ตอนที่7 : ข้อเสนอ

แอนนากลายเป็นคนตกงานอย่างสมบูรณ์แบบหน้าที่ครูสอนศิลปะของเธอได้จบลงในเวลาอันสั้น ระยะเวลาสองปีที่เธอทำงานที่นี่เธอแอบหวังว่าจะเป็นงานที่มั่นคงแต่เธอกลับลืมไปว่าบนโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนแถมเธอยังไม่ได้จบตรงสาขาที่ใครต้องการ

"ทำไมวันนี้เลิกงานเร็วจังคะพี่" เสียงของน้องสาวปลุกให้คนที่ยืนเหม่อกลับมามีสติอีกครั้ง

"วันนี้โรงเรียนปิดความสะอาดน่ะ" แอนนาจำต้องโกหกน้องเพราะไม่อยากให้น้องผิดหวังในตัวเธอและไม่อยากให้น้องรู้สึกผิดที่กลายเป็นภาระ

"ได้หยุดทั้งทีพี่ควรพักผ่อนบ้างนะคะ ไปเที่ยว ไปเดินเล่นบ้างก็ได้ค่ะ อยู่แต่ในห้องพี่อาจจะเบื่อ" เอมี่เอ่ยบอกกับพี่สาวด้วยความเป็นห่วง

"เอมล่ะอยากไปเดินเล่นไหม" แอนนาถามน้องสาว แต่เอมี่ทำได้เพียงส่ายหน้าน้อยๆ

"หมอไม่ให้เอมออกไปไหนค่ะ" เธอต้องอยู่กับเครื่องช่วยหายใจแม้เธอจะหายใจได้เองแต่คุณหมอบอกว่าไม่ควรเสี่ยงแถมร่างกายของเธอตอนนี้แค่ลุกเดินยังยากเพราะเธอไม่มีเรี่ยวแรง

"ถ้างั้นพี่ก็อยู่กับเอม" เมื่อน้องสาวไปไม่ได้เธอก็จะอยู่กับน้องเอง ปกติทุกวันเอมี่ต้องอยู่คนเดียวตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นมีเพียงพยาบาลที่เข้ามาถามไถ่เป็นบางเวลาเท่านั้น แอนนาจึงใช้โอกาสนี้อยู่กับน้องสาวทั้งวันจนกว่าจะหางานทำได้ใหม่

"พี่แอน"

"ว่าไง?"

"ค่ารักษาของเอมตอนนี้แพงมากใช่ไหมคะ" เอมี่เอ่ยถามพี่สาวอย่างรู้สึกผิด ยิ่งเธออยู่โรงพยาบาลนานแค่ไหนค่าใช้จ่ายก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นทั้งค่ายาเคมีบำบัดที่เธอต้องใช้ ค่าห้องพักฟื้น ค่ายาอื่นๆ อีกมากมาย

"ไม่เป็นไรยังมีเงินเก็บที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้อยู่ไม่ต้องกังวลนะ" เธอโกหกเงินที่พ่อกับแม่ฝากธนาคารทิ้งไว้ให้พวกเธอในยามฉุกเฉินหมดไปตั้งแต่ปีก่อนแล้ว แต่เธอจำเป็นต้องโกหกน้องสาวด้วยเหตุผลเดิม

"เอมไม่อยากปลูกถ่ายไขกระดูก" จู่ๆ เอมี่ก็จะปฏิเสธการรักษาที่แพทย์แนะนำว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

"ทำไมล่ะเอม"

"เพราะมันใช้เงินเยอะมากเลยนะคะ"

"พี่บอกแล้วว่าไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน พี่เก็บเงินได้ครบเมื่อไหร่เอมจะได้หายอดทนอีกนิดนะ" ถึงจะอยากให้น้องหายแค่ไหนแต่เธอไม่สามารถทำได้คนเดียว ค่าใช้จ่ายจิปาถะอีกมากมาย ที่เธอพูดไม่ใช่เพื่อให้ความหวังน้องเธอแค่อยากให้น้องเข้มแข็งและเชื่อมั่นในตัวของเธอ

แอนนาพยายามเสิร์ชหางานใหม่ที่เงินเดือนคุ้มค่ากับค่าเหนื่อย แต่ทุกงานล้วนแต่ต้องการคนมีประสบการณ์การทำงานมากกว่าสามปีแต่เธอเพิ่งจะทำงานได้ไม่ถึงสองปี คณะด้านศิลปะที่เธอจบมาหากทำงานตรงสายบางคนก็รุ่งโรจน์ แต่ไม่ใช่ทุกบริษัทที่ต้องการคนแบบเธอ

"เฮ้อ!" คนตัวเล็กออกมาสูดอากาศด้านนอกเมื่อน้องสาวนอนหลับพักผ่อน เธอไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเท่านี้มาก่อนเลย ถ้าตอนนี้มีคนเสนองานให้เธอแลกกับเงินค่ารักษาของน้องเธอจะตอบตกลงอย่างไม่รีรอ

"ถอนหายใจเสียงดังเชียวนะครับ" เสียงทุ้มแสนคุ้นหูของชายหนุ่มที่เคยเจอกันถึงสองครั้ง

"คุณ..ลูอิส" แอนนาเอ่ยทักทายคนที่เข้ามาทักเธอก่อน จะเรียกว่าความบังเอิญหรือโชคชะตากันที่ทำให้เธอได้เจอกับเขาเป็นครั้งที่สาม ครั้งแรกตอนที่เขาเดินชนเธอ ครั้งที่สองเจอเขาที่โรงเรียนและเธอก็ได้รับข่าวร้ายให้ลาออก ส่วนครั้งนี้ที่เจอเขาเธอจะเจอเรื่องอะไรอีกบ้าง

"บังเอิญจังเลยนะครับที่เจอคุณที่นี่" บังเอิญอะไรกันล่ะ เขาแอบสืบประวัติของเธอแล้วสุ่มดักรอเจอเธออยู่นานเป็นชั่วโมงพอเจอก็ทำเนียนเข้ามาทัก

"บังเอิญจริงๆ ด้วยค่ะ แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่คะ" คงจะบังเอิญจริงๆ เธอหวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว

"ผมปวดหัวน่ะครับเลยมาหาหมอ ช่วงนี้มีแต่เรื่องเครียดๆ" ลูอิสทำตีเนียนทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ กับเธอโดยไม่ได้เอ่ยขอ แอนนาไม่ได้รู้สึกอึดอัดเพราะคิดว่าเขาคงอยากหาเพื่อนนั่งคุย

"พักผ่อนเยอะๆ นะคะสุขภาพต้องมาหาก่อนนะคะ"

"ผมพักไม่ได้หรอกครับถ้ายังทำงานให้บอสไม่เสร็จ" ชายหนุ่มแกล้งตีหน้าเศร้าสลดจนแอนนารู้สึกเห็นใจและคิดว่าผู้ชายที่เขาเรียกว่าบอสวันไหนต้องใจร้ายมากแน่ๆ

"ขอหยุดพักสักวันก็ได้นี่คะ"

"งานของผมไม่มีวันหยุดครับ เฮ้อ!" ชายหนุ่มทำหน้าให้ดูน่าสงสาร แอนนาไม่กล้าถามถึงงานของเขากลัวเขาจะหาว่าเธอสอดรู้เกินไป

"ฉันไม่รู้ว่าคุณทำงานอะไรนะคะแต่สุขภาพของคุณสำคัญกว่างานนะคะคุณลูอิส"

"ขอบคุณนะครับ ว่าแต่คุณพอจะรู้จักคนที่วาดรูปสวยๆ ไหมครับ" ลูอิสเริ่มเข้าประเด็นวันนี้เขาต้องชักจูงเธอให้สำเร็จ หลังจากเมื่อครั้งก่อนแผนพังไม่เป็นท่าแถมยังโดนผู้เป็นนายโมโหใส่อีกต่างหาก

"คะ?"

"บอสของผมเขาต้องการคนที่วาดรูปสวยๆ สามารถสเกตช์ภาพได้น่ะครับคุณพอจะรู้จักบ้างไหมครับ" ลูอิสสืบประวัติของแอนนาจนรู้ถึงความสามารถด้านศิลปะของเธอ

"ฉันไม่รู้จักหรอกค่ะ แต่ถ้าจะเสนอตัวเองจะดูอวดเก่งเกินไปไหมคะ" เมื่อมีงานมาตรงหน้าเธอจึงไม่อยากเสียโอกาส

"คุณเหรอครับ?" ชายหนุ่มทำเป็นไม่รู้มาก่อน

"ค่ะ ฉันจบด้านนี้มา ฉันเป็นครูสอนศิลปะแต่ว่าสามารถวาดภาพได้ค่ะ นี่ค่ะตัวอย่างงานของฉัน" แอนนาไม่ปล่อยโอกาสที่ลอยมาให้หลุดมืออย่างน้อยๆ ถ้าได้งานนี้เธอก็จะได้เงิน ตอนนี้ขอแค่ได้เงินก็พอ

หญิงสาวยื่นโทรศัพท์ที่มีผลงานของเธอตั้งแต่สมัยเรียนทั้งที่ได้รับรางวัลและที่มีคนจ้าง เธอส่งให้ลูอิสดูเพื่อตัดสินใจ

"ว้าว! จะบังเอิญไหมครับถ้าบอกว่าตรงตามที่ผมต้องการเลยครับ" ชายหนุ่มทำท่าทีเป็นดีใจราวกับได้เจอเพชรเม็ดงาม

"จริงเหรอคะ" แอนนาที่มีหวังว่าจะได้งานนี้จนดีใจออกนอกหน้า คนตกงานอย่างเธอมีอะไรก็ต้องรีบคว้าทั้งนั้น

"ครับ ส่วนเรื่องค่าจ้างคุณต้องไปตกลงกับบอสของผมเองนะครับ บอสผมรวยมากๆ เลยครับ" ลูอิสแกล้งกระซิบข้างหูเธอเบาๆ แต่แอนนาไม่ได้สนใจว่าเขารวยหรือจนเธอกำลังดีใจที่จะได้งานใหม่

"ถ้าคุณตกลงพรุ่งนี้ไปตามที่อยู่นี้นะครับ บอสผมอยากคุยรายละเอียดด้วยตัวเองน่ะครับ"

"ได้เลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" แอนนารับกระดาษที่อยู่จากลูอิสมาเก็บเอาไว้ ลูอิสร่ำลาพร้อมกับเดินจากไปเขาหมดหน้าที่ของเขาแล้วต่อจากนี้ก็เป็นหน้าที่ของวาดิมว่าจะทำให้เธอยอมตกลงได้หรือไม่