ตอนที่6 : ผิดแผน

แอนนายังคงมาทำงานของตนเองแม้จะเหลืออีกแค่ไม่กี่วันที่เธอต้องหลุดพ้นสถานะการเป็นครู สายที่เธอเรียนมานั้นไม่ได้จบครูโดยตรงแต่เธอมีความสามารถด้านการวาดรูปทำให้ผู้อำนวยการรับเธอเข้ามาแต่ไม่มีอะไรมายืนยันว่าการเป็นครูของเธอจะยั่งยืน

"ทำไมต้องเป็นเธอที่ต้องออกด้วยล่ะแอน"

"ฉันไม่ได้เป็นครูอาชีพนะ แค่มาสอนชั่วคราวทำได้นานถึงสองปีก็คุ้มค่าแล้ว" แอนนาที่กำลังเริ่มเก็บข้าวของของตัวเองเพื่อเคลียร์โต๊ะทำงานให้กับคุณครูคนใหม่ที่จะมาถึงในอีกไม่กี่วัน

"แล้วจะไปทำงานอะไรล่ะ หาได้แล้วหรือยัง" คลอดีนอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้เพราะภาราะหน้าที่ของแอนนาค่อนข้างเยอะและครูศิลปะก็เป็นงานเดียวที่เธอมี

"ยังเลยแต่ว่าจะลองวาดรูปขายดูน่ะมีคนสนใจอยู่บ้าง" ความสามารถด้านงานศิลปะของเธอไม่น้อยหน้าใครแต่จะให้ไปเทียบชั้นกับศิลปินคนดังคงสู้ไม่ไหว

"ถ้ามีเรื่องอยากให้ฉันโทรมาได้ตลอดเลยนะ"

"ขอบใจนะคลอดีน ฉันไปสอนก่อนนะเด็กๆ คงรอแล้ว" แอนนาทำหน้าที่การเป็นครูไม่ขาดตกบกพร่องถึงจะไม่ได้เรียนจบครูโดยตรงแต่เธอรักเด็กจึงเลือกอาชีพนี้

"เฮ้อ! ไอ้คนใจดีนั่นเป็นใครฉันล่ะอยากเจอจริงๆ" คลอดีนเท้าเอวนึกถึงคนใจดีที่ผู้อำนวยการพูดถึง

"จะเป็นใครฉันก็ไม่อยากรู้จักหรอก" แอนนาไม่อยากรับรู้ว่าคนใจดีคนนั้นเป็นใคร เขาใจดีกับโรงเรียนนี้แต่ใจร้ายกับเธอ

แอนนาทยอยเก็บของกลับมาไว้ที่บ้านที่เธอไม่ได้อยู่มานานเพราะต้องอยู่กับน้องสาวที่โรงพยาบาล ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาเอมี่ไม่เคยได้ออกจากโรงพยาบาลและยังต้องหยุดเรียนกลางคันเพื่อเข้ารับการรักษา

"อ้าว! หนูแอนกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ" เพื่อนบ้านหลังข้างๆ เอ่ยทักทายเมื่อไม่ได้เจอหน้าแอนนานานถึงสองเดือน

"เอาของมาเก็บที่บ้านเดี๋ยวก็ไปแล้วค่ะ"

"หนูเอมี่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลอีกเหรอจ๊ะ" เพื่อนบ้านมีน้ำใจคอยถามไถ่เธอกับน้องสาวอยู่เสมอ

"ยังค่ะ ต้องอยู่ดูอาการไปอีกสักระยะน่ะค่ะ" แอนนาตอบด้วยสีหน้าไม่สดใส ชีวิตของน้องเธอขึ้นอยู่กับเวลาและเธอจะไปหาเงินจำนวนมากขนาดนั้นในครั้งเดียวได้ที่ไหน

"หนูแอนก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะลูกซูบผอมลงไปเยอะเลย"

"ขอบคุณนะคะ แอนขอตัวไปหาเอมี่ก่อนนะคะ" แอนนาก้มหัวน้อยๆ อย่างมีมารยาทเธอยังหางานใหม่ไม่ได้ ถ้าไม่มีงานก็ไม่มีเงิน

"เฮ้อ!"

ตุบ! หญิงสาวที่เดินถอนหายใจจนไม่ได้มองทางข้างหน้าทำให้ชนเข้ากับวัตถุบางอย่างที่แข็งราวกับหิน

"ฟัค!" เสียงสบถของชายตัวโตทำให้แอนนารีบก้มหน้าขอโทษ

"ขอโทษค่ะๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" แค่สัดส่วนความสูงของคนตรงหน้าก็ทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองแล้ว ยิ่งเขาสบถคำหยาบออกมาเธอยิ่งกลัว

"เดินยังไงวะหัดมองทางบ้างสิ!" คนตัวโตโมหจนควันออกหูที่ถูกเดินชนแม้อีกคนจะไม่ได้ตั้งใจ

"ฉันขอโทษค่ะ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะให้ฉันพาไปหาหมอไหมคะ" มือน้อยๆ ยกขึ้นแตะที่แขนของชายตัวโตตรงหน้าเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง

"อย่ามาแตะฉัน!" แอนนาถูกสะบัดจนเซเสียหลัก เธอแค่หวังดีและเป็นห่วงเขาเท่านั้น

"ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ" หญิงสาวก้มหน้าก้มตายอมรับผิด

"คิดว่าขอโทษแล้วจะจบหรือไง! กับผู้หญิงฉันก็ไม่เห็นใจหรอกนะ!" ชายตัวโตตะคอกใส่เธอเสียงดังจนผู้คนเริ่มหันมองทำให้เธอกลายเป็นจุดสนใจในตอนนี้

"ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะคุณอยากให้ฉันรับผิดชอบค่าเสียหายอะไรฉันยินดีค่ะ แต่เราค่อยๆ เจรจากันดีกว่าไหมคะ" แอนนาเงยหน้ามองชายตรงหน้าด้วยใจที่เต้นรัว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเฟิ้ม รอยสักเต็มตัวตั้งแต่ช่วงลำคอลงมาถึงข้อมือของเขาทำให้เธอกลัวแต่ยังทำใจกล้าขอเจรจากับเขาดีๆ

"เจรจา! เจรจาอะไรเธอตั้งใจชนฉัน!" ชายตรงหน้ายังคงโมโหเดือดดาล แอนนาที่ตัวคนเดียวเริ่มน้ำตาคลอตัวสั่นเป็นลูกนก เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้แค่นี้ชีวิตของเธอก็ทุกข์พอแล้ว

"ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ" หญิงสาวที่ตาแดงก่ำพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้สุดฤทธิ์

"อ๊ะ!" เสียงหวานร้องลั่นเมื่อถูกมือใหญ่ของชายตรงหน้ากระชากที่แขนของเธออย่างแรงจนเธอเซถลาไปชนกับแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา

"ตั้งใจอ่อยฉันเหรอสาวน้อย"

"ไม่ใช่ค่ะ" แอนนาส่ายหน้าพัลวันพยายามแกะมือปลาหมึกของเขาออกแต่ไม่เป็นผล ผู้คนที่มองก็ทำได้แค่มองไม่มีใครเข้ามายุ่งเพราะคิดว่าเป็นเรื่องผัวเมียทะเลาะกัน

"เอางี้ไหมล่ะ ชดเชยด้วยร่างกายของเธอสิแล้วฉันจะหายโกรธ" น้ำเสียงแหบพร่าของชายตัวโตทำให้แอนนายิ่งตัวสั่นด้วยความกลัว น้ำตามเม็ดใสไหลอาบแก้มแม้จะพยายามกลั้นเอาไว้

"ช่วยปล่อยมือผู้หญิงคนนั้นด้วยครับ! คุณไม่มีสิทธิ์ละเมิดร่างกายของคนอื่น" เสียงทุ้มของชายอีกคนทำให้แอนนาหันไปมองอย่างมีความหวัง

"แกเป็นใครวะ?"

"ไม่ต้องรู้จักผมหรอกครับ รู้แค่ว่าสิ่งที่คุณทำอยู่มันผิดก็พอ" ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใส่ชุดสูทราคาแพง แว่นกันแดดแบรนด์ดังก้าวขึ้นมาจากฝูงคนยืนประจันกับชายตัวโตที่เต็มไปด้วยรอยสักและกำลังกำแขนแอนนาแน่น

"เสือกอะไรด้วยวะ? ยัยนี่มันตั้งใจชนฉัน!"

"ผมเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นและผมเห็นว่าคุณเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเธอ" ชายหนุ่มถอดแว่นกันแดดออกเผยให้เห็นใบหน้าชัดๆ ที่แสนหล่อเหลา ชายตัวโตพอได้เห็นหน้าของอีกคนก็กลืนน้ำลายลงคอเสียงดังเอือก

"ครั้งนี้จะปล่อยไปแล้วกัน น่ารำคาญจริงๆ" ร่างเล็กของแอนนาถูกผลักออกไม่แรงหนักแต่ทำให้เธอเซเกือบล้มเพราะตั้งตัวไม่ทัน

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" ชายหนุ่มรับเธอมาไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่ค่ะ"

"ฝากไว้ก่อน!" ชายตัวโตรอยสักเต็มตัวราวกับมาเฟียชี้หน้าคาดโทษก่อนที่จะเดินหายไปในฝูงคน กลุ่มคนมุงสลายตัวเมื่อเหตุการณ์สงบลง

"คุณไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มผู้มีน้ำใจยังคงเอ่ยถามเธออีกครั้ง

"ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาช่วยฉัน" แอนนารีบขอบคุณในน้ำใจของเขา แววตากลมสวยพลันสบเข้ากับสายตาคมของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ใบหน้าหล่อคมคายไร้หนวดเครารุงรังดูสะอาดสะอ้าน การแต่งกายบ่งบอกถึงฐานะทั้งนาฬิกาเรือนละหลายสิบล้าน รองเท้าหนังสีดำขัดเงาและกลิ่นน้ำหอมจากกายของเขาทำเอาเธอเกือบเคลิ้มไปเสียแล้ว

"ผมแมทธิวครับ ส่วนคุณ.." ชายหนุ่มแนะนำตัวเองทันควันพร้อมกับส่งมือยื่นไปหาเธอ

"ฉันแอนนาค่ะ เรียกว่าแอนก็ได้ค่ะ" มือเล็กจับมือเขาเป็นการทักทาย ชายหนุ่มนามว่าแมทธิวยิ้มจริงใจให้เธอจนแอนนาแทบจะละลายไปกับรอยยิ้มของเขาจนต้องสะบัดหัวแรงๆ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณแอน โชคดีที่ผมผ่านมาทางนี้นะครับไม่งั้นผู้ชายคนนั้นคงลวนลามคุณไม่เลิก" แมทธิวเอ่ยออกมาด้วยท่าทีไม่ค่อยพอใจกับการกระทำของชายคนนั้น

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณแมทธิวถ้าไม่ได้คุณฉันต้องแย่มากแน่ๆ ค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับผมไม่ชอบเห็นใครโดนรังแกน่ะครับ" เขาช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ ทั้งกิริยาท่าทาง วาจาการพูด เป็นผู้ชายที่เพอร์เฟกต์ที่สุดที่เธอเคยเจอมาเลย

แมทธิวอาสาไปส่งแอนนาให้ถึงที่หมายด้วยความเป็นห่วง แต่เธอกลับต้องปฏิเสธในน้ำใจของเขาเพราะความเกรงใจ

"ถ้าอย่างนั้นเรามาแลกเบอร์กันไหมครับ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นทำให้แอนนายืนนิ่ง ความคิดที่ว่าเขาจะจีบผุดขึ้นมาในหัวแต่สุดท้ายก็ต้องสลัดทิ้ง

"ผมไม่ได้จะจีบคุณนะครับไม่ต้องตกใจ ผมแค่เพิ่งมาจากอิตาลีเลยไม่ค่อยมีเพื่อนน่ะครับ" แมทธิวลนลานอธิบายให้เธอเข้าใจกลัวจะทำให้เธอกลัว

"ถ้างั้นก็ได้ค่ะ" แอนนาพยักหน้าอย่างยิ้มๆ เขาไม่ได้จีบเธอแบบที่คิดก็ดีแล้ว เธอในตอนนี้ยังไม่พร้อมมีแฟนเพราะต้องการเอาเวลาทั้งหมดที่มีให้กับน้องสาว

ทั้งคู่แลกเบอร์ติดต่อก่อนที่จะแยกย้ายกันไป แอนนามุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลส่วนแมทธิวไม่อาจรู้ได้ว่าเขาจะไปไหนหรือทำอะไร

อีกด้านหนึ่งของชายตัวโตที่พยายามมีเรื่องกับแอนนาค่อยๆ เดินเข้าไปในตึกที่นัดหมายไว้กับชายอีกคน

"ลูกพี่! ทำไมไม่รีบออกมาล่ะครับปล่อยให้ผมเผชิญหน้ากับใครไม่รู้น่ากลัวชะมัด" ชายตัวโตที่ก่อนหน้ายังทำตัวเป็นมาเฟียแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงคนขี้กลัวเท่านั้น

"ใครจะไปรู้ว่าจะมีคนอื่นเข้ามาแทรกวะ" ลูอิสเอ่ยด้วยความหัวเสีย เขานัดแนะกับลูกน้องให้ทำที่เดินเข้าไปชนกับแอนนาแล้วมีเรื่องกับเธอ ส่วนเขาจะเป็นพลเมืองดีที่เข้าไปช่วยเธอพร้อมกับเสนองานที่ค่าจ้างคุ้มค่าให้กับเธอ

แต่สุดท้ายแผนที่วางไว้พังไม่เป็นท่าเมื่อมีชายอีกคนที่ไม่ได้นัดมาก่อนเดินเข้ามาช่วยเธอ แถมท่าทางของผู้ชายคนนั้นแค่มองปาดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่พวกนักธุรกิจหรือพวกคนรวยธรรมดาแน่นอน

"ครั้งหน้าไม่เอาแบบนี้แล้วนะลูกพี่ สายตาผู้ชายคนนั้นอย่างกับจะฆ่าผมเลยนะครับ"

"มันเป็นใครกันวะ?" ลูอิสกอดอกพลางนึกใบหน้าที่ดูคุ้นเคยเหมือนเคยเจอที่ไหนแต่กลับนึกไม่ออกเสียที แผนการเป็นสุภาพบุรุษช่วยเหลือแอนนาครั้งนี้เป็นอันต้องจบลงเพราะมีคนไม่ได้รับเชิญเข้ามายุ่ง

ลูอิสเริ่มคิดแผนไม่ว่าอย่างไรเจ้านายของเขาก็ต้องได้ตัวเธอมาเป็นตัวแทนของลิเดียให้จนได้ เขาจะไม่ทำให้วาดิมผิดหวังถึงสิ่งที่ทำมันไม่ถูกก็ตาม