ตอนที่4 ไม่คิดฆ่า

การทำงานของโรมันต์ยังคงดำเนินไปอย่างที่เป็นมาตลอด ในแต่ละวันเขายังคงออกมาทำงานเหมือนเดิม พอตกเย็นกลับไปก็ถามถึงจำเลยสาว แวะเข้าไปดูเธอเล็กน้อยและมักจะลงเอยด้วยการประชดประชันจากเธอพร้อมกับคำพูดร้ายกาจจากเขา จนทำให้ต้องพยายามหลีกเลี่ยงจะเผชิญหน้าในตอนที่เขายังไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเดิม

แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นปัญหาสำหรับคนมาตรฐานสูงอย่างโรมันต์ในตอนที่ไม่มีเลขาสาวคู่ใจข้างกายทำงานให้ มันทำให้เขาได้พบความวุ่นวายและความน่าปวดหัวอย่างไม่เคยคิดมาก่อน ว่าบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้จะมีคนไร้คุณภาพที่แม้แต่การพิมพ์ข้อมูลบางอย่างจะมีความผิดพลาดหลายจุดขนาดนี้

“คุณอยากลาออกแล้วไปลงเรียนคอร์สพิมพ์ดีดไหม!” น้ำเสียงเรียบนิ่งของโรมันต์ถามผู้จัดการแผนกธุรการที่ขึ้นส่งเอกสารตรงต่อเขาด้วยตัวเองเหมือนแผนกอื่นๆ

“ดะ...ดิฉันขอโทษค่ะ” ผู้จัดการแผนกธุรการถึงกับหน้าซีดเผือดกับคำถามและความน่ากลัวของเจ้านายตรงหน้า

“ถ้าคราวหลังไม่มีการรีเช็กข้อมูลและข้อความที่พิมพ์ก็อย่าปริ้นให้มันสิ้นเปลืองทรัพยากรบริษัท” น้ำเสียงราบเรียบแต่กลับสร้างบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดจนคนอื่นแทบหายใจไม่ออกได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะโยนแฟ้มไปตรงหน้า

“ค่ะ ดิฉันจะดูให้ดีกว่านี้” อีกฝ่ายรีบลนลานรับแฟ้มที่ถูกปิดแล้วดันมาทันที ก่อนจะหมุนตัวออกจากห้องทำงานของเจ้านายไปอย่างไม่กล้าอยู่ต่ออีก

และแน่นอนว่ามันไม่ใช่แค่แผนกธุรการเพียงอย่างเดียว ไม่ว่าจะแผนกไหนที่ต้องได้รับการอนุมัติจากรองประธานก็ต้องขึ้นมาส่งงานด้วยตัวเอง พร้อมกับการไม่มีเลขาสาวที่ช่วยตรวจเช็กแก้ไขให้เป็นด่านแรก เพราะแบบนั้นทำให้โรมันต์ต้องเจองานดิบๆ ที่แสนจะชุ่ยของพนักงานในบริษัท

การทำงานของเขากลายเป็นความน่าหงุดหงิดจนเขาแทบควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เขารู้สึกอัดอั้นแม้จะได้ตำหนิพนักงานเหล่านั้นไปไม่น้อยแล้วก็ตาม แต่มันเหมือนกับว่ามันไม่เพียงพอต่อเงินเดือนและสวัสดิการที่ให้แลกกับผลงานแบบนั้น

เพราะแบบนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะหาตัวการของปัญหานี้เพื่อระบายความโมโหทั้งหมดใส่เธอไป

พลั่ก! ประตูห้องนอนของจินนาถูกผลักเข้ามาอย่างแรงและกระแทกปิดเสียงดัง ร่างสูงที่ใบหน้าเรียบนิ่งแต่สะท้อนความดุดันทางสายตาเดินตรงเข้าไปในห้องอย่างอุกอาจ ทำให้จินนาที่รู้จักอีกฝ่ายดีรีบดีดตัวลุกจากเตียงมองเขาอย่างระแวดระวังทันที

“คุณ...มีอะไรหรือเปล่าคะ” ไม่ใช่ว่าสามวันที่เขาไม่เข้ามาเหยียบในห้องนี้เขาไปหาอะไรที่ชี้ชัดว่าเธอผิดจริงๆ หรอกนะ เขาถึงได้เข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าที่น่าหวาดกลัวขนาดนี้

“.....” โรมันต์ไม่ได้ตอบก้าวยาวๆ ไปหาตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ทันที

“.....” เพราะความกลัวและคิดไปต่างๆ นานาว่าเขากำลังจะเข้ามาทำร้ายเธอ นั่นทำให้จินนารีบก้าวไปที่เตียงอีกครั้งแล้วหยิบมีดใต้หมอนที่เธอแอบขโมยมาได้ก่อนที่เขาจะให้คนมาเอามีดพวกนั้นไปเก็บที่ลิ้นชักปลายเตียงพร้อมล็อกไว้อย่างดี

“.....” โรมันต์เห็นอีกฝ่ายเอาอาวุธที่แอบซ่อนไว้ออกมาถือป้องกันตัวและขู่เขา มุมปากก็กระตุกขึ้นพร้อมแววตาก็ขุ่นมัวดำคล้ำกว่าเดิม

เธอจะรู้ไหมว่าการกระทำของเธอตอนนี้เหมือนเป็นตัวยืนยันให้เอนเอียงไปทางที่เธอหักหลังเขามากยิ่งขึ้น การที่กล้าใช้มีดขู่เขาแบบนี้มันก็บอกชัดแล้วไม่ใช่เหรอว่าเธอทำอะไรได้มากกว่านี้ แล้วทำไมการหักหลังเขาเธอจะทำไม่ได้

“คุณ...อย่าเข้ามานะ” จินนาเห็นว่าเขายังไม่คิดจะหยุดก็ยกมีดขึ้นจับไว้มั่นกว่าเดิมเพื่อป้องกันตัวเอง

แต่จะให้เธอทำยังไงในเมื่อตอนนี้เธอหวาดระแวงเขาไปหมด วันแรกเขากล้าจ่อปืนเข้าที่กลางหัวเธอ วันต่อๆ มาทั้งคำพูดคำจาที่แสนร้ายกาจบวกกับความป่าเถื่อนที่กัดกินเธอราวกับสัตว์ป่า มันทำให้เธอกลัวไปหมดว่าสามวันที่เขาไม่ได้เยื่องย่างเข้ามาในนี้มีอะไรไปสะกิดใจเขาอีก

หมับ!

“กรี๊ด!” ข้อมือบางที่ถือมีดเพื่อป้องกันตัวเองหมายจะยกขึ้นเพื่อข่มขู่ให้เขากลัว กลับถูกบีบไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ที่เร็วและแรงกว่าราวกับไม่กลัวในการพุ่งเข้าใส่เธอ เขาบีบและบิดข้อมือของเธออย่างไม่สนใจสักนิดว่าจะแตกหักหรือไม่ จนมีดมันหลุดออกจากมือพร้อมกับความปวดร้าว

ตุบ!

เธอถูกผลักลงเตียงอย่างแรงพร้อมกับโรมันต์ที่ก้มลงเก็บมีดรีบตามมาทาบทับหญิงสาวไว้ใต้ร่างพร้อมมีดในมือ

“คุ...คุณจะทำอะไร” มันเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ที่อยากลองดีกับเขาทั้งที่เขาก็น่ากลัวขนาดนี้ แต่เมื่อกี้เธอกลัวมากเกินไปจนไม่ทันยั้งคิดเลยทิ้งผลเสียแบบนี้ไว้

“.....” โรมันต์ไม่ตอบก่อนจะใช้ปลายมีดในมือกดลงไปที่ต้นคอของเธอ

“!!!” จินนาเกร็งตัวสุดฤทธิ์กลั้นหายใจอย่างหวาดกลัว เธอไม่กล้าขยับเลยแม้แต่น้อยเหมือนกับว่าปลายมีดพร้อมทิ่มแทงลงมาตัดเส้นเลือดของเธอในเสี้ยววินาที

“.....” แต่โรมันต์ไม่ได้คิดฆ่าเธอ เขาเลื่อนมีดไปตามไหล่บางของเธอแล้วตวัดมีดในมือจนบาดเนื้อผ้าขาดออก

ในเมื่อเธอกล้าใช้มีดเพื่อจะทำร้ายเขา ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะใช้มีดกับเธอคืนอย่างไม่กลัวว่าจะพลาดพลั้งทำให้เธอบาดเจ็บเลยสักนิด

ทำจนเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอขาดหวิ่นหลุดลุ่ยออกจากร่างกายไม่เหลือชิ้นดี และมันก็ตามมาด้วยความดุดันที่เขาแทรกแซงเข้ามาในร่างกายของเธออย่างไร้หัวใจต่างจากอดีต