ตอนที่4 : หาทางบีบบังคับ Nc

[กาสิโน]

ร่างสูงใหญ่นั่งพิงพนักโซฟา ใบหน้าหล่อคมเงยขึ้นพร้อมกับส่งเสียงครางฮึมฮัมในลำคอ มือหนาข้างซ้ายคีบบุหรี่ที่ถูกจุดไฟแล้วส่วนมืออีกข้างใช้ขยุ้มผมยาวสลวยของหญิงสาวที่กำลังนั่งดูดท่อนเนื้อลำใหญ่อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ตรงหว่างขา

"อุก..อื้ม.." เสียงของหญิงสาวสุดแสนเซ็กซี่ที่ถูกเรียกมาด้วยความเต็มใจ เธอกำลังใช้ลิ้นเลียแก่นกายใหญ่เส้นเลือดปูนโปดขึ้นลงด้วยความชอบใจ

"อ๊าส์..ได้เรื่องยังไงบ้าง?" ครางเสียงทุ้มต่ำก่อนจะหันไปหาคนสนิทของตนเองที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ลูอิสเห็นภาพแบบนี้จนชินตาแต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรแต่อย่างใดเพราะปฏิญาณตนไว้แล้วว่าจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงของผู้เป็นนาย

"นี่ครับ" ชายหนุ่มส่งประวัติคร่าวๆ ของแอนนาให้กับวาดิม

"ซี้ด..ขี้เกียจอ่านพูดมา" สวนเอวกระแทกเข้าปากหญิงสาวตรงหน้าพร้อมออกคำสั่งกับลูอิส

"ครับ เธอชื่อแอนนา นัลวินซ์เป็นครูสอนศิลปะที่โรงเรียนประถมเล็กๆ อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ครับ" ลูอิสร่ายตามสิ่งที่ไปสืบมา ส่วนวาดิมที่ใกล้จะปริแตกรีบเร่งสวนสะโพกใส่ปากของหญิงสาวเต็มแรง

"น้องสาวของเธอชื่อเอมี่ ป่วยเป็นลูคีเมียตั้งแต่สิบสองครับตอนนี้เธอกำลังหาเงินรักษาน้องสาวที่ป่วยครับ"

"แค่นี้? พ่อแม่ล่ะ" วาดิมเลิกคิ้วถามคนสนิทที่เงียบไป เขาอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอให้มากที่สุด

"บ้านของเธอถูกโจรปล้นทำให้พ่อกับแม่ถูกฆ่าตายเมื่อสองปีก่อน" ลูอิสรู้สึกสลดไม่น้อยกับประวัติที่แสนโหดร้ายของแอนนา พ่อแม่ถูกฆ่า น้องสาวป่วยหนัก ส่วนญาติคนอื่นๆ ก็ไม่มีใครมาเหลียวแล

"อ๊าส์..ไปได้แล้ว" เมื่อได้ปลดปล่อยจนพอใจจึงเอ่ยไล่อย่างไม่ไยดี หญิงสาวมีท่าทีออออดแต่กลับโดนสายตาดุคมของวาดิมทำให้ต้องยอมถอยง่ายๆ

"นี่ครับ" ลูอิสรู้หน้าที่ยื่นเช็คจำนวนเงินมหาศาลให้กับหญิงสาวที่กำลังจะเดินออกจากห้อง

"ขอบคุณนะคะ ถ้าคุณต้องการเรียกฉันได้เลยนะคะ" หญิงสาวเลื่อนมือที่แผงอกแกร่งของลูอิสแต่เขาเป็นพวกตายด้านไม่มีความตื่นตัวขึ้นมาหรอก

"เชิญครับ" เสียงทุ้มเอ่ยด้วยคำพูดแสนสุภาพแต่ท่าทางของเขาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าไม่ต้องการเธอ

"เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจจริงๆ" วาดิมมองรูปถ่ายของแอนนาที่ลูอิสหามาได้ เขาเริ่มสนใจในตัวแอนนามากขึ้นไม่ใช่เพียงเพราะหน้าตาคล้ายกับลิเดียแต่ยังมีอีกหลายมุมของเธอที่เขาอยากรู้ว่าจะเหมือนกับลิเดียได้สักแค่ไหน

"บอสจะเอายังไงต่อกับคุณแอนนาดีครับ?"

"บีบให้เธอมาหาฉัน ฉันมีข้อเสนอที่เธอคนนี้จะปฏิเสธไม่ได้" วาดิมแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย ลูอิสก้มหัวรับคำสั่งก่อนจะรีบไปจัดการให้ตามที่ผู้เป็นนายปรารถนา

"แอนนา นัลวินซ์เธอจะเหมือนลิเดียของฉันได้แค่ไหนกันเชียว" พึมพำกับรูปถ่ายของแอนนา แต่สายตาพลันไปเห็นกรอบรูปเล็กๆ ที่ตั้งบนโต๊ะทำงาน

"ฉันไม่ได้ลืมเธอนะลิเดีย อย่าโกรธฉันเลยนะ" วาดิมเอ่ยบอกกับคนในกรอบรูปที่จากไปแล้ว สิ่งที่เขากำลังจะทำมันจะผิดถูกมากแค่ไหนเขาไม่สนใจหรอกในเมื่อเขาต้องการเธอ..แอนนา นัลวินซ์

แอนนายังคงตั้งใจทำงานไม่มีขาด ลาหรือมาสายแม้แต่วันเดียว เธอต้องการให้ทุกคนเห็นถึงความกระตือรือร้นของเธอ

"ครับ ทางอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" เสียงทุ้มที่แสนคุ้นหูดังออกมาจากห้องผู้อำนวยการทำให้หญิงสาวที่กำลังเดินผ่านหน้าห้องหยุดชะงักเท้าทันที

"อ๊ะ! คุณลูอิส" เสียงทักทายของแอนนาทำให้ลูอิสหันกลับไปมอง

"อ้าว! คุณแอนนามาทำอะไรที่นี่ครับ" ชายหนุ่มแกล้งทำตีเนียนทำเป็นไม่รู้มาก่อนว่าเธอทำงานที่นี่

"ฉันเป็นครูของโรงเรียนนี้ค่ะแล้วคุณล่ะคะมาทำอะไร" แอนนาเอ่ยถามด้วยความสงสัยดูจากภายนอกแล้วเขาไม่น่าจะมีลูกหรือหลานที่จะฝากให้เข้าโรงเรียน

"ผมมีธุระนิดหน่อยน่ะครับแต่ก็กำลังจะกลับพอดี"

"งั้นเหรอคะ กลับดีๆ นะคะ" แอนนาก้มหัวให้เขาน้อยๆ อย่างมีมารยาท ลูอิสรู้สึกผิดไม่น้อยที่ต้องทำแบบนี้แต่เขาไม่อาจขัดคำสั่งวาดิมได้

"คุณแอนนาครับ"

"คะ?" เสียงหวานขานรับทันควัน

"นามบัตรที่ผมให้ไปยังเก็บไว้หรือเปล่าครับ" จู่ๆ เขาก็ถามถึงนามบัตรที่เคยให้เธอไว้

"เก็บไว้ค่ะมีอะไรหรือเปล่าคะ" แอนนาเอียงคอถามอย่างแคลงใจ

"เก็บไว้ให้ดีๆ นะครับเผื่อสักวันคุณต้องใช้มัน เบอร์นี้สามารถช่วยคุณได้ทุกเรื่องเลยนะครับ" ลูอิสเอ่ยทิ้งท้ายก่อนที่จะก้มหัวให้เธอแล้วเดินจากไปเหลือไว้แต่ความสงสัยไว้ให้แอนนาครุ่นคิด

"อะไรของเขา?" ปากสวยขมุบขมิบพึมพำให้กับความไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายเธอก็เลิกข้องใจแล้วไปทำงานของตนเองต่อ

แอนนานั่งเก็บอุปกรณ์วาดรูปกลับลงกล่องหลังจากหมดเวลาสอน เธอค่อยๆ เช็ดทำความสะอาดอย่างใจเย็น

"แอนนา!!" เสียงตะโกนโหวกเหวกของคลอดีนทำให้แอนนาหันไปมองตามเสียง

"แอนนาๆๆ" ร่างของคลอดีนวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเธอที่ห้อง

"มีอะไรเสียงดังเชียว"

"เดี๋ยวก่อน แฮกๆ" ยกมือขอเวลานอกเพื่อพักหายใจ คลอดีนหอบแฮกๆ อย่างเหนื่อยอ่อนเพราะเธอรีบวิ่งมาอย่างเร็ว

"ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดก็ได้" แอนนาลูบหลังเพื่อนเบาๆ

"ฉันไปได้ยินผู้อำนวยการกับรองคุยกันว่าสิ้นเดือนนี้จะมีการคัดครูออก"

"ทำไมล่ะ! ไหนบอกว่าครูโรงเรียนเราไม่ค่อยจะพอไง" แอนนาตกใจตาโต

"นั่นน่ะสิ เห็นผู้อำนวยการบอกว่าจะมีครูคนใหม่มาสอนแทน แถมวุฒิการศึกษาระดับปริญญาโทขึ้นด้วยนะ" คลอดีนเล่าทุกอย่างให้แอนนาฟัง

"แล้วเขาได้บอกหรือเปล่าว่าจะคัดออกกี่คน" แอนนาเอ่ยถามอย่างกลัวๆ เพราะวุฒิของเธอนั่นแค่ปริญญาตรีเท่านั้น เธอไม่มีโอกาสเรียนต่อปริญญาโทเพราะพ่อแม่ของเธอจากไปก่อนเธอจึงต้องหยุดเรียนแล้วมาทำงานเป็นเสาหลักให้น้อง

"ไม่รู้สิ แต่คงไม่ใช่พวกเราหรอกคงเป็นพวกครูๆ ใกล้เกษียณนั่นแหละ" คลอดีนยังคงทำใจเย็นแต่แอนนากลับรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีกับตัวเธอ

"ครูแอนนาคะฉันขอคุยด้วยหน่อยค่ะ" เสียงผู้อำนวยการเอ่ยเรียกเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่ทำไมเธอถึงไม่ได้รู้สึกดีใจที่ถูกเรียกครั้งนี้เลย

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ฉันมีเรื่องจะแจ้งให้คุณทราบค่ะ" หญิงวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของสถานแห่งนี้เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

"..." แอนนานั่งหลังตรงรอฟังสิ่งที่อีกคนจะเอ่ยด้วยใจที่เต้นโครมคราม

"ดิฉันจำเป็นต้องให้ครูแอนทำงานได้ถึงสิ้นเดือนนี้นะคะ" ราวกับโลกพังทลายงานเดียวที่พอหาเลี้ยงชีพและเป็นค่ารักษาของน้องกำลังจะหายไป ทำไมชีวิตเธอถึงต้องเจอแต่เรื่องอะไรแบบนี้

"บอกเหตุผลได้หรือเปล่าคะ" แอนนาอยากรู้เหตุผลที่เธอต้องออกแทนที่จะเป็นคนอื่น

"ทางเรามีผู้ใจดีส่งครูสอนศิลปะจากมหาวิทยาลัยชื่อดังน่ะค่ะ และโรงเรียนของเราก็เป็นโรงเรียนเล็กๆ ไม่มีเงินจากครูจำนวนมากหรอกค่ะ" ผู้ใจดีคนนั้นเป็นใครกันนะ เขาใจดีกับโรงเรียนนี้แต่ช่างใจร้ายกับเธอเหลือเกิน

"อีกอย่างตอนรับคุณเข้าทำงานฉันก็เคยบอกแล้วนะคะว่าสามารถมีการเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา"

"ขอบคุณที่แจ้งให้ทราบนะคะ แอนจะทำหน้าที่ของตัวเองจนถึงวันสุดท้ายค่ะ"

"ดิฉันยินดีมอบเงินก้อนสุดท้ายให้คุณนะคะ นี่ค่ะ" เงินเดือนก้อนสุดท้ายถูกส่งมาให้ แอนนารับมาด้วยความจำยอมเธอไม่ใช่พวกหย่ิงในศักดิ์ศรีที่ไม่ยอมรับเงิน เธอต้องการเงินและไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะไม่รับเงินก้อนนี้

"ขอบคุณนะคะ" แอนนาเดินออกจากห้องผู้อำนวยการด้วยท่าทีห่อเหี่ยว ต่อจากนี้เธอจะไปทำงานอะไรต่อ สาขาที่เธอจบมาไม่ได้เป็นที่ต้องการมากขนาดนั้นแต่ตอนนี้เธอจะมัวท้อไม่ได้น้องสาวของเธอรออยู่