ตอนที่4. ไม่ไหว

“โอ้ววว ถิงถิง...เจ้า...”

เจียอีไม่คิดว่าหญิงสาวจะใช้ปากกับแก่นกายของตน เขามองนางไล้เลียลำเอ็นก่อนจะอ้าปากครอบครองตัวตนของเขาเข้าไปที่ละน้อยจนสุดโคน โพรงปากที่ชุ่มชื่นและดูดกลืนท่อนเอ็น นางขยับศีรษะโยกเบาๆ ทั้งดูดดึงและไล้เลียจนร่างกายของเขาเกร็งไปหมด เขาอยากเด้งสะโพกใส่ปากนางแต่กลัวว่าจะทำให้นางเจ็บจึงได้แต่นอนเกร็งตัวให้นางเป็นฝ่ายกลืนกินตัวตนของเขา

“ดีหรือไม่เจ้าคะ”

นางถามหลังอ้าปากสูดอากาศหายใจ ลำเอ็นของเขาอวบใหญ่คับปาก แม้หายใจทางจมูกแต่ก็อึดอัดอยู่บ้าง และนี่เป็นครั้งแรก นางเกรงจะทำให้เขาไม่ดีพอจึงอดถามไม่ได้

“ดี...” เขาหอบหายใจแรง “ระวังอย่าให้โดนฟัน”

นางพยักหน้ารับแล้วอ้าปากกลืนลำเอ็นเข้าไปอีกครั้ง แต่คราวนี้สองมือของเจียอีประคองศีรษะนางไว้แล้วขยับนำจังหวะให้นางใช้ปากรูดลำเอ็น ความเสียวซ่านถาโถม เพียงอึดใจต่อมาเขาก็รีบดันศีรษะของนางออก ทว่าน้ำขาวขุ่นพุ่งทะลักใส่ใบหน้าสวย

เยว่ถิงถิงร้องตกใจแต่ก็ใช้ลิ้นเลียน้ำอุ่นร้อนทำความสะอาดลำเอ็นจนไม่เหลือคราบรัก เขาดึงนางมากอด ลูบไล้แผ่นหลังนางอย่างปลอบโยน

ภรรยาตัวน้อยกลายเป็นสาวสะพรั่งเต็มวัยแล้วจริงๆ .

กลางวันกลางคืนช่างแตกต่าง

ปกติเจียอีเป็นคนพูดน้อย ดูเป็นคนขี้อายเสียด้วยซ้ำ แม้เยว่ถิงถิงอยู่กับเขามานาน หากไม่จำเป็นเขาแทบไม่แตะต้องกายนางด้วยซ้ำ ทว่ายามค่ำคืน หลังจากดับเทียนในห้องแล้ว ความเร่าร้อนจึงเกิดขึ้น เขากลายเป็นคนละคนที่นางรู้จัก

“อึก...พี่...พี่เจียอี...”

คนใต้ร่างสะอึกสะอื้นจนน่าสงสาร ร่างเปลือยเปล่าอ่อนระทวย ทรวงอกกลมกลึงที่ถูกฟอนเฟ้นจนเป็นรอยแดง สองขาถูกแยกออกกว้าง มือใหญ่ประคองลำเอ็นถูไถกลีบเนื้ออ่อนบาง เพราะขนาดที่อวบใหญ่ทำให้ไม่สามารถดุนดันเข้าไปได้ ภรรยาตัวน้อย เขารู้ว่านางทั้งเจ็บทั้งกลัว แต่ก็พยายามจะให้เขากดแก่นกายเข้าไป

“ถิงถิง” หวังเจียอีเอ่ยเสียงพร่า ใช้มือข้างหนึ่งลูบไล้ใบริมฝีปากที่พยายามกลั้นเสียงร้อง

“ไม่เป็นไร ข้าไม่อยากฝืนให้เจ้าเจ็บ”

“แต่ว่า...” เยว่ถิงถิงอึกอัก หากไม่สามารถทำหน้าที่ภรรยา จะยังเรียกว่าเป็นภรรยาได้อยู่หรือ?

หวังเจียอีโน้มหน้าลงจูบหน้าผากที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ พลิกตัวลงนอนตะแคง ดึงร่างเล็กให้นอนท่าเดียวกันโดยให้แผ่นหลังของนางแนบชิดแผ่นอกของเขา มือข้างหนึ่งลูบไล้ต้นขาอ่อนนุ่ม

“เดิมที่ข้าคิดจะรอเมื่อวันที่เจ้าอายุครบสิบหก” เขาหอบหายใจแรง สูดกลิ่นเย้ายวนจากกายสาว “แต่เมื่ออยู่ใกล้เจ้าเช่นนี้ ข้าไม่อาจทนได้”

“เช่นนั้น...ให้ข้าใช้ปากทำให้พี่เจียอี...”

“ไม่ต้อง” เขาพูดพลางลูบไล้กลีบเนื้อที่ยังเปียกชุ่มอยู่ “อีกสองสามวันข้าจะเข้าเมือง ข้าจะซื้อยามาให้เจ้า”

“ยา...ยาอะไรหรือเจ้าคะ”

“เรียกยาก็ไม่เชิง มันเป็นขี้ผึ้งช่วยบรรเทาไม่ให้ครั้งแรกของเจ้าเจ็บมาก”

“อย่างนั้นหรือเจ้าค่ะ”

“แต่ตอนนี้ เจ้าช่วยข้าก่อน”

“ข้า...ต้องทำอย่างไร...”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบแต่ดึงสะโพกนางมาแนบชิดลำทวน ร่างกายนางเร่าร้อนไปหมด บนร่างเต็มไปด้วยเหงื่อราวตากฝน มือใหญ่จับลำทวนแทรกเข้าไปตรงขาหนีบ ลำเอ็นใหญ่โตเสียดสีบริเวณเนื้ออ่อนนุ่มและยังแตะถูกกลีบเนื้อหวานฉ่ำ เขาขยับโยกเอวพลางใช้นิ้วช่วยกระตุกจุดอ่อนไหว ลิ้นร้อนไล้เลียใบหูน่ารักที่แดงก่ำไปหมด

“อื้อ...”

เยว่ถิงถิงได้แต่ครวญคราง ลำเอ็นถูกต้นขาหนีบไว้ เขาขยับเอวเข้าออก แม้เขินอายแต่ก็อดก้มมองไม่ได้ ปลายหัวบากบานราวดอกเห็ด มีหยาดน้ำใสๆ รินออกมา มือกร้านกอบกุมทรวงอกบีบเคล้นเพิ่มความเสียวซ่านให้นาง ทำให้ร่างน้อยสั่นระริก ใบหน้าสวยสะบัดไปมา ดวงตางดงามฉ่ำวาวด้วยหยดน้ำตา เสียวซ่านเกินกว่าจะรับไหว หากเขานำแก่นกายเข้ามาในตัวนางจะเป็นเช่นไร ความรู้สึกจะเสียวซ่านมากล้นกว่านี้กี่เท่ากัน

“ถิงถิง”

เขาครางเสียงต่ำขยับโยกแม้จะยังไม่ได้เอาลำเอ็นเข้าไปในร่องรักแต่ถูกต้นขาหนีบไว้เช่นนี้ก็ทำให้เสียวลำได้มากจริงๆ

“อ๊ะ ...อ๊า พะ..พี่...พี่เจียอี...ข้าไม่ไหวแล้ว..อ๊ะ..”

หวังเจียอีรีบประกบปากดูดกลืนเสียงของนางไว้ เกรงเสียงร้องของนางจะดังไปถึงข้างนอก แต่เสียงหวานปลุกเร้าเขาจนไม่อาจต้านทานได้อีก เขาขยับซอยเอวถี่รัวจนร่างเล็กสั่นคลอน เขาเร่งจังหวะเพิ่มความเร็วพาตนเองไปถึงจุดสูงสุดและปลดปล่อยน้ำรักอุ่นร้อนพุ่งออกมา

“อา....”