บทย่อ
เมื่อคนรักจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมาทำให้เขาต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น อนาคตที่สร้างไว้เพื่อเธอถูกลบล้างเป็นความเจ็บปวดจนในที่สุดเขาได้เจอกับหญิงสาวคนหนึ่ง..ที่ตั้งใจให้เป็นตัวแทนของคนที่จากไป บทรักสวาทแสนยาวนานจบลงด้วยความพอใจของคนตัวโตผิดกับแอนนาที่ยังคงนั่งหน้าซึมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก อยากจะร้องไห้ก็ทำไม่ได้ "เป็นอะไร?" ชายหนุ่มเอ่ยถามคนที่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนเตียงไม่ยอมไปไหน "ปะ..เปล่าค่ะ" "วันนี้เธอแปลกไปนะ อย่างกับท่อนไม้" วาดิมทิ้งกายนั่งข้างเธอ เขาสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอจนเขาเริ่มเอะใจ "ขอโทษนะคะ" แอนนาไม่กล้ามองหน้าเขา วันนี้เธอทำให้เขาไม่พอใจเธอรู้ตัวดี แต่ใครจะไปมีความสุขกับเซ็กซ์ที่เขาเรียกชื่อคนอื่นล่ะถึงจะรู้ว่าไม่ได้พิศวาสตัวเธอแต่เขาควรเห็นใจความรู้สึกของเธอบ้าง
บทนำ
คนที่ไม่อาจลืมอดีตได้แม้คนรักจะจากไปถึงห้าปีแต่เขาไม่เคยลืมเธอได้เลย ไม่มีวันไหนที่เขาไม่คิดถึงเธอ ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้อยู่กับเธอนั้นมันน้อยเกินไปจนเขาอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขสิ่งที่เคยทำไม่ดีไว้กับเธอ
"ฉันคิดถึงเธอนะลิเดีย ถ้าวันนี้เธอยังอยู่เราอาจจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นก็ได้" ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งพร่ำบอกกับคนที่ไม่มีวันหวนกลับมา
ช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาวาดิมผลักดันตัวเองให้ขึ้นไปอยู่จุดเดียวกับที่เอเดนเคยอยู่ จากคนที่เคยอ่อนโยนถูกโชคชะตาเล่นตลกให้เขากลายเป็นคนที่เย็นชา ไร้ความปรานี ใบหน้าคมโหดเหี้ยมไม่หลงเหลือรอยยิ้มเหลืออยู่บนหน้าอีกต่อไป
"ฉันรักเธอนะลิเดีย" วาดิมจูบเบาๆ ที่ป้ายชื่อหน้าหลุมศพของคนรักก่อนจะลุกขึ้นสวมแว่นตาดำ
"เฮ้อ!" มือหนาล้วงหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาเตรียมจะจุดสูบ
"ห้ามสูบบุหรี่นะคะคุณ!" เสียงหวานดังขึ้นจากทางด้านหลัง วาดิมเก็บบุหรี่เข้าซองแล้วหันไปประจันหน้ากับคนที่บังอาจมาเตือนเขาแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยคำใดเขาก็ได้แต่นิ่งอึ้งจนตาค้าง
หญิงสาวตรงหน้าเขาคล้ายกับลิเดียจนน่าตกใจ ทั้งใบหน้าสวยหวานรวมถึงแววตาที่ใสซื่อของเธอ คำพูดคำจาก็เหมือนลิเดียตอนที่เขาเจอกับเธอวันแรกไม่มีผิด
"ไม่ได้อ่านป้ายที่ทางเข้าหรือคะ" หญิงสาวเอ่ยอีกครั้งเมื่อเขาหันมา เธอแค่มาเตือนด้วยความหวังดีเท่านั้น
"คุณ..คุณคะ" ร่างบางโบกมือใส่เขาเพราะเห็นเขานิ่งอยู่นาน
"หรือคุณตาบอดคะ" เขาเล่นใส่แว่นดำแถมยังมัวแต่ยืนนิ่งจนเธอคิดว่าเขาอาจจะตาบอดเลยไม่เห็นป้ายห้ามสูบบุหรี่ที่ทางเข้า
"ลิเดีย" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาพร้อมกับถอดแว่นตาดำออกมาก่อนจะเพ่งมองคนตรงหน้าให้แน่ใจอีกครั้ง
"คะ?" หญิงสาวคิ้วขมวดไม่เข้าใจว่าเขาเรียกใคร เธอไม่ได้ชื่อลิเดียเสียหน่อย
"ลิเดีย"
"จำคนผิดแล้วค่ะคุณ ฉันไม่ใช่ลิเดียอะไรของคุณหรอกนะคะ" หญิงสาวรีบปฏิเสธทันควันไม่ให้เขาเข้าใจผิดไปมากกว่านี้
"..." วาดิมยังคงจ้องมองหน้าเธอไม่วางตา ใบหน้าหวานสวย ผิวขาวอมชมพู ตา จมูก ปากทุกส่วนของเธอคล้ายกับลิเดียมากจริงๆ
"ท่าจะเพี้ยน" หญิงสาวเห็นท่าเริ่มไม่ดีคิดว่าเขาคงเพี้ยนไปแล้ว แถมการแต่งตัวของเขาอย่างกับพวกมาเฟียไม่มีผิด
"ดะ..เดี๋ยว!" เสียงทุ้มตะโกนลั่นเมื่อเธอถอยหลังก่อนจะวิ่งหนีเขาไปอย่างเร็ว เขายังไม่ทันได้รู้จักชื่อของเธอเลย วาดิมมองคนที่วิ่งหนีไปแล้วหันมองหลุมศพคนรักที่จากไป เขาอาจจะคิดถึงเธอมากจนเพี้ยนเก็บไปคิดว่าคนที่เพิ่งเจอจะหน้าเหมือนเธอ ความบังเอิญขนาดนั้นมันมีจริงที่ไหนกัน
..ไม่ว่าอย่างไรในใจของเขาก็จะแค่ผู้หญิงที่ชื่อลิเดียเพียงคนเดียวเท่านั้น..