ตอนที่ 4 นางฟ้าผู้ใจดี

ตอนที่ 4

รุ่งเช้ารองเสนาบดีฝ่ายขวาก็สั่งให้จัดตั้งเพิงที่ใช้สำหรับเป็นโรงทานแจกจ่ายอาหารให้ชาวบ้าน โดยมีฮูหยินใหญ่ลงมากำกับดูแลตั้งแต่ขั้นตอนการปรุงอาหาร อาหารที่ทำก็เป็นโจ๊กเมนูง่าย ๆ แต่พอช่วยประทังชีวิตให้อยู่รอดไปตลอดหน้าแล้งนี้ได้

“น้องหญิง เจ้าไปพักที่บ้านดีกว่า ทางนี้ปล่อยให้บ่าวไพร่จัดการเอง” หย่งเล่อมองภรรยาที่กำลังลงมือต้มโจ๊กด้วยตนเอง

“น้องทำได้เจ้าคะ ดีเสียอีกชาวบ้านจะได้พูดปากต่อปาก ว่าคนสกุลจ้าวให้ความสำคัญกับงานนี้ ท่านพี่ก็จะได้หน้าอย่างไรละเจ้าคะ”

“พี่คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เลือกเจ้าให้เป็นนายหญิงของตระกูล”

ใต้เท้าจ้าวชื่นชมภรรยาเอก ที่เขาคัดเลือกมาแล้วว่าจะช่วยส่งเสริมเขาได้ เขาจึงเลือกแต่งไป่เหม่ยซือ ลูกสาวคหบดีไป่ที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวง แล้วนางก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังจริง ๆ

ชาวบ้านหมู่บ้านชีเป่ามายืนออรุมอยู่หน้าเพิงพัก จนทหารนายหนึ่งต้องตะโกนเสียงดัง จัดระเบียบความเรียบร้อย

“พวกเจ้า เข้าแถวสองแถวให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นจะไม่มีการแจกอาหาร”

ชาวบ้านที่หิวโหยจึงยอมต่อแถวแต่โดยดี กุ้ยหลินต่อแถวได้ไกลคอยชะเง้อคอมอง ว่าเมื่อไรแถวจะสั้นลงเสียที พร้อมกับเสียงท้องที่ร้องเพราะไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว ในใจก็เฝ้าภาวนาว่าขออย่าให้อาหารที่นำมาแจกจ่ายหมดเสียก่อน

ไม่นานแถวก็ค่อยสั้นลงเรื่อย ๆ อีกสามคนก็ถึงคิวของกุ้ยหลิน ระหว่างที่รอให้ชาวบ้านสามคนรับอาหาร เด็กสาวมองเห็นสตรีที่งดงามนางหนึ่งที่ลงมือตักโจ๊กแจกจ่ายให้ชาวบ้านอีกแถวหนึ่ง ด้วยใบหน้าที่ใจดีมีเมตตา ทำให้นางชื่นชอบในตัวผู้หญิงนางนี้มาก ราวกับว่าเป็นนางฟ้าลงมาโปรดมนุษย์ที่ตกยากเช่นนาง

พอถึงคิวที่เด็กสาวได้รับอาหาร กุ้ยหลินยื่นชามสองใบให้ผู้หญิงที่หน้าดุคนหนึ่งสองชาม แต่หญิงนางนั้นกลับรับไปตักโจ๊กใส่ให้แค่ชามเดียว พร้อมกับก้าววาจากระโชกโฮกฮาก

“แจกแค่คนละชาม ตัวแค่นี้คิดโลภมาก ต้องแบ่งให้คนอื่นด้วยรู้หรือเปล่า ได้แล้วก็ออกไป คนอื่นเขาจะได้เข้ามา”

“พี่สาวเจ้าคะ ข้าขออีกชามเถิด ที่บ้านยังมีพี่ชายที่พิการรออยู่” กุ้ยหลินวิงวอน

“โกหก ไปเลยนะเด็กเลี้ยงแกะ ทหารมาลากตัวเด็กนี่ออกไป” หญิงนางนั้นร้องเรียกทหาร

“ข้าพูดความจริง ถามชาวบ้านดูก็ได้ ข้ามีพี่ชายพิการเดินไม่ได้จริง ๆ” กุ้ยหลินยกมือไหว้ อ้อนวอนให้สตรีใจร้ายยอมเชื่อแล้วแบ่งปันอาหารให้นาง

ทหารนายหนึ่งเข้ามาลากแขนกุ้ยหลิน จนชามใส่โจ๊กหกราดรดตัวเด็กสาวจนหมด แม้ชาวบ้านจะบอกว่าเด็กสาวพูดความจริงสตรีใจร้ายนางนี้กลับไม่ยอมเชื่อ

“พวกเจ้าหยุดเดียวนี้”

ฮูหยินใหญ่ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายจึงเดินมาดู แล้วเห็นทหารกำลังลากตัวเด็กสาวที่เนื้อตัวเปื้อนแต่โจ๊ก จึงออกคำสั่งให้ทหารหยุด จากคนที่มีท่าทีใจดี แต่ยามนี้กลับมีรัศมีบางอย่างที่ทำให้ผู้หญิงใจร้ายกับทหารคนนั้น ตัวสั่นขึ้นมาด้วยรู้สึกเย็นยะเยือกเข้าขั้วหัวใจยามที่ได้เห็นสายตาดุดันของฮูหยินสกุลจ้าว

“ทำไมถึงทำกับเด็กที่น่าสงสารแบบนี้”

“คือ...คือว่าเด็กนี้โลภมากอยากได้อาหารมากกว่าคนอื่นเจ้าคะ ฮูหยิน” บ่าวรับใช้ที่ออกคำสั่งกล่าวแก้ตัวเสียงเบา

“ข้าไม่ได้โกหก พี่ชายข้าพิการนอนรออาหารอยู่ที่กระท่อมจริง ๆ เจ้าคะ ถ้าท่านไม่เชื่อให้ทหารตามไปดูก็ได้”

เหม่ยซือก้าวเท้าเข้าไปใกล้เด็กสาว ก่อนจะยกมือลูบไปที่ศีรษะอย่างเอ็นดู

“ข้าเชื่อเจ้า มาเถอะข้าจะตักโจ๊กให้เจ้าเอง”

ฮูหยินใหญ่จูงมือเด็กสาวไปยังแถวอีกแถว พร้อมกับลงมือตักโจ๊กใส่ชามให้เด็กสาวจนเต็มทั้งสองชาม

กุ้ยหลินซาบซึ้งใจในความใจดีมีเมตตาของฮูหยินใหญ่ เด็กสาวยกมือไหว้ แล้วถือชามใส่โจ๊กกลับไปที่กระท่อมหลังน้อย ที่พี่ชายกำลังนอนรออยู่ด้วยความหิวโหย

พอมาถึงกระท่อมกุ้ยหลินก็ช่วยพยุงพี่ชายให้นั่งพิงหัวเตียงไม้เก่า ๆ ก่อนจะวางชามใส่โจ๊กให้บนตัก

“พี่ใหญ่ทานโจ๊กร้อน ๆ สิเจ้าคะ ต่อไปเราไม่ต้องอดข้าวแล้วนะ ทางราชสำนักส่งคนมาช่วยแล้ว” กุ้ยหลินร่ายยาวพร้อมกับตักอาหารเข้าปากคำโต

“โจ๊กนี่อร่อยมาก ไม่ใช่เป็นน้ำใส ๆ เหมือนเมื่อสามปีก่อน” หยางเสี้ยวพูดถึงหน้าแล้งเมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นขุนนางที่ทางราชสำนักส่งมา ดันเป็นคนฉ้อฉล โจ๊กที่แจกจ่ายให้ชาวบ้าน แทบจะเหมือนน้ำเปล่า ต่างจากปีนี้ที่เข้มข้นแถมยังมีเนื้อสัตว์และไข่ด้วย

กุ้ยหลินเลยพูดจาบอกเล่าความมีจิตใจดีเป็นกันเอง ไม่ถือตัว รวมถึงรูปร่างที่สวยงามราวกับเทพธิดาให้พี่ชายฟังอย่างละเอียด

ตกดึกคืนนั้นกุ้ยหลินยังไม่ยอมหลับนอน แต่กำลังนั่งเย็บปักถุงหอมจากผ้าที่คัดเลือกแล้วว่าดีที่สุด โดยอาศัยแสงสว่างจากเทียนไขเล่มเล็ก ๆ เท่านั้น จนเกือบครึ่งค่อนคืนถุงหอมก็เสร็จลงจนได้ แม้จะทำจากผ้าหยาบแต่ลักษณะการเย็บปักกลับประณีต เหมือนช่างเย็บปักในวังหลวงเลยทีเดียว

“ฮูหยินคงชอบถุงหอมที่ข้าตั้งใจทำให้” กุ้ยหลินพึมพำก่อนจะหลับไป

แสงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่ กุ้ยหลินตื่นเช้ายิ่งกว่าทุกวัน เพราะต้องการไปเข้าแถวรอการแจกอาหาร ที่จะแจกสองเวลา คือ เช้ากับเย็น เด็กสาวอยากจะมอบถุงหอมที่ตั้งใจปักสุดชีวิตให้นางฟ้าผู้ใจดีเร็ว ๆ จึงรีบมายืนรอก่อนชาวบ้านคนอื่น

“ว่าอย่างไร วันนี้เข้าแถวเป็นคนแรกเชียว” เหม่ยซือยิ้มให้เด็กสาวหน้าตามอมแมม

“ข้าทำสิ่งนี้ให้ท่านเจ้าคะ” กุ้ยหลินเช็ดมือกับเสื้อผ้าก่อน เพราะกลัวถุงหอมที่ล้วงออกมาจะเปื้อนฝุ่น แล้วยื่นให้ฮูหยินใหญ่

ฮูหยินใหญ่ตระกูลจ้าวรับถุงหอมที่ทำจากผ้าราคาถูก แต่ฝีมือนั้นประณีตสวยงามอย่างที่นางก็ทำไม่ได้ แม่บ้านจางเอื้อมมือจะมารับถุงหอมไปเก็บ แต่ฮูหยินใหญ่ปัดมือออก นางเอาถุงหอมห้อยไว้ที่เอว ท่ามกลางความดีใจของกุ้ยหลินที่ถึงกลับมีม่านน้ำตาซึม

“ฝีมือเจ้า เก่งกว่าสาวใช้ในจวนข้าอีก” เหม่ยซือกล่าวชม

“ข้าน้อยดีใจที่ฮูหยินชอบเจ้าคะ” กุ้ยหลินยิ้มแก้มแทบปริ

เด็กสาวถือชามโจ๊กกลับกระท่อมด้วยจิตใจที่แสนเบิกบาน นางอยากจะเป็นสตรีที่ดีพร้อมอย่างฮูหยิน อยากแต่งชุดสวย ๆ แบบที่เทพธิดาในใจเธอสวมใส่อยู่

รองเสนาบดีฝ่ายขวากับฮูหยินใหญ่ทุ่มเทกำลังกายและแรงใจ ในการช่วยเหลือชาวบ้านที่ประสบภัยแล้ง จนสามารถผ่านพ้นวิกฤตไปได้ด้วยดี

เมื่อภัยแล้งผ่านพ้นไป ก็ถึงเวลาที่คณะของใต้เท้าจ้าวต้องเดินทางกลับไปเมืองหลวง ผู้นำหมู่บ้านจึงเรียกรวมพลชาวบ้าน มายืนต่อแถวสองข้างทาง เพื่อส่งขบวนรถม้าของรองเสนาบดี

ใต้เท้าจ้าวกับฮูหยินเปิดม่านหน้าต่างรถม้าโบกมือลาชาวบ้าน ที่ยืนรอส่งอยู่สองข้างทาง แล้วพากันยิ้มไม่หุบที่ได้ฟังเสียงชาวบ้านพากันตะโกนดังกึกก้อง

“รองเสนาบดีจงเจริญ ฮูหยินจงเจริญ”

กุ้ยหลินที่ยืนรอส่งก็ตะโกนสุดเสียง จนเสียงแหบแห้ง มองตามหลังรถม้า รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ที่จะไม่ได้เจอนางฟ้าผู้งดงามและใจดีอีกแล้ว

ความดีความชอบของรองเสนาบดีฝ่ายขวาและฮูหยิน ฮ่องเต้ทรงรับทราบจากองครักษ์เงาที่พระองค์สั่งให้คอยติดตามไปดู รวมถึงขุนนางคนอื่น ๆ ที่ถูกส่งไปด้วย จึงปูนบำเหน็จรางวัลมากมายให้ พร้อมกันนี้ยังพระราชทานที่ดินให้อีกจำนวนหนึ่ง

ทำให้ตอนนี้ตระกูลจ้าว ต่างเป็นที่นับหน้าถือตาของขุนนางชั้นผู้น้อย และขุนนางชั้นผู้ใหญ่ก็อยากคบค้าสมาคมด้วยยิ่งกว่าเดิม

เวลาล่วงเลยผ่านมาเป็นปีแล้วที่หมู่บ้านชีเป่าประสบภาวะภัยแล้ง ตอนนี้ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะที่อุดมสมบูรณ์อีกครั้ง ชาวบ้านกลับมาทำการเกษตร เข้าป่าหาของป่ามาจุนเจือครอบครัว

กุ้ยหลินก็เช่นเดียวกัน ที่เข้าป่าหาของป่ามาประทังชีวิตของตนเองกับเลี้ยงดูพี่ชาย ทั้งสองใช้ชีวิตที่มีกันแค่สองคนอย่างมีความสุข ตกค่ำจะมีเสียงหัวเราะประสานเสียงของทั้งสองดังเล็ดลอดออกจากกระท่อมหลังน้อย

แต่ว่าความสุขกลับอยู่ได้ไม่นาน...