ตอนที่ 7 [Z&P] คนแปลกหน้า

Pailin talk

ฉันขับรถพาชายแปลกหน้ามายังที่พักของฉัน โชคดีที่ฉันพักเป็นรีสอร์ท ซึ่งห้องพักของนักท่องเที่ยวไม่ได้อยู่ติดกัน ตอนนี้ฉันขับรถเข้ามาจอดข้างๆ ห้องพักตัวเอง และฉันก็เดินไปเปิดประตูฝั่งด้านหลังตรงที่เขานอนสลบไสลอยู่ จากนั้นฉันพยายามค่อยๆ พยุงร่างที่ไร้สติของเขาออกมาจากรถ

[แต่ให้ตายเถอะ!!! ทำไมตัวเขาใหญ่อย่างกับหมีควายแบบนี้] ฉันได้แต่ก่นด่าอยู่ในใจ ฉันว่าฉันสูงเกินกว่ามาตรฐานของหญิงไทยแล้วนะ แต่ความสูงของฉันอยู่แค่ระดับหน้าอกของเขาเอง และเอ่อ…มันจะบาปไหม ถ้าฉันลากเขาไปกับพื้น คนบ้าอะไรตัวหนักขนาดนี้ แม้ฉันจะบ่นอยู่ในใจแต่สุดท้ายก็ประคองเขาอย่างทุลักทุเล และเข้ามาภายในห้องได้อย่างสำเร็จ ทันใดนั้น…ฉันก็เหวี่ยงเขาลงบนเตียงนอนของฉันทันที

นี่ฉันต้องรักษาคนแปลกหน้าด้วยมือตัวเองจริงๆ หรอ แม้อนาคตฉันจะเลือกเรียนหมอ แต่ตอนนี้ฉันอายุแค่สิบหกปี เป็นนักเรียนที่เพิ่งขึ้นชั้นมัธยมศึกษษปีที่สี่ สายวิทย์ แต่ฉันก็ไม่กล้าพาเขาไปโรงพยาบาล เพราะฉันรู้สึกกลัว…เรื่องที่ฉันเพิ่งพลั้งมือฆ่าคนตาย ซึ่งมันจะทำให้ฉันหมดอนาคต ฉันจึงต้องพาเขามาที่ห้องพักของฉันแทน และด้วยสมองอันปราดเปรื่องของฉัน ทำให้ฉันชอบที่จะเรียนรู้เรื่องการรักษาคน ฉันค้นคว้าวิธีการรักษาคน ด้วยการหาข้อมูลอ่านในอินเตอร์เนตอยู่เป็นประจำ เพื่อเตรียมพร้อมสอบเข้าเรียนหมอในอนาคต และที่สำคัญที่สุดเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน หากคนที่บ้านเป็นอะไร ฉันจะได้รักษาเบื้องต้นทัน

"เอาวะ เป็นไงเป็นกัน" ฉันค่อยๆ ถอดเสื้อชายแปลกหน้าออก จนตอนนี้ร่างกายด้านบนของเขาเปลือยเปล่าแล้ว

"โหหห หุ่นโคตรดีเลย" ฉันเผลอมองไปที่หน้าอกของเขา ซึ่งแผงอกเต็มไปด้วยกล้ามที่แน่นขนัด ให้ตายเถอะ…ใบหน้ากับหุ่นของเขา เทพเจ้าช่างปั้นมาดีเหลือเกิน นี่เขามันลูกรักของพระเจ้าจริงๆ

เมื่อฉันเรียกสติกลับคืนมาได้ ฉันก็เลิกมองกล้ามบนแผงอกและจับเขาพลิกคว่ำ ฉันรีบเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่ฉันพกมันมาด้วย อันดับแรกฉันต้องล้างสิ่งสกปรกและเลือดออกจากแผลเสียก่อน ฉันใช้น้ำเกลือล้างแผล แล้วใช้ผ้าสะอาดซับจนแห้ง จากนั้นก็นำสำลีมาชุบรอบๆ แผล เพื่อดูว่าแผลที่ถูกแทงมาลึกมากแค่ไหน เมื่อฉันมองไปยังรอยแผล ก็ประเมินได้ว่าแผลไม่ได้ลึกมาก แต่ที่นายคนนี้หมดสติเพราะมัวแต่ต่อสู้จนหมดแรง และการออกแรงเยอะๆ มันยิ่งทำให้เลือดไหลออกมาเรื่อยๆ จนร่างกายไม่สามารถทานทนต่อได้ เขาถึงหมดสติไป ตอนนี้ฉันจึงเริ่มหยิบอุปกรณ์เย็บแผลออกมา

"ยินดีด้วยนะ หนูทดลองตัวแรก" ฉันพึมพำเบาๆ และเริ่มเย็บแผลให้เขา ฉันใช้เวลาเย็บแผลประมาณครึ่งชั่วโมง เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ฉันทำ จึงค่อนข้างใช้เวลานาน

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว ไม่นานนักเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้น ฉันจึงพยายามล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงเขา และหน้าจอปรากฏชื่อเป็น Fei-Long

[เฟยหลง ชื่ออย่างกับคนจีน จะว่าไปชายแปลกหน้าคนนี้ก็ดูเป็นลูกครึ่งนะ แม้หุ่นจะออกไปทางฝรั่งก็เถอะ แต่หน้ายังดูมีเค้าโครงคนเอเชียอยู่บ้าง] ฉันพลางคิดในใจ แต่ก็ตัดสินใจกดรับสายและเงียบฟังคนในสายพูดก่อน ซึ่งเมื่อฉันรอให้ฝั่งนั้นพูด เขาก็เงียบไม่ยอมพูด ฉันจึงตัดสินใจพูดขึ้นมาก่อน

_____________________