที่จริงฉันมาเที่ยวภูเก็ตก่อนเปิดเทอม และฉันก็มาเที่ยวแบบ backpack คนเดียว กำหนดกลับของฉันคือพรุ่งนี้บ่าย แต่ตอนนี้ฉันคงต้องชิ่งแล้วล่ะ เมื่อฉันเก็บข้าวของลงกระเป๋าเรียบร้อย ฉันก็นึกได้ว่า ต้องส่งรายละเอียดที่อยู่โรงแรมไปให้ตาเฟยหลงทางข้อความ ฉันจึงบอกชายแปลกหน้าให้ติดต่อกลับไปหาเพื่อนของเขาทันที

"คุณรีบติดต่อกลับไปหาเพื่อนคุณด้วยนะ ชื่อเฟยหลงอ่ะ และก็ดูแลตัวเองด้วย ฉันต้องไปแล้ว ลาก่อน"

"เดี๋ยวก่อน คุณชื่ออะไร" เขาถามชื่อฉัน และพยายามจะลุกเดินมาหาฉันที่หน้าประตู

"ฉันไม่จำเป็นต้องบอก" เมื่อฉันกำลังจะเปิดประตู เขาก็พุ่งตัวมาหาฉันทันที ตอนนี้หน้าของเราห่างกันเพียงแค่คืบ ฉันรีบยื่นสองมือดันไปที่หน้าอกของเขา เพื่อให้เขาเว้นระยะห่างจากฉัน

"อย่าเพิ่งทิ้งผมไป" เสียงอ้อนวอนของเขาที่เอ่ยบอกฉัน

"ไม่ได้ เหตุการณ์วันนี้ อาจทำให้ฉันเสียอนาคตได้ ฉันต้องไปแล้วจริงๆ โชคดีนะ" แม้ใจฉันอยากจะอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่ฉันก็นึกถึงอนาคตตัวเอง หากตำรวจตามมาเจอ อนาคตของฉันพังแน่นอน และแม่กับพี่สาวฉันล่ะ พวกเขาจะทำยังไง ฉันจึงเปิดประตูและเดินจากเขาออกมา ฉันรีบขึ้นรถและสตาร์ทรถ จากนั้นก็มองตรงไปที่เขา ซึ่งเขายังคงยืนอยู่หน้าประตู และมองฉันกลับมาด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

"ลาก่อนนะชายแปลกหน้า" ฉันเอ่ยลาเขาอีกครั้งจากในรถ และฉันก็ขับรถจากเขาไป จนตอนนี้ฉันมองผ่านกระจกหลัง ก็เห็นเขาไกลออกไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายเขาก็ค่อยๆ ลับไปจากสายตาฉัน จนสุดท้าย…เราสองคนก็ไกลกันจนมองไม่เห็นกันอีกแล้ว

เมื่อมาถึงสนามบินภูเก็ต ฉันรีบตรงไปซื้อตั๋วเครื่องบิน ซึ่งฉันจะเดินทางกลับกรุงเทพคืนนี้เลย เมื่อเครื่อง landing ลงสนามบินสุวรรณภูมิแล้ว ฉันก็เรียก grab มุ่งตรงกลับเข้าบ้านทันที

_______________________