ตอนที่3 : คาดไม่ถึง

วาดิมนั่งไขว่ห้างมือข้างซ้ายคีบบุหรี่ยี่ห้อโปรดส่วนมืออีกข้างยกแก้วเหล้าสีอำพันขึ้นดื่มแก้กระหาย

"เขาให้ดื่มน้ำวันละแปดลิตรไม่ใช่ดื่มเหล้าวันละแปดขวดนะครับ" ลูอิสเอ่ยพลางส่ายหน้าให้กับวาดิมที่ดื่มเหล้าแทนน้ำ

"พล่ามอะไรของแกทำตัวเป็นคนอนามัยอะไรตอนนี้" วาดิมว่าแขวะใส่คนสนิทของตนเองที่ทำตัวอย่างกับเด็กอนามัยทำเป็นเตือนเขาทั้งที่ตนเองก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่

"ผมเป็นห่วงบอสนะครับ"

"ห่วงตัวเองเถอะ ถ้าพูดมากจะไล่ออก" วาดิมแกล้งขู่ แต่ไม่ได้คิดไล่ออกจริงๆ ลูอิสเป็นคนทำงานเก่งและเร็วเพราะมีเส้นสายในวงการค้ายาอยู่เยอะ แต่เขาเลิกยุ่งกับยาเสพติดทุกชนิดแล้วหลังจากมาทำงานกับวาดิม

"บอสไม่ไล่ผมออกหรอกครับ"

"หุบปากไปซะ! ฉันจะทำงาน" คนที่บอกจะทำงานแต่กลับนั่งกระดกเหล้าเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่าไม่เห็นจับปากกาทำงานเสียที

"ควรจะพักผ่อนบ้างนะครับ" คนสนิทยังคงแสดงท่าทีเป็นห่วง

"เป็นพ่อฉันหรือไง" แต่ความเป็นห่วงจะไปมีค่าอะไรในเมื่ออีกคนทั้งดื้อแถมยังหัวรั้น

"เปล่าครับแต่ผมเป็นคนที่หวังดีกับบอสนะครับ" ลูอิสพูดพลางส่งสายตาที่แสดงถึงความสัตย์จริงให้ผู้เป็นนายได้รับรู้

"รำคาญจริงๆ" ถึงจะทำเป็นหัวเสียใส่แต่ก็ยอมวางแก้วเหล้าลงแต่โดยดี

"เดี๋ยวผมให้เด็กเอาน้ำผลไม้มาเสิร์ฟให้นะครับ" ลูอิสรีบเก็บแก้วเหล้ากับขวดเหล้าไปให้พ้นมือผู้เป็นนายก่อนที่วาดิมจะเผลอกระดกเหล้าเข้าปากอีกรอบ

"จะไปไหนก็ไป" เอ่ยไล่เสียงเรียบพร้อมกับเริ่มทำงานที่กองพะเนินอยู่ตรงหน้า

"ครับ!" ลูอิสเดินออกจากห้องไปทันทีเมื่อแน่ใจว่าผู้เป็นนายไม่ได้ดื่มเหล้าอีก

พรึ่บ! ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกโดยคนตัวโตใบหน้าเคร่งเครียด

"จะไปไหนครับบอส" มือขวาคนสนิทเอ่ยถามทันควัน

"ไปโรงพยาบาล" ตอบคำถามเสียงเรียบ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

"ไม่สบายตรงไหนเหรอครับ" ลูอิสคิ้วขมวดเป็นปมด้วยความสงสัย

"ไม่ต้องยุ่งหรอกน่า" ว่าจบก็เดินออกไปทันทีโดยไม่อยู่รอฟังคำทักท้วงของชายอีกคน

[โรงพยาบาล]

ชายหนุ่มมาดขรึมก้าวเท้าเข้าโรงพยาบาล ผู้คนต่างกันมองแต่ไม่กล้าสบตากับเขาเพราะกลัวจะถูกล้วงลูกตาเหมือนที่ได้ยินต่อๆ กันมาถึงฉายาความโหดของ วาดิม คาลัน แต่ใครจะรู้ว่ามาเฟียโหดอย่างเขาต้องมาโรงพยาบาลบ่อยๆ เพราะเขามีปัญหาเรื่องการนอนไม่หลับจึงต้องมาพบจิตแพทย์เพื่อขอยานอนหลับอยู่เป็นประจำ

"รอผมด้วยครับบอส" ลูอิสที่ติดสอยห้อมตามมาด้วยเพราะอดเป็นห่วงผู้เป็นนายไม่ได้ ชายหนุ่มตำแหน่งมือขวาของมาเฟียขึ้นชื่อเรื่องความโหดรีบวิ่งตามคนที่ตนเรียกว่าบอส

ปึก! ลูอิสที่มัวแต่วิ่งตามวาดิมจนไม่ได้มองทำให้เขาชนกับวัตถุบางอย่างที่ความสูงเพียงแค่ระดับอกของเขา

"โอ๊ย!" เสียงร้องของหญิงสาวที่ร่วงลงไปนั่งกับพื้นทำให้ลูอิสรีบก้มลงไปมอง

"ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" ชายหนุ่มรีบทรุดตัวนั่งช่วยเธอเก็บข้าวของที่หล่นกระจายอยู่ทั่วบริเวณนั้น

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้มองทางเอง" หญิงสาวรีบก้มหัวพัลวันขอโทษขอโพยที่เธอมัวแต่เดินเหม่อลอยจนชนกับเขาเข้า

"คุณเจ็บตรงไหนไหมครับ" ลูอิสช่วยเธอเก็บของใส่กระเป๋าผ้าใบใหญ่ก่อนที่จะส่งคืนให้เธอ แต่เขาเห็นหน้าเธอไม่ชัดเพราะอีกฝ่ายมัวแต่ก้มหน้าก้มตา

"ไม่ค่ะ" ร่างเล็กรับกระเป๋าคืนแล้วลุกขึ้นยืน ใบหน้าสวยค่อยๆ เงยขึ้นมองชายตัวโตตรงหน้าช้าๆ

"คุณลิเดีย?" ลูอิสแทบอึ้งเมื่อได้เห็นใบหน้าของเธอชัดๆ ทำให้เขานึกถึงรูปถ่ายที่อยู่ในห้องของผู้เป็นนายภาพผู้หญิงที่วาดิมรักมากที่สุด

"คะ?" แอนนาได้ยินไม่ชัดว่าคนตรงหน้าพูดว่าอะไร

"ลูอิส!" เสียงเข้มน่าเกรงขามของวาดิมเอ่ยเรียกคนสนิทที่กำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเห็นเพียงด้านหลังของเธอเท่านั้นแต่แค่ด้านหลังก็ช่างคล้ายกับลิเดียเหลือเกิน

แอนนาหันไปตามเสียงของชายอีกคนที่เสียงดังจนเธอตกใจ วาดิมเมื่อได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดๆ ก็ยิ่งอึ้งตาค้างเหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุดชะงัก

"ลิเดีย" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อของคนรักที่จากไปเมื่อได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ช่างคล้ายกับลิเดีย

"ลิเดีย?" แอนนาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพลางนึกถึงเมื่อหลายเดือนก่อนที่เธอเจอผู้ชายแปลกๆ ทำตัวลึกลับอย่างกับมาเฟีย คนที่เรียกชื่อเธอว่าลิเดียทำให้แอนนาจำได้ว่าเคยเจอกับคนตรงหน้ามาก่อน

"คุณอีกแล้วเหรอคะ คนที่สูบบุหรี่ในที่ห้ามสูบ" หญิงสาวจำพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของเขาได้ดีไม่มีวันลืม ไหนจะท่าทางแปลกๆ ของเขาอีกที่ทำให้เธอกลัว

"บอสครับ?" ลูอิสรีบเดินเข้ามาหาวาดิมเพื่อจะบอกว่าเธอคนนี้ช่างคล้ายลิเดียมากจริงๆ มีเพียงสีผมของเธอที่ต่างออกไปลิเดียมีผมสีทอง ส่วนผู้หญิงตรงหน้าผมสีน้ำตาล

"เธอชื่ออะไร" วาดิมไม่รอช้ารีบเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยความอยากรู้

"ทำไมฉันต้องบอกคุณคะเราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย" แอนนาเริ่มกลัวผู้ชายตัวใหญ่สองคนตรงหน้า ถึงจะอยู่ในโรงพยาบาลแต่ทุกคนกลับไม่ได้สนใจเธอเลย

"ฉันถามดีๆ" เมื่อไม่ได้คำตอบคนเจ้าอารมณ์เริ่มมีน้ำโห

"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณค่ะ คิดว่าตัวเองมีอำนาจมากหรือไงคะ" แอนนาสบตาเถียงกับเขาอย่างไม่เกรงกลัว ยิ่งทำให้วาดิมนึกถึงวันแรกที่ได้เจอกับลิเดีย

"บอสครับใจเย็นก่อนครับ" ลูอิสพยายามเตือนสติให้เจ้านายใจเย็นลงก่อน

"ขอโทษแทนบอสผมด้วยนะครับคุณ..." ลูอิสรีบก้มหัวขอโทษหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับใช้วิธีให้เธอยอมบอกชื่ออย่างเนียนๆ

"แอนนาค่ะ" แอนนาอยากจะตีปากตัวเองที่ดันปากไวบอกชื่อเขาไปทันควัน

"ครับคุณแอนนา ผมลูอิสนี่นามบัตรของผมนะครับถ้ามีเรื่องต้องการให้ช่วยติดต่อผมได้เลยนะครับถือว่าเป็นการไถ่โทษที่แสดงกิริยาไม่ดีใส่คุณ" ลูอิสยื่นนามบัตรให้กับเธอ เขาเป็นคนแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเก่งและนี่คือเหตุผลที่วาดิมเลือกลูอิสมาเป็นมือขวา

"ขอบคุณมากนะคะไม่เป็นไรหรอกค่ะไม่ได้ต้องการอะไร แต่จะรับนามบัตรไว้นะคะ" แอนนาไม่อยากให้อีกคนเสียน้ำใจจึงรับนามบัตรของเขาไว้

วาดิมทำให้แค่ยืนมองทั้งสองคนคุยกันอย่างสะกดอารมณ์ ใจของเขาอยากจะรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใครมาจากไหนทำไมถึงได้หน้าคล้าบกับลิเดียได้ขนาดนี้

"ขอตัวก่อนนะคะ" แอนนาก้มหัวน้อยๆ ให้ลูอิสก่อนจะเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์การเงินของโรงพยาบาล

"แกรู้หน้าที่ใช่ไหมลูอิส" เมื่อหญิงสาวหันหลังเดินจากไปไกลวาดิมจึงเอ่ยขึ้นมา

"ครับ ผมจะสืบประวัติของเธอให้ได้มากที่สุดครับ" ชายหนุ่มรู้หน้าที่ของตนเองเป็นอย่างดีแค่มองตาก็รู้ใจของผู้เป็นนายแล้วว่าต้องการอะไร วาดิมไม่อาจละสายตาจากหญิงสาวที่เพิ่งเจอได้เลย ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ใช่คนรักที่จากไปแต่ใจของเขาอยากได้เธอมาเป็นตัวแทนของลิเดีย