ตอนที่3. ภรรยาตัวน้่อย

เจียอีได้แต่สั่งภรรยาตัวน้อยเช่นทุกครั้ง มีแต่มารดาที่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมีสีหน้าเช่นนี้

“เจ้านั้นแหละ ดูแลตัวเองให้ดี” มารดาหัวเราะพลางส่ายหน้าไปมา

“ขอรับท่านแม่”

เมื่อบุตรชายออกเดินทางแล้ว นางจึงหันมากวาดตามองลูกสะใภ้ เยว่ถิงถิงเอียงคออย่างสงสัยจึงเอ่ยปากถาม แต่แม่สามีกลับส่ายหน้าไปมาแล้วเรียกให้นางไปช่วยงานปักผ้าเช่นทุกวัน

แต่ละวันชีวิตของนางก็เรียบง่ายเช่นนี้

ที่เปลี่ยนแปลงก็คือนางต้องมานอนที่เรือนของเจียอี

“สามีภรรยานอนเตียงเดียวกัน เจ้าก็อย่าได้อายไป”

“เจ้าค่ะ” เยว่ถิงถิงพยักหน้ารับเชื่อฟัง

“ลำบากเจ้าแล้ว”

นางเจียฮุ่ยพูดด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ไม่เสียแรงที่นางเลี้ยงดูเยว่ถิงถิงอย่างดี กิริยามารยาทงดงาม ผิวพรรณผุดผ่อง หน้าตาจิ้มลิ้มมองแล้วเจริญตา เหลือเพียงแต่ลูกชายนางกระมังที่ยังหน้าบางอยู่

“ไม่ลำบากเลยเจ้าค่ะ ท่านแม่กับพี่เจียอีดีกับข้ามาก”

เยว่ถิงถิงกล่าวตามความรู้สึกในใจ นางไม่รู้ว่าหากนางแต่เข้าสกุลอื่นจะได้รับการดูแลใส่ใจดีถึงเพียงนี้หรือไม่

“เอาเถอะ เจ้าก็ไปพักผ่อนเสีย อย่าปักผ้าตอนกลางคืนอีก”

“เจ้าค่ะ”

เยว่ถิงถิงดูแลแม่สามีแล้วจึงกลับมาที่เรือนของเจียอี บ้านสองหลังปลูกในบริเวณเดียวกัน ตรงกลางเป็นลานกว้าง มีเล้าไก่อยู่มุมหนึ่งของบ้าน นางถือโคมไฟตรวจดูความเรียบร้อยแล้วจึงเข้าเรือน บางครั้งบางคราวเจียอีก็ออกไปหลายวัน นางจึงไม่ได้อยู่รอเขากลับบ้าน หญิงสาวแปรงผมเสร็จก็ดับเทียนแล้วปีนขึ้นเตียงนอนเช่นทุกครั้ง

นางเกือบจะเข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว เสียงประตูดังก๊อกแก๊กทำให้นางลืมตา กลิ่นสุราโชยมาก่อนที่เจ้าของร่างกำยำจะเดินเข้ามานั่งที่ริมเตียง เยว่ถิงถิงยันกายลุกขึ้นนั่งเพื่อปรนนิบัติเจียอี แต่เขากลับโบกมือไปมาแล้วเอ่ยขึ้น

“เจ้านอนต่อเถิด”

“แต่ว่า...”

“ก่อนกลับเข้าบ้าน ผู้ใหญ่บ้านเลี้ยงสุรา ข้าดื่มมานิดหน่อย ประเดี๋ยวผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็จะมานอนพร้อมเจ้า”

“เจ้าค่ะ”

เยว่ถิงถิงอยากช่วยสามีแต่ไม่อยากขัดใจเขา เขาให้นางนอน นางก็นอนทว่าแสร้งปิดเปลือกตาไปครู่หนึ่งก็พลันง่วงงุนขึ้นมาจริงๆ นางกำลังจะหลับไปอีกรอบก็รู้สึกได้ว่าร่างสูงใหญ่เอนกายลงมานอนเคียงข้าง มือข้างหนึ่งพาดเอวนาง นางรู้สึกว่ามีบางสิ่งดุนดันอยู่ร่องก้น ซ้ำลมหายใจของเขาก็ร้อนกว่าปกติ ทำให้นางเอี้ยวใบหน้าหันไปมอง

“พี่เจียอีไม่สบายรึเจ้าคะ”

“อืม” เขาครางเบาๆ มือไม้เปะปะไปทั่วร่างของหญิงสาว

“พี่เจียอีไม่สบายตรงไหน ให้ข้าช่วยอะไรได้บ้างไหม”

นางถามอย่างเป็นหวงแล้วพลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับเขา ทว่าดวงตาดำขลับจ้องมองราวกับคนหิวโหย จนนางอดถามไม่ได้

“พี่เจียอีหิวหรือ? ข้าทำอะไรร้อนๆให้ท่านกินดีหรือไม่”

“อืม” เขามองริมฝีปากดุจกลีบดอกเหมยแล้วรู้สึกหิวโหยจริงๆ “ทั้งหิวทั้งไม่สบายตัว เจ้าช่วยพี่หน่อยเถิด”

“ข้าต้องทำอย่างไรเจ้าคะ”

เขาไม่พูดแต่จับมือมานางเกาะกุมแก่นกายที่แข็งขัน เพราะดื่มสุราไปมากและถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มเลือดกวาง มาบัดนี้จึงทุกข์ทรมานยิ่ง

“ท่านพี่ตัวร้อนมากเลย”

นางยังคงเป็นหวง มือน้อยๆ เกาะกุมแก่นกายใหญ่โตเบาๆ ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่เจียอีให้นางจับแก่นกายของเขา ก่อนหน้านี้ ที่นางเคยผล็อยหลับบนเตียงเขา ในบางเช้า แก่นกายของเขาจะแข็งขันตั้งโด่งเหมือนเสาหิน เขาจับมือนางให้มาเกาะกุมลำเอ็นแล้วสอนให้นางรูดท่อนเนื้อเพื่อบรรเทาความร้อนรุ่ม

“ถิงถิง”

เขาครางเมื่อมือเล็กกระตุกปมกางเกงของเขาออก ใช้มือน้อยๆ ประคองลำเอ็นแล้วขยับรูดขึ้นลงเป็นจังหวะที่เขาเคยสอน

“พี่เจียอี อยากให้ข้าทำอย่างไรเจ้าคะ”

นางถามพลางดูสีหน้าของเขา ก่อนย้ายมานอนเรือนเดียวกับสามี แม่สามีให้นางดูหนังสือภาพเล่มหนึ่ง เพราะนางออกเรือนมาตั้งแต่เยาว์วัย ไม่มีมารดาค่อยอบรมเรื่องเหล่านี้ นางเจียฮุ่ยจึงต้องทำหน้าที่สอนสั่งด้วยตนเอง

“ถิงถิง เจ้า...ขยับเร็วอีกนิด”

มือนางช่างนุ่มนวลนัก ทั้งที่ทำงานสารพัดแต่มือเรียวงามยังนุ่มอยู่ ยามขยับรูดลำเอ็นช่างเสียวซ่านเหลือเกิน

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแล้วค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังกำรูดลำเอ็นของเขาอยู่ เจียอีมองภรรยาตัวน้อยที่เขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เยาว์วัย หน้าอกที่เดิมเป็นเพียงกระเปาะเล็กๆ มาตอนนี้ก็อวบอิ่มเต็มมือ แม้นางเป็นภรรยาที่ถูกต้อง

แต่นางยังเด็กอยู่ เขาเกรงว่านางจะกลัว... จึงได้แต่อดทนอดกลั้นเรื่อยมา แต่เขากลับคิดไม่ถึงว่า เยว่ถิงถิงจะก้มหน้าลงแล้วแลบลิ้นออกมาเลียส่วนปลายหัวบาก