ตอนที่2 : เข้มแข็งเพื่อคนที่อยู่

หญิงสาวตัวเล็กดูน่าทะนุถนอมนั่งเหม่อลอยคิดถึงเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องงาน ในหัวของเธอคิดแต่วิธีหาเงินให้ได้เยอะๆ ให้มากพอที่จะรักษาให้น้องสาวของเธอหายจากโรคที่เป็นอยู่

"แอนนา!" เสียงเพื่อนร่วมงานตะโกนเรียกชื่อเธอเสียงดัง

"คะ?" หญิงสาวนามว่าแอนนารีบขานรับท่าทีร้อนรนด้วยความตกใจ

"ฉันเอง นั่งเหม่อลอยคิดเรื่องอะไรของเธอ"

"ตกใจหมดคลอดีน ฉันคิดว่าผู้อำนวยการมา" แอนนายกมือทาบอกโล่งใจเมื่อคนที่เรียกเธอไม่ใช่ผู้อำนวยการโรงเรียนสุดโหด ไม่อย่างนั้นเธอโดนบ่นหูชาเป็นแน่

"ฉันเรียกเธอจนปากจะฉีกแล้วนะ"

"ขอโทษทีพอดีมัวคิดอะไรเพลินๆ"

"เพลินจนลืมชื่อตัวเองเนี่ยนะ" เพื่อนร่วมงานเอ่ยค่อนแคะจนแอนนาเกาหัวแก้เก้อ

"แล้วเธอเรียกฉันมีอะไร"

"ตอนบ่ายฉันมีธุระน่ะฝากดูเด็กๆ หน่อยได้ไหมแค่ครึ่งชั่วโมงก็กลับแล้ว" เพื่อนร่วมงานทำงานอ้อนวอนขอร้องให้เธอช่วย

"อืมก็ได้ แค่ครึ่งชั่วโมงนะเพราะฉันมีสอนต่อ"เธอเป็นครูสอนศิลปะให้กับเด็กประถมในโรงเรียนเอกชนเล็กๆ แห่งหนึ่ง เงินเดือนที่ได้รับถือว่าคุ้มกับการทำงานแต่เพราะค่าใช้จ่ายของเธอมีมากกว่านั้นจึงทำให้เธอกลุ้ม

"ได้จ้ะ ขอบใจนะจะรีบกลับมานะจ๊ะ" แอนนาพยักหน้าตอบรับน้อยๆ

เมื่อหมดเวลาพักกลางวันคุณครูทุกคนเริ่มเตรียมการสอนในช่วงบ่าย แอนนาที่ว่างในคาบแรกของตอนบ่ายแต่เธอต้องมาประจำแทนห้องนักเขียนประถมสองของเพื่อนที่ขอตัวไปทำธุระนอกโรงเรียน

"เด็กๆ จ๊ะนั่งที่ให้เรียบร้อยนะ" คุณครูสาวสุดสวยแถมใจดีที่สุดในบรรดาครูทุกคน เด็กๆ พอได้ยินเสียงของคุณครูแอนนาก็รีบวิ่งไปนั่งที่ของตนเอง

"ทำไมวันนี้คุณครูคนสวยถึงมาแทนคะ" เด็กหญิงตัวเองเงยหน้าถามเธอด้วยความสงสัย

"วันนี้ครูคลอดีนไปทำธุระแต่ไม่นานก็กลับจ้ะ ครูแอนเลยมาสอนแทนชั่วคราว" แอนนาย่อตัวนั่งลงให้อยู่เสมอกับนักเรียนตัวน้อย

"มาสอนทุกวันเลยไม่ได้เหรอคะครูแอนนาใจดี"

"ไม่ได้หรอกจ้ะ วิชานี้เป็นของครูคลอดีนให้ครูคลอดีนสอนจะเข้าใจมากกว่าเนอะ" แอนนาพยายามหาข้ออ้างบอกกับเด็กๆ

"น่าเสียดายจังเลยค่ะอยากเรียนกับครูแอนนามากกว่า" เด็กนักเรียนตัวน้อยทำหน้าหงอยปากคว่ำแสดงถึงความเสียดาย

"งั้นวันนี้ต้องตั้งใจเรียนนะจ๊ะเพราะครูแอนนามีของรางวัลมาแจกให้คนที่ตอบคำถามถูกด้วยนะ" กลยุทธ์ของเธอคือมักจะมีของน่ารักๆ มาเป็นของรางวัลให้นักเรียนที่ตอบคำถามได้ทำให้เหล่านักเรียนตัวน้อยตั้งใจเรียนเพื่อของรางวัลของคุณครูคนสวย

"ครูกลับมาแล้วจ้า คิดถึงครูคลอดีนไหมจ๊ะเด็กๆ" คลอดีนครูสาวแสนมั่นใจเอ่ยถามเด็กๆ ที่กำลังแข่งกันตอบคำถามของแอนนากันเสียงดังลั่นห้อง

"โห! ครูคลอดีนกลับมาแล้ว" เสียงโหร้องของเด็กชายตัวน้อยทำให้คลอดีนถึงกับเท้าเอว

"อะไรกันเด็กๆ ครูกลับมาไม่ดีใจหน่อยเหรอ"

"อยากเรียนกับครูแอนนา" เด็กน้อยตอบเสียงดังฟังชัด

"พูดแบบนี้ครูเสียใจนะ" หญิงสาวแกล้งทำบีบน้ำตาร้องไห้ทำให้เด็กๆ เริ่มเห็นใจ

"เรียนกับครูคลอดีนก็ได้ค่ะ"

"น่ารักที่สุดเลยเด็กห้องนี้" คลอดีนอมยิ้มให้กับความฉลาดของตัวเองที่แกล้งทำตัวน่าสงสารให้นักเรียนเห็นใจ

"ฉันไปก่อนนะเดี๋ยวต้องไปเตรียมสอนต่อ"

"ขอบคุณมากนะแอน" แอนนาพยักหน้าน้อยๆ ก่อนที่จะก้าวขาออกจากห้องเรียนไป

[โรงพยาบาล]

หลังเลิกงานแอนนารีบตรงดิ่งมาที่โรงพยาบาล เธอมาพร้อมกับขนมและของโปรดของคนที่เธอมาหา

"เอมี่" ภาพเด็กผู้หญิงวัยเพียงสิบสี่ปีนั่งเหม่อลอยออกไปที่นอกหน้าต่างทำให้แอนนาได้แต่เรียกชื่อผู้เป็นน้องสาวเบาๆ

"มาแล้วเหรอคะ" เอมี่หรือน้องสาวของเธอเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่แอนนาเหลืออยู่

"วันนี้เป็นยังไงบ้าง" แอนนาเอ่ยถามน้องสาวที่ตอนนี้สีหน้าไม่ยิ้มแย้มเหมือนเมื่อก่อน

"เหมือนเดิมค่ะ" เอมี่พยายามยิ้มสู้แต่ใจของเธอมันอยากที่จะพอแล้ว โรคที่เธอเป็นโอกาสหายขาดน้อยมาก การรักษาแต่ละครั้งก็ต้องใช้เงินจำนวนมาก

"อยากไปเรียนไหม" แอนนาสบตากับน้องสาวที่สายตาเศร้าสร้อย น้องของเธอป่วยเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวหรือลูคีเมียตั้งแต่อายุสิบสอง

"ไม่ค่ะ เอมอยู่ได้อีกไม่นานพี่ก็รู้" เด็กหญิงที่ตอนนี้ต้องอยู่แต่ในโรงพยาบาล ผมของเธอตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่เส้นเดียวจึงจำเป็นต้องใส่แต่หมวกไหมพรมเอาไว้

"อย่าพูดแบบนี้สิเอม พี่สัญญาว่าจะหาเงินรักษาเอมให้หาย" การแพทย์สมัยนี้สามารถช่วยน้องเธอได้แต่เงินคือปัจจัยหลัก การรักษาแต่ละครั้งย่อมมีค่าใช้จ่ายน้องสาวของเธอรักษาตัวมาตลอดตั้งแต่ที่รู้ว่าเป็นแต่ก็ทำได้เพียงยืดเวลาให้อยู่ต่อไปเท่านั้น

"พี่แอน หนูไม่อยากเป็นภาระให้พี่อีกแล้วไม่ต้องรักษาหนูหรอกนะ..ฮึก" ถึงจะกลัวความตายแต่พี่สาวของเธอเหนื่อยมามากแล้ว เมื่อสองปีก่อนที่พ่อแม่จากไปแอนนาต้องกลายมาเป็นเสาหลัก ต้องหาเงินเพื่อค่ากินอยู่และค่ารักษาพยาบาลของเอมี่

"เราเหลือกันแค่สองคนแล้วนะ ถ้าไม่มีเอมพี่จะอยู่ยังไง" เธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อหาเงินมารักษาน้องให้หายจากโรคนี้ให้ได้ แต่เงินจำนวนมหาศาลแบบนั้นกับอาชีพครูประถมอย่างเธอเทียบกันไม่ติด

"พี่ควรได้ใช้ชีวิตของตัวเอง มีแฟน แต่งงาน มีลูกเหมือนเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน"

"พี่จะไม่มีใครจนกว่าเอมจะหาย เราสัญญากันแล้วไงว่าจะอยู่ด้วยกัน" เธอกับน้องอายุห่างกันค่อนข้างมากแต่ความสนิทสนมของทั้งคู่แน่นแฟ้นผูกพันกันมากเช่นกัน

"ขอบคุณนะที่ทำเพื่อเอมขนาดนี้" น้องสาวยิ้มกว้างให้ผู้เป็นพี่สาวอย่างจริงใจ ถึงเธอจะเป็นแบบนี้คอยสร้างภาระให้ตลอดแต่พี่สาวของเธอไม่เคยหันหลังให้เธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"ถ้าพี่มีเงินเอมก็จะได้รับการรักษาที่ดี หมอเคยบอกไงว่าโรคนี้สามารถหายได้"

"แต่ไม่ทุกคนนี่คะที่จะหายขาด เอมถึงไม่อยากให้พี่เอาเงินจำนวนมากมาเสี่ยงกับชีวิตของเอม" เอมี่เอ่ยขึ้นมา หมอบอกกับเธอว่าสามารถโรคนี้ให้หายขาดได้แต่ความเสี่ยงค่อนข้างสูงและจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมาก เธอจึงทำได้แค่รักษาด้วยใช้ยาเคมีบำบัดเพื่อประทังชีวิตมาตลอดเกือบสองปี

อาการของเธอเริ่มแย่ลงทุกวัน โอกาสรักษาหายขาดก็เริ่มน้อยลงทุกทีแต่พี่สาวของเธอก็ยังไม่ยอมแพ้ ถึงจะทำเรื่องกู้ยืมสถาบันการเงินไปหลายแห่งสุดท้ายก็ไม่ผ่าน เพราะไม่มีคนค้ำประกัน พวกเธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกแล้วที่จะยื่นมือเข้ามาช่วย

"ต่อให้มีแค่ห้าเปอร์เซ็นต์พี่ก็พร้อมจะเสี่ยงเพื่อน้องของพี่" แอนนาตอบอย่างมุ่งมั่น เธอพยายามหางานเสริมทำนอกจากเป็นครูแต่ไม่มีงานไหนที่เหมาะกับเธอเลยสักงาน ตอนนี้เธอของานอะไรก็ได้ที่ทำให้เธอมีเงินต่อให้แลกด้วยอะไรก็ยอมเพื่อน้องสาวของเธอ