ตอนที่8 : ค่าจ้าง

เช้าวันต่อมาแอนนามาตามที่อยู่ที่ลูอิสให้ไว้กับเธอ บ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์ของพวกมหาเศรษฐีคือที่ที่เธอไม่กล้าอาจเอื้อม

"คงจะรวยจริงๆ สินะ" แอนนามองบ้านหลังใหญ่ด้วยความประหม่า ความรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับงานนี้เริ่มเกิดขึ้นในหัว

"ห้ามเข้าครับ" ชายร่างใหญ่ใส่สูทสีดำ สวมแว่นตาดำสนิทแม้ในที่ร่มเข้ามาขว้างเธอเอาไว้

"คะ?" แอนนาหยุดชะงักทันที เธอคิดว่าตนเองอยู่ในดงมาเฟียเพราะรอบข้างของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยชายตัวโตร่างสูงใหญ่ยืนหน้านิ่งตั้งแต่หน้าประตูบานใหญ่

"แขกของบอส คนนี้ผ่านได้" ลูอิสเดินออกมาสั่งเสียงเรียบ เขารอแอนนาอยู่นานจึงเอ่ยสั่งลูกน้องให้อนุญาตให้เธอเข้ามาได้โดยไม่ต้องค้นตัว

"เชิญครับ" เมื่อบอกว่าเป็นแขกของบอสทุกคนก็พร้อมที่จะก้มหัวให้ทันที แอนนาทำตัวลีบๆ เดินผ่านชายชุดดำที่ดูน่ากลัวอย่างช้าๆ ความคิดของเธอตอนนี้คือเธอจะโดนคนเหล่านี้ฆ่าตายหรือเปล่าหากทำให้พวกเขาโมโห

"เชิญทางนี้ครับคุณแอนนา บอสรออยู่ในห้องทำงานครับ" ลูอิสเป็นคนออกมาต้อนรับเธอด้วยตนเอง แอนนาเดินอย่างระมัดระวังไม่ให้ข้าวของเสียหายเพราะเธอไม่มีปัญญาชดใช้

แกร๊ก! เสียงประตูถูกปิดโดยฝีมือของลูอิสทำให้แอนนาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะทำใจกล้าเดินเข้าไปหาชายอีกคนที่นั่งหันหลังให้เธอ

"สวัสดีค่ะ ฉันคือคนที่คุณเรียกมาคุยรายละเอียดเรื่องวาดภาพค่ะ" แอนนากล่าวทักทายด้วยวาจาสุภาพ คนตรงหน้าเธอคือคนว่าจ้างเท่ากับว่าเขาคือเจ้านายของเธอเช่นกัน

"มานั่งนี่" ชายหนุ่มสั่งเสียงเรียบพร้อมชี้นิ้วไปที่โซฟาตัวเล็กที่ว่างอยู่ แอนนาจึงหอบหิ้วกระเป๋าที่มีอุปกรณ์สำหรับวาดรูปแล้วเดินไปยังที่ที่เขาชี้

"ฉันแอนนานะคะ คุณลูอิสบอกว่าคุณต้องการให้ฉันวาดรูป ไม่ทราบว่าอยากได้ภาพแบบไหนคะ" แอนนาแนะนำตัวเองอย่างมีมารยาท เธอหยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมาเพื่อจดรายละเอียดของงาน

"วาดรูปฉัน" วาดิมเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพลางจ้องมองคนตรงหน้าแทบไม่กะพริบตา

"วาดรูปคุณเหรอคะ"

"อืม" ตอบรับเพียงแค่สั้นๆ แต่ยังคงมองเธอไม่คลาดสายตา

"คุณอยากให้ฉันเริ่มงานวันไหนดีคะช่วงนี้ฉันว่างทุกวันเลยค่ะ" แอนนาส่งยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างลืมตัว แต่เขากลับทำหน้านิ่งใส่เธอจนเธอต้องหุบยิ้ม

"วันนี้เลย" วาดิมยังคงออกคำสั่งแค่สั้นๆ เขาแค่อยากมองหน้าเธอชัดๆ สายตาคมเพ่งพิจารณามองคนตรงหน้าตั้งแต่เส้นผมลงมาจนถึงลำคอระหง

ผมยาวสีน้ำตาล ใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากกระจับได้รูปสวย แววตาที่ไม่สดใสบ่งบอกว่าเธอไม่ใช่คนที่มีความสุขมากนัก วาดิมจ้องมองเธออยู่นานแต่ยิ่งมองมากแค่ไหนเธอก็เหมือนลิเดียมากเท่านั้น

"เธอมีฝาแฝดหรือเปล่า" จู่ๆ เขาก็ถามเธอออกมาเพื่อความแน่ใจทั้งที่ในประวัติของเธอกับลิเดียไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันด้วยซ้ำ

"ไม่มีค่ะ ทำไมคุณถึงถามแบบนั้นล่ะคะ"

"เปล่า เธอแค่หน้าเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งน่ะ"

"ผู้หญิงที่ชื่อลิเดียหรือเปล่าคะ" แอนนาเอ่ยถามด้วยความอยากรู้เพราะเธอเจอเขาสองครั้งเขาก็เรียกชื่อเธอว่าลิเดีย เจอกับลูอิสครั้งแรกก็ถูกเรียกว่าลิเดีย

"อืม"

"ฉันไม่รู้จักคุณลิเดียหรอกค่ะและฉันไม่มีฝาแฝดด้วยค่ะ" บนโลกนี้จะมีคนหน้าเหมือนกันได้ขนาดนี้เชียวหรือ

"คุณนั่งนิ่งๆ นะคะ" แอนนาที่เตรียมอุปกรณ์เสร็จสรรพเอ่ยบอกกับเขาให้อยู่นิ่งๆ เพื่อให้เธอร่างภาพของเขา

"เธอยังไม่ถามค่าจ้างที่ฉันจะให้เลยนะ" วาดิมเอ่ยขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้บอกเธอเรื่องค่าจ้าง

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณรวยขนาดนี้คงไม่เบี้ยวฉันหรอกใช่ไหมคะ" แอนนาพูดทีเล่นทีจริง

"แล้วไม่อยากรู้มูลค่าหรือไง?"

"ให้เท่าไหร่ฉันก็รับค่ะ ตอนนี้ฉันตกงานเลยอยากได้เงินน่ะค่ะ" หญิงสาวบอกกับเขาอย่างไม่ปิดบัง แววตาของเธอเศร้าแต่ปากพยายามที่จะฝืนยิ้มให้เขา

วาดิมเผลอสบตากับเธอเข้าอย่างจังโดยไม่ได้ตั้งใจทำให้แอนนารีบเสมองไปทางอื่นด้วยความกลัว สายตานิ่งและดุดันของเขาทำให้เธอไม่กล้ามองหน้าเขา

"เธออยากได้เงินมหาศาลไหมล่ะ" เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่กำลังนั่งวาดรูปอย่างจริงจัง แอนนาพอได้ยินสิ่งที่เขาถามมือของเธอหยุดชะงักทันควัน

"หมายความว่ายังไงคะ?"

"มาเป็นผู้หญิงของฉันสิแล้วเธอจะได้เงินเท่าที่เธอต้องการ" วาดิมเอ่ยพร้อมมองหน้าเธอด้วยสายตาจริงจัง

"ถ้าฉันปฏิเสธคุณจะฆ่าฉันหรือเปล่าคะ" แอนนาแอบเห็นปืนในห้องของเขา ไหนจะลูกน้องของเขาที่อยู่ด้านนอกอีกมากมายทำให้เธอรู้ว่าชายตรงหน้าเธอไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่

"หน้าฉันดูเลือดเย็นขนาดนั้นเลยหรือไง?"

"ฉันแค่ยังไม่อยากตายตอนนี้" คำตอบของเธอทำให้วาดิมชะงัก เหตุผลข้อเดียวที่เธอไม่อยากตายเพราะเธอยังมีน้องสาวอยู่

"ฉันไม่ฆ่าเธอหรอกแต่เธอก็แค่จะพลาดโอกาสดีๆ นี้ไป" วาดิมหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบด้วยความใจเย็น แอนนาเริ่มชั่งใจคิดไม่ตกว่าควรตอบอย่างไรกับสถานการณ์เช่นนี้

"ฉัน.."

"เงินจำนวนมหาศาลที่มากพอจะรักษาน้องสาวของเธอ" วาดิมเอ่ยข้อเสนอขึ้นมาเมื่อเห็นแอนนาทำทีเหมือนจะปฏิเสธ

"คุณรู้เรื่องของน้องฉันได้ยังไงคะ?" แอนนาขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเขารู้เรื่องน้องสาวของเธอทั้งที่เธอยังไม่ได้พูดถึงน้องสักคำ

"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกเธอ รู้แค่ว่าไม่มีอะไรที่คนอย่างฉันทำไม่ได้ก็พอ" วาดิมพ่นควันบุหรี่ออกจากปากด้วยท่าทีของคนที่อยู่เหนือกว่า

"ถ้าคุณสัญญาว่าจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้น้องสาวของฉันจนกว่าจะหายและจะไม่ทำอะไรน้องสาวของฉัน ฉันจะยอมเป็นผู้หญิงของคุณ" แอนนายื่นข้อเสนอให้เขา

"ตกลง แต่เธอต้องทำทุกอย่างที่ฉันต้องการโดยไม่มีข้ออ้างหรือข้อแม้" วาดิมทิ้งบุหรี่ลงบนภาชนะที่เคลือบด้วยวัสดุราคาแพงก่อนที่จะกดโทรศัพท์โทรเรียกลูอิสให้เข้ามา

"นี่ครับ" กระดาษสีขาวที่มีข้อตกลงต่างๆ ระบุไว้แน่ชัด แอนนาได้แต่งุนงงไม่คิดว่าเขาจะเตรียมทุกอย่างไว้ก่อนแล้ว

"ฉันอยากรู้ค่ะว่าทำไมถึงต้องเป็นฉัน"

"เพราะฉันถูกใจเธอและเธอเองก็ต้องการเงิน แค่นี้ก็เท่ากับว่าเราได้ประโยชน์ร่วมกัน วินทั้งคู่" วาดิมไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ต้องการให้เธอมาเป็นตัวแทนของลิเดียบอกเพียงแค่ว่าถูกใจ แอนนานั่งนิ่งไปชั่วขณะในใจของเธอรู้สึกเจ็บปวดแต่ไม่วิธีไหนที่ดีไปกว่านี้แล้ว

"อ่านแล้วเซ็นซะ ฉันไม่อยากทำอะไรโดยไม่มีหลักฐาน" ชายหนุ่มยื่นกระดาษข้อตกลงส่งมาให้เธอ แอนนาไล่สายตาอ่านทุกบรรทัดไม่ข้ามแม้แต่ตัวอักษรเดียวเพื่อความแน่ใจ

'ข้อตลงนี้จะสิ้นสุดต่อเมื่อผู้ที่ให้เงินเป็นฝ่ายยกเลิกสัญญา ถ้าหากผู้รับเงินทำละเมิดกฎข้อตกลงจะเป็นโมฆะทันทีและต้องชดใช้ด้วยชีวิต

1. ห้ามมีคนอื่นระหว่างที่ยังอยู่ในข้อตกลง

2. ห้ามปฏิเสธการกระทำทุกอย่าง

3. ห้ามทำเป็นรู้จักกันเวลาอยู่ที่อื่น

4. ห้ามแสดงความเป็นเจ้าของ

5. ห้ามท้อง'

แอนนาไล่อ่านจนครบกฎทุกข้อดูเหมือนจะมีแต่เธอที่เสียเปรียบ

"ฉันขอเพิ่มอีกข้อได้ไหมคะ"

"อะไร?"

"ถ้าน้องสาวของฉันหายดีแล้วข้อตกลงของเราถือว่าสิ้นสุด" แอนนายื่นข้อเสนอที่เธอต้องการ สิ่งเดียวที่เธออยากได้จากเขาคือเงินจำนวนมหาศาลที่จะรักษาน้องของเธอ เธอไม่ได้อยากได้เขามาเป็นของตนเอง

"ได้! แต่ถ้าเธอละเมิดกฎรู้ใช่ไหมจะเกิดอะไรขึ้น?" วาดิมยอมตกลงพร้อมกับวางปืนกระบอกสีดำทมิฬบนโต๊ะเป็นการข่มขู่ ที่ยอมตกลงข้อเสนอเพราะเขาคิดว่าคงอยู่กับเธอได้ไม่นานก็เบื่อ ถึงเธอจะหน้าคล้ายลิเดียขนาดไหนก็ตามแต่เธอไม่ใช่ลิเดีย ไม่มีใครมาแทนที่ลิเดียได้

ปากกาจรดชื่อแอนนา นัลวินซ์ลงบนกระดาษที่เป็นหลักฐานสำคัญของการเจรจาครั้งนี้ งานวาดรูปเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้นที่จริงแล้วเขาแค่อยากเจอเธอเพราะเรื่องนี้

แอนนาที่ดีใจคิดว่าจะได้ใช้สิ่งที่เรียนมาในการหาเงินแต่กลับกลายเป็นว่าร่างกายของเธอมีมูลค่ามากกว่าความสามารถของเธอ แอนนาได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่านี่ไม่ใช่การขายศักดิ์ศรีแต่เป็นเหมือนที่เขาบอกว่าคือการมีผลประโยชน์ร่วมกัน

"ฉันเซ็นแล้ว..อ๊ะ!" เสียงหวานขาดหายไปเมื่อถูกคนตัวโตจู่โจมด้วยการประกบทาบทับริมฝีปากสวย แอนนาพยายามขัดขืนแต่ข้อตกลงในสัญญาที่เธอเพิ่งเซ็นไปทำให้เธอต้องจำยอม