ตอนที่1 : เริ่มต้นความเจ็บปวด

ชายหนุ่มใบหน้าเรียบนิ่งนัยน์ตาแข็งกร้าวไร้ความอ่อนโยน สองมือถือช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ สายตาทอดมองหลุมฝังศพของคนรักที่จากไปแบบไม่มีวันหวนคืน

"วันนี้วันอะไรเธอจำได้หรือเปล่าลิเดีย" คำถามของเขาไร้คำตอบเพราะคนที่ถามนั้นไม่สามารถเอ่ยตอบเขาได้อีกแล้ว

ชายหนุ่มสวมชุดสูทราคาแพงสีดำทมิฬทรุดกายนั่งกับพื้นโดยไม่ห่วงว่าเสื้อผ้าตัวเองจะเปื้อนฝุ่น เพียงเพื่อได้นั่งคุยกับคนรักเขายอมทุกอย่าง

"วันแรกที่เราเจอกันไง เธอจำได้ไหมว่าเราเจอกันที่ไหน" วาดิมไม่เคยลืม เขาไม่เคยลืมเรื่องของเขากับลิเดียไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปีเขายังจำทุกเหตุการณ์เกี่ยวกับเธอได้เป็นอย่างดี

"เราเจอกันที่มหา’ ลัยของเธอไง เจอกันครั้งแรกฉันก็หลงรักเธอเลยนะรู้หรือเปล่า เด็กผู้หญิงผมยาวแววตาใสซื่อ ฉันคิดถึงเธอนะ" วาดิมยกมือลูบเบาๆ บนป้ายที่มีชื่อของเธอสลักเอาไว้ 'Lydia' ชื่อที่เขาไม่เคยลืมเลือน

"ฉันรักเธอนะเด็กน้อยของฉัน..ลิเดีย" ความรักต่างวัยที่ว่าเป็นไปได้ยากแต่สำหรับเขากับเธอมันเป็นไปไม่ได้เลยเมื่อลิเดียจากไปด้วยการสละชีวิตของตัวเองช่วยเหลือคนอื่น

"ขอโทษนะที่วันนั้นไม่ทำตามสัญญา" วาดิมเคยให้สัญญาจะเป็นฝ่ายลงมือฆ่าเธอด้วยมือของเขาเอง แต่สุดท้ายลิเดียกลับต้องตายด้วยน้ำมือของพ่อแท้ๆ ของเธอเอง

"ต่อให้วันนั้นมีโอกาสฉันก็ฆ่าเธอไม่ได้หรอกนะ" หากวันนั้นเมื่อห้าปีก่อนเขาลงมือฆ่าเธอตามที่เคยบอกไว้ เขาคงต้องฆ่าตัวตายตามเธอไปไม่เช่นนั้นเขาคงต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

"ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตของฉัน ทำให้ฉันได้รู้จักกับความรักจริงๆ" วาดิมนั่งพูดคนเดียวราวกับมีคนโต้ตอบสนทนาด้วย เขามาหาเธอที่สุสานปีละสองครั้งคือวันครบรอบวันจากไปของเธอกับวันที่ได้เจอกันครั้งแรก

ชายหนุ่มลุกขึ้นสวมแว่นตาดำ มือล้วงกระเป๋าส่งสายตาทอดมองบริเวณรอบๆ ที่เงียบสงัดราวกับป่าช้า สุสานที่มีไว้ฝังร่างของคนที่เสียชีวิตถูกปล่อยรกร้างตามกาลเวลายกเว้นกับสุสานของลิเดียที่ดูสะอาดสะอ้าน และยังแต่งเติมด้วยดอกไม้สีขาวที่วาดิมนำมาวาง

"ฉันไปก่อนนะที่รัก คิดถึงฉันด้วยนะ" จูบที่ฝ่ามือของตัวเองแล้วแตะเบาๆ ที่ป้ายชื่อของเธอ ขายาวก้าวฉับๆ ออกจากสถานที่ที่ทำให้ใจของเขาปวดร้าว

"อย่างน้อยก็ไม่ได้มีแค่เราสินะ" สายตาคมพลันเห็นหญิงสาวที่กำลังนั่งคุยคนเดียวหน้าสุสานของคนที่จากไป ด้านหลังของหญิงคนนั้นชวนให้เขาคิดถึงลิเดีย

"ลิเดียตายไปแล้วจะเป็นไปได้ยังไง" วาดิมนึกถึงหญิงสาวคนหนึ่งที่เคยเจอกันเมื่อหลายเดือนก่อน คนที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายกับลิเดียจนเขาตกใจ ชายหนุ่มส่ายหัวสลัดความคิดแล้วเดินจากไป

"แอนสัญญาว่าจะดูแลน้องให้ดีที่สุดนะคะพ่อ แม่" น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยบอกพ่อและแม่ที่จากไปเมื่อสองปีก่อนจากเหตุการณ์โจรขึ้นบ้าน พวกโจรพรากคนที่รักของเธอไปทั้งสองคน

"ไม่ต้องห่วงนะคะ แอนจะเข้มแข็งเพื่อน้อง" หญิงสาวใบหน้าสวยแต่นัยน์ตาไม่สุกใสบ่งบอกได้ถึงความหม่นหมองในชีวิตที่เธอต้องพบเจอ ดอกไม้สองช่อเล็กถูกวางที่หน้าสุสานของพ่อและแม่ที่อยู่ด้วยกันก่อนที่เธอจะลุกขึ้นแล้วออกไปจากสถานที่แห่งนี้

[กาสิโน]

ขายาวก้าวฉับๆ เข้ามาในสถานที่ที่เปรียบเสมือนบ้านหลังที่สอง กาสิโนที่สืบทอดต่อมาจากเอเดน คาวาลอฟ แต่ตอนนี้หน้าที่ดูแลทั้งหมดตกเป็นของวาดิมหลังจากที่เอเดนลามือจากวงการสีเทาแล้วไปใช้ชีวิตเรียบง่ายกับคนรักอย่างอันดา

"บอสครับไอ้นักธุรกิจนั่นมันมาอีกแล้วครับ" เลขาพ่วงด้วยมือขวาคนสนิทเข้ามากระซิบข้างหูถึงนักธุรกิจที่กำลังติดค้างหนี้เป็นจำนวนมหาศาลแต่ก็ยังมาเล่นการพนันที่กาสิโน

"ไปเรียกมันมา" เสียงเยือกเย็นทำให้ลูกน้องในห้องพากันมองอย่างกลัวๆ วาดิมเป็นคนที่น่าเกรงขาม แววตาดุดันของเขาทำให้ทุกคนเกรงกลัวและที่สำคัญไม่เคยมีใครได้เห็นรอยยิ้มหรือเสียงหัวเราะของเขาอีกเลยตั้งแต่ลิเดียจากไป

"มาแล้วครับบอส" ชายวัยกลางคนถูกลากมากลางห้องด้วยฝีมือของเลขาคนเก่ง วาดิมชายตามองด้วยสายตาแข็งกร้าว

"สะ..สวัสดีครับคุณวะ..วาดิม" เสียงสั่นเครือของชายอีกคนบ่งบอกถึงความประหม่าเมื่อได้สบตาเข้ากับมาเฟียที่ขึ้นเรื่องความเหี้ยมโหดอย่างวาดิม คาลัน

"ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกนะครับ" วาดิมนั่งลงที่โซฟาราคาแพง มือหนาหยิบบุหรี่ยี่ห้อโปรดขึ้นมาสูบพลางส่งสายตาแข็งกร้าวมองไปที่คนตรงหน้า

"คือ..ผมจะหามาจ่ายให้เร็วที่สุดเลยนะครับคุณวาดิม" ชายตรงหน้าไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบก้มหน้าก้มตาเพื่อหลีกสีหน้าที่พร้อมจะฆ่าคนได้ของวาดิม

"ผมไม่ได้จะทำอะไรคุณสักหน่อยไม่ต้องกลัวไปหรอกครับ" ถึงปากจะเอ่ยเช่นนั้นแต่กลับถือปืนสีดำทมิฬไว้ที่มืออีกข้างพร้อมกับจ่อเล็งไปที่คนตรงหน้า

"ผะ..ผมสัญญาจริงๆ ครับคุณวาดิมว่าจะรีบหามาจ่ายคืนภายในสามวันครับ!" เมื่อเจอกับปืนที่เล็งจ่อมาที่กลางหน้าผากด้วยความกลัวตายจึงทำให้ชายวัยกลางคนตรงหน้ารีบให้คำมั่น

"คุณพูดแล้วนะ ถ้าภายในสามวันผมไม่เห็นเงินที่คุณยืมไปเตรียมตัวปิดบริษัทได้เลยนะครับ" ชายหนุ่มทำท่าทีเหนี่ยวไกปืนเพื่อเป็นการขู่ให้อีกคนเกรงกลัว

"ครับๆ ผมสัญญาเลยครับ"

"ลากตัวออกไป" เอ่ยสั่งเข้มทำให้มือขวาคนสนิทรีบพยักหน้าให้ลูกน้องที่ยืนไม่ไกลลากตัวชายนักธุรกิจคนนี้ออกไป

"จับตาดูมันไว้"

"ครับบอส" ลูอิสผู้เป็นทั้งเลขาและมือขวาคนสนิทของวาดิมรับคำสั่งจากผู้เป็นนายที่ตนเคารพนับถือเพราะวาดิมเปรียบเสมือนผู้มีพระคุณของลูอิส

"วันนี้ไปหาคุณลิเดียมาเหรอครับนาย" เมื่อไร้ลูกน้องอยู่ในห้องลูอิสจึงเอ่ยถามผู้เป็นนายที่กำลังเอนกายพิงโซฟาเพื่อพักสายตา

"อืม" วาดิมตอบทั้งที่ยังหลับตา

"คุณลิเดียต้องเป็นคนที่สวยมากๆ เลยใช่ไหมครับ"

"สวยจริง สวยมากเลยด้วย" ในสายตาของเขาลิเดียคือคนที่สวยที่สุดโดยเฉพาะเวลาที่เธอยิ้ม

"เสียดายที่ผมไม่ได้เจอเธอนะครับ" ลูอิสเอ่ยอย่างนึกเสียดาย เขามาทำงานกับวาดิมได้สองปีหลังลิเดียจากไปทำให้เขาไม่เคยเจอกับลิเดียได้เห็นเพียงรูปภาพในห้องของผู้เป็นนายเท่านั้น

"ไม่เจอดีแล้วเดี๋ยวแกมาหลงรักลิเดียของฉัน" วาดิมเอ่ยพลางส่งสายตาขวางมองคนสนิทของตนเอง

"โธ่! นายครับผมไม่ยุ่งกับผู้หญิงของนายหรอกครับ" ลูอิสไม่ได้แค่พูดส่งๆ แต่เขาสาบานด้วยสัตย์ของลูกผู้ชายว่าจะจงรักภักดีและพร้อมตายแทนเจ้านายคนนี้ได้

"ฉันดีใจนะที่ได้แกมาเป็นมือขวา" วาดิมรู้สึกหมดห่วงไปหนึ่งเรื่อง ตอนเขาเป็นมือขวาให้เอเดนหน้าที่ค่อนข้างหนักหนาเอาการเขาจึงต้องหาคนที่ไว้ใจได้จนทำให้ได้เจอกับลูอิสคนที่เขาไปช่วยชีวิตออกมาจากพวกแก๊งค้ายา

"ผมก็ดีใจที่ได้มาอยู่กับนายนะครับ" ถ้าไม่มีวาดิมตอนนี้ลูอิสคงกลายเป็นพวกขี้ยาหรือไม่ก็เป็นคนไม่มีอนาคตไปแล้ว ต้องขอบคุณที่วาดิมสงสารและเห็นแววความฉลาดของลูอิส